2017.06.09 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.65.2017.2.PR
z 9 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2017 r. (data wpływu 3 kwietnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawki podatku w wysokości 0%. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku VAT prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki akcyjnej w zakresie działalności agentów zajmujących się sprzedażą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych, a także sprzedażą hurtową wyrobów metalowych sklasyfikowanych pod nr PKD 46.74.Z.

Do dnia 17 lutego 2016 r. Spółka prowadziła działalność również w zakresie produkcji lodów.

W grudniu 2015 r. Spółka dokonała dostawy towaru w postaci walcówki aluminiowej na terytorium innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Czech. Nabywcą ww. walcówki był czeski podatnik zarejestrowany jako czynny podatnik VAT na potrzeby wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W stosunku do Wnioskodawcy Naczelnik (…) przeprowadził kontrolę podatkową w zakresie prawidłowości rozliczania z budżetem państwa z podatku CIT za lata 2014-2015 oraz podatku VAT za okres 01/2014-08/2016.

W związku z zakończeniem prowadzonej kontroli, został sporządzony protokół pokontrolny, w którym to organ kontrolny zalecił Wnioskodawcy złożenie korekty deklaracji podatkowej VAT-7 oraz CIT-8.

W powyższym protokole organ ten zarzucił Wnioskodawcy, iż dostawa walcówki aluminiowej przez niego na rzecz czeskiej firmy nie była wewnątrzwspólnotową dostawą towaru i powinna zostać opodatkowana wg stawki właściwej dla danego kraju. W tym miejscu należy wskazać, iż Wnioskodawca udokumentował wyżej opisaną dostawę, przedkładając:

faktury VAT;
ofertę na dostawę walcówki aluminiowej z dnia 10 grudnia 2015 r. skierowaną do ww. firmy;
kserokopie listów przewozowych CMR z dnia 11 grudnia 2015 r. oraz z dnia 16 grudnia 2015 r.;
potwierdzenie zapłaty z tytułu wyżej opisanej transakcji na podstawie zestawienia operacji za okres od dnia 10 grudnia 2015 r. do 31 sierpnia 2016 r.

Organ kontrolny w wyniku przeprowadzonej kontroli zarzucił Wnioskodawcy, iż nie posiada on dokumentu przewozowego CMR w oryginale oraz to, że odbiór dostawy towaru nie został potwierdzony na dokumencie CMR przez czeskiego kontrahenta.

Ponadto, organ kontrolny na podstawie spontanicznej informacji otrzymanej od czeskiego organu podatkowego ustalił, że czeski podatnik jest nieosiągalny dla organu podatkowego i nie przedkłada deklaracji VAT, jest nierzetelnym podatnikiem. W związku z powyższym organ podatkowy stwierdził, że dostawa walcówki aluminiowej nie została potwierdzona odpowiednimi dokumentami, a nabywca towaru nie posiada statusu podatnika podatku od wartości dodanej. W związku z czym, dokonana transakcja nie spełnia warunków wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a co za tym idzie dokonana sprzedaż walcówki aluminiowej winna być opodatkowana według stawki właściwej na terenie kraju, tj. 23% VAT.

Wnioskodawca w piśmie z dnia 18 maja 2017 r. w odpowiedzi na pytania tutejszego organu: „Czy w przedmiotowej sprawie organ podatkowy wszczął postępowanie podatkowe? Jeżeli tak, to czy postępowanie to zostało zakończone wydaniem decyzji lub postanowienia organu podatkowego? Jeżeli sprawa została zakończona w inny sposób, należy wskazać w jaki sposób została zakończona?” wyjaśnił, że Naczelnik (...) wszczął kontrole podatkową u Wnioskodawcy na podstawie imiennego upoważnienia do przeprowadzenia kontroli podatkowej z dnia (...) w zakresie prawidłowości rozliczenia z budżetem państwa podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług za okres od 1 stycznia 2014 r. do 31 sierpnia 2016 r. Następnie po zakończonej kontroli podatkowej Naczelnik (...) sporządził Protokół Kontroli Podatkowej. Wnioskodawca w dniu 28 lutego 2017 r. skierował do Naczelnika (...) zastrzeżenia do protokołu, w następstwie tej czynności Naczelnik (...) przesłał zawiadomienie o sposobie załatwienia zastrzeżeń z dnia 10 marca 2017 r. Od momentu przesłania zawiadomienia o załatwieniu zastrzeżeń nie prowadzona była żadna korespondencja z Urzędem Skarbowym w (...), ani Wnioskodawca nie otrzymał żadnej decyzji w tym zakresie.

