Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-73/13-1/16-S/AK
z 28 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów – po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 892/14 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na usługi doradcze w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na usługi doradcze w związku z podwyższeniem kapitału zakładowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X sp. z o. o. (Wnioskodawca, Spółka) w celu dalszego rozwoju swojej działalności postanowiła podjąć działania mające zapewnić jej dodatkowe wsparcie finansowe. W efekcie, podjęto starania celem wyłonienia optymalnej formy finansowania spółki oraz inwestora, który byłby skłonny objąć udziały w podwyższonym kapitale zakładowym spółki, co spowodowałoby znaczny dopływ środków pieniężnych, pozwalając na rozwój i zwiększenie przychodów spółki. Spółka zawarła z podmiotem profesjonalnie zajmującym się doradztwem finansowym (Doradca) umowę, na mocy której doradca podjął się przeprowadzania szeregu działań o charakterze doradczym mających na celu m. in. wybór optymalnej formy finansowania spółki, poprawę standingu (tj. wizerunku) Spółki i pomoc w wyłonieniu inwestora (Umowa).

Zgodnie z Umową, doradca podjął się wykonania szeregu usług o charakterze usług o charakterze doradczym:

• doradztwo w zakresie ustalania strategii w negocjacjach z inwestorem,
• doradztwo w zakresie kontaktów z innymi doradcami spółki,
• przygotowanie harmonogramu działań,
• przygotowanie listy potencjalnych inwestorów,
• opracowanie dokumentów informacyjnych dla inwestorów,
• pomoc przy opracowaniu biznes planu/ modelu finansowego,
• doradztwo w negocjowaniu umowy o zachowaniu poufności,
• pomoc w analizie ofert wstępnych i wiążących,
• określenie krótkiej listy potencjalnych inwestorów,
• rekomendacja inwestora,
• przekazanie inwestorom projektu dokumentacji transakcyjnej, koordynowanie zbierania informacji o spółce dla potrzeb due diligence, obsługa procesu due diligence,
• koordynacja wizyty inwestorów w siedzibie spółki,
• doradztwo w negocjacjach przy sporządzeniu dokumentacji transakcji.

W zamian za powyższe usługi doradca otrzymuje określone wynagrodzenie miesięczne oraz wynagrodzenie za sukces. Wynagrodzenie miesięczne, jako wynagrodzenie za doradztwo bieżące, Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów w odstępach miesięcznych. Siedem pierwszych miesięcznych wynagrodzeń zostanie rozliczone kwotą wynagrodzenia za sukces (zmniejszy kwotę o wypłaty w ramach wynagrodzenia za sukces).

Ponieważ to Spółka, poszukując wsparcia finansowego, zaangażowała doradcę oraz zainicjowała cała procedurę podwyższenia kapitału zakładowego koszt wynagrodzenia doradcy zostanie w całości pokryty przez Spółkę.

W trakcie negocjacji prowadzonych przez Spółkę z wyłonionym przez doradcę inwestorem, w ten sposób, że wspólnicy Spółki podejmują we własnym zakresie rozmowy i negocjacje z tym inwestorem oferując mu sprzedaż części posiadanych przez siebie udziałów. Tym samym, inwestor ostatecznie nabędzie dwa pakiety udziałów spółki: nowopowstałe udziały objęte w podwyższonym kapitale zakładowym (nabyta w ramach negocjacji ze spółką) oraz istniejące udziały zakupione od jednego z dotychczasowych wspólników.

Ponieważ to Spółka, poszukując wsparcia finansowego, zainicjowała całą procedurę podwyższenia kapitału zakładowego oraz zaangażowała doradcę, który wyszukał inwestora, koszt wynagrodzenia doradcy zostanie w całości pokryty przez Spółkę – to Spółka jest stroną umowy z doradcą i to Spółkę obciąża zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia. Wynagrodzenie doradcy musi zostać opłacone niezależnie od tego, czy dojdzie do dodatkowego porozumienia inwestora ze wspólnikiem i sprzedaży udziałów tego ostatniego. W tym kontekście, sprzedaż udziałów przez wspólnika ma charakter jedynie poboczny, dokonany niejako „przy okazji” transakcji głównej.

