Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.113.2017.1.KU
z 13 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Kamienica mieszkalno-użytkowa, której Wnioskodawczyni jest właścicielką, została zakupiona w dniu 15 września 2009 r. od Miasta … za kwotę 231 000 zł. Ww. kamienicę Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem, jednakże w wyniku ustania ustawowej wspólności majątkowej i podziału majątku, Wnioskodawczyni stała się jej wyłączoną właścicielką. Kamienica została wybudowana około 1899 r. Jest to budynek trzykondygnacyjny z poddaszem użytkowym, podpiwniczony, murowany z cegły, dach o konstrukcji drewnianej pokryty papą, drewniane stropy. Łączna powierzchnia mieszkalna wynosi 378,54 m², powierzchnia związana z działalnością gospodarczą to 74 m², powierzchnia działki na której stoi kamienica to 290 m².

W dniu 25 lipca 2006 r. Państwowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję Nr …, nakazując niezwłoczne wykonanie remontu dachu, nadając jej klauzulę natychmiastowej wykonalności. Miasto …, będące właścicielem kamienicy w 2006 r. nie wykonało nakazu PINB i w momencie zakupu budynku przez Wnioskodawczynię i Jej męża był on tak zniszczony, że groził zawaleniem. Budynek był remontowany przez okres 7 lat metodą gospodarczą, a remont kosztował około 1 100 000 zł. Celem zakupu i remontu generalnego była chęć przeprowadzenia się i zamieszkania z rodziną w centrum miasta. W 2013 r. Wnioskodawczyni z mężem sprzedała dom, w którym mieszkali, aby mieć wystarczającą ilość środków na dokończenie remontu. Po ponad dwóch latach wynajmowania mieszkania w listopadzie 2016 r. Wnioskodawczyni z rodziną przeprowadziła się do kamienicy, w której mieszka do chwili obecnej. Celem nabycia kamienicy nie była i nie jest chęć komercyjnego wynajmu mieszkań, a chęć zamieszkania w kamienicy i przekazania obecnie wynajmowanych mieszkań dwóm córkom które, jak Wnioskodawczyni ma nadzieję, zamieszkają w nich, kiedy osiągną pełnoletność.

W okresie przejściowym Wnioskodawczyni zdecydowała się wynająć mieszkania, w których nie mieszka, ze względu na wysokie koszty utrzymania całej kamienicy, którego nie byłaby w stanie ponieść, gdyby nie czynsze z wynajmowanych obecnie mieszkań. Czynsze, które osiąga z wynajmu, w czystej teorii, pokryją koszty zakupu i remontu za kilkanaście lat, a co bardzo prawdopodobne nigdy nie pokryją kosztów zakupu i remontów, jeżeli tylko dzieci zamieszkają w osobnych mieszkaniach za kilka lat. Wnioskodawczyni nie jest przedsiębiorcą i nie została wpisana do CEIDG.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychód uzyskany z planowanego najmu kamienicy będzie dla Wnioskodawczyni stanowił przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy Wnioskodawczyni może ustalić wartość początkową kamienicy, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2, dotyczącego ustalenia wartości początkowej kamienicy. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1 w zakresie kwalifikacji przychodu uzyskanego z najmu kamienicy do właściwego źródła, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm., dalej zwana: ustawa pdof), jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Użyte sformułowanie „podatnik nie może ustalić” wskazuje na obiektywny brak możliwości ustalenia przez podatnika wartości początkowej środka trwałego. Nie można również stwierdzić, że Wnioskodawczyni wytworzyła środek trwały, a zatem w sytuacji Wnioskodawczyni nie będzie miał zastosowania przepis art. 22g ust. 4 i 9 ustawy pdof. Cena nabycia musi być zatem rozumiana, jako suma wydatków, które musiała ponieść Wnioskodawczyni, począwszy od zakupu poprzez remont, aby nieruchomość nadawała się do normalnego użytku. Podkreślić trzeba, że katalog wydatków podnoszących cenę nabycia, opisanych w art. 22g ust. 3 ustawy pdof jest katalogiem przykładowym, na co wskazuje użycie frazy „w szczególności”. Koszty, które Wnioskodawczyni poniosła są wydatkami ściśle związanymi z nabyciem przedmiotowej nieruchomości i podnoszą jej wartość początkową w rozumieniu ustawowym, co wynika zarówno z treści art. 22g ust. 3 jak i z treści art. 22g ust. 17 ustawy pdof.

Ponadto, jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, nieruchomość w chwili nabycia nie nadawała się do użytku, co potwierdzała decyzja Państwowej Inspekcji Nadzoru Budowlanego.

Zatem nie ma cienia wątpliwości, że Wnioskodawczyni musiała ponieść określone nakłady, aby w ogóle móc korzystać z nieruchomości.

Opisz zdarzenia przyszłego jednoznacznie wskazuje, że Wnioskodawczyni nie planowała takiego wykorzystania nieruchomości, w czasie dokonywania jej remontu, który czyniłby z niej środek trwały w rozumieniu ustawy pdof, a co za tym idzie Wnioskodawczyni nie widziała potrzeby dokumentowania fakturami, bądź rachunkami dokonywanych zakupów materiałów i usług. Z drugiej strony nie ma najmniejszej wątpliwości, że wartość nieruchomości znacznie wzrosła w stosunku do jej wartości z dnia nabycia. Zatem, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od historycznej ceny zakupu w sposób rażący zaniżyłoby koszty uzyskania przychodu z najmu, który mam nadzieję uzyskać.

Na trafność poglądu Wnioskodawczyni wskazuje również orzecznictwo sądów administracyjnych, w tym orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 1410/14. Teza wyroku brzmi: „Kto nabywa i remontuje nieruchomość, nie będąc jeszcze przedsiębiorcą, ten z chwilą wprowadzenia jej do firmy ma prawo ustalić jej wartość początkową według ceny rynkowej”.

Podobne stanowisko prezentuje również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 15 września 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 777/16. W tezie wyroku czytamy: „Skoro organy podatkowe nie kwestionują, że w dacie nabycia nieruchomość nie charakteryzowała się kompletnością i zdolnością do użytku, a zatem nie mogła być zakwalifikowana do środków trwałych w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy PDODFizU i wprowadzona do ewidencji, to cena nabycia jako niedotycząca środka trwałego w rozumieniu PDOFizU nie mogła stanowić o jego wartości początkowej. A zatem w rozpoznawanej sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 22g ust. 3 PDOFizU, albowiem spełnione zostały przesłanki zastosowania art. 22g ust. 8 PDOFizU (...). Skarżący nie był zobowiązany do gromadzenia dowodów dokumentujących wartość nakładów ponoszonych na ww. nieruchomość nabytą przez Skarżącego w 1997 r., a wprowadzoną do ewidencji środków trwałych w 2005 r.”

Można również powołać tezę z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2014 r., sygn. akt II FSK 1855/12, która potwierdza prawidłowość stanowiska Wnioskodawczyni: „Cena nabycia w rozumieniu art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f. jest wyznacznikiem wartości początkowej wówczas, gdy podatnik nabywa środek trwały, a więc przedmiot kompletny i zdatny do użytku. Regulacja zawarta w powyższym przepisie ma bowiem charakter reguły ogólnej, od której ustawodawca przewidział wyjątki. Sięgnięcie po regulację szczegółową (np. art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.) jest zasadne wówczas, gdy istnieją ku temu dostateczne racje. Taką przyczyną jest zakupienie przedmiotu niekompletnego lub niezdatnego do użytku, w znacznym odstępie czasu przed dniem założenia ewidencji, i jego doprowadzenie do stanu kompletności i używalności. Takie czynności związane są z nakładami zwiększającymi wartość zakupionego przedmiotu (środka trwałego). Dopiero wówczas zachodzi sytuacja, że nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego przed jego nabyciem i w takim właśnie przypadku ma zastosowanie dyspozycja art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu. W przypadku źródła przychodów, jakim jest najem można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzonym najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonym najmie, decyduje podmiot wynajmujący. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskanym przychodem z tytułu najmu, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Składnik majątku może zatem zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi własność lub współwłasność podatnika,
  

• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
  

• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania tego składnika jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  

• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ponadto, budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5, ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Treść art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Natomiast, w myśl art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w 2009 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła od Miasta ... trzykondygnacyjną kamienicę z poddaszem użytkowym, podpiwniczoną, murowaną z cegły, dachem o konstrukcji drewnianej pokrytym papą, drewnianymi stropami o łącznej powierzchni mieszkalnej wynoszącej 378,54 m²,wybudowaną około 1899 r. Ww. nieruchomość była tak zniszczona, że groziła zawaleniem. Budynek był remontowany przez okres 7 lat metodą gospodarczą. Remont kosztował około 1 100 000 zł. Celem zakupu i remontu była chęć przeprowadzenia się i zamieszkania z rodziną w centrum miasta oraz przekazania obecnie wynajmowanych mieszkań dwóm córkom które, zamieszkają w nich, kiedy osiągną pełnoletność. W 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem sprzedała dom, w którym mieszkali, aby mieć wystarczającą ilość środków na dokończenie remontu. W listopadzie 2016 r. Wnioskodawczyni z rodziną przeprowadziła się do kamienicy, w której mieszka do chwili obecnej. W okresie przejściowym Wnioskodawczyni zdecydowała się wynająć mieszkania, w których nie mieszka, ze względu na wysokie koszty utrzymania całej kamienicy, których nie byłaby w stanie ponieść, gdyby nie czynsze z wynajmowanych mieszkań. Ponadto, Wnioskodawczyni dodała, że nie jest przedsiębiorcą i nie została wpisana do CEIDG.

Odnosząc się do możliwości ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku kamienicy w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zauważyć należy, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika (w przypadku nabycia w drodze kupna) stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć, np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków związanych z wykonanymi pracami remontowymi.

Należy zauważyć, że jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawczyni dokonując zakupu kamienicy w 2009 r. kierowała się chęcią przeprowadzenia z rodziną do centrum miasta oraz przekazania w przyszłości mieszkań dwóm córkom, kiedy osiągną pełnoletność, nie zaś zamiarem komercyjnego wynajmu mieszkań. Zatem, w takiej sytuacji Wnioskodawczyni nie mogła przypuszczać, że posiadanie stosownych dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na remont będzie niezbędne w przyszłości do ustalenia wartości początkowej nabytej nieruchomości.

Biorąc pod uwagę zaprezentowany we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przepisy prawne należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni może ustalić wartość początkową kamienicy, zgodnie z zasadami określonymi w ww. art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w drodze wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

Zauważyć bowiem należy, że w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawczyni nie miała co do zasady obowiązku gromadzenia faktur oraz innych dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków związanych z remontem kamienicy. Dodać również należy, że przy dokonywaniu własnej wyceny wartości początkowej kamienicy, zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m. in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych rzeczoznawców.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.