Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-328/13/16-5/S/PP
z 10 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z poźn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, sygn. akt III SA/Wa 2466/13 (data wpływu 7 lipca 2016 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2013 r. (data wpływu 17 maja 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego działu spadku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego działu spadku.

We wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni wraz z synem siostry matki Wnioskodawczyni, należący względem siebie do III grupy podatkowej w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadkowi i darowizn (Dz. U. z 2009. Nr 93, poz. 768), zostali ustanowieni spadkobiercami swoich zmarłych dziadków (małżonków). Wnioskodawczyni w dniu 16 maja 2012 r. otrzymała akt poświadczenia dziedziczenia spadku po dziadku zmarłym dnia 11 lutego 2012 r. oraz akt poświadczenia dziedziczenia spadku po babci zmarłej dnia 24 listopada 2005 r. Z tytułu otrzymanych spadków po dziadkach Wnioskodawczyni dokonała rozliczeń w zakresie podatku od spadków i darowizn: w zakresie spadku po dziadku złożyła w dniu 13 czerwca 2012 r. do właściwego urzędu skarbowego zgłoszenie SD-Z2, zaś w zakresie spadku po babci Wnioskodawczyni złożyła w dniu 13 czerwca 2012 r. zeznanie SD-3 i otrzymała decyzję ustalającą wysokość podatku od spadków i darowizn z dnia 24 lipca 2012 r., a podatek z niej wynikający uiściła.

Spadkobiercy dziedziczyli po spadkodawcach w częściach równych po 50% wartości każdego ze spadków. W skład obu spadków wchodzą udziały obu zmarłych małżonków w następujących nieruchomościach:

1. zabudowanej nieruchomości o powierzchni 0,3063 ha, w tym budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 80 m², dla której prowadzona jest księga wieczysta, oznaczona w rejestrze gruntów numerem 62018 jako grunty orne i grunty rolne zabudowane ("nieruchomość zabudowana") o szacunkowej wartości ok. 137.000 zł. oraz
   
2. niezabudowana nieruchomość o powierzchni 0,5100 ha, dla której prowadzona jest księga wieczysta, oznaczona w rejestrze gruntów numerem 92 jako pastwiska trwałe i rowy ("nieruchomość niezabudowana") o szacunkowej wartości ok, 43.000 zł.
   
   

Nieruchomości te nie stanowią gospodarstwa rolnego, a ich łączna szacunkowa wartość wynosi ok. 180.000 zł. W rezultacie łączna szacunkowa wartość udziałów w spadkach każdego ze spadkobierców wynosi ok. 90.000 zł.

Aktualnie spadkobiercy planują dokonać działu obu spadków poprzez złożenie wniosku do sądu i zawarcie ugody sądowej. Spadkobiercy chcą tak podzielić oba spadki, aby Wnioskodawczyni otrzymała zabudowaną nieruchomość o wartości 137.000 zł stanowiącą 76% łącznej wartości obu spadków, a drugi spadkobierca - niezabudowaną nieruchomość o wartości 43.000 zł stanowiącej 24% łącznej wartości obu spadków. W rezultacie Wnioskodawczyni otrzyma 26% łącznej wartości obu spadków ponad swój udział, tj. część o wartości ok. 47.000 zł. Podział odbędzie się bez jakichkolwiek spłat i dopłat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonanie działu spadków bez spłat i dopłat, w wyniku którego Wnioskodawczyni uzyska nieruchomość o wartości przekraczającej o 2.6% jej udziały spadkowe, spowoduje uzyskanie przez Wnioskodawczynię innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ustawy dnia 26 lipca 1991 r, o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., Nr 361), opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawczyni

Zdaniem Wnioskodawczyni dokonanie działu spadków bez spłat i dopłat, w wyniku którego Wnioskodawczyni uzyska nieruchomość o wartości przekraczającej o 26% jej udziały spadkowe, nie spowoduje uzyskania przez nią innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. Nr 361, „u.p.d.o.f.”), opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f,

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. źródłami przychodów są inne źródła. Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca w u.p.d.o.f. nie wprowadził definicji legalnej „innych nieodpłatnych świadczeń”. Wskazówkę w tym zakresie stanowią jednak przepisy określające sposób obliczenia wartości "innych nieodpłatnych świadczeń" (art. 11 ust, 2a u.p.d.o. f.). „Innymi nieodpłatnymi świadczeniami" są zatem: usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej, usługi zakupione, udostępnienie lokalu lub budynku.

