Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-513/13-1/JG
z 13 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) w zw. z § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.)  po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1971/14 utrzymującym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 12 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 2187/13, wniosku z 30 kwietnia 2013 r. (data otrzymania 7 maja 2013 r.), uzupełnionym 27 czerwca 2013 r. – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku odpłatnego zbycia udziałów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2013 r. otrzymano ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku odpłatnego zbycia udziałów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi, pismem z 27 maja 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-513/13/JG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 27 czerwca 2013 r.

W dniu 5 sierpnia 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał indywidualną interpretację Znak: IBPB II/2/415-513/13/JG, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że Wnioskodawca uzyskał przychód w momencie sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, a więc 28 grudnia 2012 r. Wtedy to przychód z odpłatnego zbycia udziałów stał się należny czyli przysługujący, należący się Wnioskodawcy. Zatem bez znaczenia dla momentu wystąpienia obowiązku podatkowego pozostaje fakt, że cena za zbywane udziały zostanie wypłacona Wnioskodawcy w ratach w latach 2013 r., 2014 r. i 2015 r. Opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30b podlega kwota należna wynikająca z umowy sprzedaży. Podatek z ww. tytułu winien zostać zapłacony do dnia 30 kwietnia 2013 r.

Pismem z 23 sierpnia 2013 r. (data otrzymania 27 sierpnia 2013 r.) wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 24 września 2013 r. Znak: IBPB II/2/4152-124/13/JG odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Pismem z 13 listopada 2013 r. (data otrzymania 18 listopada 2013 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Pismem z 17 grudnia 2013 r. Znak: IBPB II/2/4160-179/13/JG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 12 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 2187/13 uchylił m.in. zaskarżoną interpretację.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – po rozpoznaniu kasacji wniesionej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 12 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 2187/13 – wyrokiem z 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1971/14 oddalił skargę kasacyjną. Wyrok otrzymano 8 września 2016 r. natomiast akta sprawy wraz z prawomocnym orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie – 18 października 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca razem z małżonką był wspólnikiem Spółki z o.o. Wnioskodawca posiadał razem z małżonką po 400 udziałów w Spółce o wartości nominalnej 1.000 zł (jeden tysiąc złotych każdy). Udziały Wnioskodawcy w chwili zawiązania spółki w 2003 r. zostały objęte za kwotę w wysokości 400.000 zł (czterysta tysięcy złotych).

W dniu 28 grudnia 2012 r. Wnioskodawca razem z małżonką zawarli ze wspólnikiem Spółki Panią C. umowę sprzedaży udziałów w Spółce z o.o. Na mocy zawartej umowy Pani C. zobowiązała się do uiszczenia na rzecz Wnioskodawcy ceny za sprzedane 400 udziałów w kwocie 1.411.500 zł (jeden milion czterysta jedenaście tysięcy pięćset złotych) a także do uiszczenia na rzecz małżonki Wnioskodawcy ceny za sprzedane przez niego 400 udziałów w wysokości 1.411.500 zł (jeden milion czterysta jedenaście tysięcy pięćset złotych).

Zgodnie z par. 4 zawartej umowy Pani C. jest zobowiązana do uiszczenia ceny za sprzedane udziały na rzecz obydwóch sprzedających, tj. Wnioskodawcy oraz jego małżonki w następujących ratach: I rata w kwocie 823.000 zł (osiemset dwadzieścia trzy tysiące złotych) ma zostać uiszczona do dnia 31 grudnia 2013 r., II rata w kwocie 1.000.000 zł (jeden milion złotych) ma zostać uiszczona do dnia 31 grudnia 2014 r., III rata w kwocie 1.000.000 zł (jeden milion złotych) do dnia 31 grudnia 2015 r. Zgodnie z par. 4 pkt 3 zawartej umowy każda z rat zostanie powiększona o odsetki umowne liczone od niespłaconej części określonej w wysokości 6,5% w skali roku, z końcoworoczną kapitalizacją w okresie od dnia zawarcia umowy do dnia 31 grudnia 2014 r. Począwszy od dnia 31 grudnia 2014 r. odsetki umowne liczone od niespłaconej części ceny określonej wyniosą 7% w skali roku z końcoworoczną kapitalizacją.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Kiedy powstają u Wnioskodawcy przychody należne w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z zawarciem przez Wnioskodawcę umowy sprzedaży udziałów w Spółce z o.o.?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym sprawy przychody należne w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu sprzedaży przez Wnioskodawcę udziałów w Spółce z o.o. powstają z chwilą wymagalności poszczególnych rat, tj. co do pierwszej raty z dniem 31 grudnia 2013 r., co do II raty z dniem 31 grudnia 2014 r. i co do III raty z dniem 31 grudnia 2015 r.

Należy podkreślić, że przed upływem wskazanych wyżej terminów Wnioskodawca nie może domagać się zapłaty ceny za sprzedane udziały a jego roszczenia nie są wymagalne. Należy też dodatkowo zauważyć, że Wnioskodawca nie uzyskał od strony kupującej ceny za sprzedane udziały.

Wreszcie uwzględniając okoliczności transakcji bez ustalonego w umowie sposobu ustalenia terminów zapłaty, umowa sprzedaży nie doszłaby do skutku pomiędzy stronami. W okolicznościach sprawy strona kupująca nie była w stanie uiścić ceny za udziały inaczej niż w sposób określony w umowie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód należny należy na gruncie art. 17 ust. 1 pkt 6 utożsamiać z wymagalnością roszczenia o zapłatę.

W opinii Wnioskodawcy, na takim stanowisku stoją również sądy administracyjne.

W judykaturze przyjmuje się, że w momencie, gdy podatnik uzyskuje już roszczenie żądania zapłaty, a tym samym dochodzenia wierzytelności przed sądem powszechnym, to taka wierzytelność jako wymagalna staje się przychodem należnym w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Do przychodów z kapitałów pieniężnych zalicza się tylko takie wierzytelności, które w danym momencie podatnikowi się należą, czyli są wymagalne, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie. Ponieważ ustawa nie definiuje pojęcia „kwot należnych” przyjmuje się, że chodzi tu o tego typu przychody, co do których podatnikowi przysługuje skuteczne prawo ich domagania się od kontrahenta. Tak przykładowo wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 maja 2011 r., sygn. akt II FSK 63/10.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 5 sierpnia 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-513/13/JG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że Wnioskodawca uzyskał przychód w momencie sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, a więc 28 grudnia 2012 r. Wtedy to przychód z odpłatnego zbycia udziałów stał się należny czyli przysługujący, należący się Wnioskodawcy. Zatem bez znaczenia dla momentu wystąpienia obowiązku podatkowego pozostaje fakt, że cena za zbywane udziały zostanie wypłacona Wnioskodawcy w ratach w latach 2013 r., 2014 r. i 2015 r. Opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym zgodnie z art. 30b podlega kwota należna wynikająca z umowy sprzedaży. Podatek z ww. tytułu winien zostać zapłacony do dnia 30 kwietnia 2013 r.

Wnioskodawca, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżył interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 12 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 2187/13 uchylił m.in. ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 5 sierpnia 2013 r.

