Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-1447/14/DM
z 28 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2014 r. (data wpływu 18 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wkładu pieniężnego na pokrycie kosztów termomodernizacji budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wkładu pieniężnego na pokrycie kosztów termomodernizacji budynku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł dnia 31 grudnia 2013 r. porozumienie z P. Celem porozumienia jest ustalenie zasad współdziałania Stron, którego efektem ma być wspólna realizacja prac termomodernizacyjnych w zakresie Budynku K, związanych z realizowanym przez Wnioskodawcę projektem pn. „T” - określanym dalej jako Projekt.

Z treści porozumienia wynika ponadto, że Strony zgodnie oświadczają, że: 1. w Budynku K część powierzchni tj. 60,49% jest przekazana przez P w nieodpłatne użytkowanie Wnioskodawcy natomiast pozostałą powierzchnię tj. 39,51% użytkuje P; 2. koszty termomodernizacji w zakresie prac budowlanych związanych z realizacją Projektu w części dotyczącej Budynku Strony będą ponosić proporcjonalnie do użytkowanej powierzchni.

Zatem porozumienie zawarte zostało między użytkownikami powyższej nieruchomości - właścicielem i użytkownikiem.

Do obowiązków Wnioskodawcy należy: 1. Przygotowanie dokumentacji niezbędnej dla realizacji Projektu. 2. Wybór wykonawcy usług budowlanych, a w tym termomodernizacyjnych, zgodnie z przepisami Ustawy Prawo Zamówień Publicznych. 3. Nadzór nad realizacją projektu (dokonanie odbiorów częściowych i ostatecznego odbioru inwestycji). 4. Rozliczenie finansowe z wykonawcą. 5. Przedstawienie P do zatwierdzenia rozliczenia kosztów w celu weryfikacji ich podziału pomiędzy strony Porozumienia.

Do obowiązków P należy: 1. Nadzór nad zgodnością realizowanego projektu z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a wykonawcą robót budowlanych. 2. Weryfikacja i zatwierdzenie ostatecznego podziału kosztów wynikających z niniejszego porozumienia. 3. Wniesienie na rachunek Wnioskodawcy wkładu finansowego służącego pokryciu kosztów termomodernizacji w wysokości wskazanej w par. 5 ust. 2 pkt 1 Porozumienia.

Wniesienie wkładu finansowego przez P, o którym mowa w par. 3 ust. 3 nastąpi po zakończeniu inwestycji. Według treści porozumienia podstawą do wniesienia wkładu finansowego przez P będą noty obciążeniowe doręczone do P, wystawione przez Wnioskodawcę po zatwierdzeniu ostatecznego podziału kosztów.

Ponadto na podstawie art. 90 ust. 2 ustawy o podatku VAT Wnioskodawca korzysta z odliczenia podatku naliczonego – struktura 1% w roku 2014, jednakże w związku z realizacją ww. projektu Wnioskodawca nie odliczył podatku naliczonego od kosztów które zostaną sfinansowane przez P - właściciela nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca może udokumentować przekazanie wkładu pieniężnego przez P, wobec treści wskazanego porozumienia, na podstawie noty obciążeniowej, a nie fakturą VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Innymi słowy, aby dane zdarzenie mogło zostać uznane za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi ono stanowić „odpłatną dostawę towarów” lub „odpłatne świadczenie usług” w rozumieniu ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów należy rozumieć co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Ponieważ w ramach porozumienia nie dochodzi do przeniesienia własności towarów, w opinii Wnioskodawcy przyjąć trzeba, że nie mamy do czynienia z podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług dostawą towarów. Całość relacji pomiędzy sygnatariuszami umowy odbywa się na terytorium Polski, a co za tym idzie, w relacjach tych brak jest elementu transgranicznego, czyli umowa nie dotyczy importu, eksportu, WNT czy WDT.

Powołując brzmienie art. 8 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca wskazał, że szerokie, odwołujące się do pojęcia świadczenia, określenie zakresu przedmiotowego w art. 8 ust. 1 ustawy, nie oznacza jednak, że świadczeniem usług jest każda czynność czy zdarzenie, którego efektem jest odpłatne przysporzenie jednej ze stron na skutek działania bądź zaniechania innej strony.

