Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-3.4510.970.2016.1.JKT
z 2 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 7 listopada 2016 r. (data wpływu do Organu 10 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia spółce komandytowej nieoprocentowanej pożyczki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych udzielenia spółce komandytowej nieoprocentowanej pożyczki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski.

Wnioskodawca jest komandytariuszem w spółce komandytowej mającej siedzibę na terytorium Polski (dalej także: „Spółka”).

Wnioskodawca jako wspólnik Spółki zamierza udzielić nieoprocentowanych pożyczek na rzecz Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z udzieleniem przez Wnioskodawcę nieoprocentowanej pożyczki Spółce, w zakresie jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki jako jej komandytariusz, powstanie dla Wnioskodawcy jakikolwiek przychód podatkowy, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnych świadczeń?

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie przez Wnioskodawcę nieoprocentowanych pożyczek Spółce, nie będzie skutkować (w zakresie jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki jako jej komandytariusz) powstaniem po jego stronie jakiegokolwiek przychodu podatkowego, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z właściwymi przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578 ze zm.), spółkami osobowymi są spółki jawne, spółki partnerskie, spółki komandytowe i spółki komandytowo-akcyjne. Na gruncie przepisów ustaw podatkowych spółki osobowe prawa handlowego (niebędące osobami prawnymi), co do zasady, nie są traktowane jako podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatku dochodowego od osób prawnych. Wyjątek stanowią spółki komandytowo-akcyjne, wprost objęte zakresem opodatkowania podatkami dochodowymi. Opodatkowanie dochodu osiągniętego przez pozostałe spółki osobowe następuje na poziomie wspólników (osób prawnych lub fizycznych), którzy są podatnikami na gruncie odpowiednio ustawy o CIT lub PIT.

Jak wskazuje art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Opisaną powyżej zasadę proporcjonalnego udziału stosuje się na podstawie art. 5 ust. 2 ww. ustawy odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Tym samym dochody (przychody) z udziału w spółce osobowej opodatkowuje się osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o CIT, jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe uznać należy że:

• spółki osobowe (niebędące osobami prawnymi), w tym spółka komandytowa, nie są podatnikami podatku dochodowego. Podatnikami będą natomiast wspólnicy tej spółki, w zakresie, w jakim uczestniczą w zyskach wypracowanych przez spółkę,
• do osiągniętych przez nich dochodów z udziału w spółce osobowej będą zaś miały zastosowanie zasady dotyczące opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej.
  
  

Przez umowę pożyczki w świetle art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki może zostać udzielona nieodpłatnie lub odpłatnie, tj. za oznaczonym wynagrodzeniem w formie odsetek.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodami (z pewnymi wyłączeniami) są wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa we wskazanych powyżej przepisach ustawy o CIT, są wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Za takie przysporzenie mogłoby być zatem uznane przyznanie spółce prawa do korzystania z pożyczki udzielonej przez podmiot trzeci bez konieczności zapłaty odsetek. Otrzymanie nieoprocentowanej pożyczki od podmiotu trzeciego stanowiłoby, bowiem korzyść wspólników spółki osobowej w postaci nieodpłatnej (a zatem korzystniejszej niż warunki rynkowe) możliwości korzystania z cudzego kapitału, co w rezultacie wiązałoby się z koniecznością opodatkowania przychodu wspólników z tytułu nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Jednakże, w przeciwieństwie do pożyczki udzielonej przez podmiot trzeci, nie można za przysporzenie w majątku podatnika uznać sytuacji, w której nieoprocentowana pożyczka jest udzielana spółce osobowej przez jej wspólnika.

Powyższy wniosek wynika z następujących przesłanek:

• świadczenie wspólnika wykonane na rzecz spółki komandytowej z podatkowego punktu widzenia będzie niejako świadczeniem dla „samego siebie”, w takim zakresie, w jakim posiada on prawo do udziału w zysku spółki komandytowej (bowiem w tym zakresie wszystkie zdarzenia gospodarcze, które dotyczą spółki komandytowej wywołują skutki podatkowe na poziomie wspólnika), zatem
• z podatkowego punktu widzenia otrzymanie przez spółkę tego typu pożyczki nie powoduje powstania żadnego przysporzenia po stronie wspólnika udzielającego pożyczki; jego stan posiadania nie zwiększa się w żaden sposób; z podatkowego punktu widzenia (wyłączając spółkę osobową jako podmiot opodatkowania) przekazał on bowiem pieniądze samemu sobie, w takiej części w jakiej posiada prawo do udziału w zysku spółki komandytowej.
  
