Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/4510-73/15-3/PK1
z 24 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2015 r. (data wpływu do Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie: 26 stycznia 2015 r., data wpływu do BKIP: 2 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu: 21 kwietnia 2015 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów opłat związanych z rozwiązaniem umów, w sytuacji, gdy Spółka będzie kontynuować działalność gospodarczą – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów opłat związanych z rozwiązaniem umów, w sytuacji, gdy Spółka będzie kontynuować działalność gospodarczą. W dniu 21 kwietnia 2015 r. (data wpływu: 21 kwietnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek poprzez przedłożenie pełnego odpisu z KRS Spółki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zajmuje się świadczeniem usług oraz dostawą niezbędnych urządzeń dla klientów z branży wydobywczej. Spółka działa na rynku od 2011r. W trakcie działania świadczyła usługi dla dużych podmiotów z branży paliwowej, Niestety zmiany polskich przepisów odnośnie wydobycia gazów łupkowych spowodowały, iż umowy z podmiotami posiadającymi koncesje na poszukiwanie gazu łupkowego w Polsce nie zostały przedłużone. Spółka zatrudnia wysokiej klasy specjalistów, aktualnie ma 4 pracowników, których nie chce zwolnic, ale ze względu na ich doświadczenie chce oddelegować ich do pracy dla innych Spółek powiązanych. Spółka w celu minimalizacji strat wynikających z ograniczenia umów, postanowiła iż ograniczy działalność w Polsce, bez zawieszania działalności by móc w przyszłości znów funkcjonować w pełni na rynku polskim. Spółka będzie w dalszym ciągu rozliczać się z polskich podatków, będzie zatrudniać pracowników, którzy są w trakcie podpisywania umów o oddelegowaniu. W związku z ograniczeniem działalności usługowej na terenie kraju oraz celem zabezpieczenia źródła przychodu jakim jest pozostała działalność gospodarcza, Spółka zdecydowała się na rozwiązanie części umów najmu oraz dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest zaliczenie do kosztów podatkowych opłat związanych z przedterminowym rozwiązaniem umów:

1. terminowego najmu lokalu biurowego oraz pomieszczeń produkcyjnych tytułem:
   • wydatków poniesionych przez wynajmującego na klimatyzatory oraz dźwig;
     
   • odszkodowania z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy;
     
   • opłaty równej wysokości dwumiesięcznego czynszu;
2. dzierżawy urządzeń biurowych w wysokości sumy miesięcznych kwot czynszu, które przypadają do końca podstawowego okresu obowiązywania umowy?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w sprawie nie ma zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przepis ten wyłącza bowiem z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Zdaniem Spółki powyższe działania służą zabezpieczeniu źródła przychodu i mogą stanowić koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Dalsza działalność Spółki w niezmienionym zakresie wiązałaby się z ponoszeniem nie uzasadnionych ekonomicznie kosztów, a tym samym generowania straty podatkowej.

Powyższe stanowisko znalazło swoje uzasadnienie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 4 kwietnia 2013 roku (sygn.I SA/Po 106/13):

„Zgodnie z art. 15 ust. l u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Kosztem uzyskania przychodów jest więc taki koszt, który został poniesiony przez podatnika, jest definitywny (rzeczywisty), pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła, został właściwie udokumentowany i nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust. 1. Innymi słowy dla ustalenia co jest kosztem podatkowym niezbędne jest wykazanie, czy spełnia on kryteria określone w art. 15 ust. 1, a jeżeli tak, to czy nie został wyłączony na podstawie art. 16 ust. 1. Wydatek, który spełnia kryteria określone w art. 15 ust. 1 i nie został wyłączny z kosztów na podstawie art. 16 ust.1 jest kosztem podatkowym. Jeżeli natomiast wydatek nie spełnia kryteriów określonych w art. 15 ust. 1 i nie jest kosztem podatkowym, nie ma już potrzeby odwoływania się do treści art. 16 ust. 1.”,

oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 kwietnia 2012 (sygn. III SA/Wa 2349/11): „Ponieważ ustawodawca nie określił, jak należy rozumieć „zachowanie albo zabezpieczenie” źródła przychodów, pojęcia te należy określać na gruncie języka potocznego, na co zasadnie wskazały obie strony niniejszego sporu. Według Słownika języka polskiego wyraz „zachować” znaczy „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, natomiast wyraz „zabezpieczyć” znaczy „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie” (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PKWN SA - wydanie internetowe).

