Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.1025.2016.1.AP
z 26 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 28 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy spłata przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum skutkuje powstaniem przychodu po stronie Spółki w związku z otrzymaniem spłaty:

• odsetek – jest prawidłowe,
• kwoty głównej - jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy spłata przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum skutkuje powstaniem przychodu po stronie Spółki w związku z otrzymaniem spłaty:

• odsetek,
• kwoty głównej.
  
  

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka należy do grupy kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską.

Spółka jest stroną umów pożyczek pieniężnych zawartych ze spółkami z grupy, gdzie występuje zarówno jako pożyczkodawca, jak i jako pożyczkobiorca. Oznacza to, że Wnioskodawca zarówno otrzymał pożyczki od spółek z grupy, jak i udzielił pożyczek spółkom z grupy. Pożyczki są oprocentowane.

1. Otrzymanie wierzytelności w ramach datio in solutum

Obecnie planowane jest uproszczenie rozliczeń pomiędzy spółkami z grupy. W tym celu planowane jest uregulowanie zobowiązań występujących między spółkami. W pierwszej kolejności zobowiązania regulowane będą w formie pieniężnej lub w drodze potrącenia. Jeśli spółki nie będą miały wolnych środków pieniężnych i nie będzie możliwe potrącenie, możliwe będzie regulowanie ich wzajemnych zobowiązań także w drodze zawarcia umów o świadczenie w miejsce wypełnienia (datio in solutum).

W związku z planowanym procesem uproszczenia rozliczeń w grupie, Wnioskodawca zamiast spłaty jednej lub kilku udzielonych pożyczek otrzyma na podstawie umowy datio in solutum jedną lub kilka wierzytelności pożyczkowych od innej spółki z grupy (dłużnik Wnioskodawcy), która przysługuje dłużnikowi Wnioskodawcy względem podmiotu trzeciego, czyli kolejnej spółki z grupy.

Wierzytelność (część wierzytelności) przysługująca Wnioskodawcy, będąca przedmiotem uregulowania w trybie datio in solutum zwana będzie dalej także: „Wierzytelnością 1”. Natomiast wierzytelność (część wierzytelności), którą Wnioskodawca otrzyma w trybie datio in solutum będzie zwana także: „Wierzytelnością 2”.

Umowa datio in solutum (tj. „świadczenie zamiast wykonania”) będzie oparta o art. 453 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121 ze zm.; dalej: „KC”), który stanowi, że jeśli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, to zobowiązanie wygasa.

Umowa datio in solutum będzie wskazywać wierzytelność przekazywaną Spółce (Wierzytelność 2). Umowa może wskazywać, że przekazywana Wierzytelność 2 obejmuje tylko kwotę główną, tylko kwotę odsetek, bądź też zarówno kwotę główną, jak i odsetki.

Umowa może wskazywać, że Wierzytelność 2 przekazywana jest na spłatę kwoty głównej Wierzytelności 1, tylko kwoty odsetek, bądź też zarówno kwoty głównej, jak i odsetek. Na skutek wykonania umowy datio in solutum Wierzytelność 1 wygaśnie w całości lub części. Skutki podatkowe uregulowania Wierzytelności 1 na rzecz Wnioskodawcy w trybie datio in solutum nie są jednak przedmiotem niniejszego wniosku. W tym przedmiocie Wnioskodawca złożył odrębny wniosek o interpretację.

2. Spłata wierzytelności

Po nabyciu przez Spółkę Wierzytelności 2 otrzymanej w ramach datio in solutum będzie ona spłacana przez pożyczkobiorców, w całości lub w części. Spłaty mogą obejmować zarówno kwotę główną, jak i kwotę naliczonych odsetek.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy i w jakiej wysokości spłata przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum skutkuje powstaniem przychodu po stronie Spółki? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze spłatą przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na niego w ramach datio in solutum, po jego stronie powstanie przychód podatkowy w wysokości równej wartości otrzymanych odsetek od pożyczki. Natomiast spłaty kwot głównych tych pożyczek nie będą stanowiły dla niego przychodu podatkowego.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „Ustawa CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Z kolei wśród przychodów podatkowych art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 Ustawy CIT wymienia m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, jak też wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie.

Niemniej jednak, szereg przepisów Ustawy CIT przewiduje szczególne zasady rozliczania przychodów związanych z udzieleniem oraz otrzymaniem spłaty pożyczki. Po pierwsze, na mocy art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy CIT, do przychodów nie zalicza się otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Zdaniem Spółki, art. 12 ust. 4 pkt 1 Ustawy CIT jednoznacznie wskazuje, że zwrot kwoty głównej (kapitału) pożyczki nie stanowi przychodu podatkowego. W ocenie Wnioskodawcy, również w przypadku spłaty kwoty głównej pożyczki przeniesionej uprzednio na Spółkę w ramach datio in solutum (Wierzytelności 2), po stronie Spółki nie powstanie przychód podatkowy w zakresie uregulowanej kwoty głównej pożyczki.