Ponadto Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na poniższe pytania:

Jednoznaczne wskazanie, jakie Wnioskodawca posiadał dokumenty – przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy – potwierdzające, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium Czech?
odp. Wnioskodawca posiadał następujące dokumenty:
- faktury VAT nr (...) z dnia 11 grudnia 2015 r. oraz nr (...) z dnia 16 grudnia 2015 r.,
- oferta na dostawę walcówki aluminiowej z dnia 10 grudnia 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r.,
- kserokopie listów przewozowych CRM z dnia 11 grudnia 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r.,
- potwierdzenie zapłaty, przelewy uwidocznione są na zestawieniu operacji z rachunku bankowego,
Czy z dokumentów przewozowych otrzymanych od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium Czech?
odp. Na dokumentach CMR są podpisy potwierdzające odbiór towaru.
Czy kontrahent z Czech na moment dokonywania przedmiotowej dostawy posiadał właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tego kontrahenta, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej? Jeśli tak, to w jaki sposób Wnioskodawca potwierdził właściwość i ważność numeru identyfikacyjnego kontrahenta z Czech?
odp. Kontrahent z Czech posiadał na moment dokonania przedmiotowej dostawy, jak i obecnie posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca potwierdził ważność numeru identyfikacyjnego kontrahenta z Czech poprzez wyszukiwarkę znajdującą się na stronach internetowych Ministerstwa Finansów.
Czy Wnioskodawca może udowodnić, że kontrahent z Czech był podatnikiem działającym w takim charakterze w przedmiotowej transakcji dostawy walcówki aluminiowej?
odp. Wnioskodawca nie posiada potwierdzenia kopii weryfikacji kontrahenta z Czech, jednak do dnia dzisiejszego kontrahent z Czech posiada aktywny numer VAT.
Czy z zawartej umowy z kontrahentem z Czech wynikało, że płatność za towar jest dokonywana po dostawie towarów?
Odp. Zapłata za towar następowała w dniu dostawy towaru i informacji od kontrahenta z Czech, że towar odebrał i nie wnosi zastrzeżeń. Taka weryfikacja odbywała się telefonicznie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w zaistniałych okolicznościach Wnioskodawca może zastosować dla dokonanej transakcji 0% stawkę VAT przewidzianą dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na podstawie art. 42 ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty spełniają wymogi dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym Spółka ma prawo do zastosowania stawki podatku 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT) co do zasady jest opodatkowana stawką VAT w wysokości 0%. Możliwość skorzystania z tej stawki zależy jednak od spełnienia warunków szczegółowo określonych w przepisach ustawy o VAT.

Wobec powyższych ustaleń, adekwatnych do stanu faktycznego, Wnioskodawca stwierdza, iż mógł on skorzystać z preferencyjnej stawki 0%, gdyż przeprowadzona transakcja spełniła warunki materialne oraz formalne umożliwiające zakwalifikowanie dostawy towaru jako wewnątrzwspólnotowej. Wnioskodawca dokonał wywozu towarów z terytorium Polski i dostarczył je do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej – Czech.

Ponadto zarówno dostawca jak i nabywca byli zarejestrowani dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych oraz posiadali właściwy, ważny numeru identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wobec powyższego, według Wnioskodawcy dokonana transakcja posiada cechy transakcji wewnątrzwspólnotowej, a co za tym idzie możliwe jest zastosowanie 0% stawki VAT.

W przypadku, gdy dokument przewozowy otrzymany przez przewoźnika nie potwierdza jednoznacznie, że towar został dostarczony do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, dokumentami które potwierdzają fakt dostawy mogą być również posiadane przez Spółkę ww. dokumenty, takie jak: oświadczenie nabywcy o otrzymaniu towarów, korespondencja handlowa, zamówienie, dokument potwierdzający zapłatę. Biorąc pod uwagę powyższe unormowania oraz stan faktyczny opisany we wniosku, Wnioskodawca stwierdza, że posiada dokumenty spełniające wymogi dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, a tym samym Spółka ma prawo do zastosowania stawki podatku 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, potwierdzonych tymi dokumentami.