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż wymienione wyżej koszty mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W niniejszej sprawie rozpoznaniu organu podlegała kwestia zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów kwot z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu oraz dzierżawy. W ocenie organu interpretacyjnego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe, w tym sensie, iż dopuszcza możliwość ujęcia wyżej wskazanych wydatków w kosztach uzyskania przychodów.

W tym miejscu organ interpretacyjny podnosi, iż w realiach niniejszej sprawy kluczowym zagadnieniem wymagającym wykładni jest określenie, czy przedłożony przez Wnioskodawcę stan faktyczny wypełnia dyspozycję art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), w tym w szczególności jednego z członów powołanej normy prawnej, a mianowicie poniesienia kosztów w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Organ interpretacyjny stoi bowiem na stanowisku, iż pojęcie „zachowania” oraz „zabezpieczenia” źródła przychodów nie można utożsamiać z jego unicestwieniem, rozumianym jako zaprzestanie działalności gospodarczej w ramach konkretnego źródła przychodów. W konsekwencji, wykazywanie przez Podatnika w ramach przesłanek kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT jednego z elementów „celowości poniesienia wydatku”- tj. racjonalności w prowadzeniu działalności gospodarczej przejawiającej się w minimalizacji strat jest niewystarczające dla uznania stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe. Należy mieć bowiem na uwadze, iż zachowanie czy też zabezpieczenie źródła przychodów musi być rozumiane przez pryzmat prewencyjnych działań podatnika, których celem jest uchronienie źródła przed jego unicestwieniem. Co więcej, źródło przychodów wykładane w zgodzie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT winno przybierać charakter syngularny, tj. ocenie podlegać musi konkretne źródło przychodów, nie zaś całokształt działalności gospodarczej danego podmiotu. Na powyższe wyraźnie wskazuje brzmienie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, gdzie ustawodawca określa, iż zachowanie albo zabezpieczenie dotyczy „źródła przychodów” (liczba pojedyncza), nie zaś „źródeł przychodów” (liczba mnoga). W tym sensie, ocena stanu faktycznego musi uwzględniać fakt, czy dane postępowanie podatnika powoduje zaprzestanie działalności w ramach konkretnego źródła przychodów, w taki sposób, iż źródło to przestanie istnieć i niemożliwym będzie uzyskiwanie z niego w przyszłości jakichkolwiek przychodów podatkowych, które następnie powiększać będą całokształt przychodów uzyskiwanych z prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze, organ interpretacyjny, oceniając przedłożony stan faktyczny nie dopatrzył się u Wnioskodawcy działań, które w wyniku przedterminowego rozwiązania umowy najmu i dzierżawy skutkowałyby unicestwieniem konkretnego, definiowalnego źródła przychodów związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Spółka nie zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej a jedynie czasowo ograniczy swoja działalność, tak aby w przyszłości móc znów funkcjonować w pełni na rynku polskim. W dalszym ciągu Wnioskodawca będzie rozliczać się w Polsce, oraz będzie zatrudniać pracowników, którzy obecnie są w trakcie podpisywanie umów o oddelegowanie. W konsekwencji, w niniejszej sprawie dochodzi jedynie do czasowego ograniczenia działalności generującej przychód podatkowy, nie zaś do unicestwienia konkretnych źródeł przychodów, co skutkuje uznaniem, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jedynie na marginesie organ interpretacyjny zwraca uwagę, iż stanowisko Wnioskodawcy odnośnie braku możliwości zastosowania w niniejszym stanie faktycznym normy z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT jest w pełni prawidłowe. W konsekwencji podzielając argumentację zwartą we wniosku odnośnie wyżej wskazanego zakresu organ interpretacyjny przyjmuje ją za własną, co czyni zbędnym potrzebę rozpatrywania stanowiska Podatnika odnośnie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.