Wnioskodawca zauważył, że prowadzi termomodernizację budynku szpitala na podstawie porozumienia wskazanego w opisie stanu faktycznego. Porozumienie zostało zawarte pomiędzy użytkownikami nieruchomości – właścicielem i użytkownikiem. Opisana w porozumieniu forma współpracy, w ramach której sygnatariusze porozumienia zobowiązują się do współdziałania, którego efektem ma być wspólna realizacja prac termomodernizacyjnych, zdaniem Wnioskodawcy, przybiera formę umowy o wspólne przedsięwzięcie, kooperację, czy formę swoistego konsorcjum, w którym Strony zgadzają się na współdziałanie w celu realizacji zgodnych i spójnych celów, przy uznaniu wiodącej roli jednego z nich. Zdaniem Wnioskodawcy, nie można powiedzieć, że w ramach uzgodnionych działań którykolwiek z uczestników porozumienia realizuje usługi na rzecz innych uczestników – działania te podejmowane są wspólnie, w imieniu Stron jednakże, z uwagi na przyjęte na mocy porozumienia ustalenia, ich wykonanie, czy też zlecanie podmiotom zewnętrznym, powierzono jednemu z uczestników.

W ocenie Wnioskodawcy, Strony w przedmiotowym porozumieniu dały jednoznaczny wyraz swej woli podkreślając zamiar kooperacji i wspólnej realizacji celu gospodarczego, jakim ma być realizacja prac termomodernizacyjnych. Brak jest zatem świadczenia, które miałoby stanowić podstawę opodatkowaniu rozliczenia miedzy użytkownikami nieruchomości (właścicielem i użytkownikiem) z tytułu wspólnego przedsięwzięcia obejmującego termomodernizację budynku.

Tym samym Wnioskodawca podziela w pełni stanowisko utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy – jako przedmiotu opodatkowania – świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne), należy uwzględniać podstawowy cel wynikający z takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania na potrzeby podatkowe w sposób oderwany od ich sensu gospodarczego poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r. sygn. akt I FSK 1788/07, z dnia 9 października 2008 r. sygn. akt I FSK 291/08, z dnia 29 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 562/11, z dnia 10 października 2014 r. sygn. akt I FSK 1493/13 oddalającego skargę kasacyjną organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Po 148/13 – dostępne na stronach internetowych http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W uzasadnieniach wskazanych powyżej wyroków podkreślono, że celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość.

Skoro zatem w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym nie dochodzi do czynności podlegających opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług, to w konsekwencji – zdaniem Wnioskodawcy – czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT lecz innym dokumentem księgowym. Z art. 106 ust. 1 u.p.t.u. wynika bowiem, że faktura VAT służy jedynie do dokumentowania transakcji objętych przepisami ustawy.

W przedstawionym opisie stanu faktycznego zatem – zdaniem Wnioskodawcy – mamy do czynienia z czynnością, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jest dokumentowana notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika że, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, na podstawie art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna.

Należy także zauważyć, że przez refakturowanie usług – obok czynności odprzedaży usług – niekiedy rozumie się również poniesienie określonych kosztów na rzecz klienta, którymi jest on następnie obciążany. Nie następuje wówczas „kupno” i „odprzedaż” usługi przez pośrednika, lecz poniesienie (czy też nawet wyłożenie) przez pośrednika kosztów zakupu usługi świadczonej na rzecz odbiorcy.

Biorąc pod uwagę, że refakturowanie jest bądź to odprzedażą usług, bądź to przenoszeniem kosztów, przedmiotem refakturowania mogą być w zasadzie wszystkie usługi, nawet jeśli podmiot refakturujący nie ma wymaganych uprawnień do samodzielnego świadczenia danych czynności, czy też nie leży to w jego przedmiocie działalności (określonym dla celów ewidencyjnych).

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przepis ten jest odzwierciedleniem unijnej regulacji w tym zakresie. Normą prawną, na której się wzorowano dokonując implementacji był art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.).

Oznacza to, że podmiot „odsprzedający” daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przerzucenie kosztów na inną firmę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Generalnie zatem faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej) dokonanej przez podatnika podatku VAT.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz z P zawarł porozumienie na realizację wspólnego przedsięwzięcia w postaci prac termomodernizacyjnych w zakresie Budynku K, który w części użytkowany jest nieodpłatnie przez Wnioskodawcę a w części – przez właściciela, tj. P. Do obowiązków Wnioskodawcy należy przygotowanie dokumentacji niezbędnej dla realizacji projektu, wybór wykonawcy usług budowlanych, w tym termomodernizacyjnych, nadzór nad realizacją projektu (dokonanie odbiorów częściowych i ostatecznego odbioru inwestycji), rozliczenie finansowe z wykonawcą, przedstawienie P do zatwierdzenia rozliczenia kosztów w celu weryfikacji ich podziału pomiędzy strony porozumienia. Do obowiązków P należy nadzór nad zgodnością realizowanego projektu z umową zawartą pomiędzy Wnioskodawcą a wykonawcą robót budowlanych, weryfikacja i zatwierdzenie ostatecznego podziału kosztów wynikających z porozumienia, wniesienie – po zakończeniu inwestycji na rachunek Wnioskodawcy wkładu finansowego służącego pokryciu kosztów termomodernizacji w wysokości wskazanej w porozumieniu.