Wobec czego Wnioskodawca jest zdania, że w związku ze spłatą przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum, która zostanie zaliczona na spłatę kwoty głównej pożyczki, po stronie Spółki nie powstanie przychód podatkowy.

Jak jednak Spółka wskazała w opisie zdarzenia przyszłego, możliwe są również sytuacje, w których dłużnicy będą spłacać otrzymaną przez Spółkę Wierzytelność 2 również w części dotyczącej odsetek.

Dla podatkowej kwalifikacji takich sytuacji podstawowe znaczenie, zdaniem Wnioskodawcy, ma art. 12 ust. 4 pkt 2 Ustawy CIT, według którego do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Z zacytowanego przepisu wynika więc, że przychodem podatkowym jest kwota otrzymanych odsetek, w tym od udzielonych pożyczek.

Zdaniem Spółki, taki sam skutek podatkowy, na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 2 Ustawy CIT, odniesie spłata przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę na podstawie umowy datio in solutum w tej części, która będzie się odnosić do odsetek należnych Spółce.

Tym samym, zdaniem Spółki, spłata przez pożyczkobiorcę Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum będzie rodzić przychód podatkowy jedynie w części odnoszącej się do wysokości spłaconych odsetek, a spłata kwoty głównej pożyczki będzie neutralna podatkowo.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 maja 2016 r. o sygn. II FSK 741/14: Nie można jednak podzielić poglądu organu, że spełnienie zobowiązania z tytułu umowy pożyczki przez pożyczkobiorcę już po likwidacji spółki na rzecz byłego wspólnika nie stanowi zwrotu pożyczki. (...) Przyznanie wspólnikowi w ramach podziału majątku wierzytelności z tytułu pożyczki wymagało przeniesienia tej wierzytelności, stosownie do art. 509 § 1 k.c., przywołanego zresztą przez organ interpretujący. W miejsce wierzyciela, jakim była spółka jawna wstąpi z mocy umowy cesji wspólnik likwidowanej spółki. Stosunek zobowiązaniowy między pożyczkobiorcą a nowym wierzycielem nie ulegnie zmianie w stosunku do stosunku, jaki łączył go z cedentem (zbywcą). W ramach przelewu wierzytelności nie można bowiem przenieść więcej praw, niż posiadał zbywca. W wyniku cesji dłużnik umowy pożyczki pozostaje niezmienny, zmienia się natomiast osoba wierzyciela (pożyczkodawcy). Pożyczkodawca jest zobowiązany zwrócić pożyczkę na rzecz cesjonariusza (art. 720 § 1 w zw. z art. 509 § 1 k.c.). Nabywcy wierzytelności zobowiązany będzie także zapłacić odsetki, jeżeli umowa przewidywała ich zapłatę (art. 509 § 2 k.c.). Tym samym spłata pożyczki (należności głównej), wbrew twierdzeniom organu, stanowić będzie zwrot pożyczki. Były wspólnik nie uzyska poprzez zwrot kwoty uprzednio pożyczonej dłużnikowi przez spółkę jawną dodatkowego przysporzenia majątkowego ponad jego udział w majątku likwidowanej spółki. W zamian za wierzytelność (prawo majątkowe) o określonej wartości otrzyma ekwiwalent tej wierzytelności - kwotę pieniędzy, które uprzednio zostały pożyczone przez spółkę jawną. Nie można uznać, że spłata pożyczki stanowić będzie w tym przypadku zbycie wierzytelności z tytułu pożyczki, bowiem mimo zmiany wierzyciela podstawa spełnienia świadczenia przez pożyczkobiorcę nastąpi na podstawie tego samego tytułu prawnego. Wspólnik nie uzyska zatem żadnego dodatkowego przysporzenia majątkowego, a jedynie spełnione zostanie świadczenie wynikające z przysługującej mu wierzytelności - zwrot pożyczki. Nie będzie to zatem przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1, art. 17 ust. 1 pkt 1, art. 18, art. 14 ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.f.

Przywołany wyrok dotyczy co prawda bezpośrednio uzyskania spłaty wierzytelności otrzymanej w ramach likwidacji spółki osobowej, jednak zdaniem Wnioskodawcy argumentacja sądu przystaje w pełni do niniejszej sprawy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), podstawę opodatkowania, z zastrzeżeniem art. 21, art. 22 i art. 24a, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 7 albo art. 7a ust. 1, (…).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 updop, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 updop).