  

Co więcej, w przypadku udzielenia nieoprocentowanej pożyczki Spółce, w zakresie w jakim Wnioskodawca uczestniczy w zysku Spółki, w stosunku do Wnioskodawcy nie powinny znaleźć zastosowania przepisy art. 9a i 11 ustawy o CIT, gdyż tak jak zostało to wykazane powyżej, z podatkowego punktu widzenia, jest to niejako świadczenie Wnioskodawcy dla „samego siebie”. Przepisy te mogą znaleźć zastosowanie jedynie w zakresie w jakim w zysku Spółki uczestniczy jej drugi wspólnik (tj. komplementariusz).

Zatem w sytuacji, o której mowa powyżej, po stronie wspólnika udzielającego świadczenia nie powstaje jakikolwiek przychód podatkowy, w tym w szczególności przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z uczestnictwem w Spółce, która otrzymała takie świadczenie.

Wnioskodawca wskazuje, że zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje całkowite potwierdzenie w dotychczasowej praktyce organów podatkowych i interpretacjach indywidualnych. Przykładowo:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 lutego 2015 r., sygn. IPPB1/415-1369/14-2/EC, w której organ potwierdził stanowisko podatnika: W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca, będący komandytariuszem w Spółce komandytowej, który udziela nieoprocentowanej pożyczki na rzecz tej Spółki komandytowej nie uzyska (w zakresie jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki komandytowej jako jej komandytariusz) jakiegokolwiek przychodu podatkowego, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnego świadczenia na gruncie Ustawy o PIT.
• interpretacja indywidualna z 5 grudnia 2013 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB1/415-1003/13-4/EC), w której organ podatkowy stwierdził, że: Mając na względzie cytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, iż odsetki z tytułu pożyczki udzielonej spółce osobowej dla Wnioskodawcy (jako wspólnika spółki osobowej) nie będą stanowiły przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, w takiej części w jakiej Wnioskodawca udzielił pożyczki, bowiem z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie dla samego siebie w takim zakresie, w jakim przychody i koszty spółki osobowej stanowią Jego przychody i Jego koszty.
• interpretacja indywidualna z 25 stycznia 2011 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (sygn. IPPB1/415-980/10-2/EC), w której organ podatkowy zauważa, że: (...) jeżeli wspólnik spółki osobowej wykonuje świadczenie na rzecz tej spółki, to z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie dla „samego siebie” w takim zakresie, w jakim przychody i koszty spółki osobowej stanowią jego przychody i koszty.
  
  

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje wreszcie potwierdzenie w aktualnym, piśmie Ministra Finansów z 4 kwietnia 2002 r. nr PB4/AK-031-23/02, opublikowanym w Biuletynie Skarbowym nr 3 z 2002 r., z którego wynika, że: (...) jeżeli wspólnik spółki osobowej wykonuje świadczenie na rzecz tej spółki, to z podatkowego punktu widzenia jest to świadczenie „dla siebie samego” w takim zakresie, w jakim „przychody i koszty spółki osobowej stanowią jego przychody i jego koszty. Jeżeli więc takie świadczenia są (...) nieodpłatne, u tego wspólnika nie wystąpi ani przychód, ani koszt. Jednocześnie, w takim przypadku, nie będzie można mówić o uzyskaniu ani przez spółkę osobową, ani przez tego wspólnika przychodu z tytułu otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, bowiem spółka nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a wspólnik - w sensie podatkowym - „świadczył samemu sobie”. Nie wyklucza to faktu, że tego rodzaju świadczenie może stanowić przychód pozostałych wspólników takiej spółki.