Spółka i doradca zawarli ponadto porozumienia (Aneks), na mocy, którego strony doprecyzowały przypadki, które stanowią „sukces” uzasadniający fakturowanie i wypłatę wynagrodzenia premiowego. Zgodnie z Aneksem, doradca może wystawić fakturę dokumentującą wynagrodzenie za sukces po wykonaniu części zadań określonych w umowie, jednakże płatność tej faktury nie nastąpi wcześniej niż w dniu rozliczenia transakcji – czyli zamknięcia transakcji z inwestorem. Ponadto Aneks przewiduje możliwość skorygowania, czy nawet wyzerowania faktury gdyby okazało się, że transakcja nie doszła do skutku. Można zatem przyjąć, że do czasu zawarcia umowy ostatecznej z inwestorem, rozliczenie z doradcą w części dotyczącej wynagrodzenia prowizyjnego (premii za sukces) będzie miało charakter warunkowy.

Bazując na treści umowy i aneksu, z uwagi na to, że warunki uzasadniające wystawienie faktury dokumentującej wynagrodzenie za sukces zostały ziszczone, doradca wystawił w roku 2012 fakturę dokumentującą to wynagrodzenie. Należy jednak zauważyć, iż swe usługi doradca realizował będzie na rzecz Spółki także w 2013 r. Ponadto, transakcja nie została jeszcze sfinalizowana (nie podpisano ostatecznej umowy z inwestorem, prowadzi on obecnie badanie due diligence Spółki), zatem wynagrodzenie za sukces, zgodnie z zapisami aneksu, ma charakter warunkowy i nie będzie zapłacone do czasu definitywnego zamknięcia transakcji.

Z tego względu Spółka zdecydowała się nie rozpoznawać wynagrodzenia za sukces jako kosztu roku 2012 w księgach rachunkowych, a jedynie jako zobowiązanie warunkowe, które stanie się zobowiązanie definitywnym dopiero w roku 2013 (o ile zostanie podpisana ostateczna umowa z inwestorem).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy całość wynagrodzenia doradcy zaliczyć można do kosztów uzyskania przychodów?
2. W jaki sposób Spółka powinna rozliczyć wynagrodzenie za sukces w czasie – czy powinna całość faktury dokumentującej wynagrodzenie za sukces zaliczyć do kosztów podatkowych roku 2012 (roku, w którym otrzymała fakturę), czy też do kosztów podatkowych roku 2013, z chwilą ziszczenia się warunku (zrealizowania transakcji z inwestorem)?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy całość wynagrodzenia doradcy zaliczyć należy do kosztów uzyskania przychodów (k.u.p.) Spółki, jako koszty o charakterze pośrednim, ponoszone w ramach ogólnego funkcjonowania osoby prawnej, celem zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W tej kwestii wskazać należy przede wszystkim, iż w myśl art. 12 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.), do przychodów nie zalicza się przychodów otrzymanych na utworzenie lub powiększenie kapitału zakładowego, funduszu udziałowego albo funduszu założycielskiego albo organizacyjnego ubezpieczyciela w towarzystwach powierniczych wartości aktywów tych funduszy z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 u.p.d.o.p., przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania tych przychodów.

Z literalnego brzmienia powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodu, które nie podlegają opodatkowaniu nie mogą być uwzględnione przy obliczeniu dochodu. Jednakże, w ocenie Wnioskodawcy, powyższe regulacje nie mają zastosowania do opisanych wyżej wydatków na wynagrodzenie doradcy koszty te nie są bowiem wprost związane z pozyskaniem przychodu (jak np. koszty opłat sądowych czy prowizji bankowych), a dotyczą wydatków na doradztwo związane z ogólnym funkcjonowaniem firmy, a przez to pozostają niewątpliwie w związku z przychodami podatkowymi Spółki, choć związek ten jest bezsprzecznie pośredni.

Warto podkreślić, iż w sprawach analogicznych do objętej niniejszym wnioskiem, orzecznictwo sądów administracyjnych przyznawało podatnikom prawo do ujmowania wydatków na doradztwo finansowe w poczet k.u.p.