W doktrynie podnosi się, że źródłem "innych nieodpłatnych świadczeń" w rozumieniu u.p.d.o.f. mogą być wyłącznie bezpłatne usługi bądź bezpłatnie udostępnienie określonych przez ustawodawcę rzeczy lub praw (J. Grabarczyk, Opodatkowanie przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2009, str. 95). Po pierwsze, sposób zredagowania przepisów nie wskazuje, aby wykaz przedstawionych w nim świadczeń miał jedynie przykładowy charakter (np. brak charakterystycznego w takich sytuacjach zwrotu „w szczególności"). Po drugie, wyłącznie w stosunku do „innych nieodpłatnych świadczeń” ustawodawca podał reguły, według których ustala się ich wartość pieniężną, odpowiadającą wysokości osiągniętego z tego tytułu przychodu. Skoro tak, to korzyści majątkowe uzyskane wskutek bezpłatnego otrzymania świadczeń innego rodzaju nie mogą zostać wycenione w formie pieniężnej, ponieważ nie przewidziano, w jaki sposób należy to uczynić. Wreszcie po trzecie, trafność przedstawionego stanowiska potwierdza treść art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., w którym ustawodawca wymienił podstawowe kategorie przychodów. Z przepisów tych wynika, że przychody z „innych nieodpłatnych świadczeń" powstają inaczej aniżeli poprzez otrzymanie pieniędzy, wartości pieniężnych albo wartości otrzymanych świadczeń w naturze. Nie chodzi zatem o przypadki, w których świadczeniodawca definitywnie rozporządził na rzecz podatnika jakimiś dobrami, bezpośrednio powiększając tym samym jego stan majątkowy kosztem własnego majątku, lecz o przysporzenia, które, mając również wymierny charakter, wywołują inne skutki. Uwzględniając pozostałe rodzaje przychodów wymienione w u.p.d.o.f., należy zatem na zasadzie selekcji negatywnej stwierdzić, że przychodem z nieodpłatnych świadczeń może być wyłącznie wartość tych przysporzeń majątkowych, które podatnik uzyskał w formie nieodpłatnych usług lub umożliwienia mu korzystania ze składników cudzego majątku bez żadnego wynagrodzenia, gdyż na tym właśnie polega bezpłatne udostępnienie rzeczy i praw. W stosunku do przychodów będących rezultatem otrzymania pieniędzy, wartości pieniężnych albo rzeczy lub praw majątkowych różnica jest więc ewidentna - wskutek otrzymania nieodpłatnego świadczenia w formie usług albo udostępnienia rzeczy lub praw stan majątkowy podatnika co prawda bezpośrednio się nie zwiększa, jednak odnosi on konkretną korzyść finansową, polegającą na nieponiesieniu kosztów, które by poniósł, gdyby otrzymał świadczenie odpłatnie (przychodem jest tu wartość zaoszczędzonych wydatków). Należy przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż osoba spełniająca „inne nieodpłatne świadczenie" również nie doznaje uszczerbku majątkowego, ponieważ albo wykonuje określone czynności na rzecz podatnika w ramach bezpłatnych usług, albo też pozwala mu na bezpłatne korzystanie ze składników swojego majątku (a więc się ich nie wyzbywa). Widać więc wyraźnie, że tylko w przedstawionym zakresie można uzasadnić potrzebę i celowość wyszczególnienia przysporzeń majątkowych, których źródłem są „inne nieodpłatne świadczenia", jako jednego z rodzajów przychodów osób fizycznych (J. Grabarczyk, Opodatkowanie przychodów str. 96-97).

Z powyższego wynika, że "innym nieodpłatnym świadczeniem" może być tylko nieodpłatna usługa łub nieodpłatne udostępnienie rzeczy lub praw, które nie wiąże się z przeniesieniem własności do tych rzeczy lub praw (uszczerbkiem w majątku świadczeniodawcy i przysporzeniem świadczeniobiorcy). Z tym poglądem zgodził się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 22 lipca 2010 r. (sygn. akt: II FSK611/09), w którym stwierdził, że „przeniesienie własności nie mieści się w hipotezie żadnego z wymienionych punktów art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f,, w szczególności nie jest udostępnieniem rzeczy". Również w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 10 listopada 2010 r. (sygn. akt: I SA/Go 1011/10} sąd stwierdził, że "świadczenie nieodpłatne lub częściowo nieodpłatne nie może obejmować rzeczy jako przedmiotu świadczenia, oraz świadczenie takie - gdyby wystąpiło - musi być przyporządkowane do określonego źródła przychodu, wymienionego w art. 10 ust. 1 u.p.d.o.f., przy czym źródłem przychodu nie może być nabycie rzeczy".

W przyszłym stanie faktycznym Wnioskodawczyni na skutek działu spadków uzyska nieodpłatnie własność zabudowanej nieruchomości od drugiego spadkobiercy. Nieodpłatne przeniesienie na Wnioskodawczynię udziału we własności zabudowanej nieruchomości nie może być zatem uznane za inne nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 11 u.p.d.o.f. Przeniesienie udziału we własności rzeczy nie stanowi bowiem usługi ani też "udostępnienia rzeczy”, o których mowa w tym przepisie.

