Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4011.39.2017.2.HS
z 20 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 16 marca 2017 r. (data wpływu 22 marca 2017 r.), uzupełnionym 12 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do garażu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do garażu. W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 4 maja 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-2.4011.39.2017.1.HS wezwano Zainteresowanych do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 12 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowani są krewnymi – spadkobiercami zmarłej 17 listopada 2011 r. L.M. Jej mężem był W.M., który zmarł 5 stycznia 2013 r. Małżeństwo to było bezdzietne, ale byli oni rodziną zastępczą dla A.M. Postanowieniem Sądu Rejonowego z 20 marca 2015 r. spadek po L.M. nabyli:

• jej mąż W.M. w 1/2 części,
• jej siostra J.S. w 1/6 części (Zainteresowana będąca stroną postępowania),
• jej siostrzeniec G.S. w 1/12 części (Zainteresowany niebędący stroną postępowania),
• jej siostrzenica M.K. w 1/12 części (Zainteresowana niebędąca stroną postępowania),
• jej bratanek A.S. w 1/12 części (Zainteresowany niebędący stroną postępowania).
  
  

Innym postanowieniem Sądu Rejonowego z 25 marca 2014 r. spadek po W.M. nabył w całości A.M.

W skład masy spadkowej wchodził m.in. garaż murowany. Gdy Zainteresowani zamierzali przystąpić do sprzedaży tego garażu okazało się, że został on już w sposób nieformalny (bez aktu notarialnego) sprzedany przez W.M. niecały miesiąc (13 grudnia 2011 r.) po śmierci jego żony. W opinii Zainteresowanych W.M. nie miał prawa dokonania tej czynności, ponieważ nie istniało wtedy postanowienie Sądu o podziale spadku, a małżonkowie nie posiadali rozdzielności majątkowej.

Ponieważ nie udało się Zainteresowanym uzyskać żadnych informacji o tej sprzedaży od A.M. Zainteresowani rozpoczęli poszukiwania nabywcy na własną rękę, gdyż spółdzielnia mieszkaniowa żądała od nich uiszczenia opłaty za garaż. Po odszukaniu tej osoby Zainteresowani zgodnie doszli do wniosku (wszyscy, łącznie z A.M.), że należy usankcjonować sprzedaż garażu aktem notarialnym z 15 września 2016 r.

§ 4 tego aktu notarialnego ma następujące brzmienie: „Strony niniejszej umowy zgodnie oświadczyły, ze w dniu 13 grudnia 2011 r. W.M. zawarł z J.B. (…..) nieformalną (w zwykłej formie pisemnej) umowę sprzedaży opisanego w § 1 tego aktu, spółdzielczego własnościowego prawa do garażu za cenę trzydziestu tysięcy (30.000) złotych, której odbiór w tej nieformalnej umowie sprzedaży W.M. pokwitował, zatem wszyscy sprzedający, stawający do niniejszego aktu, uznają za wykonane zobowiązanie kupującej J.B. do zapłaty ceny za przedmiot niniejszej umowy sprzedaży w kwocie trzydziestu tysięcy (30.000) złotych i nie będą z tego tytułu zgłaszać wobec niej jakichkolwiek roszczeń.”

W związku z powyższym opisem sformułowano następujące pytanie.

Czy Zainteresowani są zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży garażu?

Zdaniem Zainteresowanych, w związku z tym, że dochód ze sprzedaży garażu w całości pobrał W.M., a jego jedynym spadkobiercą jest A.M., podatek ze sprzedaży powinien zapłacić A.M. Pozostali spadkobiercy nie uzyskali bowiem z tytułu sprzedaży żadnego dochodu, od którego należy odprowadzić podatek. W opinii Zainteresowanych, podatek powinno płacić się od dochodów rzeczywistych, a nie wirtualnych. Uważają oni, że stanowisko takie jest zarówno logiczne jak i sprawiedliwe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów
   

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw stanowi źródło przychodów, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Zatem w przypadku sprzedaży nieruchomości lub prawa decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment nabycia i zbycia.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciem nabycia w drodze spadku, dlatego w tym wypadku należy posiłkować się normami prawa cywilnego. W myśl art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.) – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

Stosownie do art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotnym zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy. Następstwo prawne po osobie zmarłej ma zatem charakter sukcesji uniwersalnej, gdyż spadkobierca na mocy jednego zdarzenia, jakim jest otwarcie spadku, wstępuje w ogół praw i obowiązków osoby zmarłej (spadkodawcy). Tak więc dniem nabycia spadku przez Zainteresowanych jest data śmierci spadkodawcy, a więc 17 listopada 2011 r.