Przykładowo, wyrok dotyczący pokrewnego zagadnienia – emisji akcji w spółce akcyjnej, WSA we Wrocławiu z dnia 27 marca 2007 r. o syng. Akr I SA/Wr 1246/08 stwierdził, iż „podwyższenie kapitału zakładowego jest niczym innym jak środkiem do osiągnięcia celu gospodarczego w postaci zwiększenia przychodów podmiotu gospodarczego, jak tez zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Nie ulega zatem wątpliwości, że wydatki związane z nabyciem usług w celu emisji akcji należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Są one typowymi kosztami pośrednimi związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, której efekty podlegają opodatkowaniu.”.

Można zatem wskazać, że podwyższenie kapitału zakładowego (tak w spółce akcyjnej, jak i z ograniczoną odpowiedzialnością) ma generalnie pozytywny wpływ na funkcjonowanie spółki i prowadzenie przez nią działalności gospodarczej, a w konsekwencji na zwiększenie osiąganych przez nią przychodów. Wydatki na podwyższenie kapitału zakładowego stanowią zatem koszt spółki podwyższającej kapitał zakładowy.

Podobnie stwierdza się w wyroku WSA w Gdańsku z dnia 12 marca 2009 r. o sygn. akt I SA/Gd 814/08 wskazując, iż „do kosztów uzyskania o podobnym charakterze pośrednim, zdaniem sądu zaliczyć należy także wydatki wymienione przez skarżącą we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w indywidualnej sprawie tj. koszty czynności przygotowania i przeprowadzenia emisji, koszty doradztwa prawnego, koszty promocji i reklamy[…], a w innym miejscu Wymienione koszty będą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, o ile spółka będzie w stanie wskazać, że pozostają one w związku z uzyskaniem przez nią przychodu z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej i nie zawierają się w katalogu określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”.

Należy tez oddać, iż w podobnych sprawach pojawiały się także wyroku negatywne, wskazujące na brak związku wydatków ponoszonych na podwyższenie kapitału zakładowego z przychodem, ostatecznie jednak spór interpretacyjny zakończył NSA, który uchwałą 7 sędziów z dnia 24 stycznia 2011 r. I FPS 6/10 stwierdził, iż do kosztów uzyskania przychodu nie można zaliczyć zasadniczo takich wydatków, które są nierozerwalnie związane z podwyższeniem kapitału, tzn. wydatków, które warunkują skuteczność takiego podwyższenia. Natomiast pozostała grupa wydatków, związana „luźno”, pośrednio z podwyższeniem kapitału podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

W uchwale stwierdza się m. in., że przychód w postaci podwyższenia kapitału zakładowego na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. jest neutralny podatkowo, a zatem wydatki związane bezpośrednio z przychodem i warunkujące jego powstanie nie mają prawa zostać uznane za koszty uzyskania przychodu. Dalej natomiast czytamy w uchwale, iż „ocena ta nie może jednak zostać rozciągnięta na tę część wydatków ogólnych spółki kapitałowej, których poniesienie tego rodzaju związku już nie cechuje tzw. Koszty ogólne funkcjonowania osoby prawnej służące zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i nie wykazujące związku z konkretnym przychodem. Zgodzić należy się zatem z oceną, że wydatki związane z nabyciem usług w celu emisji akcji należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Są one typowymi kosztami pośrednimi związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą, której efekty podlegają opodatkowaniu.”.

Sąd dokonał także szczegółowego wyliczenia wydatków, które nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu przy podwyższaniu kapitału zakładowego, są to: opłaty notarialne, sadowe, podatek od czynności cywilnoprawnych, a w przypadku podniesienia kapitału w drodze emisji akcji będących przedmiotem oferty publicznej objętych prospektem emisyjnym, dodatkowo ponoszone w związku z tym opłaty giełdowe. Bez wydatków tych, jak stwierdza sąd, niemożliwe byłoby podwyższenie kapitału zakładowego i jako bezpośrednio związane z tego rodzaju przychodem nie stanowią one kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, sąd stwierdza, że „pozostałe wydatki stanowiąc koszty ogólne funkcjonowania spółki kapitałowej stanowią zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów.”.

