Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-108/15-2/AG
z 31 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot podatku od wartości dodanej zawartych w cenie zakupu towarów i usług, w tym także w trakcie zagranicznych podróży służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot podatku od wartości dodanej zawartych w cenie zakupu towarów i usług, w tym także w trakcie zagranicznych podróży służbowych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „pdop”). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka otrzymuje zagraniczne faktury i paragony, które uwzględniają podatek od wartości dodanej w stawce obowiązującej w danym państwie członkowskim Unii Europejskiej. Faktury lub paragony dotyczą nabywanych przez pracowników Spółki, w tym także w trakcie zagranicznych podróży służbowych, towarów np. paliwa oraz różnorodnych usług np. usług transportowych, hotelowych czy gastronomicznych. Poniesione przez pracowników koszty związane z nabyciem ww. towarów i usług służą osiągnięciu przez Spółkę przychodów opodatkowanych. Z uwagi na trudną i często mało skuteczną procedurę odzyskiwania podatku od wartości dodanej, naliczonego na zagranicznych fakturach i paragonach, Spółka podjęła decyzję o niewystępowaniu do zagranicznych organów podatkowych z wnioskiem o zwrot podatku od wartości dodanej z zagranicznych faktur czy paragonów, otrzymanych przez Spółkę z tytułu nabycia powyższych towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo uznać kwoty podatku od wartości dodanej zawarte w cenie zakupu towarów i usług, nabywanych przez pracowników Wnioskodawcy, w tym także w trakcie zagranicznych podróży służbowych, jako koszt uzyskania przychodów, przy założeniu, że Spółka nie zamierza występować o zwrot ww. podatku do zagranicznych organów podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on prawo uznać za koszt uzyskania przychodów kwoty podatku od wartości dodanej zawarte w cenie zakupu towarów i usług, nabywanych przez pracowników Wnioskodawcy, w tym także w trakcie zagranicznych podróży służbowych, przy założeniu, że Spółka nie zamierza występować o zwrot ww. podatku do zagranicznych organów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby zatem podatnik mógł uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

• musi on zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• nie może należeć do kategorii wydatków wskazanych w art. 16 ust. 1 updop.
  
  
  

Art. 16 ust. l pkt 46 lit. a updop wskazuje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że koszt uzyskania przychodów stanowi podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  

Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop, ilekroć w ustawie tej jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2009 r., Nr 19, poz. 1054, z późn. zm.) (dalej: „uptu”). Tym samym, przez podatek od towarów i usług, wskazany w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop, należy rozumieć wyłącznie podatek wskazany w uptu.

Zgodnie z art. 5 uptu, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrz wspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z kolei, zgodnie z art. 2 pkt 11 uptu - ilekroć w dalszych przepisach uptu jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że uptu odróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. A zatem, jeżeli art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a updop dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług, to stosując literalną wykładnię przepisów prawa podatkowego, rozumieć pod tym pojęciem należy wyłącznie podatek od towarów i usług regulowany w uptu. Zaś podatek od towarów i usług jest podatkiem nakładanym jedynie w Polsce. Mimo, iż stanowi on swoistego rodzaju odpowiednik podatku od wartości dodanej, to nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Za wykładnią literalną, idzie także wykładnia systemowa. Zgodnie z nią, gdyby ustawodawca chciał zrównać pojęcie podatku od towarów i usług z podatkiem od wartości dodanej, to w uptu wprowadzono by konstrukcję zbliżoną do tej, która została zastosowana w ustawie z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010, Nr 101, poz. 649 z późn. zm.). W myśl przepisów tej ustawy, zgodnie z art. 1a pkt 7 - przez podatek od towarów i usług rozumie się podatek od towarów i usług, o którym mowa w uptu lub podatek od wartości dodanej, pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich. Skoro więc w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych wyraźnie rozróżniono te dwa rodzaje podatków, należy przyjąć, iż określenie „podatek od towarów i usług”, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a dotyczy krajowego podatku od wartości dodanej (art. 5 uptu), tym samym wskazany przepis nie będzie miał w niniejszym stanie faktycznym zastosowania. W podobnym tonie wypowiedział się także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 27 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/GI 924/07.

Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że gdyby podatek od wartości dodanej, wykazany w fakturach zagranicznych był naliczonym podatkiem od towarów i usług w rozumieniu przepisów uptu, to podatnik miałby prawo, zgodnie z art. 86 ww. ustawy, do obniżenia podatku należnego o wskazany w takich fakturach podatek od wartości dodanej bezpośrednio w deklaracjach podatkowych VAT, składanych do polskiego urzędu skarbowego.

W świetle powyższego, z uwagi na fakt, że podatek od wartości dodanej nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, to art. 16 ust. 1 pkt 46 updop, nie będzie miał w przedmiotowym stanie faktycznym zastosowania (ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej).

Powyższe rozumienie przepisów zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych, w tym między innymi:

• w interpretacji z dnia 30 maja 2014 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Łodzi, sygn. IPTPB3/423-78/14-2/IR,
  

• w interpretacji z dnia 12 maja 2015 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Łodzi, sygn. IPTPB3/4510-75/15-2/1R,
  

• w interpretacji z dnia 17 września 2012 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-667/12/MS,
  

• w interpretacji z dnia 7 grudnia 2012 r., wydanej przez Izbę Skarbową w Katowicach, sygn. IBPBI/2/423-1172/12/MS.
  
  
  

Ponieważ art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a nie znajduje zastosowania w powyższym stanie faktycznym, należy wskazać, że kwestia występowania o zwrot podatku przez Wnioskodawcę ma w tym aspekcie znaczenie drugorzędne, bowiem niezależnie od tego czy Spółka wystąpiłaby o zwrot podatku od wartości dodanej do zagranicznych organów podatkowych, czy też podjęłaby decyzję o niewystępowaniu o zwrot podatku, ma prawo zaliczyć taki podatek od wartości dodanej do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując, biorąc pod uwagę brzmienie przepisów, Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty podatku od wartości dodanej z faktur i paragonów otrzymanych przez Spółkę, w tym także w związku z zagranicznymi podróżami służbowymi swoich pracowników, bez względu na fakt czy zamierza ubiegać się o zwrot zapłaconego podatku od wartości dodanej czy też nie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego – jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.