Z kolei termin „odpłatne zbycie”, użyty w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy podatkowej, oznacza każde przeniesienie prawa własności lub praw majątkowych w zamian za korzyść majątkową. Termin odpłatne zbycie obejmuje zatem szeroki zakres umów. W myśl art. 155 Kodeksu cywilnego – umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Tym samym określenie „zbycie” odnosi się do wszystkich przypadków przeniesienia własności, nie ogranicza się wyłącznie do sprzedaży czy zamiany, lecz ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, których skutkiem jest przeniesienie prawa własności do całej rzeczy lub udziału. Pod pojęciem „odpłatnego zbycia” należy rozumieć zatem każde zdarzenie i każdą czynność prawną, w wyniku których dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości lub praw (lub udziału w nich) za wynagrodzeniem.

Z uwagi na fakt, że w rozpatrywanej sprawie nabycie przez Zainteresowanych udziałów w spółdzielczym własnościowym prawie do garażu nastąpiło w drodze spadku w 2011 r., a sprzedaży dokonano w 2016 r., a więc przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, sprzedaż ta stanowi dla Zainteresowanych źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny zbywanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 6d ww. ustawy – za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa, określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należny podatek wynikający z tego zeznania jest płatny w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym (art. 45 ust. 4 pkt 4 w związku z art. 45 ust. 1a ww. ustawy). Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł – stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu – zgodnie z art. 244 § 1 ustawy Kodeks cywilny – zaliczane jest do ograniczonych praw rzeczowych. W związku z tym, że nie wszystkie ograniczone prawa rzeczowe zostały uregulowane w Kodeksie cywilnym, art. 244 § 2 ww. Kodeksu przewiduje, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu regulują odrębne przepisy. Przy czym do przeniesienia ograniczonego prawa rzeczowego na nieruchomości – jak stanowi art. 2451 Kodeksu cywilnego – potrzebna jest umowa między uprawnionym a nabywcą oraz – jeżeli prawo jest ujawnione w księdze wieczystej – wpis do tej księgi, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

W myśl art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222 ze zm.) – spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu jest prawem zbywalnym, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Jest ono ograniczonym prawem rzeczowym. Natomiast jak stanowi art. 172 ust. 4 tej ustawy – umowa zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Wypis tego aktu notariusz przesyła niezwłocznie spółdzielni.

Powyższe oznacza, że art. 172 ust. 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych jest przepisem szczególnym do art. 2451 Kodeksu cywilnego w zakresie formy czynności cywilnoprawnej i że do umownego przeniesienia ograniczonego prawa rzeczowego jakim jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu znajdą zastosowanie ogólne przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące czynności prawnych oraz przepisy szczególne, dotyczące danego ograniczonego prawa rzeczowego czyli ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych. Tym samym należy stwierdzić, że przeniesienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu – bez względu na funkcję jaką ten lokal pełni – winno nastąpić w formie aktu notarialnego.

Zgodnie z ogólną zasadą Kodeksu cywilnego dotyczącą zawierania umów a wyrażoną w art. 73 § 2 zdanie pierwsze – jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę szczególną, czynność dokonana bez zastosowania tej formy jest nieważna. Skoro zatem przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dla zawarcia umowy przeniesienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przewidują szczególną formę w postaci aktu notarialnego, to zawarcie umowy sprzedaży w innej formie pisemnej nie przenosi prawa własności. Czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy (aktu notarialnego) jest z mocy prawa nieważna. Nie wywołuje ona określonych w jej treści skutków prawnych. Skutki takie może wywołać dopiero złożenie oświadczeń woli w przepisanej formie.

Uwzględniając zatem powyższe stwierdzić należy, że zawarta w zwykłej formie pisemnej umowa sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do garażu z 13 grudnia 2011 r. jest umową nieważną i jako taka nie wywołała skutków prawnych w postaci przeniesienia spółdzielczego własnościowego prawa do garażu na nabywcę.

Z rozpatrywanego wniosku wynika, że zgodnie z notarialną umową sprzedaży Zainteresowani w 2016 r. sprzedali (każdy z nich) posiadany przez siebie udział w spółdzielczym własnościowym prawie do garażu. Wcześniej, nieformalną (w zwykłej formie pisemnej) umowę sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do garażu za cenę 30 000 zł zawarł W.M. kwitując odbiór ceny. W umowie notarialnej zawartej w 2016 r. wszyscy sprzedający (Zainteresowani i A.M.) uznali za wykonane zobowiązanie osoby kupującej do zapłaty ceny za spółdzielcze własnościowe prawo do garażu i oświadczyli, że nie będą z tego tytułu zgłaszać wobec niej jakichkolwiek roszczeń. Zdaniem Zainteresowanych, skoro dochód ze sprzedaży garażu w całości pobrał W.M., a jego jedynym spadkobiercą jest A.M., podatek ze sprzedaży powinien zapłacić A.M. Pozostali spadkobiercy (tj. Zainteresowani) nie uzyskali bowiem z tytułu sprzedaży żadnego dochodu, od którego należy odprowadzić podatek.

Organ nie podziela stanowiska Zainteresowanych. Przede wszystkim, mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Organ stwierdza, że przepis art. 19 ust. 1 ww. ustawy w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje, co jest przychodem z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości czy praw. Wykładnia gramatyczna nie pozostawia co do tego najmniejszej wątpliwości. Przychodem tym, wbrew twierdzeniom Zainteresowanych, nie jest kwota faktycznie uzyskana, lecz wartość nieruchomości czy prawa wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, o ile odpowiada ona wartości rynkowej, pomniejszona o ewentualne koszty odpłatnego zbycia. Okoliczności sprawy (zawarcie nieformalnej i przede wszystkim nieważnej umowy przez jednego ze współwłaścicieli, po którym dziedziczył A.M) mogą stanowić o wzajemnych, osobistych rozliczeniach i ich formie pomiędzy stronami transakcji, ale nie mają wpływu na ustalenie wysokości osiągniętego przychodu przez każdego z Zainteresowanych. Ewentualne uzgodnienia między stronami i uwarunkowania sprawy nie mogą modyfikować przepisów prawa podatkowego dotyczących sprzedaży nieruchomości czy praw.

Odnosząc się do twierdzenia Zainteresowanych, że podatek powinno płacić się od dochodów rzeczywistych, a nie wirtualnych i że takie stanowisko jest zarówno logiczne jak i sprawiedliwe, stwierdzić należy, że gdyby intencją ustawodawcy było zdefiniowanie dochodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw jako różnicy pomiędzy przychodem faktycznie uzyskanym a kosztami uzyskania przychodu, to dałby temu wyraz określając przychód zgodnie z generalną zasadą ustalania przychodu zawartą w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Skoro jednak ustawodawca dla ustalenia wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw przewidział odrębny sposób określony w art. 19 ustawy, czyli wartość nieruchomości lub prawa wyrażoną w cenie określonej w umowie, to nie ma żadnych podstaw prawnych aby twierdzić, że jego intencja była inna.

Stanowisko Organu potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. W tym miejscu wskazać należy na wyrok NSA z 25 listopada 2016 r. sygn. akt II FSK 3171/14, w którym Sąd w odniesieniu do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdził: Ta specyficzna konstrukcja powstania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych nie uzależnia powstania przychodu od jego otrzymania lub pozostawienia do dyspozycji podatnika pieniędzy czy wartości pieniężnych.

Przepis ten jest przepisem szczególnym, wprowadza on w stosunku do przychodów ze źródeł przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. zasadę memoriałową, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie otrzymał do dyspozycji pieniądze lub inne wartości, a zatem czy cena została faktycznie zapłacona (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 marca 2016 r. sygn. akt II FSK 162/14). Dla wystąpienia przychodu wystarczy zatem samo zawarcie umowy sprzedaży, która musi określać cenę (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2189/10, z dnia 5 września 2008 r. sygn. akt II FSK 758/07).

Należy też pamiętać o tym, że momentem uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych jest moment przeniesienia własności nieruchomości lub prawa, a obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia notarialnej umowy przeniesienia własności. Obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej), zaś zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 Ordynacji podatkowej). Zgodnie natomiast z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej – zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania.

Zauważyć zatem należy, że przeniesienie własności nieruchomości czy prawa rodzi po stronie sprzedającego obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych, co wynika z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy. W niniejszej sprawie powinność przymusowego świadczenia (obowiązek podatkowy) należy wiązać z faktem odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do garażu (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy podatkowej), zaś powstanie zobowiązania podatkowego wynikającego z tego obowiązku wyznacza dzień dokonania sprzedaży ww. prawa (art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy podatkowej w związku z art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej). Oznacza to, że z chwilą zawarcia umowy sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawa do garażu (w warunkach opisanych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy podatkowej) powstało u Zainteresowanych zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z tej sprzedaży.

Podsumowując, przychód, który uzyskali Zainteresowani ze sprzedaży w 2016 r. posiadanych przez siebie udziałów w spółdzielczym własnościowym prawie do garażu podlega opodatkowaniu według opisanych w niniejszej interpretacji zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychodem dla Zainteresowanych jest kwota z tytułu sprzedaży tego prawa ustalona na podstawie art. 19 ust. 1 ww. ustawy, czyli kwota wynikająca z aktu notarialnego, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia, jeśli takie Zainteresowani w ogóle ponieśli.

Podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży – o ile odpowiada wartości rynkowej – pomniejszoną o ewentualne koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6d ww. ustawy. Tak obliczony dochód, zgodnie z art. 30e ust. 1 ww. ustawy, podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Brak jest natomiast podstaw prawnych do twierdzenia, że Zainteresowani nie uzyskali z tytułu sprzedaży żadnego dochodu.

W konsekwencji stanowisko Zainteresowanych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zainteresowanej będącej stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.