Sąd oceniając m.in. zaskarżoną interpretację indywidualną stwierdził, że brzmienie art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przesądza, że przychód z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółce z o.o. powstaje z chwilą zawarcia umowy sprzedaży udziałów. Nie zdefiniowano w nim bowiem pojęcia „przychodów należnych”, co jest w ocenie Sądu zagadnieniem wiodącym dla oceny stanowiska przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji. W ocenie Sądu słusznie także akcentuje skarżący, że organ w interpretacji nie wyłożył znaczenia pojęcia „należne”, wskazując jedynie że są to przychody przysługujące (według językowej definicji), nie podejmując jednak w istocie próby wykładni pojęcia, podczas gdy językowe jego znaczenie nie wyjaśnia, ani nie przesądza momentu powstania obowiązku podatkowego. Bez takiej wykładni jak podkreśla Sąd nie sposób przyjąć, czy „należne” odnieść należy tylko do tych przychodów, co do których podatnik może domagać się zapłaty od kontrahenta, czy też dotyczy również przychodów niewymagalnych, co do których podatnik nie może żądać, by zostały mu zapłacone. We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik powołał na poparcie swego stanowiska orzecznictwo sądowoadministracyjne, w szczególności prezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt II FSK 2402/11. W wyroku tym poddano analizie rzeczoną kwestię, wskazując, że w judykaturze jednoznacznie przyjmuje się, że w momencie, gdy podatnik uzyskuje już roszczenie żądania zapłaty, a tym samym możność dochodzenia wierzytelności przed sądem powszechnym, to taka wierzytelność jako wymagalna staje się przychodem należnym w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przychodów z kapitałów pieniężnych zalicza się tylko takie wierzytelności, które w danym momencie podatnikowi należą się, czyli są wymagalne, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie. Przyjmuje się, że chodzi tu o tego typu przychody, co do których podatnikowi przysługuje skuteczne prawo ich domagania się od kontrahenta. Musi zatem być to należność wynikająca z istniejącego stosunku prawnego, łączącego podatnika z jego dłużnikiem oraz powinien nastąpić termin wymagalności danej raty należności. Wobec tego, zdaniem Sądu kwoty należne trzeba utożsamiać z wymagalnymi świadczeniami (wskazano w tym kontekście na wyrok NSA z 9 czerwca 2010 r., w sprawie II FSK 282/09 i powołane w nim dalsze orzeczenia, publ. LEX nr 585074). Dalej wywiedziono, że w sytuacji, gdy opodatkowanie dotyczy świadczeń wynikających z umowy cywilnoprawnej, możliwość domagania się spełnienia świadczenia wiąże się każdorazowo z jego wymagalnością. W ujęciu cywilistycznym wymagalność roszczenia należy łączyć z nadejściem ostatniego dnia pozwalającego dłużnikowi spełnić świadczenie zgodnie z treścią zobowiązania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2006 r., w sprawie I CSK 17/05, LEX nr 192241). Z kolei w wyroku z 11 marca 2010 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach w sprawie I SA/Ke 131/10 r. roszczenie staje się wymagalne z chwilą nadejścia terminu, w jakim świadczenie ma być spełnione (art. 455 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny; Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przy czym moment ten nie musi pokrywać się ani z datą zawarcia umowy będącej źródłem roszczenia, ani też z datą spełnienia świadczenia przez drugą stronę (publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). „Przychód należny” powstaje w dacie, kiedy określona kwota przysługującego podatnikowi świadczenia pieniężnego staje się wymagalna i może on domagać się jej zapłaty. Identycznie interpretowany jest zapis dotyczący „kwoty należnej” z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 listopada 2006 r. w sprawie II FSK 1375/05 (publ. LEX nr 291825) wskazano, że cecha „należności” dotyczy kwot, które są wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, a zatem zasadne jest przyjęcie, że przychodami w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stają się kwoty, których podatnik może skutecznie się domagać od swego kontrahenta. Z treści art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że wprowadza on odstępstwo od generalnej zasady obowiązującej w konstrukcji podatku dochodowego, że za przychody należy uważać sumy (wartości) rzeczywiście przez podatnika osiągnięte, tj. otrzymane lub postawione do jego dyspozycji (art. 11 ust. 1). Sąd podkreślił, że przychodem z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przy czym dla celów podatkowych nie jest w świetle wspomnianego przepisu istotne to, czy osoba fizyczna faktycznie otrzymała zapłatę za sprzedaż określonych udziałów, czy też takiej należności nie otrzymała, a także i to, kiedy ją ewentualnie otrzyma. Istotne jest zaś dla chwili powstania obowiązku podatkowego ustalenie, w jakiej dacie podatnik (wierzyciel) może najwcześniej domagać się zapłaty z tytułu sprzedaży udziałów, czyli data wymagalności roszczenia z tego tytułu. Nieracjonalna jest bowiem wykładnia omawianego przepisu, która prowadzi do uznania, że opodatkowaniu w danym roku podatkowym podlega przychód, który podatnikowi nie przysługuje w tym sensie, że nie może się on go nawet domagać. Przed nadejściem terminu wymagalności wierzytelności trudno mówić, by podatnikowi „należał się” przychód, skoro nie ma on możliwości realizacji prawa do niego. Odmienna wykładnia zobowiązywałaby podatnika do zapłaty podatku od przychodu, którego nie może się on nawet domagać od kontrahenta; nie znajduje ona zatem oparcia w samym brzmieniu art. 17 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także pozostaje w sprzeczności tak z wykładnią systemową jak i celowościową. Ponieważ roszczenie staje się wymagalne z chwilą nadejścia terminu w jakim świadczenie ma być spełnione, zdaniem Sądu, momentem uzyskania przychodu należnego przez skarżącego w opisanym stanie faktycznym powinny być odpowiednio terminy płatności poszczególnych rat, tj. 31 grudnia 2013 r., 31 grudnia 2014 r oraz 31 grudnia 2015 r. a nie termin zawarcia umowy sprzedaży, tj. 28 grudnia 2012 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, od powyższego wyroku – wyrokiem z 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1971/14 skargę kasacyjną oddalił.