Warto zauważyć, że nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw w określonych okolicznościach, może być przedmiotem opodatkowania innymi podatkami, jak np. podatkiem od spadków i darowizn, o ile tytuł takiego nieodpłatnego nabycia zawarty został w zamkniętym katalogu w art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768). Jednakowoż na podstawie u.p.d.o.f. nabycie własności rzeczy nigdy nie może być źródłem przychodu.

W dniu 28 czerwca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-328/13-2/JK4, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, że w wyniku nieodpłatnego nabycia – w wyniku sądowego działu spadku – nieruchomości, wchodzącej w skład masy spadkowej, o wartości przekraczającej o 26% udziały spadkowe, nastąpi po stronie Wnioskodawczyni przysporzenie majątkowe (uzyskane nieodpłatnie, gdyż bez żadnego ekwiwalentu finansowego), które stanowić będzie przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa wyżej należy ustalić według uregulowań art. 11 ust. 2 powołanej ustawy, tj. na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego rodzaju.

Interpretację doręczono w dniu 2 lipca 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawczyni pismem z dnia 9 lipca 2013 r. (data wpływu 15 lipca 2013 r.) wezwała tut. organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 2 sierpnia 2013 r., Nr IPPB4/415-328/13-4/JK4 (skutecznie doręczonym w dniu 7 sierpnia 2013 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

W dniu 2 września 2013 r. wpłynęła do tut. organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi na interpretację Ministra Finansów z dnia 28 czerwca 2013 r. Nr IPPB4/415-328/13-2/JK uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ) - określanej dalej jako „p.p.s.a.”, w tym również interpretacji indywidualnych poddanych kontroli sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a) p.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem, z uwzględnieniem stanu prawnego, który miał zastosowanie w chwili orzekania w sprawie. W myśl art. 146 tej ustawy sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Stosownie natomiast do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Mając na uwadze powołane kryteria Sad stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd uznał, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia czy dokonanie działu spadku bez spłat i dopłat, w wyniku którego Skarżąca uzyska nieruchomość o wartości przekraczającej jej udziały spadkowe spowoduje uzyskanie przez nią innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 u.p.d.o.f., opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Na wstępie rozważań Sąd wskazał, że przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. zawiera ogólną definicję przychodu, zgodnie z którą przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na określone źródła przychodów, zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega przysporzenie, które można przypisać do konkretnego źródła przychodu, jeśli nie można powiązać przysporzenia z żadnym ze źródeł przychodu, należy przyjąć, że nie zachodzi obowiązek podatkowy.

Definicja nieodpłatnego świadczenia wypracowana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (uchwała 7 sędziów NSA z dnia 18 listopada 2002 r., FPS 9/02, ONSA 2003, nr 2, poz. 47; uchwała 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r., II FPS 1/10, ONSA i WSA 2010, nr 4, poz. 58; uchwała 7 sędziów NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, ONSA i WSA 2006, nr 6, poz. 153) obejmuje zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, mające konkretny wymiar finansowy.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 wskazał, że pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma w prawie podatkowym szerszy zakres, niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności przedsiębiorców, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Określone w cytowanej uchwale pojęcie "nieodpłatnego świadczenia1 można odpowiednio odnieść także do pojęcia "świadczenia częściowo odpłatnego", o jakim mowa w art. 11 ust. 2b u.p.d.o.f.

Zgadzając się z przedstawionym w uchwale rozumieniem definiowanych tam pojęć dodatkowo należy wskazać, że świadczenia nieodpłatne względnie częściowo odpłatne nie obejmują jednak nabycie rzeczy czy praw jako przedmiotu świadczenia.

Za takim wnioskiem przemawia w szczególności treść art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f., Ustawodawca w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. dokonał wyliczenia nieodpłatnych świadczeń poprzez wskazanie, w jaki sposób należy wyznaczyć ich wartość w formie pieniężnej:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Powołany przepis określa sposób ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń, ale tylko takich, których przedmiotem są usługi (pkt 1, 2 ,4), udostępnienie lokalu lub budynku (pkt 3) lub udostępnianie rzeczy lub praw (pkt 4).

Sąd wskazał, że w doktrynie prezentowany jest pogląd, że wyliczenie nieodpłatnych świadczeń zawarte w art, 11 ust. 2 a u.p.d.o.f. ma wyczerpujący charakter, a co za tym idzie, źródłem „innych nieodpłatnych świadczeń" w rozumieniu tej ustawy mogą być wyłącznie bezpłatne usługi bądź bezpłatnie udostępnienie określonych przez ustawodawcę rzeczy lub praw (J. Grabarczyk, Opodatkowanie przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ABC Wolters Kluwer, Warszawa 2009, str. 95).

Powyższe potwierdza sposób zredagowania przepisu, który nie wskazuje, że wykaz przedstawionych w nim świadczeń miał jedynie przykładowy charakter (np. brak charakterystycznego w takich sytuacjach zwrotu "w szczególności"). Wprawdzie w ostatnim punkcie omawianego wyliczenia występuje sformułowanie "w pozostałych przypadkach", lecz w sposób niebudzący żadnych wątpliwości odnosi się ono tylko do usług i udostępnienia rzeczy i praw, których nie wyliczono w punktach 1-3. Ponadto trzeba podkreślić, że ustawodawca nie wykracza poza wskazane rodzaje nieodpłatnych świadczeń również w innych unormowaniach zawartych ww. ustawie.

Istotną kwestią jest, że ustawodawca podał reguły, według których ustala się przychód z innych nieodpłatnych świadczeń wyłącznie w stosunku do otrzymania nieodpłatnego świadczenia usług bądź udostępnienia lokalu bądź budynku, rzeczy lub praw.

Sąd wskazał, że w orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, że świadczenia nieodpłatne względnie częściowo odpłatne nie obejmują rzeczy jako przedmiotu świadczenia praw. Przeniesienie własności rzeczy nie mieści się w hipotezie żadnego z wymienionych punktów art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f., w szczególności nie jest „udostępnianiem rzeczy” (por. wyrok NSA z dnia 22 lipca 2010r. sygn. akt II FSK 611/09, wyrok NSA z dnia 22 lipca 2010 r. sygn. akt II FSK 449/09, dostępne w CBOSA - orzeczenia.nsa.gov.pl).

W związku z tym w ocenie Sądu nie można rozszerzyć katalogu źródła przychodu z innych nieodpłatnych świadczeń o nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd zaprezentowany w wyroku WSA w Poznaniu z dnia 30 października 2013r. sygn. akt I SA/Po 388/13 (dostępny w CBOSA - orzeczenia.nsa.gov.pl), że korzyści majątkowe uzyskane wskutek bezpłatnego otrzymania rzeczy lub praw nie mogą podlegać opodatkowaniu poprzez domniemanie, nie można tym samym poza przepisami ustawy ustalać reguł wyceny nieodpłatnych świadczeń, skoro przewidziano w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w jaki sposób należy to uczynić.

Podsumowując, zdaniem Sądu, mając na względzie treść art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. przychodem z nieodpłatnych świadczeń może być wyłącznie wartość świadczeń, które podatnik uzyskał w formie nieodpłatnych usług lub umożliwienia mu korzystania ze składników cudzego majątku bez żadnego wynagrodzenia, gdyż na tym właśnie polega bezpłatne udostępnienie rzeczy i praw.

Dlatego też w świetle zacytowanego przepisu nabycie określonych praw nie mieści się w hipotezie art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f., w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Sąd uznał, że Minister Finansów nieprawidłowo przyjął, że nieodpłatne nabycie - w wyniku sądowego działu spadku nieruchomości, wchodzącej w skład masy spadkowej, o wartości przekraczającej o 26% udziały spadkowe Skarżącej spowoduje powstanie po stronie skarżącej przysporzenie majątkowe z tytułu nieodpłatnych świadczeń, stanowiące przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f.

W związku z tym Sąd uznał za zasadny zarzut naruszenia art. 10 ust. 1 pkt 9, art. 11 ust. 2a i art. 20 ust. 1 u.p.d.o.f. poprzez błędną wykładnię.

Sąd uznał za zasadny jest również zarzut naruszenia art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O.p. bowiem organ udzielający interpretacji indywidualnej nie tylko nie uwzględnił, ale również nie odniósł się do powołanego przez Skarżącą orzecznictwa sądów administracyjnych.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy Minister Finansów zobowiązany jest do uwzględnienia przedstawionego wyżej stanowiska Sądu.

Sąd mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego Sąd postanowił na mocy art. 200, art. 205 § 2 oraz art. 209 p.p.s.a., w związku z § 2 i § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 31 stycznia 2011 r. w sprawie opłat za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. z 2011 r. Nr 31, poz. 153).

Od powyższego wyroku została złożona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie skarga kasacyjna z dnia 24 kwietnia 2014 r. Nr IO-007-98/14.

W wyniku skargi kasacyjnej, wniesionej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1575/14 oddalił skargę kasacyjną.

Wobec powyższego, wyrok WSA z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2466/13 stał się prawomocny z dniem 21 kwietnia 2016 r.

W dniu 7 lipca 2016 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wraz z aktami.

Biorąc pod uwagę spostrzeżenia Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie dokonał ponownego rozpatrzenia przedmiotowego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 2466/13 – stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.