Należy przy tym podkreślić, że opisywania uchwała dotyczyła co prawda spółki akcyjnej, ale wnioski z niej płynące można z powodzeniem interpolować także na sytuacje podatkową sp. z o.o. – ma ona zatem w pełni zastosowanie także w przypadku Wnioskodawcy.

Takie jak również (tj. zgodne z cytowaną wyżej uchwałą NSA) obecne stanowisko organów podatkowych, które w wydawanych oficjalnych interpretacjach prawa podatkowego potwierdzają możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych – kosztów usług doradczych (również tych związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego). Można tutaj przytoczyć przykład interpretacji indywidualnej prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 listopada 2011 r. znak IPPB3/423-390/10-7/11S/MC, w której wskazuje się, iż „wydatki związane z emisją nowych akcji, bez których nie jest możliwe podwyższenie przez spółkę akcyjną kapitału zakładowego, nie są kosztami uzyskania przychodów, stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 4 oraz art. 7 ust. 1 i 2 w związku z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. zatem poniesione przez spółkę wydatki na emisje nowych akcji wymienione powyżej nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Natomiast do kosztów uzyskania przychodu należy zaliczyć koszty związane z ogólnym funkcjonowaniem spółki, jako związane w sposób pośredni z przychodem spółki, związane z jej ogólnym funkcjonowaniem”, do tych organ podatkowy zaliczył m. in. wydatki na usługi doradcze i prowadzenie negocjacji z inwestorami.

Powracając do sytuacji spółki stwierdzić należy, iż wydatki w postaci wynagrodzenia doradcy z całą pewnością nie warunkują możliwości podwyższenia kapitału zakładowego Wnioskodawcy. Wynika to z faktu, iż brak usług doradczych dotyczących sposobu pozyskania finansowania, a także pomocy w wyszukiwaniu potencjalnego inwestora – nie stanowi formalnoprawnej przeszkody do przeprowadzenia procesu podwyższenia kapitału zakładowego. Udział doradcy jest zatem opcjonalny i wynika co najwyżej z chęci przyśpieszenia/usprawnienia procesu, zmniejszenia ryzyka niepowodzenia, czy tez potrzeby skorzystania z profesjonalnego wsparcia w zakresie usług finansowych – w tym kontekście wsparcie doradcy nie różni się od brokera ubezpieczeniowego. W związku z tym, wydatki na wynagrodzenie doradcy należy do kategorii kosztów związanych z ogólnym funkcjonowaniem osoby prawnej, służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów i w konsekwencji, jako wydatki o charakterze pośrednim, uznać należy je z k.u.p.

W związku z tym, zdaniem Spółki całe wynagrodzenie należne doradcy na podstawie umowy, za usługi wskazane w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym – może zostać uznane za koszt uzyskania przychodów spółki.

Ad. 2

Należy na wstępie tej części rozważań zaznaczyć, iż zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczający rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszt uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika, iż co do zasady koszty pośrednie (a więc takie, które występują w przedmiotowej sprawie) są potrącalne w dacie ich poniesienia. Spółka posiada wprawdzie fakturę dokumentującą wynagrodzenie za sukces, jednakże w świetle zapisów art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie można powiedzieć, że koszt ten poniosła. Z uwagi bowiem na to, iż zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za sukces jest zobowiązaniem warunkowym (zależnym od ziszczenia się warunku w roku 2013), w księgach rachunkowych roku 2012 Spółka prezentuje je nie jako koszt, ale jako zobowiązanie przyszłe w ramach rozliczeń międzyokresowych kosztów. W tej sytuacji przyjąć trzeba, iż koszt ten w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p. nie został poniesiony w roku 2012, a co za tym idzie, wynagrodzenia za sukces nie można uznać za koszt uzyskania przychodu roku 2012. Wynagrodzenie to będzie można uznać za koszt podatkowy roku 2013 jeśli w roku tym ziści się warunek (podpisana zostanie umowa z inwestorem) i koszt ten zostanie zarachowany w księgi spółki.

