2017.06.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.67.2017.2.KT
z 8 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 marca 2017 r. (data wpływu 27 marca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 11 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 27 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku Usług Pośrednictwa Finansowego nabywanych od podmiotu zagranicznego związanych z udzielaniem pożyczek przez Wnioskodawcę - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku Usług Pośrednictwa Finansowego nabywanych od podmiotu zagranicznego związanych z udzielaniem pożyczek przez Wnioskodawcę. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 11 maja 2017 r. (data wpływu 15 maja 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr 0114-KDIP1-2.4012.67.2017.1.KT z dnia 27 kwietnia 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem posiadającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca świadczy na rzecz osób fizycznych (dalej: „Klienci”) m.in. usługi polegające na udzielaniu pożyczek w systemie e-commerce, tj. za pośrednictwem sieci internetowej. Rozwiązanie takie niesie za sobą szereg korzyści, do których zaliczyć należy przede wszystkim: łatwość dotarcia do konsumenta, szybkość udzielenia pożyczki, oszczędność czasu i kosztów funkcjonowania, skrócenie kanałów dystrybucji, zwiększenie prostoty kontaktu z klientami, interaktywność, elastyczność, czy też możliwość realizacji skuteczniejszych działań marketingowych (zapewniających dodatkowo identyfikację grupy docelowej).

Wnioskodawca nawiązał współpracę z podmiotem specjalistycznym mającym siedzibę na Łotwie (dalej: „Pośrednik”), który zaoferował wsparcie przy wprowadzeniu na rynek produktu finansowego oferowanego w systemie on-line, a tym samym świadczenie usług pośredniczenia w zawieraniu umów pożyczkowych pomiędzy Spółką a Klientami. Pośrednik posiada 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy. W konsekwencji tego typu współpracy Spółka zleca na zewnątrz większość prac i procesów minimalizując wewnętrzne koszty funkcjonowania, przy jednoczesnym powierzeniu kluczowych obszarów wyspecjalizowanemu podmiotowi.

Realizując powyższy cel Wnioskodawca nabywa od Pośrednika usługi opisane poniżej (dalej: „Usługi Pośrednictwa Finansowego”). Z umowy zawartej z Pośrednikiem wynika, że świadczone przez niego Usługi Pośrednictwa Finansowego dotyczą w głównej mierze wszelkich czynności podejmowanych przez Pośrednika, które w sposób bezpośredni umożliwiają udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek on-line.

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że nie jest możliwe udzielenie przez niego pożyczki w sposób inny niż za pośrednictwem sieci internetowej. W szczególności Wnioskodawca podkreśla, że nie posiada stacjonarnej sieci sprzedaży składającej się z osób fizycznych zatrudnionych przez Wnioskodawcę bądź prowadzących działalność gospodarczą i współpracujących z Wnioskodawcą w zakresie oferowania jego produktów.

Usługi Pośrednictwa Finansowego:

Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczone przez Pośrednika służą przeprowadzeniu pełnego procesu udzielania pożyczek, (którego celem jest zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem), w tym: pozyskiwaniu potencjalnych Klientów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki z Wnioskodawcą, przedstawieniu oferty potencjalnemu Klientowi, poddaniu potencjalnego Klienta ocenie poprzez automatyczny system punktacji kredytowej, wybór potencjalnych Klientów, zapobieganiu oszustwom, dostosowaniu umowy pożyczki do potrzeb Klientów, jak również doprowadzeniu do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem.

W celu świadczenia Usług Pośrednictwa Finansowego na rzecz Wnioskodawcy, Pośrednik zapewnia i utrzymuje domenę internetową, jak również serwery, systemy scoringowe oraz specjalny system operacyjny umożliwiający sprzedaż pożyczek on-line (w tym backup systemów oraz ochronę strony internetowej), które pozwalają na prezentowanie Klientom w Internecie szerokiej gamy produktów finansowych oferowanych przez Spółkę.

Tym samym – mając na uwadze w szczególności funkcjonowanie ww. systemu operacyjnego dostarczanego przez Pośrednika - na Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczone przez Pośrednika składa się kombinacja szeregu powiązanych i w większości zautomatyzowanych czynności, łącznie niezbędnych do udzielania pożyczek, tj.:

pozyskiwanie Klientów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki z Wnioskodawcą, przedstawienie Klientom ogólnych informacji dotyczących produktu oferowanego przez Wnioskodawcę;

selekcjonowanie potencjalnych nabywców usług Spółki;

przeprowadzanie kompleksowego procesu weryfikacyjnego Klientów, mającego na celu dostosowanie oferty Spółki do ich potrzeb i możliwości finansowych (bazując na ocenie możliwości finansowych danego Klienta, sugerowanej wysokości pożyczki i modelu jej spłacania);

pozyskiwanie i gromadzenie danych o potencjalnych Klientach w celu przeprowadzania oceny zdolności kredytowej, w tym zautomatyzowane kierowanie zapytań do Biura Informacji Kredytowej oraz innych podmiotów;

ocena zdolności kredytowej potencjalnych Klientów, z uwzględnieniem informacji uzyskanych w procesie weryfikacji tożsamości Klientów, zgodnie z wewnętrznymi wymaganiami Spółki, w tym systemem punktacji kredytowej;

zapewnienie i utrzymanie narzędzi pozwalających na wyeliminowanie przypadków defraudacji, wyłudzeń środków pieniężnych i prania pieniędzy przez Klientów;

dostarczanie Klientowi dokumentacji związanej z zawartą przez niego umową pożyczki.

Opis procesu udzielania pożyczki na rzecz Klienta:

Wskutek wypełnienia znajdującego się na stronie internetowej Pośrednika formularza, wraz z następnym jego zatwierdzeniem przez Klienta, do Pośrednika kierowane jest zapytanie o możliwość otrzymania od Wnioskodawcy pożyczki. Czynność taka inicjuje rozpoczęcie kompleksowego procesu weryfikacji danych osobowych podanych przez Klienta, koniecznego do udzielenia pożyczki, na który składają się m.in. następujące czynności:

dokonaniu przez Klienta przelewu na wskazany rachunek bankowy określonej drobnej kwoty pieniężnej (np. 1 gr), co pozwala na na weryfikację informacji podanych przez Klienta w formularzu poprzez porównanie ich z danymi znajdującymi się w systemie bankowym (w szczególności danych personalnych posiadacza rachunku);

weryfikacja poprawności podanego przez Klienta adresu e-mail;

weryfikacja poprawności podanego przez Klienta numeru telefonu komórkowego, co odbywa się poprzez prowadzone przez Wnioskodawcę call-center.

Gromadzenie danych o potencjalnych Klientach w celu przeprowadzenia oceny zdolności kredytowej na podstawie wypełnionych przez Klientów formularzy polega na wysyłaniu zapytań do wewnętrznych baz (zaprojektowanych przez Pośrednika i stanowiących element Usługi Pośrednictwa Finansowego) oraz zewnętrznych baz (Biuro Informacji Kredytowej, Rejestr Dłużników, itp., do których zapytania kierowane są w sposób automatyczny przez Pośrednika i stanowią element wykonywanej przez niego Usługi Pośrednictwa Finansowego), zawierających dane o historii kredytowej konsumentów oraz inne istotne informacje potrzebne w procesie oceny zdolności kredytowej.

Na podstawie tak uzyskanych informacji - dzięki efektom prac wykonywanych przez Pośrednika - ustalane są warunki, na jakich Klientowi finalnie jest udzielana pożyczka.

W przypadku decyzji o udzieleniu Klientowi pożyczki generowana jest w trybie on-line, jako element Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczonej przez Pośrednika, dokumentacja Wnioskodawcy niezbędna do zawarcia umowy pożyczki na odległość, w tym sam dokument umowy pożyczki, która następnie jest zawierana przez Wnioskodawcę i Klienta.

Ponadto, odpowiadając na wezwanie Organu, pismem z dnia 11 maja 2017 r. Wnioskodawca udzielił następujących wyjaśnień:

Aktywne działania podejmowane przez Pośrednika w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców:

Pośrednik podejmuje szereg czynności w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców oraz doprowadzenia do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą i potencjalnym pożyczkobiorcą. Pośrednik zapewnia i utrzymuje domenę internetową oraz specjalny system operacyjny umożliwiający sprzedaż pożyczek on-line, które są jedynym dostępnym dla potencjalnych pożyczkobiorców kanałem zawarcia umowy pożyczki. Pośrednik podejmuje również działania marketingowe mające na celu dotarcie do potencjalnych pożyczkobiorców w sposób bezpośredni lub pośrednio poprzez zakontraktowanych agentów (podmioty niezależne). Pośrednik poprzez stronę internetową dokonuje przedstawienia oferty produktowej oraz jej warunków potencjalnym pożyczkobiorcom.

Ponadto Pośrednik dokonuje oceny potencjalnych pożyczkobiorców poprzez system punktacji kredytowej, na tej podstawie dokonuje selekcji i wyboru Klientów, dostosowuje warunki umowy pożyczki do indywidualnych Klientów (kwota, okres pożyczki) oraz podejmuje działania mające zapobiegać oszustwom i wyłudzeniom.

Rola Pośrednika w doprowadzeniu do zawarcia umowy pożyczki:

Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczone przez Pośrednika służą przeprowadzeniu pełnego procesu udzielania pożyczek (którego celem jest zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem), w tym: pozyskiwaniu potencjalnych Klientów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki z Wnioskodawcą, przedstawieniu oferty potencjalnemu Klientowi, poddaniu potencjalnego Klienta ocenie poprzez system punktacji kredytowej, wybór potencjalnych Klientów, zapobieganiu oszustwom, dostosowaniu umowy pożyczki do potrzeb Klientów (kwota, okres pożyczki), jak również doprowadzeniu do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem.

Zawarcie umowy pożyczki następuje na odległość. Pośrednik dostarcza pożyczkobiorcy na trwałym nośniku (w formie pliku - umożliwiającego zapisanie na komputerze Pożyczkobiorcy) formularz informacyjny oraz wzór ramowej umowy pożyczki na adres poczty elektronicznej Pożyczkobiorcy. Następnie Pożyczkobiorca dokonuje potwierdzenia treści zawieranej umowy. Po zawarciu umowy pożyczki Pośrednik przesyła na adres e-mail Pożyczkobiorcy na trwałym nośniku (w formie pliku - umożliwiającego zapisanie na komputerze Pożyczkobiorcy) między innymi potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki.

Wnioskodawca podkreśla, że jego rola w procesie zawarcia umowy pożyczki jest ograniczona do minimum i w przypadku braku wątpliwości, co do tożsamości pożyczkobiorcy oraz jego zdolności kredytowej, sprowadza się do zaakceptowania warunków (ustalonych/ wynegocjowanych przez Pośrednika z Pożyczkobiorcą) umowy pożyczki przez pracownika Wnioskodawcy.

Negocjowanie przez Pośrednika warunków umowy pożyczkowej:

W zakresie, w jakim umowa pożyczki jest negocjowalna, robi to Pośrednik. Umowy pożyczkowe zawierane przez Wnioskodawcę z pożyczkobiorcami mają charakter umów określanych na gruncie prawa cywilnego jako umowy adhezyjne. Oznacza to, że możliwości negocjacji tych umów są relatywnie wąskie. Przede wszystkim możliwość negocjacji dotyczy kwoty pożyczki oraz okresu na jaki zostanie ona udzielona. Potencjalny pożyczkobiorca poprzez system operacyjny udostępniany na stronie internetowej Pośrednika wnioskuje o wybraną przez siebie kwotę pożyczki i czas na jaki ma być zawarta. Pośrednik dokonuje oceny scoringowej potencjalnego pożyczkobiorcy i na podstawie tak dokonanej oceny może zaproponować wysokość kwoty pożyczki oraz okres spłaty odmienny od wnioskowanego przez potencjalnego pożyczkobiorcę, dostosowany do przyjętej polityki udzielania pożyczek.

