Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB2.4511.703.2016.1.AK
z 11 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z organizacją konferencji oraz skutków podatkowych powstałych po stronie uczestników konferencji oraz osób towarzyszących jest:

• prawidłowe – odnośnie braku przychodu u uczestników biorących udział w konferencji,
• jest nieprawidłowe – odnośnie braku przychodu u osób towarzyszących uczestnikom konferencji,
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z organizacją konferencji oraz skutków podatkowych powstałych po stronie uczestników konferencji oraz osób towarzyszących.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest bankiem który posiada osobowość prawną. Zadania i czynności Wnioskodawcy wykonuje przez organy oraz przez jednostki organizacyjne - centralę (w skład której wchodzą departamenty) i oddziały okręgowe Banku.

Dla realizacji ustawowych zadań i celu Bank prowadzi m.in. współpracę międzynarodową z innymi bankami centralnymi, międzynarodowymi instytucjami finansowymi, uczelniami wyższymi, instytutami naukowymi oraz ośrodkami badawczymi. W ramach tej współpracy Wnioskodawca organizuje konferencje międzynarodowe, których uczestnikami są przedstawiciele m. in. banków centralnych, międzynarodowych instytucji finansowych, świata nauki, dyplomacji, think-tanków, mediów. Zgodnie z uchwałą Zarządu z dnia 3 września 2015 r. w sprawie zasad i trybu organizacji wyjazdów zagranicznych, współpracy technicznej, organizacji wizyt delegacji zagranicznych i konferencji międzynarodowych oraz zasad dysponowania środkami na reprezentację, przez konferencję międzynarodową należy rozumieć organizowane albo współorganizowane przez Wnioskodawcę spotkanie o charakterze międzynarodowym przedstawicieli reprezentujących w szczególności organizacje lub instytucje publiczne, finansowe, instytuty naukowe lub uczelnie wyższe, w celu omówienia spraw oraz zagadnień stanowiących przedmiot jej zwołania lub wymiany wiedzy z określonej dziedziny, a także organizowane w kraju posiedzenia komitetów, grup roboczych i innych gremiów międzynarodowych, w których Wnioskodawca ma swoich przedstawicieli (dalej jako „Konferencje").

Podczas Konferencji prezentowane są m. in. najnowsze osiągnięcia naukowe, nowoczesne rozwiązania organizacyjne systemu bankowego, aktualne prognozy i trendy dotyczące rynków finansowych, ryzyka i ich ewentualne skutki, wynikające z sytuacji makroekonomicznej. Ponadto, Konferencje są okazją do wymiany doświadczeń i dzielenia się dobrymi praktykami uczestników, jak również przyczyniają się do popularyzacji wybranych zagadnień ekonomicznych w różnych środowiskach.

Zaproszenia do udziału w Konferencjach, zarówno w charakterze prelegenta jak i uczestnika, kierowane są do określonych podmiotów instytucjonalnych (ok. 95% przypadków) oraz, w mniejszym zakresie, bezpośrednio do osób indywidualnych.

Dobór prelegentów Konferencji ma wpływ na rangę i wartość merytoryczną tych przedsięwzięć, jak również zwiększa zainteresowanie nimi wśród potencjalnych uczestników. Stąd, do wygłoszenia prelekcji zapraszane są przede wszystkim osoby posiadające rozległą i specjalistyczną wiedzę w wybranych dziedzinach, bogaty dorobek naukowy oraz cieszące się uznaniem w środowisku naukowym, finansowym czy bankowym. W gronie prelegentów Konferencji znajdują się m.in.: laureaci Nagrody Banku Szwecji im. A. Nobla w dziedzinie ekonomii, profesorowie i rektorzy prestiżowych instytutów naukowych i uczelni, prezesi oraz członkowie zarządów banków centralnych, przedstawiciele międzynarodowych instytucji finansowych.

Konferencje zyskały renomę i uznanie wśród ich uczestników, a zaproszenia do nieodpłatnego w nich udziału przyjmują także osoby cieszące się szczególnym prestiżem w środowisku naukowym.

Zapewnienie jak najwyższego poziomu merytorycznego i organizacyjnego Konferencji leży w interesie Wnioskodawcy, bezpośrednio wpływając na budowę wizerunku banku centralnego na forum międzynarodowym. Ponadto, w Konferencjach udział biorą również pracownicy Wnioskodawcy, zyskując wiedzę, którą mogą wykorzystywać następnie w swojej codziennej pracy.

Koszty organizacji Konferencji są pokrywane przez Wnioskodawcę ze środków własnych, przeznaczonych na organizację tych przedsięwzięć. Udział w Konferencjach jest bezpłatny, tj. Wnioskodawca nie pobiera żadnych opłat od ich uczestników. Organizacja Konferencji jest realizowana z zachowaniem optymalnego doboru metod i środków służących osiągnięciu założonych celów oraz uzyskania najlepszych efektów z danych nakładów. W większości wypadków Wnioskodawca nie ponosi kosztów wykładów, prelekcji czy pełnienia innych, czynnych form uczestnictwa w przedsięwzięciach.

Koszty Wnioskodawcy zawiązane z uczestnictwem zaproszonych gości w Konferencjach obejmują co do zasady:

• wyżywienie w trakcie Konferencji, tj. przede wszystkim: przerwy kawowe i lunche, obiady (usługi restauracyjne lub cateringowe),
  

• dostęp do materiałów konferencyjnych, takich jak: materiały biurowe, długopisy, notesy, ewentualnie publikacje naukowe,
  

• ewentualne transfery (transport) podczas trwania Konferencji,
  

• upominki niskobudżetowe, np. okolicznościowe monety obiegowe o nominałach 2 zł lub 5 zł w blistrach, czekoladki, płyty, inne,
  

• program kulturalny kierowany do gości przyjeżdżających z zagranicy i obejmujący m.in. zwiedzanie miasta, instytucji kultury, udział w koncertach zamkniętych. Program kulturalny jest fakultatywnym elementem Konferencji. Nie jest organizowany podczas każdego tego typu przedsięwzięcia.
  
  
  

Powyższe świadczenia są kierowane do wszystkich uczestników, a korzystanie z nich ma charakter dobrowolny i nieodpłatny ( Wnioskodawca nie pobiera z tego tytułu opłat od uczestników Konferencji).

W przypadku zaproszeń indywidualnych, kierowanych do prelegentów, których udział w Konferencji znacząco podnosi jej rangę i poziom merytoryczny, Wnioskodawca finansuje także:

• koszty podróży zgodnie z limitami określonymi przez wewnętrzne regulacje,
  

• zakwaterowanie w hotelu wraz ze śniadaniem i dostępem do Internetu,
  

• upominki do kwoty 200 zł na osobę (np. srebrne monety kolekcjonerskie, praliny, inne),
  

• indywidualnie organizowany program kulturalny, np. wyjazd do innego miasta w Polsce,
  

• możliwość udziału w Konferencji osoby towarzyszącej, której również zapewnia się refundację kosztów podróży, zakwaterowanie, ewentualnie udział w programie kulturalnym oraz wyżywieniu (w przypadku wybranych Konferencji).
  
  
  

Finansowanie, o którym mowa wyżej, obejmuje świadczenia rzeczowe, świadczenia nieodpłatne lub zwrot wydatków poniesionych przez uczestnika-prelegenta Konferencji na podstawie przedstawionych rachunków za przelot i hotel, do wysokości ustalonych limitów. Osoby, do których kierowane są powyższe świadczenia, najczęściej mają status nierezydenta, rzadziej są to osoby z Polski.

Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy powyższe świadczenia kierowane do osób indywidualnych, które przybywając na Konferencje Wnioskodawca nie reprezentują swoich instytucji macierzystych, jednakże, z uwagi na szczególny dorobek naukowy i prestiż, znacząco przyczyniają się do podniesienia rangi przedsięwzięcia, stanowią przychód tych osób w rozumieniu art. 11 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca obowiązany jest rozpoznać u uczestnika Konferencji, któremu zapewniane są świadczenia opisane w stanie faktycznym, przychód w rozumieniu art. 11 ustawy o PDOF?
2. Czy Wnioskodawca obowiązany jest rozpoznać u osoby towarzyszącej uczestnikowi Konferencji, któremu zapewniane są świadczenia opisane w stanie faktycznym, przychód w rozumieniu art. 11 ustawy o PDOF?
3. Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na co najmniej jedno z pytań 1, 2, przychód z opisanych w stanie faktycznym świadczeń należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF?
4. Czy w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie 3, Wnioskodawca obowiązany jest do wystawienia informacji PIT-8C?
   
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy -

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zarówno u uczestnika Konferencji w opisanym stanie faktycznym (pytanie 1) jak i u osoby towarzyszącej (pytanie 2), nie powstaje przychód podatkowy. W konsekwencji na Banku nie ciążą jakiekolwiek obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odnośnie pytania 3 Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku gdy stanowisko Banku, dotyczące pytań 1 i/lub 2 nie znajdzie potwierdzenia, przychody uczestnika Konferencji i/lub osoby towarzyszącej należałoby zaliczyć do przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF.

Odnośnie pytania 4, w przypadku gdy stanowisko Banku dotyczące pytań 1 lub/i 2 nie znajdzie potwierdzenia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż powstanie obowiązek sporządzenia i przesłania przezeń informacji PIT- 8C.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PDOF, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Jednocześnie, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W art. 10 ust. 1 o PDOF skatalogowano źródła przychodów, w tym m.in. w pkt 9 wymieniono inne źródła. Definicja innych źródeł zwarta jest w art. 20 ustawy o PDOF i stanowi katalog otwarty, w którym wymieniono m. in. inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów ze stosunku pracy, z działalności wykonywanej osobiście, z działalności gospodarczej oraz z kapitałów pieniężnych.

Zaproszenia do udziału w Konferencji w roli prelegenta kierowane są wprost do uczestnika biorącego udział w konferencji w charakterze osoby indywidualnej. Z prelegentem, co do zasady, nie zawiera się umowy cywilnoprawnej, która zobowiązywałaby strony do wzajemnych świadczeń. W tym kontekście na gruncie prawa, pomiędzy prelegentem (uczestnikiem Konferencji) a Wnioskodawcą nie istnieje żaden nazwany wzajemny stosunek zobowiązaniowy, który byłby podstawą zidentyfikowania któregokolwiek źródła uzyskania przychodów, spośród wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy o PDOF.

W związku z powyższym, świadczenia skierowane indywidualnie do niektórych uczestników Konferencji należy ewentualnie rozpatrywać w kategorii przychodów z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF) z tytułu innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia" nie zostało zdefiniowane w ustawie o PDOF, niemniej jednak jego znaczenie ukształtowało się w orzecznictwie organów podatkowych i sądów administracyjnych, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). Ponadto, podkreśla się, iż kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne, konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.

Zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia, kiedy nieodpłatne świadczenie jest przychodem w rozumieniu ww. przepisów ustawy o PDOF ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego (dalej jako „TK") z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym TK dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. TK, definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Wyrok TK dotyczył bezpośrednio przychodów ze stosunku pracy, niemniej należy zauważyć, że TK zdefiniował kryteria interpretacji przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PDOF, który zawiera ogólną definicję przychodów, do których zaliczają się m.in. inne nieopłatne świadczenia (natomiast zgodnie z art. 20 ustawy o PDOF, do przychodów z innych źródeł zaliczają się m. in. inne nieodpłatne świadczenia, nienależące do przychodów ze stosunku pracy, z działalności wykonywanej osobiście, z działalności gospodarczej oraz z kapitałów pieniężnych). Definicja ta jest wspólna dla wszystkich źródeł przychodów, które nie zostały enumeratywnie wymienione jako zastrzeżone do odrębnych definicji. Przychody z innych źródeł, jako nie zastrzeżone, należy rozpoznawać w oparciu o art. 11 ustawy o PDOF, wobec czego posłużenie się wykładnią dokonaną w ww. wyroku TK w odniesieniu również do tego źródła przychodów, jest jak najbardziej uprawnione.

W ocenie TK, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie otrzymującego świadczenie przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy świadczący proponuje (pracownikom, uczestnikom, gościom i in.) udział w imprezach. W tym przypadku, nawet jeśli osoba uczestniczy w imprezie dobrowolnie, po jej stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza zorganizowana przez organizatora, uczestnik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Ponadto, bez elementu realnego otrzymania korzyści przez uczestnika, nie można przypisać mu konkretnego przychodu, nie występuje bowiem zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego.

W niniejszym stanie faktycznym świadczenia kierowane są do indywidualnie wskazanych uczestników, których obecność i/lub pełnienie roli prelegenta na konferencji ma szczególne znaczenie, z uwagi na ich prestiż w środowisku naukowym. Osoby takie otrzymują, oprócz świadczeń podstawowych, dostępnych wszystkim uczestnikom, również świadczenia, które są im indywidualnie przeznaczone. W tym miejscu należy jednak zauważyć, że przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń powstaje jedynie wtedy, gdy spełnione są wszystkie trzy przesłanki, o których mowa we wskazanym wyroku TK. Zatem, w szczególności nie wystąpi przychód z tytułu świadczeń, które nie są realizowane w interesie ich odbiorcy, tylko świadczeniodawcy.

Zaproszenia indywidualne do udziału w Konferencji Wnioskodawcy, kierowane są do osób, których uczestnictwo jest przez Wnioskodawcę szczególnie pożądane, ponieważ stanowi o randze, poziomie i ostatecznym sukcesie przedsięwzięcia. Przyjęcie zaproszenia przez uczestnika oznacza akceptację terminu oraz zaproponowanych warunków podróży, zakwaterowania i pobytu w czasie trwania Konferencji. Uczestnik wprawdzie przyjeżdża i przebywa na koszt Banku, jednak to po stronie Banku leżą faktyczne korzyści z jego uczestnictwa. Wydatkując możliwie najniższe koszty Bank osiąga z nich najlepszy możliwy efekt. Zaproszenie gości o szczególnym prestiżu w środowisku naukowym i finansowym, w celu omówienia istotnych dla działalności Wnioskodawcy spraw i zagadnień, wymiany doświadczeń, jak również pozyskania wiedzy o aktualnych osiągnięciach naukowych, leży w interesie Wnioskodawcy. W tej sytuacji należy stwierdzić, że nie jest spełniony warunek drugi wskazany przez TK w ww. wyroku. Mianowicie świadczenia zostały spełnione nie w interesie zaproszonego gościa, lecz w interesie Wnioskodawcy. Ponadto nie przyniosły osobie zaproszonej korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałaby ponieść. Wręcz przeciwnie, przyjęcie zaproszenia do udziału w Konferencji, bez zapewnienia świadczeń związanych z podróżą i pobytem, generowałoby po jej stronie koszty, których nie poniosłaby w innej sytuacji. Co więcej, wartość świadczeń zapewnianych tym osobom przez Wnioskodawcę nie rekompensuje kwoty ich standardowego wynagrodzenia, z pobierania którego osoby te rezygnują przy współpracy z Wnioskodawcą. Wreszcie, celem organizacji Konferencji nie jest generowanie przysporzenia po stronie zaproszonego gości, lecz budowanie i podnoszenie znaczenia Wnioskodawcy we współpracy z międzynarodowymi instytutami finansowymi oraz środowiskiem naukowym. Bank odnosi również korzyści w postaci pozyskanej wiedzy i doświadczeń, które służyć będą realizacji zadań ustawowych.

Zatem, w wyniku przekazania świadczeń, w zakresie opisanym w stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy nie powstaje przychód po stronie zaproszonego gościa - uczestnika Konferencji. Wskazać bowiem należy, że w tej sytuacji nie została spełniona druga ze wskazanych w wyroku TK przesłanek, tj. świadczenie to zostało spełnione w interesie przekazującego świadczenia, tj. Wnioskodawcy, a nie w interesie uczestnika. Świadczenia te zapewniane są wyłącznie w celu podniesienia rangi i atrakcyjności organizowanych przez Wnioskodawcę Konferencji, poprzez fakt uczestnictwa w tych przedsięwzięciach tej grupy osób (innymi słowy, Wnioskodawca odnosi korzyści wynikające z uczestnictwa beneficjentów tych świadczeń w Konferencjach).

Mając zatem na uwadze wytyczne odnośnie kierunku wykładni art. 11 ustawy o PDOF zaprezentowane w przywołanym wyżej wyroku TK, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że z tytułu udzielenia niektórym uczestnikom Konferencji świadczeń opisanych w stanie faktycznym nie powstaje po ich stronie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a po stronie Wnioskodawcy nie wystąpią z kolei obowiązki płatnika na gruncie ustawy o PDOF.

Stanowisko powyższe znajduje zastosowanie również w sytuacji zwrotu kosztów podróży pobytu w hotelu uczestnikowi Konferencji.

Potwierdzeniem powyższego jest interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. DD3.8222.2.433.2015.KDJ, którą Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 lipca 2012 r., sygn. IPPB2/415-456/12-2/AK. Minister Finansów stwierdził, że „w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 08 lipca 2014 r. i orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego uznać należy, że sfinansowanie pracownikom przez Wnioskodawcę (w tym poprzez zwrot wydatków) kosztów noclegów w trasie, a także kosztów zakupu paliwa do samochodów służbowych, opłat przejazdowych i parkingowych ponoszonych przez pracowników w ramach wykonywania obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, nie spowoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownik nie otrzyma od Wnioskodawcy jakiegokolwiek nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przysporzenie majątkowe. W tej sytuacji rozpatrywanie zastosowania zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lita oraz pkt 19 ustawy, należy uznać za bezprzedmiotowe.". Stanowisko powyższe uzasadnia prawidłowość zastosowania wykładni zaprezentowanej przez TK w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., również do nieodpłatnych świadczeń zapewnianych poprzez refundację kosztów na rzecz ich beneficjenta.

W odniesieniu do osób towarzyszących, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że świadczeń, z których korzysta osoba towarzysząca nie można identyfikować odrębnie wobec świadczeń na rzecz osoby zaproszonej, tj. uczestniczącej w Konferencji. Świadczenia dotyczące osób towarzyszących wynikają wyłącznie z przyjętych szczególnych zasad uczestnictwa osób, których obecność podnosi rangę Konferencji i przynosi wyżej opisane korzyści Wnioskodawcy. Świadczenia, z których korzystają osoby towarzyszące udzielane są na rzecz osoby zaproszonej. Mieszczą się bowiem w oferowanych tym osobom warunkach uczestnictwa w Konferencji. Wobec osób towarzyszących nie powstaje odrębne, skierowane do nich, indywidualne świadczenie. Całość świadczenia skierowana jest do osoby zaproszonej, osoba zaproszona rozporządza przydzielonym jej świadczeniem w dowolny sposób. Świadczenie Banku na rzecz osoby zaproszonej podlega rozpoznaniu pod względem podatkowym w sposób niepodzielny. W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że również u osoby towarzyszącej nie postanie przychód podatkowy.

Stojąc na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym, zarówno u osób zaproszonych do udziału w Konferencji, jak i osób im towarzyszących, nie wystąpi przychód, o którym mowa w art. 11 ustawy o PDOF, zdaniem Wnioskodawcy, konsekwentnie, nie powstaną obowiązki płatnika po stronie Wnioskodawcy, tj. obowiązki obliczenia, pobrania i wpłacenia podatku, jak również sporządzenie informacji podatkowej.

Potwierdzeniem dla powyższego stanowiska Wnioskodawcy jest aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Wr 1684/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził m.in.: „Powyższe uwagi dotyczące warunków uzyskania przez pracownika przychodu z tytułu otrzymania innych nieodpłatnych świadczeń należy odnieść także do przychodów innych niż pracownicy osób (wymienionych we wniosku). Mieć bowiem należy na uwadze, że punktem wyjścia określenia warunków powstania przychodu (w przedmiotowym zakresie) był art. 11 u.p.d.o.f, mający ogólny charakter, którego zastosowanie wykracza poza przypadki przychodu ze stosunku pracy (i zrównanych).

Z kolei w wyroku z dnia 14 lipca 2015 r., sygn. III SA/Wa 3295/14 (orzeczenie nieprawomocne) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził m.in.: „W ocenie Sądu, opłata rejestracyjna ze swej istoty nie jest świadczeniem na prywatne cele wykonawcy dzieła, nie stanowi również rzeczowego wynagrodzenia za wykonane dzieło - co oznacza, że nie stanowi także realnego przysporzenia dla wykonawcy, nie zwiększa jego prywatnego majątku, etc. Nie jest więc spełniona przesłanka uznania takiego świadczenia za przychód podatkowy. Jak bowiem stwierdził Trybunał Konstytucyjny, kryterium oceny, czy świadczenie jest przychodem podatkowym "musi być obiektywna przesłanka, czy świadczenie leżało w interesie pracownika (w badanym przypadku - wykonawcy dzieła), a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku" (por. punkt 3.4.2 uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego).”.

Przytoczone przykłady z orzecznictwa potwierdzają prawidłowość stosowania wykładni zaprezentowanej przez TK w wyroku z dnia 8 1ipca 2014 r.., sygn. K 7/13, do nieodpłatnych świadczeń należących do innych, niż stosunek pracy, źródeł przychodu. Ponadto przypominają, że tylko nieodpłatne świadczenia spełniane w interesie świadczeniobiorcy stanowią przychód podatkowy. A contrario nieodpłatne świadczenia spełniane w interesie świadczeniodawcy nie kwalifikują się do przychodów podatkowych biorcy świadczenia.

W razie uznania stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytań 1 i/lub 2 za nieprawidłowe, zdaniem Wnioskodawcy ewentualny przychód z nieodpłatnych świadczeń w przedstawionym stanie faktycznym należałoby zakwalifikować do przychodów z innych źródeł.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o PDOF, uważa się w szczególności (...) zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia-.nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Od przychodów należących do tęgo źródła ustawodawca nie przewiduje obowiązku płatnika obliczenia i pobrania podatku (zaliczki na podatek).

Zgodnie z art. 42a ustawy o PDOF osoby prawne, które dokonują wypłat należności lub świadczeń,, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowe zaniechano poboru podatku, od których nie są zobowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. W przypadku niepotwierdzenia stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytań 1 i/lub 2, Wnioskodawca uważa, że ciążył będzie na nim wyłącznie obowiązek sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu informacji PIT-8C.

Bez wpływu na powyższe stanowisko jest fakt, że uczestnikami Konferencji, do których skierowane są świadczenia przedstawione w stanie faktycznym, są najczęściej osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o PDOF, tj. osoby niemające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania. Nawet w przypadku przyjęcia stanowiska, że opisane wyżej świadczenia stanowiłyby przychody podatkowe w rozumieniu art. 11 ustawy o PDOF, rodzaj tych świadczeń nie mieści się w katalogu zawartym w art. 29 ust. 1 ustawy o PDOF, na podstawie którego płatnik obowiązany jest pobrać zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych i w dalszej konsekwencji wystawić informacje IFT-1/IFT-1R.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest - prawidłowe – odnośnie braku przychodu u uczestników biorących udział w konferencji, nieprawidłowe – odnośnie braku przychodu u osób towarzyszących uczestnikom konferencji.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy odnośnie pytania Nr 1.

Natomiast w dalszej kolejności odnośnie pytania Nr 2 wniosku organ podatkowy stwierdza co następuje:

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie „doprecyzowanie pojęcia dochodów”. Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wskazana wyżej zasada ograniczonego obowiązku podatkowego stanowi, że Rzeczpospolita Polska, na terytorium której znajduje się źródło uzyskiwania dochodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania osób fizycznych niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych ze źródła przychodów położonych na jej terytorium. Nie są natomiast w Polsce opodatkowane osoby fizyczne z tytułu dochodów, których źródło jest położone za granicą. Warunkiem posiadania w Polsce statusu podmiotu o ograniczonym obowiązku podatkowym jest brak na terytorium Polski miejsca zamieszkania lub zakładu.

Przytoczony przepis nakłada ograniczony obowiązek podatkowy na osoby fizyczne, które nie mają w Polsce miejsca zamieszkania.

Stosownie do treści art. 4a ww. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym dla realizacji ustawowych zadań i celu Bank prowadzi m.in. współpracę międzynarodową innymi bankami centralnymi, międzynarodowymi instytucjami finansowymi, uczelniami wyższymi, instytutami naukowymi oraz ośrodkami badawczymi. W ramach tej współpracy Wnioskodawca organizuje konferencje międzynarodowe, których uczestnikami są przedstawiciele m. in. banków centralnych, międzynarodowych instytucji finansowych, świata nauki, dyplomacji, think-tanków, mediów. Istnieje również możliwość udziału w Konferencji osoby towarzyszącej prelegentowi, której Wnioskodawca również zapewnia refundację kosztów podróży, zakwaterowanie, ewentualnie udział w programie kulturalnym oraz wyżywieniu (w przypadku wybranych Konferencji).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że świadczenie z tytułu ponoszonych wydatków na rzecz osób towarzyszących mających miejsce zamieszkania poza terytorium Polski, podlegają opodatkowaniu w Polsce i mają do nich zastosowanie uregulowania zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy, źródłami przychodów są inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów stanowią przychody objęte tym przepisem.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W świetle zacytowanych przepisów oraz przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać więc należy, iż przysporzenie jakie uzyskuje osoba towarzysząca w Konferencji mieści się w kategorii przychodu w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na brak możliwości zakwalifikowania tak uzyskanego przychodu do innych kategorii źródeł przychodów, przychód ten należy zakwalifikować do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, jakim są inne źródła. Na Banku ciążyć będą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21 są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania.

W konsekwencji, Bank jest obowiązany dla osób towarzyszących o których mowa w art. 3 ust. 2a, w konferencjach sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Końcowo - odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organu podatkowego oraz orzeczeń Wojewódzkich Sadów Administracyjnych i Trybunału Konstytucyjnego , które przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku, należy stwierdzić, że powołane orzeczenia dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.