Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-737/15-2/MS1
z 4 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania/parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania/parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej X.. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest dystrybucja na rynku polskim samochodów osobowych marki Y. za pośrednictwem rozbudowanej sieci autoryzowanych dealerów.

Działalność dystrybucyjna prowadzona przez Wnioskodawcę wymaga utrzymywania znacznej mobilności oraz stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych przez dużą część pracowników (m.in. osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych oraz przedstawicieli handlowych) w szczególności w zakresie bieżącej obsługi sieci autoryzowanych dealerów Wnioskodawcy, udziału w spotkaniach handlowych i naradach oraz utrzymywania kontaktów biznesowych z potencjalnymi nabywcami produktów oferowanych przez Wnioskodawcę.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca użytkuje samochody (stanowiące własność Wnioskodawcy), które przydzielane są zatrudnionym pracownikom w celu umożliwienia im właściwego wykonywania powierzonych zadań służbowych.

W chwili obecnej Wnioskodawca planuje dokonanie zmian w wewnętrznych regulacjach dotyczących użytkowania pojazdów. W regulaminie korzystania z samochodów służbowych, poza szeregiem unormowań opisujących zasady korzystania z pojazdów oraz odpowiedzialności za powierzone mienie, przewidziana będzie m. in. możliwość wyznaczenia danemu pracownikowi (osobom zatrudnionym na stanowiskach kierowniczych i przedstawicielom handlowym), w ramach wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych, miejsca parkowania (garażowania) samochodu służbowego w miejscu jego zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę).

Wyznaczenie miejsca parkowania (garażowania) w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) będzie następować w ramach umowy o powierzeniu mienia z obowiązkiem jego zwrotu (dalej: „Umowa”).

Decyzja o zawarciu Umowy z danym pracownikiem uzależniona będzie od charakteru jego pracy, zajmowanego stanowiska i pełnionych funkcji a także wymogów w zakresie stałej mobilności i dyspozycyjności (tj. konieczności częstego przemieszczenia się w celach służbowych poza siedzibą Wnioskodawcy lub koniecznej obecności w pracy w sytuacjach nagłych/kryzysowych, poza standardowymi godzinami pracy). W przypadkach, gdy każdorazowe pozostawianie samochodu przy siedzibie Wnioskodawcy będzie niecelowe (będzie wiązać się ze zbędnymi nakładami czasu i kosztów), a jednocześnie wyznaczenie przez Wnioskodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania pracownika będzie zapewniać bezpieczeństwo samochodu oraz bezpośrednią gotowość do jego użytkowania w celu świadczenia pracy, Wnioskodawca zawrze z pracownikiem Umowę. Z Umowy będzie wynikać m.in. obowiązek pracownika do zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu służbowego przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W konsekwencji, parkowanie samochodów służbowych przez pracowników po godzinach pracy będzie następowało w miejscu ich zamieszkania (albo w jego pobliżu), a więc w miejscu innym aniżeli siedziba Wnioskodawcy lub inne miejsce wykonywania pracy, co oznacza, że pracownicy w celu dotarcia do miejsca wykonywania pracy będą odbywali tymi samochodami przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem. Wnioskodawca zaznacza, że opisane w niniejszym wniosku przejazdy nie będą wiązały się z uzyskaniem przez pracowników osobistych korzyści, a wiązać będą się z realizacją ich zadań służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta Umowa z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, spowodują powstanie przychodu ze stosunku pracy na gruncie PIT, a w konsekwencji obowiązków płatnika PIT po stronie Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, przejazdy pracowników Wnioskodawcy, z którymi zostanie zawarta Umowa z miejsca garażowania/parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (do siedziby Wnioskodawcy bądź innego miejsca wykonywania pracy) i z powrotem, nie spowodują powstania przychodu ze stosunku pracy na gruncie PIT. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 Ustawy PIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z art. 31 Ustawy PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, niektórzy pracownicy Wnioskodawcy będą zobowiązani do garażowania/parkowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania (bądź w innym miejscu wyznaczonym przez Wnioskodawcę), zapewniającym ochronę samochodu przed zniszczeniem, kradzieżą bądź uszkodzeniem. Celem umożliwienia garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników będzie zapewnienie ich odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności, co jest niezbędne z uwagi na charakter i prawidłowe wykonywanie obowiązków pracowniczych.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy Ustawy PIT dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania oraz dbania o powierzone pracownikowi mienie pracodawcy, przewidzianych w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. 2014 r., poz. 1502, ze zm., dalej: „Kodeks pracy”).

