Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4514.663.2016.1.BJ
z 27 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 2 grudnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 6 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2016 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, mieszkającą część roku w Polsce, część we Włoszech. Wnioskodawczyni zaciągnęła pożyczkę (dalej jako „Umowa pożyczki”) od osoby fizycznej będącej obywatelem włoskim (dalej jako Pożyczkodawca), którą wykorzystała na nabycie mieszkania w Polsce. Pożyczka została zawarta we Włoszech. Pieniądze będące przedmiotem Umowy pożyczki zostały przekazane przez Pożyczkodawcę z zagranicznego (włoskiego) rachunku bankowego na rachunek bankowy Wnioskodawczyni prowadzony również za granicą (w banku włoskim) w trzech ratach (pierwsza w dniu zawarcia umowy pożyczki, pozostałe w ustalonych terminach). Następnie Wnioskodawczyni przelewała środki z własnego rachunku bankowego prowadzonego we włoskim banku na rachunek dewelopera, od którego nabyła mieszkanie w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Umowa pożyczki zawarta pomiędzy Wnioskodawczynią a Pożyczkodawcą podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce?

W ocenie Wnioskodawczyni, zawarta pomiędzy Wnioskodawczynią a Pożyczkodawcą Umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi podlegają m.in. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku. Przy czym stosownie do art. 1 ust. 4 ustawy, umowa podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeżeli jej przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art, 3 ust. 1 pkt 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, czyli zawarcia umowy pożyczki.

W ocenie Wnioskodawczyni, przedmiot umowy pożyczki (środki pieniężne) powinien być kwalifikowany dla celów podatku od czynności cywilnoprawnych jako rzecz (takie stanowisko przyjął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji wydanej 20 marca 2014 r. znak: IPTPB2/436-151/13-3/TS). W konsekwencji, miejsce położenia (ulokowania) pieniędzy będących przedmiotem umowy pożyczki będzie determinować zakres opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym środki znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zarówno w chwili zawarcia umowy, jak i po ich przekazaniu Wnioskodawczyni (zostały przekazane na rachunek bankowy Wnioskodawczyni prowadzony we włoskim banku). Jak zaś stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 listopada 2010 r. o sygn. akt II FSK 1301/09, w przypadku pieniędzy znajdujących się na rachunku bankowym należy wziąć pod uwagę miejsce, w którym rachunek ten jest prowadzony, to jest siedzibę banku (oddziału) pożyczkodawcy.

Co więcej, nawet gdyby uznać środki pieniężne za prawo majątkowe (z czym Wnioskodawczyni się nie zgadza), to opisana w stanie faktycznym umowa i tak nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ponieważ te prawa majątkowe były wykonywane za granicą, a czynność cywilnoprawna również została dokonana poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, jako że przedmiotem Umowy pożyczki będą środki pieniężne, które w chwili powstania obowiązku podatkowego będą znajdowały się poza terytorium Polski, jak również Umowa pożyczki zostanie zawarta poza terytorium Polski, czynność ta nie będzie podlegała w Polsce opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

Natomiast zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatkowi temu podlegają czynności cywilnoprawne, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. np. pieniądze, znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa została zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli jej przedmiot (np. pieniądze) będący przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajduje się za granicą lecz nabywca – pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną, mieszkającą część roku w Polsce, część we Włoszech. Wnioskodawczyni zaciągnęła pożyczkę od osoby fizycznej będącej obywatelem włoskim, którą wykorzystała na nabycie mieszkania w Polsce. Pożyczka została zawarta we Włoszech. Pieniądze będące przedmiotem Umowy pożyczki zostały przekazane przez Pożyczkodawcę z zagranicznego (włoskiego) rachunku bankowego na rachunek bankowy Wnioskodawczyni prowadzony również za granicą (w banku włoskim) w trzech ratach (pierwsza w dniu zawarcia umowy pożyczki, pozostałe w ustalonych terminach).

Wnioskodawczyni uważa, że zawarta przez nią umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że zawarta przez Wnioskodawczynię umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazano we wniosku środki pieniężne w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (we Włoszech).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.