Odnośnie kwestii wpływu nierzetelnego prowadzenia ksiąg rachunkowych przez nabywcę towaru na brak możliwości zakwalifikowanie nabywcy jako podatnika podatku od wartości dodanej identyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, Wnioskodawca stwierdza, iż przyjęte stanowisko organu kontrolnego jest nieprawidłowe. Po pierwsze, identyfikacji nabywcy dokonuje się na podstawie „europejskiego” numeru NIP, który nabywca posiada, po drugie – jak wskazał TSUE – dysponowanie numerem identyfikacyjnym jest wyłącznie wymogiem formalnym, który nie może podważyć prawa do zastosowania 0% stawki VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione (np. wyroki TSUE C-273/11 z dnia 6 września 2012 r. oraz C-587/10 z dnia 27 września 2012 r.).

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca przytacza interpretację z dnia 26 lutego 2016 r. (IPTPP2/4512-627/15-3/JS), w której Izba Skarbowa w Łodzi uznała, że w przypadku WDT z Polski brak posiadania przez nabywcę ważnego numeru VAT-UE nie odbiera polskiemu dostawcy prawa do zastosowania 0% stawki VAT. Podobne stanowisko zostało wyrażone przez Izbę Skarbową w Warszawie w interpretacji z dnia 20 stycznia 2015 r. (IPPP3/443-1049/14-2/KB).

W związku z powyższym Wnioskodawca podtrzymuje zdanie, iż dokonana przez niego transakcja posiada cechy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w związku z czym ma on prawo do zastosowania 0% stawki VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.)  zwanej dalej ustawą  opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Zgodnie z ust. 2 ww. artykułu  przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Dodatkowo, przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby dostawca towaru był podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska. Jest to związane z faktem, że dana dostawa tylko wówczas może być uznana za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – czego praktycznym wyrazem jest stawka 0% (z prawem do odliczenia) – jeśli zapewnione jest, że dostawa ta będzie opodatkowana w państwie nabywcy towaru, co zagwarantowane będzie wówczas, jeśli zostanie ona opodatkowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.

Zatem zasady opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. nabycie wg stawki właściwej dla danego towaru, zaś dostawa, wg stawki 0% (z prawem do odliczenia) powoduje, że podatek z tytułu danej czynności faktycznej (którą jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami, u jednego kontrahenta stanowiące wewnątrzwspólnotowe nabycie, u drugiego zaś odpowiednio wewnątrzwspólnotową dostawę) jest faktycznie rozliczany przez nabywcę w państwie, do którego towary zostały ostatecznie przemieszczone.

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 – art. 41 ust. 3 ustawy.

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podkreślić należy, że art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wskazuje, w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, że nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. Bazę tych numerów zawiera system VIES, który jest systemem informatycznym, umożliwiającym państwom członkowskim Unii Europejskiej wymianę informacji o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Zapewnia on również dostęp do bazy danych numerów identyfikacyjnych podatników VAT, stosowanych w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

W wyroku TSUE z dnia 6 września 2012 r. w sprawie C-273/11 Trybunał wypowiedział się w podobnym zakresie. Odpowiadając m.in. na pytanie, „czy można kwestionować zwolnienie dostawy towarów z podatku VAT jedynie z tego powodu, że organy innego państwa członkowskiego wykreśliły z mocą wsteczną, ze skutkiem na dzień wcześniejszy niż dostawa towarów, wspólnotowy numer identyfikacyjny kupującego?” TSUE stwierdził, że „z pewnością przyznanie takiego numeru stanowi dowód statusu podatkowego podatnika dla celów stosowania podatku VAT oraz ułatwia kontrolę skarbową czynności wewnątrzwspólnotowych. Niemniej jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione”. Ponadto TSUE wskazał: „z uwagi na to, że obowiązek sprawdzania, czy dany podmiot jest podatnikiem, spoczywa na właściwym organie krajowym, zanim ten ostatni nada podatnikowi numer identyfikacyjny VAT, ewentualna nieprawidłowość takiego rejestru nie powinna prowadzić do pozbawienia podmiotu gospodarczego, który oparł się na danych ujętych w tymże rejestrze, prawa do odliczenia, z którego podmiot ów miałby możność skorzystać”. Oraz: „byłoby sprzeczne z zasadą proporcjonalności, by sprzedawca był zobowiązany do uiszczenia podatku VAT tylko dlatego, że wykreślono z mocą wsteczną numer identyfikacyjny kupującego”.

