Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP1.4512.892.2016.1.AW
z 28 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 17 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla nabywanych usług w zakresie przeprowadzenia transakcji płatniczych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie sposobu ustalenia zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla nabywanych usług w zakresie przeprowadzenia transakcji płatniczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

E. sp. z o.o. („Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest czynnym podatnikiem VAT, prowadzącym działalność gospodarczą na rynku transakcji płatniczych w Polsce. W ramach przyjętego modelu biznesowego, Spółka świadczy usługi finansowe w ramach umów o przyjmowanie zapłaty przy użyciu instrumentów płatniczych (najczęściej kart płatniczych - „Instrumenty Płatnicze”) dzięki umowie „Sponsorship and Settlement Agreement” zawartej z P. GmbH („P.”). P. jest spółką będącą podatnikiem VAT w Niemczech, zarejestrowaną i prowadzącą tamże działalność gospodarczą. P. posiada licencje Organizacji Płatniczych Visa i MasterCard („Organizacje Płatnicze”), na podstawie których jest upoważniona do pozyskiwania Akceptantów przyjmujących płatności za pośrednictwem Instrumentów Płatniczych oraz do przetwarzania transakcji realizowanych przez Instrumenty Płatnicze firmowane przez Organizacje Płatnicze. P. jest ponadto instytucją licencjonowaną i nadzorowaną przez niemiecką instytucję nadzoru finansowego - Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht jako instytucja płatnicza. P. jest uprawniona do świadczenia transgranicznie usług płatniczych związanych z umożliwianiem dokonywania transakcji realizowanych za pomocą Instrumentów Płatniczych. P. posiada status agenta rozliczeniowego w rozumieniu art. 2 pkt la ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2014 r. poz. 873 z pózn. zm. - „ustawa o UP”), czyli jest dostawcą prowadzącym działalność w zakresie świadczenia usługi płatniczej, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 5 ustawy o UP. Zgodnie z przywołaną regulacją przez usługę płatniczą rozumie się umożliwianie wykonania transakcji płatniczych, zainicjowanych przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, instrumentem płatniczym płatnika, w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy karty płatniczej lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności polegających na jej rozliczaniu i rozrachunku w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring).

W przedstawionym modelu biznesowym Spółka pełni rolę agenta w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o UP. Oznacza to, że Spółka jako osoba prawna działa w imieniu i na rzecz instytucji płatniczej (P.), w zakresie świadczenia usług płatniczych.

P. posiada wspomniane wyżej licencje, tj. licencję agenta rozliczeniowego udzieloną na jej rzecz przez B. oraz licencje udzielone przez Organizacje Płatnicze. W modelu biznesowym przyjętym przez grupę E., tylko wyselekcjonowane podmioty znajdują się w posiadaniu wspomnianych licencji z uwagi na kosztowność i czasochłonność związaną z ich otrzymywaniem i, w dalszej kolejności, utrzymywaniem. Podmioty te (w niniejszym stanie faktycznym P.), wyposażone w odpowiednie licencje, współdziałają z podmiotami posiadającymi pozostałe kompetencje niezbędne do wspólnego świadczenia usługi finansowej. Taka struktura skutkuje optymalnym wykorzystaniem dostępnych zasobów w prowadzeniu działalności i jest efektywna z gospodarczego punktu widzenia.

Na podstawie odpowiedniej umowy („Umowa”), Spółka nabywa od P. usługi służące przeprowadzaniu transakcji płatniczych, świadczone przez Organizacje Płatnicze. Nabycie przedmiotowych usług odbywa się w ramach importu usług, jako że P. nie prowadzi działalności na terytorium Polski. Usługi te są pierwotnie świadczone na rzecz P. przez Organizacje Płatnicze, która uiszcza z ich tytułu określone opłaty a następnie dokonuje refaktury odpowiedniej ich części na rzecz Spółki, Opłaty refakturowane przez P. na Spółkę obejmują:

1. opłaty za usługi „Interchange” - ustalone przez organizacje kartowe (w niniejszym stanie faktycznym Visa i MasterCard) opłaty z tytułu transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu karty płatniczej, uiszczane przez agenta rozliczeniowego na rzecz wydawcy karty płatniczej;
2. opłaty „C&S - Clearing and Settlement” obejmujące również autoryzację płatności - opłaty te dotyczą usług clearing i settlement, tj. są to opłaty płacone na rzecz organizacji kartowych za świadczenie przez te organizacje usług procesowania i dokonywania rozliczenia transakcji kartowych a także, w pewnych przypadkach autoryzacji transakcji kartowych.
3. opłaty kwartalne - opłaty naliczane w zależności od wolumenu transakcji płatniczych realizowanych przez agenta rozliczeniowego;
4. opłaty za raporty rozliczeniowe - opłaty z tytułu przekazywania zestawień transakcji w postaci periodycznych raportów;
5. pozostałe opłaty (inne koszty VISA, inne koszty MasterCard, opłaty bankowe, opłata członkowska) opłaty ściśle związane z realizacją transakcji płatniczych przez agenta rozliczeniowego, niewymienione powyżej i obejmujące m.in. opłaty ponoszone z tytułu transakcji wobec banków, opłaty członkowskie, opłaty za dostęp do systemów organizacji kartowych, opłaty za uruchomione serwisy rozliczeniowe w organizacjach, opłaty za realizowane projekty przy udziale organizacji kartowych oraz inne opłaty zgodnie z aktualnie obowiązującymi cennikami organizacji kartowych.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy usługi nabywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy stanowią usługi podlegające zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 lub art. 43 ust. 13 ustawy o VAT i w związku z tym Spółka rozpoznając import usług z tytułu nabywania usług na podstawie Umowy nie powinna naliczać podatku należnego od kwoty należnej P. na podstawie Umowy?

Zdaniem Wnioskodawcy

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi nabywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT i, w rezultacie, Spółka rozpoznając import usług z tytułu nabywania usług na podstawie Umowy, nie powinna naliczać podatku należnego od kwoty należnej P. na podstawie Umowy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów została zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z nią, przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ponieważ przedmiotem Umowy opisanej w stanie faktycznym powyżej nie są towary, nie powinno budzić wątpliwości, że w analizowanym przypadku nie dochodzi do dostawy towarów.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Również art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 347 z pózn. zm.; „Dyrektywa VAT”) wskazuje, że określenie „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy o VAT natomiast, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Jak stanowi art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
     
   
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%. Natomiast w myśl art. 146a z zastrzeżeniem art. 146f ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 wynosi 23%.

Zwolnienie z opodatkowania VAT usług finansowych

Ustawa o VAT przewiduje wyjątki od powyższej zasady opodatkowania a dotyczą one obniżonych stawek lub zwolnienia od podatku. Zwolnienia w zakresie usług finansowych i ubezpieczeniowych zawarte są w art. 43 ust. 1 pkt 37-41. Katalog usług zwolnionych zawartych we wskazanym przepisie stanowi implementację do polskiego systemu prawnego przepisów art. 135 ust. 1 lit. (a)-(g) Dyrektywy VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Mając na uwadze brzmienie powołanej powyżej regulacji, dla określenia czy usługi nabywane przez Wnioskodawcę w ramach Umowy mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, ustalić należy znaczenie terminu „transakcje płatnicze”.

Przede wszystkim, ani ustawa o VAT ani też inne ustawy podatkowe nie zawierają definicji tego określenia. Tym samym, aby ustalić jego znaczenie należy dokonać wykładni językowej, czyli zbadać, jakie znaczenie przybiera to określenie w języku naturalnym. W tym celu najbardziej adekwatne jest posłużenie się Słownikiem Języka Polskiego. Zgodnie z nim słowo „transakcja” oznacza „operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług; umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług; też: zawarcie takiej umowy”. Z kolei słowo „płacić” zostało zdefiniowane jako „dawać pieniądze jako należność za pracę, za towar, uiszczać dług, podatek itp.”.

A zatem, dokonując syntezy powyższych znaczeń, przez określenie „transakcja płatnicza” należy więc rozumieć takie zdarzenie, które polega na dawaniu (przekazywaniu) pieniędzy jako należności wynikającej z operacji handlowej, dotyczącej w szczególności kupna towarów lub usług. W konsekwencji, powyższe oznacza, że pojęcie „transakcja płatnicza” obejmuje sobą szereg czynności nabywanych przez Spółkę w ramach usług świadczonych na podstawie Umowy, jako że czynności te służą dokonaniu transakcji przy użyciu Instrumentów Płatniczych przeprowadzanych w celu uiszczania należności wynikających z transakcji kupna / sprzedaży towarów lub usług.

Dodatkowo, należy podkreślić, że powyższe rozumienie odpowiada również definicji „transakcji płatniczej” znajdującej się w ustawie o UP. Zgodnie z art. 2 pkt 29 ustawy o UP, transakcja płatnicza oznacza zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę wpłatę, transfer lub wypłatę środków pieniężnych. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że usługi nabywane od P. spełniają powyższą definicję. Używając Instrumentu Płatniczego, jego posiadacz inicjuje bowiem transakcję, w wyniku której następuje transfer lub wypłata środków z rachunku bankowego. Transfer ten jest natomiast dokonywany za sprawą czynności podejmowanych przez P..

W konsekwencji powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, usługi świadczone w ramach Umowy przez P. na rzecz Spółki należy uznać za usługi w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Należy przy tym podkreślić, że poszczególne opłaty refakturowane przez P. (za czynności w rzeczywistości świadczone przez Organizacje Płatnicze) nie mogą być rozpatrywane jako opłaty za pojedyncze, nie powiązane ze sobą usługi, ale opłaty służące realizacji jednego zasadniczego celu jakim jest zrealizowanie transakcji płatniczej. Tym samym, ich konsekwencje na gruncie ustawy o VAT i możliwość zwolnienia na podstawie przywołanej regulacji oceniać należy w kontekście koncepcji tzw. „usługi kompleksowej”.

Usługa kompleksowa w świetle orzecznictwa TSUE i polskich sądów administracyjnych

Ustawa o VAT nie zawiera regulacji dotyczących traktowania świadczeń złożonych (kompleksowych). Tym niemniej, koncepcja ta jest dość dobrze ugruntowana zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”) jak i orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

Zgodnie z utrwalonym w praktyce orzeczniczej poglądem, usługa złożona (kompleksowa) stanowi zbiór (konglomerat, kompleks) różnych świadczeń, których realizacja prowadzi do osiągnięcia jednego celu, realizowanego przez usługę zasadniczą. Pojedyncza usługa (świadczenie) stanowi usługę pomocniczą natomiast, jeśli jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Tym samym, usługa zasadnicza nie może zostać zrealizowana, jeżeli nie dojdzie do wyświadczenia usługi pomocniczej.

Zgodnie z orzecznictwem TSUE, każda czynność powinna być uznawana dla celów podatku VAT za odrębną i niezależną. Jednocześnie, czynność składająca się - w aspekcie gospodarczym - z jednego świadczenia kompleksowego nie powinna być sztucznie rozdzielana, ażeby nie pogarszać funkcjonalności systemu podatku VAT. A zatem, w celu prawidłowej oceny danej usługi dla celów VAT, należy w pierwszej kolejności poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności, ażeby określić, czy podatnik dostarcza konsumentowi (rozumianemu jako przeciętny konsument) kilka odrębnych świadczeń, czy też jedno świadczenie złożone. Tak orzekł TSUE w wyroku w sprawie C-349/96 Card Protection Plan. W wyroku tym zawarta jest kluczowa z punktu widzenia zagadnienia usługi kompleksowej argumentacja, mówiąca że ze świadczeniem złożonym (kompleksowym) mamy do czynienia wtedy, kiedy usługi dodatkowe (ancillary) wchodzące w jego skład służą lepszemu skorzystaniu ze świadczenia zasadniczego:

„Usługa powinna być rozumiana jako usługa pomocnicza do usługi głównej, jeżeli nie stanowi dla klienta celu samego w sobie ale stanowi środek dzięki któremu może on lepiej skorzystać ze świadczenia usługi głównej (A sernice must be regarded as ancillary to a principal service if it does not constitute for customers an aim in itself but a means of better enjoying the principal service supplied)”.