W dniu 14 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną znak ITPB3/423-73/13/PST, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe. W dniu 31 maja 2015 r. Wnioskodawca wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 11 lipca 2013 r. znak ITPB3/423W-34/13/PST (doręczonym w dniu 29 lipca 2013 r.). W skardze z dnia 21 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.) na ww. interpretację wniesiono o jej uchylenie. Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę. Wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną, w której żądał uchylenia powyższego wyroku w całości.

Wyrokiem z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 892/14, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W wyroku tym sąd wskazał, że: „Kwestia ta stanowi element szerszego problemu, mianowicie uznawania, bądź nie, za koszty uzyskania przychodów, różnego rodzaju wydatków ponoszonych przez spółki prawa handlowego w związku z podwyższeniem ich kapitału zakładowego. Wskazać należy, iż taka też była istota zagadnienia prawnego, przedstawionego do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie, w której została podjęta uchwała tego Sądu z dnia 24 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10, na którą to uchwałę powołują się w niniejszej sprawie obie strony sporu. Rozstrzygając przedstawione zagadnienie prawne Naczelny Sąd Administracyjny we wspomnianej wyżej uchwale uznał, iż tylko wydatki związane z emisją nowych akcji, bez których nie jest możliwe podwyższenie przez spółkę akcyjną kapitału zakładowego, nie są kosztami przychodów, stosownie do reguł wyrażonych w treści art. 12 ust. 4 pkt 4 i art. 7 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. w związku z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Naczelny Sad Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela zasadność powyższej tezy oraz przedstawionych w uchwale argumentów. W uchwale tej Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że spośród wszystkich analizowanych wydatków związanych z podwyższeniem kapitału zakładowego, tylko te z nich, które są bezpośrednio powiązane z przychodami („nie-przychodami”), o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 4 u.p.d.o.p. i które warunkują jego wystąpienie w postaci wniesienia podwyższonego kapitału, nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Jako przesądzające, kierunkowe kryterium pozwalające stwierdzić istnienie owego „bezpośredniego powiązania” przyjęto więc nieodzowność, niezbędność, konieczność poniesienia określonych wydatków dla osiągnięcia celu w postaci podwyższenia kapitału zakładowego – co wyraziło się przyjętym w tezie uchwały zwrocie „(…) bez których nie jest możliwe podwyższenie przez spółkę akcyjną kapitału zakładowego (…)”. Z uchwały w ten sposób jednoznacznie wynika, że wydatki na usługi doradcze do tej grupy wydatków nie zostały zakwalifikowane, lecz uznano je za koszty ogólne funkcjonowania osoby prawnej, a więc koszty o charakterze pośrednim, które w tym przypadku mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. Takie zaś generalne i kierunkowe zakwalifikowanie tego rodzaju wydatków, nie opierało się na konieczności badania i analizowania treści sporządzanych w ramach świadczenia usług doradczych opracowanych, w celu ustalania stopnia ich bezpośredniego powiązania z operacją podwyższenia kapitału zakładowego, lecz wynikało z istoty tego rodzaju wydatków, jako typowych kosztów związanych z funkcjonowaniem osoby prawnej, stanowiących koszty pośrednie. Nie może zatem stanowić przesądzającego argumentu na poparcie stanowiska, iż koszty usług doradczych nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, samo twierdzenie Ministra Finansów oraz Sądu pierwszej instancji ograniczające się do wskazania, że są one bezpośrednio związane z podwyższeniem kapitału. (…) Taki właśnie kierunek wykładni stosownych przepisów u.p.d.o.p. art. 12 ust. 4 pkt 4, art. 7 ust. 1 i 2 w zw. z art. 15 ust. 1 w świetle wskazań wynikających z analizowanej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10, w odniesieniu do wydatków ponoszonych na różnego rodzaju doradztwo (prawne, finansowe, audytorskie, itp.) towarzyszące procesowi podnoszenia kapitału zakładowego, prezentowany jest w utrwalonym już w tej mierze orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 892/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/1, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016, poz. 718 ze. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.