Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-584/16-4/PP
z 2 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2015 r. (data wpływu 9 maja 2016 r.), uzupełniony pismem z dnia 17 lipca 2016 r. (data nadania 18 lipca 2016 r., data wpływu 20 lipca 2016 r.) na wezwanie z dnia 7 lipca 2016 r. (data nadania 7 lipca 2016 r., data doręczenia 15 lipca 2016 r.) Nr IPPB4/4511-584/16-2/PP o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 7 lipca 2016 r. Nr IPPB4/4511-584/16-2/PP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 17 lipca 2016 r. (data nadania 18 lipca 2016 r., data wpływu 20 lipca 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca został zwolniony z pracy z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Odwołał się do Sądu Pracy domagając się przywrócenia do pracy i zasądzenia wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy w kwocie 26.000,00 zł oraz wynagrodzenia za wadliwie zastosowany okres wypowiedzenia w kwocie 13.000,00 zł. Wnioskodawca zgodnie z umową o pracę z dnia 11 lutego 2011 r. posiadał dwumiesięczny okres wypowiedzenia (dłuższy niż ustawowy), natomiast pracodawca nie uszanował tegoż zapisu umowy o pracę i zwolnił Wnioskodawcę z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia.

Na skutek wniesionego skutecznie odwołania - Sąd Pracy, tj. Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo w ten sposób, że uznał za niecelowe przywracanie powoda to pracy, ale zasądził w to miejsce odszkodowanie za bezpodstawne rozwiązanie umowy o pracę w kwocie 13.000,00 zł i jednocześnie zasądził dodatkowe 13.000,00 zł tytułem rekompensaty za niezastosowanie się przez pracodawcę do wydłużonego (dwumiesięcznego) okresu wypowiedzenia obowiązującego Wnioskodawcę. Świadczenie to zostało zasądzone wraz z ustawowymi odsetkami.

Tymczasem pozwany pracodawca zrealizował prawomocny wyrok w ten sposób, że wypłacił Wnioskodawcy pełną kwotę 13.000,00 zł tytułem odszkodowania (zgodnie z wyrokiem) za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, natomiast z kwoty rekompensaty za naruszenie dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia potrącił Wnioskodawcy zaliczkę na podatek dochodowy i nie wypłacił już pełnej kwoty zgodnie z wyrokiem (13.000,00 zł), a jedynie kwotę pomniejszoną o wspomnianą zaliczkę na podatek.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że odszkodowanie (rekompensata) zostało wypłacone na podstawie art. 300 Kodeksu pracy w zw. z art. 471 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 1 pkt 8 umowy o pracę Wnioskodawcy z pracodawcą (przewidującym wydłużony – 2 miesięczny okres wypowiedzenia). Ponadto umowa o pracę z pracodawcą była zawarta na czas nieokreślony.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rekompensata (odszkodowanie) z tytułu niezastosowania się przez pracodawcę do postanowień umowy o pracę w zakresie obowiązującego pracownika długości okresu wypowiedzenia stosunku pracy, zasądzone prawomocnym wyrokiem przez Sąd pracy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) w zw. z art. 21 ust.1 pkt 3 tej ustawy, czy też jest to świadczenie od takiego podatku zwolnione?
2. Jeżeli jest to świadczenie objęte opodatkowaniem, to kto jest płatnikiem tego podatku: były pracownik czy były pracodawca, w sytuacji kiedy umowa o pracę już dawno nie wiąże strony stosunkiem pracy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy punktem wyjścia rozważań w sprawie winna być treść art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 21 ust .1 pkt 3 tej ustawy.

Kierunek wykładni przepisów prawa w kontekście przedstawionego zagadnienia powinien być następujący. Pracodawca nie zastosował się do umówionego z pracownikiem w umowie o pracy okresu wypowiedzenia stosunku pracy. Stosunek pracy ustał. Wnioskodawca odwołał się do Sądu pracy. Po ponad roku od ustania stosunku pracy Sąd przyznał rację Wnioskodawcy i zasadził tytułem rekompensaty (dodatkowego odszkodowania) kwotę odpowiadającą wysokości wynagrodzenia za nieuszanowany przez pracodawcę drugi miesiąc wypowiedzenia, wynikający z umowy. Materialno-prawną podstawą świadczenia jest art. 471 kodeksu cywilnego o wykonywaniu/niewykonaniu zobowiązań umownych, odpowiednio stosowany do stosunków pracy na mocy art. 300 kodeksu pracy w powiązaniu z treścią umowy o pracę.