Zatem jak wynika z treści opisu sprawy strony uzgodniły zakres obowiązków i sposób dokonywania rozliczeń pomiędzy nimi w ramach porozumienia. Okoliczność powyższa ma istotne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny sprawy.

Przenosząc zatem opisane zdarzenie na grunt prawa podatkowego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przedsiębiorcy działający w ramach umowy o współpracy/porozumienia są odrębnymi podatnikami VAT. Powyższe oznacza, że powinni oni do wzajemnych rozliczeń stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

Pojęcie „świadczenia usług”, jak wykazano powyżej, ma bardzo szeroki zakres, bowiem nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu regulacji zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że na tle przedstawionego stanu faktycznego rozliczenia pomiędzy Wnioskodawcą a P powinny odbywać się na zasadach ogólnych wynikających z ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych do niej, w tym także w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących wykonywane przez nich czynności.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca poniesie koszty w stosunku do całości realizowanych na jego rzecz prac w ramach zawartej umowy z wykonawcą usługi budowalnej w istocie nie jest jedynym podmiotem (faktycznym odbiorcą) czerpiącym korzyści z tego tytułu. Z efektów wykonanych prac związanych z wykonaniem prac termomodernizacyjnych budynku K będzie korzystał również P w części na niego przypadającej. Zwrócić należy uwagę na to, że ponoszone przez Wnioskodawcę koszty związane będą z realizacją wspólnego przedsięwzięcia, które w oparciu o postanowienia umowne (porozumienie z dnia 31 grudnia 2013 r.) realizowane będzie zarówno przez Wnioskodawcę, jak i P. A zatem Wnioskodawca ponosząc całość kosztów z tym związanych, de facto będzie działał we własnym imieniu ale również w odpowiedniej części na rzecz P.

Skoro bowiem w ramach zawartego porozumienia strony będą realizować przedsięwzięcie jako całość, to każdy z podmiotów wchodzących w jego skład winien być traktowany jako nabywca usługi lub towaru, wykorzystanych następnie do realizacji wspólnego przedsięwzięcia w postaci termomodernizacji budynku. Skoro Wnioskodawca w ramach umowy ponosi koszty całości wykonanych prac budowlanych przez wykonawcę (punkt 4 porozumienia – do zadań Wnioskodawcy należy rozliczenia finansowe z wykonawcą prac termomodernizacyjnych) zatem winien dokonać refakturowania kosztów tej części, która jest przypisana do P ponieważ zlecona usługa została częściowo wykonana w imieniu i na rzecz P. Zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca w tej sytuacji występuje w charakterze świadczącego usługę na rzecz P w tej części, która przypada temu podmiotowi, tj. jak wynika z opisu sprawy 39,51% powierzchni użytkowej budynku.

W konsekwencji w opisanym stanie faktycznym występuje odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Z tych też względów Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury, zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym w opisanym stanie faktycznym dochodzi do czynności, która „nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i jest dokumentowana notą księgową” należało uznać za nieprawidłowe.

Na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powoływane przez Wnioskodawcę orzeczenia sądów administracyjnych, bowiem są one rozstrzygnięciami w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym. Natomiast organ podatkowy zobowiązany jest traktować indywidualnie każdą sprawę, zatem dokonując wykładni konkretnych przepisów prawa podatkowego poprzez ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy, opiera się na dokładnie określonym stanie faktycznym lub opisie zdarzenia przyszłego. Wobec tego należy ponownie podkreślić, że powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia mają zastosowanie jedynie w konkretnej sprawie i tylko do niej się odnoszą.

Końcowo należy zauważyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie kwestii wyznaczonej zapytaniem, natomiast nie rozstrzyga w zakresie odliczenia podatku naliczonego „od kosztów które zostaną sfinansowane przez P – właściciela nieruchomości” ponieważ nie było to przedmiotem zapytania jak również Wnioskodawca nie przedstawił w tym zakresie własnego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.