Zwrócić jednocześnie należy uwagę na orzeczenie TSUE z dnia 9 października 2014 r. w sprawie C-492/13 odnoszącym się do przypadku, gdy organ administracji podatkowej dokonał dwukrotnie weryfikacji w systemie VIES statusu kontrahenta (nabywcy w transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów), ustalając za pierwszym razem, że nabywca był zarejestrowany dla celów VAT i posiadał ważny numer, czego konsekwencją było nałożenie i zwrot podatku (zwolnienie od VAT).

Natomiast dokonując ponownej weryfikacji w systemie VIES organ administracji podatkowej ustalił odmienne okoliczności, tj. że nabywca nie był zarejestrowany dla celów VAT i w efekcie wydano decyzję korygującą uprzednie ustalenia. Na tym tle Trybunał stwierdził, że:

„Artykuł 138 ust. 1 i art. 139 ust. 1 akapit drugi dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2010/88/UE z dnia 7 grudnia 2010 r., powinny być interpretowane w ten sposób, że sprzeciwiają się one w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego odmawiał korzystania z prawa do zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej z tego powodu, że nabywca nie był zarejestrowany dla celów tego podatku w innym państwie członkowskim oraz że dostawca nie wykazał, ani autentyczności podpisu znajdującego się na dokumentach przedstawionych na poparcie deklaracji rzekomo zwolnionej dostawy, ani upoważnienia osoby, która podpisała dokumenty w imieniu nabywcy, podczas gdy dokumenty uzasadniające prawo do zwolnienia przedstawione przez dostawcę na poparcie jego deklaracji były zgodne z ustalonym przez prawo krajowe wykazem dokumentów, jakie powinny zostać przedstawione temu organowi, i które to dokumenty w pierwszej kolejności zostały zaakceptowane przez ten organ jako dowód uzasadniający, co należy do weryfikacji sądu odsyłającego.
Artykuł 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE, zmienionej dyrektywą 2010/88/UE, powinien być interpretowany w ten sposób, że jest on bezpośrednio skuteczny tak, że podatnicy mogą się na niego powoływać przed sądami krajowymi wobec państw członkowskich w celu uzyskania zwolnienia z podatku od wartości dodanej z tytułu dostawy wewnątrzwspólnotowej”.

Wskazane powyżej orzeczenie TSUE zapadło więc w okolicznościach rozbieżnych ustaleń organu administracji podatkowej.

Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 czerwca 2014 r., w którym podzielono pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (sygn. akt I SA/Gl 630/12), który doszedł do wniosku, że w kontekście możliwości weryfikacji przez podatnika statusu swojego kontrahenta w systemie VIES brak wiedzy o uchylaniu się od rozliczeń podatkowych kontrahenta nie obciąża skarżącego, ale wiedza o braku ważności numeru identyfikacji podatkowej tak. Sąd Wojewódzki skonkludował, że można z łatwością dysponować wiarygodną informacją w tej kwestii, natomiast NSA dodał, że: „(…) zgodzić się zatem należy zarówno z organami podatkowymi, jak również Sądem I instancji, że podstawowym elementem weryfikacji zagranicznego kontrahenta powinno być jego sprawdzenie w systemie VIES. Z niezrozumiałych względów skarżący tego nie zrobił (…) dane z systemu VIES mają silną moc dowodową i są weryfikowalne (…)”.

Ponadto, jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-587/10, „o ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego podatnika oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione.

W związku z tym, o ile zgodne z prawem jest wymaganie, by dostawca działał w dobrej wierze i podjął wszelkie rozsądne środki, aby zapewnić, że operacja w której uczestniczy, nie prowadzi do oszustwa podatkowego, o tyle jednak państwa członkowskie wychodzą poza środki niezbędne konieczne dla prawidłowego zapewnienia poboru podatków, jeżeli odmawiają korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej na tej tylko podstawie, że numer identyfikacji dla celów podatku VAT nie został przekazany przez dostawcę (...)”.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku WDT, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane przepisy oraz powołaną wyżej uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

W tym miejscu należy wskazać – odnosząc się do specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku – że w sytuacji, gdy wystawiona faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w art. 106e ustawy to dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy (specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) nie musi być przez dostawcę sporządzany oddzielnie.