Argument ten wywodzi się od połączonych wyroków w sprawach C-308/96 i C-94/97 T.P. Madgett i R.M. Baldwin. TSUE wskazał w niniejszym orzeczeniu na częstą praktykę rynkową jaką jest uwzględnianie w cenie dodatkowych usług (w komentowanej sprawie zakupionych od podmiotów trzecich). Usługi takie nie są odrębnymi usługami, które byłyby przez konsumentów zakupywane odrębnie. Dlatego cena usługi głównej uwzględnia je jako swój nieodłączny element a ich wyłączenie z ceny byłoby z punktu widzenia finalnego odbiorcy usługi kompleksowej niecelowe.

TSUE stoi na stanowisku, że z jednym świadczeniem mamy do czynienia wtedy, gdy kilka jego elementów powinno zostać uznanych za konstytutywne dla świadczenia głównego. Przy czym, wchodzące w skład świadczenia złożonego czynności mające naturę pomocniczą, powinny zostać, z punktu widzenia klasyfikacji prawnej, uznane za świadczenia mające tę samą naturę z punktu widzenia VAT, co świadczenie główne, (wyrok w sprawie C-349/96 CPP, wyrok w sprawie C-425/06 Part Service a także wyrok w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/09 Bog i in.)

Podobnie jest w przypadku ścisłego powiązania świadczeń sprawiającego, że z punktu widzenia konsumenta ma on do czynienia z obiektywnie jednym nierozerwalnym świadczeniem gospodarczym a jego rozdzielenie byłoby sztuczne - takie stanowisko zostało zajęte przez TSUE w wyroku w sprawie C-41/04 Levob. W wyroku tym TSUE wskazał: „Jeżeli dwa lub więcej świadczenia (lub czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej”.

A zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych (podobne stanowisko zajął TSUE w wyroku C 231/94 w sprawie Faaborg-Gelting Linien oraz w orzeczeniu C-111/05 w sprawie Aktiebolaget NN v. Skatteverket).

Spółka pragnie w tym kontekście powołać również wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 kwietnia 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3234/12) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 października 2014 r. (sygn. akt IFSK1489/13), wydane w tej samej sprawie, tj. obowiązku VAT w imporcie usług od organizacji płatniczych.

W rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy WSA w Warszawie zwrócił uwagę, że „we wniosku o wydanie interpretacji Bank zaakcentował pewne okoliczności, świadczące o kompleksowym charakterze opisanych czynności, które w efekcie składają się na jedną usługę zwolnioną. Wydanie klientowi karty płatniczej ma na celu umożliwienie korzystania z tej karty. Dokonanie transakcji skutkuje koniecznością jej rozliczenia. Temu „rozliczeniu”, którego koniecznym elementem jest z kolei przesyłanie zapytań akceptacyjnych, podporządkowane są wszystkie inne czynności, za które płaci Bank podmiotowi zarządzającemu systemem płatniczym, czyli MasterCard. Z tego względu tym dwóm czynnościom można przypisać status czynności dominujących i gospodarczo wiodących. Opisane we wniosku okoliczności faktyczne wskazują zatem konsekwentnie, że inne czynności MasterCard mają charakter pomocniczy. Nie mają one celu samoistnego, lecz są podporządkowane zasadniczemu celowi, tj. rozliczeniu transakcji”.

Jak wynika z powyższego, Sąd pierwszej instancji uznał, że czynnościami „wiodącymi” w ramach usługi świadczonej przez organizację kartową (w sprawie będącej przedmiotem orzeczenia była to MasterCard) są rozliczanie transakcji i przesyłanie zapytań akceptacyjnych. Z kolei pozostałe czynności (w tym te uznane przez Ministra Finansów za „czysto techniczne”) powinny zostać uznane za element szeroko pojętej, jednej usługi kompleksowej. Tym samym, WSA stanął na stanowisku, że nabywane przez bank usługi stanowią de facto jedną, kompleksową usługę korzystającą ze zwolnienia od opodatkowania VAT.