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 12 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Kr 2187/13 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 sierpnia 2016 r. sygn. akt II FSK 1971/14 a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 30 kwietnia 2013 r. (data otrzymania 7 maja 2013 r.), uzupełniony 27 czerwca 2013 r., stwierdza, że w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę jego stanowisko w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku odpłatnego zbycia udziałów spółki z ograniczoną odpowiedzialnością – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustaw z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2013 r. – źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy – za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, przychody z odpłatnego zbycia udziałów
w spółkach mających osobowość prawną oraz papierów wartościowych.

Przy ustalaniu wartości przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 4 lit. c), pkt 6, 7, 9 i 10, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19 (art. 17 ust. 2 ww. ustawy).

Art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że – przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Na podstawie art. 30b ust. 1 ww. ustawy – od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu.

Zgodnie z art. 30b ust. 2 pkt 4 ww. ustawy – dochodem z tytułu odpłatnego zbycia udziałów jest różnica między sumą przychodów uzyskanych z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną a kosztami uzyskania przychodów, określonymi na podstawie art. 22 ust. 1f lub art. 23 ust. 1 pkt 38.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 28 grudnia 2012 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z postanowieniami umowy cena za zbywane udziały zostanie wypłacona Wnioskodawcy w ratach w latach 2013 r., 2014 r. i 2015 r.

Skutki powyższego działania dla celów podatkowych określa art. 17 ust. 1 pkt 6 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną będzie przychód należny choćby nie został faktycznie otrzymany.

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze świadczeniem wynikającym z umowy cywilnoprawnej, możliwość domagania się spełnienia świadczenia wiąże się z jego wymagalnością. W ujęciu cywilistycznym roszczenie wymagalne to takie, którego spełnienia przez dłużnika wierzyciel może się domagać. Zgodnie z art. 455 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.) – roszczenie staje się wymagalne z chwilą nadejścia terminu, w jakim świadczenie ma być spełnione.

Przy czym moment wymagalności roszczenia nie musi pokrywać się ani z datą zawarcia umowy będącej źródłem roszczenia, ani też z datą spełnienia świadczenia przez drugą stronę.

„Należność” wynika z treści stosunku prawnego, odnosi się więc zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia, jak i do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności.

Do przychodów z kapitałów pieniężnych zalicza się tylko takie wierzytelności, które w danym momencie podatnikowi należą się, czyli są wymagalne, przy czym nie ma znaczenia, czy podatnik już faktycznie uzyskał świadczenie wynikające z takiej wierzytelności, czy też jeszcze nie. Istotnym warunkiem dla zaliczenia takiego przychodu do przychodów należnych jest zatem powstanie po stronie wierzyciela prawnej możliwości żądania spełnienia świadczenia przez kontrahenta, co znajduje wyraz w obowiązku świadczenia przez kontrahenta.

W danym roku podatkowym opodatkowaniu może zatem podlegać tylko ten przychód, którego podatnik może się skutecznie domagać, czyli taki, który podatnikowi w danym momencie się należy, czyli jest wymagalny.

W świetle powyższego wyjaśnienia przychód należny w sytuacji przedstawionej we wniosku powstanie w dacie, kiedy określona kwota przysługującego Wnioskodawcy świadczenia pieniężnego stanie się wymagalna i będzie mógł on domagać się jego zapłaty, czyli z upływem terminu płatności poszczególnych rat przysługującej jemu ceny. Wtedy też powstanie obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podatniku, który uzyskał dochód (poniósł stratę) z kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b ww. ustawy ciąży obowiązek złożenia we właściwym urzędzie skarbowym zeznania według ustalonego wzoru (formularz PIT-38), w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 1a pkt 1 cyt. ustawy). W tym samym terminie dokonuje się też wpłaty należnego podatku wynikającego z zeznania (art. 45 ust. 4 pkt 2 ww. ustawy).

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.