W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca, będący komandytariuszem w Spółce, który udziela nieoprocentowanej pożyczki na rzecz tej Spółki nie uzyska (w zakresie jakim Wnioskodawca uczestniczy w zyskach Spółki jako jej komandytariusz) jakiegokolwiek przychodu podatkowego, w tym w szczególności z tytułu nieodpłatnego świadczenia na gruncie ustawy o CIT. Z podatkowego punktu widzenia udzielenie takiej pożyczki stanowi dla niego świadczenie na rzecz „samego siebie” i nie może zostać uznane za przysporzenie w jego majątku w rozumieniu zaprezentowanym w definicji nieodpłatnego świadczenia.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Opisaną powyżej zasadę proporcjonalnego udziału stosuje się na podstawie art. 5 ust. 2 ww. ustawy odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. Tym samym dochody (przychody) z udziału w spółce osobowej opodatkowuje się osobno u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. W świetle art. 5 ust. 3 ustawy o CIT, jeżeli działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe uznać należy że:

• spółki osobowe (niebędące osobami prawnymi), w tym spółka komandytowa, nie są podatnikami podatku dochodowego. Podatnikami będą natomiast wspólnicy tej spółki, w zakresie, w jakim uczestniczą w zyskach wypracowanych przez spółkę,
• do osiągniętych przez nich dochodów z udziału w spółce osobowej będą zaś miały zastosowanie zasady dotyczące opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Na gruncie prawa podatkowego nie ma legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń. Pojęcie to zostało natomiast zdefiniowane w orzecznictwie sądowo-administracyjnym.

Zgodnie z uchwałą NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny w składzie powiększonym podtrzymał definicję nieodpłatnego świadczenia wyrażoną we wcześniejszej uchwale. W obu tych uchwałach NSA wskazał, że nieodpłatność powinna być rozumiana jako niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Wobec tego, dla celów podatkowych, za „świadczenia nieodpłatne” należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Tak więc, powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy rozważać zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw. Świadczenie jest zatem przedmiotem stosunku zobowiązaniowego i polegać ono może zarówno na działaniu, jak i na zaniechaniu osoby zobowiązanej, bądź na niewykonywaniu pewnych uprawnień, czy czynności.

Cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, aby otrzymujący takie świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Oznacza to, że świadczenie uzyskane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe, nie ma charakteru nieodpłatnego.

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako wspólnik (komandytariusz) zamierza udzielić nieoprocentowanych pożyczek spółce komandytowej.

Instytucję pożyczki definiuje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm., dale: „KC”). Zgodnie z art. 720 § 1 KC, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Warto zaznaczyć, że przepisy Kodeksu cywilnego nie określają obowiązku ustalenia wynagrodzenia za otrzymanie pożyczki. Pożyczka może być więc nieoprocentowana.

W tej sytuacji dochodzi do osiągnięcia korzyści majątkowej przez Spółkę. Nie musi bowiem ponosić kosztów związanych z korzystaniem z kapitału. Czasowe korzystanie z obcego kapitału nieodpłatnie jest korzyścią pożyczkobiorcy, ponieważ znajduje się on w pozycji uprzywilejowanej w stosunku do podmiotu, który korzysta z kapitału, płacąc oprocentowanie.

Odnosząc się do treści wniosku należy przede wszystkim zauważyć, że umowa pożyczki (nieoprocentowanej) zostanie zawarta pomiędzy odrębnymi podmiotami, tj. Wnioskodawcą będącym wspólnikiem Spółki oraz Spółką, która uzyska możliwość nieodpłatnego korzystania z cudzego kapitału.