W wyroku z dnia 3 października 2014 r. (sygn. akt I FSK 1489/13) Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził stanowisko wyrażone przez Sąd I instancji.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy wskazać, że z biznesowego i ekonomicznego punktu widzenia, w szczególności z perspektywy Spółki, otrzymywana przez nią usługa stanowi jedną, nierozerwalną całość za którą Spółka uiszcza cenę mającą kilka elementów, aczkolwiek ściśle ze sobą połączonych. Mianowicie, Spółka otrzymuje kompleksową usługę, która umożliwia jej realizowanie transakcji płatniczych polegających na przyjmowaniu przez tzw. akceptantów płatności za nabywane przez klientów towary lub usługi w sposób bezgotówkowy, za pośrednictwem terminala POS. Jakiekolwiek wydzielanie z nabywanej przez Spółkę usługi poszczególnych czynności składających się na tą usługę i traktowanie ich jako odrębnych usług dla celów VAT byłoby zatem sztuczne.

W wyniku czynności świadczonych na rzecz Spółki przez P. dzięki licencjom uzyskanym od Organizacji Płatniczych zmienia się sytuacja prawna i finansowa podmiotów biorących udział w transakcjach pieniężnych poprzez przekazanie środków pieniężnych w wyniku obciążenia rachunków klientów i uznania rachunków akceptantów. W konsekwencji tych rozliczeń dochodzi do wygaśnięcia zobowiązań podmiotów uczestniczących w przedmiotowych transakcjach.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, opłaty uiszczane przez Spółkę na podstawie Umowy na rzecz P. posiadającej stosowne licencje Organizacji Płatniczych, stanowią cenę za usługę kompleksową, tj. usługę, na którą składają się rozmaite czynności stanowiące w istocie jedną całość a ich rozdzielenie pozbawione byłoby ekonomicznego uzasadnienia.

Jak zostało podkreślone powyżej, w przypadku usług kompleksowych wyróżnia się świadczenie główne, którego traktowanie na gruncie VAT determinuje traktowanie świadczeń pomocniczych, które służą lepszej realizacji świadczenia głównego. Analizując charakter i cel świadczeń nabywanych przez Spółkę od P., zdaniem Wnioskodawcy, świadczeniem głównym w tym przypadku jest przekazywanie środków pieniężnych w wyniku dokonywania bezgotówkowych transakcji przy użyciu kart płatniczych za pośrednictwem terminala POS, w związku z czym Spółka uiszcza opłaty z tytułu „Interchange” oraz „Clearing and Settlement”. Pozostałe z opłat pobieranych przez Organizacje Płatnicze na rzecz P. i Spółkę nie mają natomiast, zdaniem Wnioskodawcy, natury odrębnych usług, dających się konkretnie wskazać świadczeń, które mogłyby zostać zakupione w oderwaniu od usługi głównej, ale są elementami służącymi kalkulacji ceny. Wynika stąd, zdaniem Wnioskodawcy ich charakter pomocniczy, uzupełniający do świadczenia głównego (tu: przekazaniu środków pieniężnych w ramach bezgotówkowych transakcji płatniczych realizowanych za pośrednictwem terminala POS). Dlatego, opłaty kwartalne, opłaty za generowanie raportów i pozostałe opłaty należy postrzegać jako elementy składające się na całość w postaci ceny świadczenia głównego. Nie mają one celu same w sobie a ich oderwanie od opłat z tytułu „Interchange” i „Clearing and Settlement” byłoby z punktu widzenia Spółki sztuczne i niecelowe a przy tym niespotykane w praktyce rynkowej.

Tym samym, zdaniem Spółki, czynności świadczone na rzecz Spółki przez P. dzięki licencjom uzyskanym od Organizacji Płatniczych stanowią kompleksową usługę, która mieści się w kategorii usług w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przelewów i transferów pieniężnych, a tym samym podlega w całości zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Podsumowanie

Podsumowując, stwierdzić należy, że opłaty uiszczane przez Spółkę na rzecz P. z tytułu świadczeń realizowanych przez Organizacje Płatnicze powinny być rozpatrywane jako cena za kompleksową usługę w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych i w konsekwencji korzystającą ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.