W sytuacji w której pracodawca zastosowałby się do umówionego (wynikającego z umowy o pracę) okresu wypowiedzenia, wynagrodzenie za okres wypowiedzenia winno być wypłacone pracownikowi bezpośrednio przez pracodawcę po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy. W okresie wypowiedzenia stosunku pracy pracownik posiada bowiem status pracownika z wszelkimi tego konsekwencjami prawno-podatkowymi. Natomiast w sytuacji w której pracodawca nie respektuje postanowień umownych i "zwalania" pracownika wcześniej, przy zastosowaniu okresów wypowiedzenia kodeksowych, a nie umownych, to roszczenie pracownika _ przekształca się w roszczenie procesowe. Oznacza to, że wnioskodawca jako pracownik nie otrzymał od pracodawcy wynagrodzenia za pracę za kolejny (drugi) miesiąc umownego wypowiedzenia (podlegającego opodatkowaniu), a jedynie otrzymał mocą wyroku sądowego rekompensatę za niezastosowanie się przez pracodawcę do postanowień umownych. Ergo, roszczenie Wnioskodawcy przekształciło się w quasi roszczenie odszkodowawcze w tym zakresie. Oznacza to także, że pracodawca nie powinien samodzielnie dokonywać jakichkolwiek potrąceń na podatek dochodowy od kwot zasądzonych przez Sąd jako rekompensatę za niezastosowanie się do postanowień umownych.

W dacie wyroku nie było to już bowiem stricte wynagrodzenie na okres wypowiedzenia, a odszkodowanie za niedochowanie przez pracodawcę umownego okresu wypowiedzenia, a więc odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania umownego (art. 471 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Charakter prawny tegoż roszczenia bez wątpienia się przekształcił, zważywszy, że okres wypowiedzenia wynikający z umowy o pracę nie został przez pracodawcę uszanowany, a nadto w dacie orzekania przez Sąd Wnioskodawca już dawno nie był pracownikiem pozywanego pracodawcy. Zatem jakiekolwiek pomniejszanie przez pracodawcę zasądzonej kwoty o zaliczkę na podatek dochodowy było nieuzasadnione. Tym bardziej, że stwierdzenie o braku podstaw rozwiązania umowy o pracę nastąpiło właśnie wskutek wyroku Sądu, a nie uznania roszczenia przez pracodawcę. Dlatego też ustalenie charakteru prawnego zasądzonego roszczenia determinuje dokonanie prawidłowej interpretacji podatkowej. W ocenie Wnioskodawcy w obecnym kształcie nie mamy do czynienia z wynagrodzeniem za pracę (za okres wypowiedzenia), podlegającym opodatkowaniu poprzez potrącenie zaliczki na podatek dochodowy, a mamy do czynienia z ekwiwalentnym roszczeniem odszkodowawczym. Z wynagrodzeniem za okres wypowiedzenia (wówczas opodatkowanym), mielibyśmy do czynienia w sytuacji w którym pracodawca sam zastosowałby właściwy (dwumiesięczny) okres wypowiedzenia, a następnie wypłacił Wnioskodawcy to wynagrodzenie, odliczył podatek i uiścił składki ZUS. Ponieważ to nie nastąpiło samoistnie, a na mocy „przymuszającego” wyroku sądowego, który zapadł długo po tym jak Wnioskodawca przestał być pracownikiem pozwanego pracodawcy, to zastosowana przez pracodawcę konstrukcja potrącenia z zasądzonego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy wnioskodawcy niniejszego wniosku następuje z pokrzywdzeniem Wnioskodawcy oraz w sprzeczności z prawem.

W ocenie Wnioskodawcy umawiana część wyroku również jest zwolniona od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i taki też jest własny pogląd w sprawie Wnioskodawcy na przedstawione zagadnienie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).

Przepis art. 52 § 1 ustawy Kodeks pracy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych,
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem,
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 ww. ustawy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron.

W myśl art. 300 ustawy, w sprawach nieunormowanych przepisami prawa pracy, do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Zgodnie z art. 417 ustawy Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W związku powyższym należy uznać, że wypłacona Wnioskodawcy rekompensata (odszkodowanie) z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

W przedmiotowej sprawie, gdyby pracodawca zastosował się do właściwego okresu wypowiedzenia, wynikającego z umowy o pracę, wówczas otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenie podlegałoby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Zatem wypłacona rekompensata (odszkodowanie) ma zrekompensować Wnioskodawcy zarobek, jaki mógłby otrzymać, gdyby pracodawca zastosował właściwy okres wypowiedzenia.

W związku z powyższym należy uznać, że zasądzone wyrokiem sądu świadczenie, wypłacone Wnioskodawcy, nie korzysta również ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Należy podkreślić, że wypłacona przez pracodawcę kwota za niezastosowanie prawidłowego okresu wypowiedzenia stanowi przychód ze stosunku pracy, gdyż wypłata tej kwoty ma związek z istniejącym stosunkiem pracy, w związku z czym to pracodawca jako płatnik był zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy oraz do wystawienia informacji PIT-11 i wykazania w niej wypłaconego świadczenia za zastosowanie niewłaściwego okresu wypowiedzenia.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.