Szczególnie istotnym jest zatem prawidłowe ustalenie wartości przychodów podatkowych, tj. zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz kosztów ich uzyskania, o których mowa w art. 15 ust. 1 updop.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń zaliczanych do tej kategorii.

I tak, w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in.:

• przychodów z działalności gospodarczej i z działów specjalnych produkcji rolnej (art. 12 ust. 3);
• przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych (art. 12 ust. 4).

Jak stanowi art. 12 ust. 3 updop, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 3a ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

• wystawienia faktury albo
• uregulowania należności.

Z powyższego wynika, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności – wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto dodać należy, że jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Reguluje tę kwestię art. 12 ust. 3e ww. ustawy, zgodnie z którym, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską oraz jest stroną umów pożyczek pieniężnych zawieranych pomiędzy spółkami z grupy - jest zarówno pożyczkobiorcą jak i pożyczkodawcą. W związku z planowanym procesem uproszczenia rozliczeń między spółkami Wnioskodawca zamiast spłaty Wierzytelności 1 z tyt. udzielonej pierwotnie pożyczki otrzyma w ramach datio in solutum, od swojego dłużnika (innej spółki z grupy), Wierzytelność 2 przysługującą dłużnikowi Wnioskodawcy od podmiotu trzeciego (kolejnej spółki z grupy). Uregulowanie Wierzytelności 1 na rzecz Wnioskodawcy w trybie datio in solutum nie jest jednak przedmiotem zapytania Wnioskodawcy. Przedmiotem wniosku jest natomiast sytuacja, w której następuje spłata Wierzytelności 2 przeniesionej/nabytej w ramach datio in solutum – w szczególności czy w wyniku tej spłaty u Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy.

Wierzytelności obejmą roszczenia z tytułu udzielonej pożyczki oraz należnych od tej pożyczki odsetek. W zakresie należnych odsetek stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe, tzn. spłata odsetek będzie stanowić dla niego przychód podatkowy.

Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, Wnioskodawcy, że spłata kwot głównych nie będzie generować po stronie Spółki przychodów podatkowych.

Użycie przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, sformułowania „otrzymane” oznacza, że momentem powstania przychodu jest moment otrzymania czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami. W obrocie bezgotówkowym będzie to dzień uznania rachunku bankowego podatnika jako rachunku wierzyciela.

Przepis ten wskazuje zatem, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest wg zasady kasowej, tj. w momencie faktycznego otrzymania. Ponadto, wskazać należy, iż — co do zasady — przychodem jest każda wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Powyższe oznacza, że wszystkie środki pieniężne jakie wpływają na konto Spółki, bez względu na źródło ich pochodzenia, stanowią przychód w rozumieniu ustawy podatkowej.

Ze względu na fakt, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z wierzytelnością z tytułu udzielonej pożyczki, rozważyć należy kwestię zastosowania przepisu regulującego kwestię kwalifikacji podatkowej spłaty udzielonych pożyczek. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Powyższy przepis nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.) przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Neutralność podatkowa jest więc następstwem przyjęcia kodeksowej definicji pożyczki zgodnie z którą równoważą się: kwota udzielonej pożyczki i kwota pożyczki zwróconej. W takim przypadku nie dochodzi do żadnego przysporzenia. Należy jednak zwrócić uwagę, że przywołana za art. 720 § 1 definicja pożyczki przewiduje nie tylko zwrot tej samej ilości pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku ale przede wszystkim jej udzielenie (zwrot jest następstwem udzielenia pożyczki). W sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym mamy co prawda do ze zwrotem pożyczki, jednak nie dochodzi do jej udzielenia przez Spółkę. Wnioskodawca otrzymuje zatem środki odpowiadające kwocie głównej udzielonej przez inny podmiot pożyczki jednak ten zwrot nie jest związany z wcześniejszym pomniejszeniem majątku Spółki o wartość udzielonej pożyczki. Po stronie Wnioskodawcy powstaje zatem przychód podatkowy. Będzie nim kwota spłacana przez pożyczkobiorców, w całości lub w części, obejmująca zarówno kwotę główną, jak i kwotę naliczonych odsetek nie wcześniej niż w dacie faktycznego otrzymania należności przez Spółkę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że spłata przez dłużnika Wierzytelności 2 przeniesionej na Spółkę w ramach datio in solutum skutkuje powstaniem przychodu po stronie Spółki, w związku z otrzymaniem spłaty:

• odsetek – jest prawidłowe,
• kwoty głównej - jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Końcowo, w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu należy stwierdzić, że został on wydany w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołany wyrok sądowy nie stanowi źródła prawa, wiąże strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc nie można go wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrzyć indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.