W związku z powyższym, w świetle przepisów Kodeksu pracy samochody służbowe powierzone pracownikom w sposób opisany powyżej stanowić będą mienie powierzone pracownikowi z obowiązkiem jego zwrotu. Powyższe będzie z kolei rodzić po stronie pracownika obowiązek dbania o mienie pracodawcy oraz zapewnienia mu ochrony przed ewentualnymi szkodami (zgodnie z art. 100 § 2 pkt 4 Kodeksu pracy). Niewywiązanie się z powyższego obowiązku będzie mogło z kolei prowadzić do powstania odpowiedzialności za szkody powstałe w mieniu pracodawcy w pełnej wysokości (art. 124 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy) a nawet prowadzić do rozwiązania umowy o pracę.

Mając na względzie powyższe, parkowanie samochodu służbowego w miejscu wskazanym przez pracodawcę w Umowie będzie stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy, tj. obowiązku zapewnienia odpowiedniej ochrony i dbałości o mienie powierzone pracownikowi przez pracodawcę.

W związku z powyższym, korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu z miejsca gwarantującego stały nadzór nad powierzonym samochodem służbowym (np. z miejsca zamieszkania pracownika) do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem będzie stanowić w dalszym ciągu realizację obowiązków służbowych spoczywających na pracowniku. Pracownik przejmie bowiem od Wnioskodawcy (jako pracodawcy) pieczę nad powierzonym samochodem i będzie zobowiązany do wykonywania czynności związanych z jego bezpiecznym przechowywaniem.

W ocenie Wnioskodawcy należy także odróżnić z jednej strony wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych od przejazdów odbywających się w związku z realizacją zadań wynikających ze stosunku pracy. Specyfika pracy na niektórych stanowiskach, dla których Spółka planuje podpisywanie Umów jak również charakter działalności dystrybucyjnej prowadzonej przez Wnioskodawcę powodują, że przejazdy pracowników mają na celu zapewnienie właściwej i efektywnej organizacji pracy. W takich przypadkach brak jest interesu osobistego pracowników w korzystaniu z samochodów służbowych. Działanie takie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej dyspozycyjności oraz mobilności niektórych grup pracowników (np. pracowników kadry zarządzającej, przedstawicieli handlowych Spółki).

Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że w powyższym przypadku każdorazowe pozostawienie samochodów służbowych w siedzibie Spółki byłoby niecelowe, gdyż pracownicy musieliby niejednokrotnie dojeżdżać do siedziby Wnioskodawcy w celu zabrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznymi nakładami czasu i kosztów. Analogiczna sytuacja miałaby miejsce w sytuacjach, w których pracownicy wykonywaliby zadania zlecone przez Wnioskodawcę poza siedzibą Wnioskodawcy do końca ich dnia roboczego. Przyjęcie planowanego rozwiązania będzie zatem równoznaczne z uzyskaniem szeregu korzyści ekonomicznych po stronie Wnioskodawcy (ograniczenie wydatków związanych z wyjazdami służbowymi, krótszy czas dojazdu pracownika do miejsca wykonywania pracy).

W konsekwencji przejazdy pracownika z miejsca garażowania/parkowania samochodów do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą powodować powstania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia a w konsekwencji ich wartości nie będzie można uznać za dodatkowy przychód pracownika ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania/parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy, tj. do siedziby Wnioskodawcy lub innych miejsc wykonywania pracy będą stanowiły element realizacji obowiązków służbowych, jakimi są dyspozycyjność i mobilność danego pracownika, jak również będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez garażowanie/parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika (bądź w innym wyznaczonym przez Wnioskodawcę miejscu) oraz sprawowanie nad nim pieczy. Realizacja obowiązków służbowych (pracowniczych) nie może natomiast generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy (w odróżnieniu od otrzymywanego za nią wynagrodzenia).

Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do obliczania i poboru zaliczek na podatek PIT (w myśl art. 31 Ustawy PIT) w związku z przejazdami pracowników, z którymi zostanie zawarta Umowa, z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy .

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji indywidualnych organów podatkowych. Przykładowo, jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 7 października 2014 r. (nr IPPB4/415-547/14-2/JK3): „W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Zatem należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu”.

Jak z kolei uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 2 grudnia 2014 r. (nr IBPBII/2/415-946/14/AK): „Z powyższych faktów przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji wynika zatem, że uzgodnienie z pracownikami parkowania pojazdu w miejscu zamieszkania pracownika następuje z korzyścią dla pracodawcy z uwagi na dbałość o mienie firmy a także stałą gotowość do wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi - w ramach realizacji poleceń służbowych - pomiędzy miejscem ich parkowania, a siedzibą Spółki lub innym miejscem realizacji podróży służbowych i z powrotem nie uzyskują nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z ww. przejazdami pracowników”.

Analogiczne stanowisko do przedstawionego przez Wnioskodawcę zaprezentował również w szczególności:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie: w interpretacji z dnia 18 lipca 2014 r. (Nr IPPB2/415-375/14-2/AS), w interpretacji z dnia 11 kwietnia 2014 r. (Nr IPPB2/415-104/14-2/PW), w interpretacji z dnia 18 czerwca 2013 r., (Nr IPPB2/415-334/13-2/MK1) oraz w interpretacji z dnia 3 stycznia 2013 r. (Nr IPPB2/415-890/12-4/MK);
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach: w interpretacji z dnia 13 maja 2015 r. (Nr IBPBII//4511-140/15/MZ), w interpretacji z dnia 27 kwietnia 2015 r. (Nr IBPBII/1/4511-68/15/BJ), w interpretacji z dnia 2 lutego 2015 r. (Nr IBPBII/1/415-905/14/MZ), w interpretacji z dnia 22 grudnia 2014 r. (Nr IBPBII/1/415-773/14/BD), w interpretacji z dnia 24 października 2014 r. (Nr IBPBII/1/415-613/14/BJ), w interpretacji z dnia 13 października 2014 r. (Nr IBPBII/1/415-585/14/MŁ), w interpretacji z dnia 28 sierpnia 2014 r. (Nr IBPBII/1/415-502/14/MŁ) oraz w interpretacji z dnia 26 sierpnia 2014 r. (Nr IBPBII/1/415-449/14/BD).
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu: w interpretacji z dnia 1 października 2014 r. (Nr ILPB1/415-688/14-4/TW), w interpretacji z dnia 30 września 2014 r. (Nr ILPB2/415-723/14-2/WS), w interpretacji z dnia 25 września 2014 r. (Nr ILPB2/415-713/14-2/JK), w interpretacji z dnia 4 sierpnia 2014 r. (Nr ILPB2/415-594/14-2/AJ) oraz w interpretacji z dnia 31 marca 2014 r. (nr ILPB1/415-39/14-2/AMN).
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy: w interpretacji z dnia 19 lutego 2015 r. (nr ITPB2/415-1074/14/MU), w interpretacji z dnia 3 października 2014 r. (nr ITPB2/415-671/14/MN), w interpretacji z dnia 4 września 2014 r. (nr ITPB2/415-606/14/IL) oraz w interpretacji z dnia 31 lipca 2014 r. (nr ITPB2/415-458/14/MN).
  
• Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi: w interpretacji z dnia 27 marca 2015 r. (nr IPTPB1/415-742/14-5/MR) oraz w interpretacji z dnia 2 września 2014 r. (nr IPTPB 1/415-326/14-2/AP).
  
  
  

W związku z przedstawionym opisem stanu faktycznego oraz zaprezentowanym stanowiskiem Wnioskodawcy, jak również w związku z pozytywnym dla Wnioskodawcy, bogatym orzecznictwem organów podatkowych, Wnioskodawca zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane przez niego stanowisko i rozumienie treści przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczyły konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach są wiążące.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.