Ponadto należy zauważyć, że przepisy ustawy dotyczące uprawnienia do zastosowania preferencyjnej stawki w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie stanowią o formie dokumentów. Zasadniczo dopuszczalna jest każda forma dokumentu, byle uprawdopodobniała ona wywóz towarów z terytorium kraju i ich dostarczenia na terytorium innego państwa członkowskiego. W dobie szeroko rozumianej komunikacji technicznej nie ma podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi przesyłanemu np.: w formie elektronicznej, skanem czy faxem.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że do uznania dostawy, która wystąpiła w rzeczywistości jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, konieczne jest przejście prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, przemieszczenie towaru pomiędzy dwoma państwami członkowskimi oraz posiadania statusu podatnika przez strony transakcji. Prawo do zastosowania stawki preferencyjnej w wysokości 0% zależy przede wszystkim od tego, czy faktycznie doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towaru w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów prawa. Natomiast podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka, zarejestrowana dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, w grudniu 2015 r. dokonała dostawy towaru w postaci walcówki aluminiowej na terytorium innego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, tj. Czech. Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że posiadał następujące dokumenty przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy:

faktury VAT nr (...) z dnia 11 grudnia 2015 r. oraz nr (...) z dnia 16 grudnia 2015 r.,
ofertę na dostawę walcówki aluminiowej z dnia 10 grudnia 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r.,
kserokopie listów przewozowych CRM z dnia 11 grudnia 2015 r. oraz 16 grudnia 2015 r.,
potwierdzenie zapłaty, przelewy uwidocznione są na zestawieniu operacji z rachunku bankowego.

Na dokumentach CMR znajdują się podpisy potwierdzające odbiór towaru. Zapłata za towar następowała w dniu dostawy towaru i informacji od kontrahenta z Czech, że towar odebrał i nie wnosi zastrzeżeń. Taka weryfikacja odbywała się telefonicznie.

Kontrahent z Czech posiadał na moment dokonania przedmiotowej dostawy, jak i obecnie posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Wnioskodawca potwierdził ważność numeru identyfikacyjnego kontrahenta z Czech poprzez wyszukiwarkę znajdującą się na stronach internetowych Ministerstwa Finansów.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług, jak również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy wskazać, że jeżeli nastąpiło rzeczywiste przemieszczenie towarów z terytorium Polski na terytorium Czech, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, to tym samym transakcja ta spełnia przesłanki uznania jej za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Istotne jest w okolicznościach niniejszej sprawy, że Wnioskodawca posiadał dostateczne dowody na dokonanie rejestracji kontrahenta z Czech dla celów transakcji unijnych i występowanie tego kontrahenta w ramach tej transakcji w charakterze podatnika. Wnioskodawca dysponuje kluczowymi dowodami, tj. fakturami sprzedaży, kserokopiami listów przewozowych CMR, na których znajdują się podpisy potwierdzające odbiór towaru oraz potwierdzeniami zapłaty. W przypadku więc, gdy Wnioskodawca przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy posiadał w swojej dokumentacji opisane powyżej dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do kontrahenta na terytorium Czech, to będąc zarejestrowany jako czynny podatnik VAT UE, miał prawo do zastosowania stawki w wysokości 0%, ponieważ jego kontrahent w momencie przedmiotowej transakcji faktycznie działał w charakterze zarejestrowanego podatnika – istotny jest bowiem faktyczny status tego podmiotu. Wnioskodawca potwierdził ważność numeru identyfikacyjnego kontrahenta z Czech poprzez wyszukiwarkę znajdującą się na stronach internetowych Ministerstwa Finansów, a więc dołożył należytej staranności i zweryfikował status kontrahenta według obiektywnych przesłanek, natomiast brak wiedzy o uchylaniu się od rozliczeń podatkowych przez kontrahenta z Czech nie zmieniają powyższego rozstrzygnięcia.

Podsumowując, posiadane przez Spółkę dokumenty spełniają wymogi dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 w zw. art. 42 ust. 3 i 11 ustawy i uprawniają do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tutejszy organ podkreśla, że stosownie do treści art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, organy podatkowe nie są uprawnione do oceny prawnej załączonych do pisma z dnia 18 maja 2017 r. dokumentów, ponieważ składający wniosek o wydanie interpretacji obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Zatem to z wyczerpującego opisu przedstawionego przez Wnioskodawcę musi wynikać stan faktyczny sprawy umożliwiający wydanie interpretacji indywidualnej zawierającej jego ocenę stanowiska wraz z uzasadnieniem tej oceny (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej).

Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz wyrażonej przez Wnioskodawcę oceny prawnej tego stanu faktycznego. Tym samym organ podatkowy nie przeprowadza w tego rodzaju sprawach postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku tylko do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które jest ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) przedstawionego przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin