Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-6/15-2/ISZ
z 31 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2014 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• określenia miejsca świadczenia usług, rozpoznania importu usług - jest prawidłowe.
  

• możliwości ubiegania się o zwrot podatku z faktur wystawionych przez Spółkę matkę - jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług, rozpoznania importu usług oraz możliwości ubiegania się o zwrot podatku z faktur wystawionych przez Spółkę matkę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej "Wnioskodawca" lub "Spółka", "Spółka polska") jest spółką zależną od spółki z siedzibą w Finlandii (dalej również "Spółka matka"), będącej 100 procentowym udziałowcem Wnioskodawcy. Spółka jest wiodącym producentem sprzętu do spawania łukowego oraz dostawcą rozwiązań zwiększających wydajność spawania.

Spółka matka dostarcza Wnioskodawcy towary w ramach procedury WDT/WNT. Wnioskodawca oraz Spółka matka są zarejestrowanymi podatnikami VAT dla transakcji wspólnotowych. Spółka polska nie jest zarejestrowana w Finlandii jako podatnik VAT, również Spółka matka nie jest zarejestrowana w Polsce jako polski podatnik VAT. Wielokrotnie zdarza się, iż Spółka matka zamawia we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy różnego rodzaju usługi (np. usługi rekrutacji pracowników, usługi doradcze, usługi informatyczne), których wartość następnie refakturuje na Spółkę polską.

Spółka matka refakturuje nabyte na rzecz Wnioskodawcy usługi naliczając fiński podatek VAT 24%. W świetle zaistniałego stanu faktycznego powstają dwa wymagające wyjaśnienia zagadnienia. Jak powinna wyglądać prawidłowa procedura refakturowania usług nabytych przez Spółkę matkę w Finlandii we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy oraz czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawcy przysługuje prawo do ubiegania się o zwrot podatku VAT w procedurze określonej w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o podatku VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca obowiązany jest do samodzielnego rozliczenia usług nabywanych od fińskiej Spółki matki jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17. ust. 2 ustawy o VAT, a w konsekwencji czy Wnioskodawca powinien otrzymywać od Spółki matki faktury ze stawką VAT NP - "nie podlega"?
2. Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca może się ubiegać o zwrot VAT zapłaconego od dotychczas wystawionych faktur przez spółkę matkę w ramach procedury opisanej w art. 89 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1.

Fińska Spółka matka przy nabywaniu usług w imieniu własnym i na rzecz spółki córki powinna wartość tych usług refakturować na polską spółkę i zachowywać się tak, jakby sama te usługi świadczyła, z uwagi na fakt, iż świadczenie usług uwzględnia w sobie element transgraniczny dochodzi w efekcie do importu usług, który na zasadzie odwrotnego obciążenia (reverse charge) rozlicza nabywca usług, czyli Wnioskodawca, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17. ust. 2 ustawy o VAT.

Należy zauważyć, że polska ustawa o VAT nie zawiera definicji refakturowania. Refakturowanie polega na "przeniesieniu" pierwotnej faktury na inny podmiot - zmianie ulegają więc jedynie dane sprzedawcy i nabywcy. W takim przypadku efektem refakturowania jest nabycie, a następnie odprzedaż świadczonej usługi.

Regulacje w zakresie refakturowania znajdziemy w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która z dniem 1 stycznia 2007 r. zastąpiła VI Dyrektywę. W art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE określono, podobnie jak w VI Dyrektywie, zasadę, zgodnie z którą w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Tożsamy zapis znajdziemy również w art. 8 ust. 2a ustawy o podatku VAT: "w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi”, przy czym dla podmiotu fińskiego znaczenie będą miały zapisy Dyrektywy i ich implementacja na gruncie fińskiego podatku VAT.

Istotne jest jednak to, że na potrzeby konstrukcji podatku od towarów i usług, która w ramach Państw Członkowskich jest harmonizowana, ustanowiono fikcję prawną, na podstawie której przyjmuje się że jeżeli podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej nie wykonuje samodzielnie usług lecz we własnym imieniu dostarcza je nabywcy, to podatnik ten usługę tą nabył i następnie usługę tą wyświadczył. W konsekwencji jeżeli zatem fińska Spółka matka na własny rachunek dokonuje zakupu usług na rzecz Wnioskodawcy, należy przyjąć, że sama świadczy te usługi na rzecz Wnioskodawcy.

Z powyższego płynie kolejny wniosek skoro Spółkę matkę należy traktować jako świadczącą usługę (usługodawcę), to wówczas odpowiedź na pytanie czy faktura Spółki matki powinna być wystawiona z fińskim podatkiem VAT czy bez niego, będzie zależała od ustalenia miejsca świadczenia dla świadczonej usługi (usługi podlegającej refakturowaniu).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o podatku VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku usług nabywanych przez Spółkę matkę, usługobiorcą jest spółka polska posiadająca siedzibę w Warszawie. Rodzaj świadczonych usług tj. usługi rekrutacji pracowników, usługi doradcze, usługi informatyczne wskazuje, że w przypadku Spółki nie znajdą zastosowania przepisy szczególne, nakazujące ustalenie miejsca świadczenia usług w inny sposób, niż wyraża to zasada ogólna, bowiem wymienione powyżej wyjątki dotyczą:

1. art. 28e - miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami;
2. art. 28f ust. 1 i 1a - miejsce świadczenia usług związanych z transportem pasażerów i towarów,
3. art. 28g ust. 1 - miejsce świadczenia usług związanych z usługami w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki lub inne podobne;
4. art. 28i - miejsce świadczenia usług restauracyjnych i cateringowych;
5. art. 28j ust. 1 i 2 - miejsce świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu;
6. art. 28n - miejsce świadczenia usług turystyki.
   
   

Odpowiednikiem przepisu art. 28b ust. 1 ustawy o podatku VAT w Dyrektywie 2006/112 jest art. 44 wskazujący, że "miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu".

Z powyższego wynika, iż przy każdym rodzaju świadczonej usługi fińska Spółka matka powinna ustalić miejsce świadczenia usług. Ze stanu faktycznego wynika, iż dotychczas wykonywane na rzecz Wnioskodawcy usługi są tymi, które podlegają pod ogólne zasady określania miejsca świadczenia usług, co oznacza, iż miejscem ich świadczenia jest siedziba Wnioskodawcy (Polska), co w efekcie oznacza, że Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania importu usług.

Zgodnie z przepisami ustawy o VAT - art. 2 pkt 9 ustawy pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4. Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikami są także osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej (oraz stałego miejsca prowadzenia działalności) na terytorium kraju,
2. usługobiorcą jest podatnik, o który mowa w art. 15 ustawy o podatku VAT.
   
   

Stan faktyczny zaprezentowany przez Wnioskodawcę odpowiada hipotezie przywołanej normy prawnej, bowiem Spółka polska oraz fińska Spółka matka są podatnikami VAT. Jako usługodawca występuje Spółka matka, która nie ma w Polsce siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie dokonała rejestracji na potrzeby polskiego podatku VAT i zgłoszenia takiego dokonywać nie musi zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie określenia podatników niemających obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego (które od dnia 1 stycznia 2015 roku zostanie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 14 listopada 2014 roku, o takiej samej nazwie). W Rozporządzeniu wskazane jest, że obowiązku składania zgłoszenia rejestracyjnego nie mają podatnicy usługi, w stosunku do których podatnikami rozliczającymi podatek od towarów i usług są podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług ( § 1 lit. j).

W konsekwencji w omawianym przypadku zgodnie z art. 17 ust. 2 usługodawca (spółka matka) nie rozlicza podatku należnego, ale na zasadzie odwrotnego obciążenia (reverse charge) podatek ten oblicza i nalicza Wnioskodawca, jako nabywca usług. Zgodnie z przepisami, Spółka matka powinna wystawić fakturę na kwotę netto usługi zamówionej na rzecz Wnioskodawcy z tzw. stawką "NP" i informacją "nie podlega", zaś Wnioskodawca dokona samoobliczenia podatku.

W sytuacji, gdy otrzymuje od Spółki matki faktury dokumentujące usługi wykonane na rzecz Wnioskodawcy z wykazanym podatkiem należnym wg stawki obowiązującej w Finlandii (24%) Wnioskodawca nie jest uprawniony do odliczenia podatku zawartego na fakturze i w efekcie ponosi jego ciężar. Jednocześnie z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o podatku od towarów i usług - art. 17 ust. 1 pkt 4 są bezwzględnie wiążące, Wnioskodawca pomimo wykazania podatku należnego na fakturze otrzymanej od spółki matki zobowiązany jest jako nabywca usług na zasadzie określonej w art. 17 ust. 2 ustawy do obliczenia i rozliczenia podatku VAT od kwoty brutto wykazanej na otrzymanej fakturze, bowiem przepisy te mają charakter bezwarunkowy i nie dopuszczają możliwości alternatywnego rozliczenia podatku od importu usług przez podatnika świadczącego te usługi. W efekcie postępowania Spółki matki opisanego w stanie faktycznym Wnioskodawca ponosi ciężar podatku VAT, który powinien być dla niego neutralny. Dlatego Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż refakturowanie usług przez Spółkę matkę powinno obywać się na zasadzie mechanizmu reverse charge - Spółka matka wystawia faktury na kwotę netto usługi ze wskazaniem, że czynność nie podlega opodatkowaniu w Finlandii oraz wskazaniem, że podatek należny rozliczy nabywca usługi.

Ad. 2.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie powinien ponosić ciężaru podatku wykazanego na fakturze otrzymanej od Spółki dlatego uprawniony będzie do ubiegania się o zwrot VAT zapłaconego w Finlandii zgodnie z procedurą opisaną w art. 89 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy o podatku VAT, za pośrednictwem polskich organów podatkowych.

Przedmiotowa procedura uprawnia do ubiegania się o zwrot podatku VAT przez podmioty nieposiadające siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju. Prawo do ubiegania się o zwrot podatku powstaje w odniesieniu do nabytych przez podmiot towarów i usług, jeżeli te towary lub usługi były wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze.

Usługi nabyte za pośrednictwem Spółki matki (usługi doradcze, informatyczne, rekrutacji pracowników) w całości służą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce i w przypadku nabycia ich w Polsce Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo odliczenia podatku naliczonego na fakturach dokumentujących nabycie tych usług. Wnioskodawca nie wykonuje na terytorium Polski czynności zwolnionych, nie jest też podatnikiem zwolnionym na podstawie art. 113 ustawy o VAT, z tego względu uznać należy, że przysługuje mu prawo ubiegania się o zwrot VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• określenia miejsca świadczenia usług, rozpoznania importu usług - jest prawidłowe.
  

• możliwości ubiegania się o zwrot podatku z faktur wystawionych przez Spółkę matkę - jest nieprawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka polska) jest spółką zależną od spółki z siedzibą w Finlandii (Spółka matka). Wnioskodawca posiada siedzibę działalności w Polsce. Wnioskodawca oraz Spółka matka są zarejestrowanymi podatnikami VAT dla transakcji wspólnotowych. Spółka polska nie jest zarejestrowana w Finlandii jako podatnik VAT, również Spółka matka nie jest zarejestrowana w Polsce jako polski podatnik VAT. Spółka matka zamawia we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy różnego rodzaju usługi (np. usługi rekrutacji pracowników, usługi doradcze, usługi informatyczne), których wartość następnie refakturuje na Spółkę polską.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zagadnienia, czy Wnioskodawca zobowiązany jest do samodzielnego rozliczenia usług nabywanych od fińskiej Spółki matki jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17. ust. 2 ustawy o VAT.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w art. 28 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przedmiotowej sprawie wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie będą miały zastosowania. Jednocześnie Wnioskodawca - usługobiorca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. Zatem dla ustalenia miejsca świadczenia wymienionych we wniosku usług: rekrutacji pracowników, doradczych, informatycznych, zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym, miejscem świadczenia przedmiotowych usług będzie miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę tj. Polska.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania, których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
     
     

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

W przedmiotowym przypadku, usługodawcą jest Spółka matka, która nie ma w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka matka nie jest też zarejestrowana w Polsce jako polski podatnik VAT. Natomiast usługobiorcą jest Wnioskodawca, który jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Zatem, z uwagi na powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że Wnioskodawca powinien rozpoznać po swojej stronie import usług, który będzie opodatkowany zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa na terytorium Polski.

Jednocześnie, uznając terytorialność podatku VAT trzeba wskazać, że zasady wystawiania faktur przez Spółkę matkę (tj. podmiotu, który nie ma w Polsce siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ani nie dokonał rejestracji na potrzeby polskiego podatku VAT, a który dokonuje sprzedaży przedmiotowych usług z terytorium Finlandii), będą podlegały regulacjom kraju, z terytorium którego podmiot ten dokonuje sprzedaży.

A zatem, w niniejszej sprawie to przepisy Finlandii wskażą, w jaki sposób należy wystawić dowód dokumentujący sprzedaż przedmiotowych usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym jest on zobowiązany do samodzielnego rozliczenia usług nabywanych od fińskiej Spółki matki jako nabywca na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie prawa do ubiegania się przez Wnioskodawcę o zwrot VAT zapłaconego od dotychczas wystawionych faktur przez spółkę matkę w ramach procedury opisanej w art. 89 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy o VAT, wskazać należy, że w myśl art. 2 pkt 11 ustawy, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Stosownie do art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, w odniesieniu do podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju, mogą być zastosowane zwroty podatku na warunkach określonych w ust. 1a-1g oraz w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2, 3 i 5.

Na podstawie ust. 1a ww. artykułu, podmioty, o których mowa w ust. 1 pkt 3, mogą ubiegać się o zwrot podatku w odniesieniu do nabytych przez nie na terytorium kraju towarów i usług lub w odniesieniu do towarów, które były przedmiotem importu na terytorium kraju, jeżeli te towary i usługi były przez te podmioty wykorzystywane do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium państwa, w którym rozliczają one podatek od wartości dodanej lub podatek o podobnym charakterze, innym niż terytorium kraju.

Stosownie do art. 89 ust. 1c ustawy, podmiotom, o których mowa w ust. 1 pkt 3, nie przysługuje zwrot podatku w odniesieniu do kwot podatku:

1. zafakturowanych niezgodnie z przepisami ustawy oraz przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie;
2. dotyczących czynności, o których mowa w art. 2 pkt 8 lit. b i art. 13;
3. w odniesieniu do których, zgodnie z przepisami ustawy oraz przepisami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie, nie przysługuje podatnikom, o których mowa w art. 15, prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego.
   
   

Ponadto, w myśl art. 89 ust. 1h ustawy o VAT, podatnik, o którym mowa w art. 15, ubiegający się o zwrot podatku od wartości dodanej w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług lub w odniesieniu do zaimportowanych przez niego towarów wykorzystywanych do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju, składa wniosek za pomocą środków komunikacji elektronicznej o dokonanie takiego zwrotu za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego do właściwego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 89 ust. 1i ustawy o VAT, wniosek o dokonanie zwrotu, o którym mowa w ust. 1h, nie jest przekazywany do właściwego państwa członkowskiego w przypadku gdy w okresie, do którego odnosi się wniosek, podatnik:

1. nie był podatnikiem, o którym mowa w art. 15;
2. dokonywał wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku innych niż transakcje, do których stosuje się art. 86 ust. 9;
3. był zwolniony od podatku na podstawie art. 113.
   
   

Naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie, na które służy zażalenie, o nieprzekazaniu do właściwego państwa członkowskiego wniosku o dokonanie zwrotu, o którym mowa w ust. 1h. Podatnik jest powiadamiany o wydaniu postanowienia również za pomocą środków komunikacji elektronicznej (art. 89 ust. 1j ustawy o VAT).

Powyższe przepisy art. 89 ustawy stanowią implementację do polskiej ustawy art. 170 i art. 171 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.).

W myśl art. 170 ww. Dyrektywy, wszyscy podatnicy, którzy, w rozumieniu art. 1 dyrektywy 86/560/EWG, art. 2 pkt 1 i art. 3 dyrektywy 2008/9/WE oraz art. 171 niniejszej dyrektywy, nie mają siedziby w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, mają prawo otrzymać zwrot tego podatku, o ile te towary i usługi są wykorzystywane do celów następujących transakcji:

1. transakcji, o których mowa w art. 169;
2. transakcji, z tytułu których podatek jest płatny wyłącznie przez nabywcę lub usługobiorcę zgodnie z art. 194-197 i art. 199.
   
   

Stosownie do art. 171 ust. 1 powołanej Dyrektywy, zwrot VAT podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, lecz którzy mają siedzibę w innym państwie członkowskim, dokonywany jest zgodnie z procedurą określoną w dyrektywie 2008/9/WE.

Podatnicy, o których mowa w art. 1 dyrektywy 79/1072/EWG, a którzy w państwie członkowskim, w którym nabywają towary i usługi lub importują towary podlegające VAT, dokonali wyłącznie dostaw towarów lub świadczenia usług na rzecz osoby, w odniesieniu do których odbiorca został wyznaczony jako osoba zobowiązana do zapłaty VAT zgodnie z art. 194 - 197 i art. 199, są również uznawani, do celów stosowania powyższej dyrektywy, za podatników niemających siedziby w danym państwie członkowskim.

Według ust. 3 powyższego artykułu, dyrektywa 86/560/EWG nie ma zastosowania do:

1. kwot VAT zafakturowanych niezgodnie z przepisami krajowymi danego państwa członkowskiego;
2. zafakturowanych kwot VAT w odniesieniu do towarów, których dostawa jest, lub może być, zwolniona na mocy art. 138 lub art. 146 ust. 1 lit. b).
   
   

Zgodnie z art. 3 Dyrektywy Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz.U.UE.L 2008.44.23, z późn. zm), niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do wszystkich podatników niemających siedziby w państwie członkowskim zwrotu, którzy spełniają następujące warunki:

1. podczas okresu zwrotu podatnik ten nie miał na terytorium państwa członkowskiego zwrotu siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z których dokonywano transakcji gospodarczych, albo, w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, nie miał tam stałego miejsca zamieszkania ani zwykłego miejsca pobytu;
2. podczas okresu zwrotu podatnik ten nie dostarczał żadnych towarów ani nie świadczył usług uważanych za dostarczane lub świadczone w państwie członkowskim zwrotu, z wyjątkiem następujących transakcji:
   1. dostawy usług transportu i usług pomocniczych do takich usług, zwolnionych zgodnie z art. 144, 146, 148, 149, 151, 153, 159 lub 160 dyrektywy 2006/112/WE;
      
   2. dostawy towarów i usług na rzecz osoby zobowiązanej do zapłaty VAT zgodnie z art. 194-197 i art. 199 dyrektywy 2006/112/WE.
   
   
   

Stosownie do art. 4 Dyrektywy 2008/9/WE, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do:

1. kwot VAT, które według ustawodawstwa państwa członkowskiego zwrotu zostały nieprawidłowo zafakturowane;
2. kwot VAT zafakturowanych w odniesieniu do towarów, których dostawa jest, lub może być, zwolniona na mocy art. 138 lub art. 146 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE.
   
   

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca (Spółka polska) posiada siedzibę działalności na terytorium Polski. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT dla transakcji wspólnotowych i jednocześnie nie jest zarejestrowany w Finlandii jako podatnik VAT. Wnioskodawca nabywa od Spółki matki, tj. podmiotu zarejestrowanego do transakcji wewnątrzwspólnotowych, posiadającego siedzibę działalności na terytorium Finlandii i jednocześnie niezarejestrowanego w Polsce jako polski podatnik VAT różnego rodzaju usługi (np. usługi rekrutacji pracowników, usługi doradcze, usługi informatyczne). Spółka matka refakturuje nabyte na rzecz Wnioskodawcy usługi naliczając fiński podatek VAT 24%.

Poza tym Spółka polska wskazuje, że usługi nabyte za pośrednictwem Spółki matki (usługi doradcze, informatyczne, rekrutacji pracowników) w całości służą prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce i w przypadku nabycia ich w Polsce Wnioskodawcy przysługiwałoby prawo odliczenia podatku naliczonego na fakturach dokumentujących nabycie tych usług. Wnioskodawca nie wykonuje na terytorium Polski czynności zwolnionych, nie jest też podatnikiem zwolnionym na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy w zaistniałym stanie faktycznym może on ubiegać się o zwrot VAT zapłaconego od dotychczas wystawionych faktur przez spółkę matkę w ramach procedury opisanej w art. 89 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy o VAT.

Jak już wskazano w niniejszej interpretacji, miejscem opodatkowania nabywanych usług jest Polska, a Wnioskodawca jako podatnik nabywający usługi jest zobowiązany do obliczenia i rozliczenia podatku należnego w związku z dokonywanymi zakupami od Spółki matki – podatnika fińskiego na zasadzie importu usług.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że Wnioskodawca nie ma możliwości uzyskania zwrotu podatku na zasadach określonych w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy, ponieważ przepis ten dotyczy podmiotów nieposiadających siedziby działalności gospodarczej, stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywano transakcji gospodarczych, stałego miejsca zamieszkania lub zwykłego miejsca pobytu na terytorium kraju, niedokonujących sprzedaży na terytorium kraju oraz podatku naliczonego w Polsce. Natomiast Wnioskodawca – jak wskazał we wniosku – posiada w Polsce siedzibę działalności i w Polsce reguluje obowiązek podatkowy, a podatek dotyczący zakupu usług nie stanowi naliczonego podatku od towarów i usług (jest to podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług).

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca spełnia jednak przesłanki określone w ustawie o podatku od towarów i usług umożliwiające ubieganie się o zwrot podatku z faktur wystawionych przez spółkę matkę na podstawie art. 89 ust. 1h ustawy.

Z powołanego wyżej art. 89 ust. 1h i 1i ustawy, wynika, że polski podmiot ubiegający się o zwrot podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim, przy nabyciu towarów lub usług (względnie od zaimportowanych przez niego towarów) składa wniosek o dokonanie zwrotu "za pomocą środków komunikacji elektronicznej". Podatnik występuje do państwa członkowskiego, w którym podatek został zapłacony, ale dokonuje tego za pośrednictwem właściwego dla siebie naczelnika urzędu skarbowego. Jednakże, dotyczy to jedynie podmiotów uprawnionych do składania wniosku.

Zasady złożenia ww. wniosku reguluje rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej z dnia 4 grudnia 2014 r. (Dz.U z 2014 r., poz. 1803).

Zgodnie § 1 ww. rozporządzenia, rozporządzenie określa informacje, jakie powinien zawierać wniosek podatnika, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwany dalej „wnioskiem”, ubiegającego się o zwrot podatku od wartości dodanej w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług lub w odniesieniu do zaimportowanych przez niego towarów wykorzystywanych do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju oraz sposób opisu niektórych informacji, warunki i termin składania wniosków.

Stosownie do § 2 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, wniosek składany jest za pomocą środków komunikacji elektronicznej, za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego, nie później niż do dnia 30 września roku następującego po roku podatkowym, którego wniosek dotyczy.

Informacje, jakie powinien zawierać wniosek, oraz sposób opisu niektórych informacji określa załącznik do rozporządzenia.

Załącznik do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej z dnia 4 grudnia 2014 r. zawiera informacje, jakie powinien zawierać wniosek o zwrot podatku od wartości dodanej, oraz sposób opisu niektórych informacji.

Na podstawie art. 89 ust. 1j ustawy, wniosek podatnika jest poddawany przez naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla tego podatnika, wstępnej weryfikacji. Weryfikacja ta ma służyć ustaleniu, czy podatnik spełnia warunki do tego, aby złożyć wniosek o zwrot podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim. Weryfikacja ta dotyczy więc jedynie statusu podmiotu składającego wniosek, nie zaś przedmiotowej zasadności jego żądania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 i dokonuje dostaw sprzętu do spawania łukowego oraz rozwiązań zwiększających wydajność spawania (czyli nie dokonuje czynności, o których mowa w art. 86 ust. 9) i nie jest zwolniony podmiotowo, jak również nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Finlandii. Nabyte towary i usługi są związane z wykonywaną działalnością opodatkowaną na terenie kraju.

Zatem, w analizowanej sprawie, Wnioskodawca spełnia przesłanki określone w ustawie o podatku od towarów i usług umożliwiające ubieganie się o zwrot podatku od wartości dodanej od nabytych usług, zapłaconego od dotychczas wystawionych faktur przez spółkę matkę w ramach procedury opisanej w art. 89 ust. 1h ustawy o VAT.

Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie wyraził zdanie, że będzie miał możliwość ubiegania się o zwrot VAT zapłaconego w Finlandii zgodnie z procedurą opisaną w art. 89 ust. 1 pkt 3 i następne ustawy o podatku VAT, za pośrednictwem polskich organów podatkowych. Tym samym mimo że Organ uznał, że w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca ma możliwość ubiegania się o zwrot VAT zapłaconego od dotychczas wystawionych faktur przez spółkę matkę w ramach procedury opisanej w art. 89 ust. 1h ustawy o VAT, to oceniając stanowisko Spółki całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.