Należy przede wszystkim zwrócić uwagę na podmiotową i organizacyjną odrębność spółki osobowej od wspólników tej spółki. Stosownie do art. 8 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1578 ze zm.), spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Z powyższych regulacji prawnych w sposób niebudzący żadnych wątpliwości wynika, że spółka osobowa nie mając osobowości prawnej posiada jednak podmiotowość prawną, wyrażającą się w możliwości nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu. Spółka osobowa zawiera umowę pożyczki we własnym imieniu, odpowiadając za zaciągnięte wskutek tego zobowiązania. Nie ma znaczenia, że zawiera umowę z osobą prawną, która także jest jej wspólnikiem, skoro konieczną cechą umowy jest to, że zawierają ją dwie strony składające stosowne oświadczenia woli i które muszą zgodnie zaaprobować wszystkie jej warunki. Zaciągnięcie przez spółkę osobową nieoprocentowanej pożyczki umożliwia nieodpłatne korzystanie z cudzego kapitału, i stanowi nieodpłatne świadczenie będące przychodem spółki, a w konsekwencji także przychodem (w odpowiednej proporcji) wspólników tej spółki, także wspólnika udzielającego pożyczki.

Zgodnie z cyt. powyżej art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego, dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Dlatego też uznanie przez Wnioskodawcę, że umowa wspólnika ze spółką osobową jest zawarta z „samym sobą” nie znajduje uzasadnienia, gdyż pomija prawną, korporacyjną i majątkową, odrębność spółki osobowej od podmiotów posiadających w niej udziały.

Spółka osobowa jest samodzielnym i samoistnym podmiotem prawa gospodarczego, a wspólnicy tejże spółki jedynie uczestniczą w osiągniętym przez nią zysku w sposób proporcjonalny do swojego udziału w spółce.

Dodatkowo należy zauważyć, że udzielenie przez wspólnika nieodpłatnej pożyczki spółce osobowej nie stanowi w żaden sposób realizacji zobowiązań wspólnika wobec spółki, w której posiada on udziały i nie wynika z jakichkolwiek obowiązków udziałowych nałożonych na wspólnika prawem spółek handlowych. Dlatego też nieodpłatnie udzielona spółce pożyczka nie może być rozpatrywana również w tym aspekcie.

Zatem, odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w przypadku udzielenia przez Wnioskodawcę nieoprocentowanej pożyczki osobowej spółce prawa handlowego, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, korzyść uzyskana z tego nieodpłatnego świadczenia stanowić będzie dla spółki osobowej przychód, a w związku z tym Wnioskodawca będzie zobowiązany do rozpoznania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w części w jakiej posiada prawo do udziału w zysku tej spółki.

Stanowisko przedstawione w niniejszej interpretacji znajduje również potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W orzeczeniu NSA z 1 marca 2013 r. sygn. akt II FSK 2980/12 Sąd stwierdził, że Wartość nieodpłatnego świadczenia, wynikającego z udzielenia spółce komandytowej nieoprocentowanej pożyczki przez jej wspólnika, na mocy art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f. stanowi także przychód tego wspólnika z udziału w spółce, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku spółki.

Dalej w tym orzeczeniu czytamy Na odrębność już nawet nie spółki osobowej, ale spółki cywilnej, od tworzących ją wspólników, wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 kwietnia 2007 r. (II FSK 539/06) wydanym na tle nieodpłatnego świadczenia pomiędzy spółkami cywilnymi tych samych wspólników, wywodząc, że spółka cywilna jest zindywidualizowaną jednostką organizacyjną, w ramach której, może funkcjonować przedsiębiorstwo, a jej majątek jest wprawdzie majątkiem wspólnym wspólników, ale zarazem jest to majątek wyodrębniony od ich majątków osobistych i konkludując, że zdarzenia gospodarcze, których skutkiem było nieodpłatne przysporzenie dla jednej z tych spółek kosztem drugiej, powinno być kwalifikowane jako stanowiące przychód nieodpłatne świadczenie. Tożsamość zawiązujących obie spółki wspólników nie ma tu znaczenia. Stanowisko takie jest tym bardziej uzasadnione w odniesieniu do spółki osobowej, a zwłaszcza spółki komandytowej, która na mocy art. 102 K.s.h. ma na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą.

Cytowane powyżej orzeczenie zostało co prawda wydane na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak dotyczy istoty problemu, który został jednolicie uregulowany na gruncie obydwu tych ustaw podatkowych.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych potwierdzających jego stanowisko, stwierdzić należy, że jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to czy stanowisko to byłoby słuszne, czy nie.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.