Sposób kalkulacji wynagrodzenia:

Wynagrodzenie należne Pośrednikowi za świadczone usługi składa się z dwóch składników. Pierwszy składnik ma charakter ryczałtowy i związany jest z gotowością Pośrednika do świadczenia usług Pośrednictwa Finansowego, natomiast drugi składnik wynagrodzenia należnego Pośrednikowi uzależniony jest od liczby zawartych umów w danym okresie czasu, za jaki następuje rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą i Pośrednikiem.

Wynagrodzenie należne Pośrednikowi od Wnioskodawcy nie jest kalkulowane odrębnie w zakresie możliwości skorzystania z systemu on-line. System on-line nie jest przedmiotem transakcji i sam w sobie nie stanowi wartości dla Wnioskodawcy.

Pośrednik nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby, tj. na Łotwie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle ustawy o VAT, wskazane w opisie stanu faktycznego oraz zdarzeniu przyszłym Usługi Pośrednictwa Finansowego nabywane od podatnika podatku od wartości dodanej w ramach importu usług, podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle ustawy o VAT, wskazane w opisie stanu faktycznego oraz zdarzeniu przyszłym Usługi Pośrednictwa Finansowego nabywane od podatnika podatku od wartości dodanej w ramach import usług, podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.

Import usług jako czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług:

Jak stanowi art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: „VAT”) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (towarami zaś są, stosownie do art. 2 pkt 6 tej ustawy, rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii). Z kolei przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi wyżej zdefiniowanej dostawy towarów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z kolei działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego przepisu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Z kolei art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT wskazuje, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Jak stanowi art. 28b ustawy VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i la, art. 28 ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n, które to wyjątki nie mają jednak zastosowania w świetle przedstawionego stanu faktycznego.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny/zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w roli usługodawcy, nieposiadającego siedziby działalności oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, występuje Pośrednik. Z kolei usługobiorcą Usług Pośrednictwa Finansowego jest Spółka, tj. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy VAT. Sprawia to, że to Spółka - w oparciu o wyżej wskazane przepisy - zobowiązana jest rozpoznać dla potrzeb VAT obowiązek podatkowy powstały z tytułu nabycia Usług Pośrednictwa Finansowego. Tym samym Spółka, nabywając usługi od Pośrednika, będzie zobowiązania do wykazywania w stosownej deklaracji VAT importu usług ze stawką właściwą dla świadczenia tychże usług.

Stawka VAT właściwa dla importu Usług Pośrednictwa Finansowego:

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie, przepisy ustawy o VAT oraz rozporządzeń wykonawczych wydanych na jej podstawie przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Pojęcie usług i pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych:

Art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347, str. 1, z późn, zm.; dalej: „Dyrektywa 112”), zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają z podatku udzielanie kredytów i pośrednictwa kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Należy przy tym podkreślić, że ani przepisy krajowe, ani też przepisy Dyrektywy 112 nie zawierają definicji pojęcia „pośrednictwo”, występujące odpowiednio w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT oraz art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 112. Sprawia to, że celem stwierdzenia, czy nabywane przez Spółkę Usługi Pośrednictwa Finansowego stanowią pośrednictwo w udzielaniu pożyczek należy w pierwszej kolejności - dla potrzeb dokonania wykładni normy prawnej wynikającej z analizowanego przepisu - zdefiniować przedmiotowa pojęcie.

W oparciu o podstawowe reguły w zakresie interpretowania przepisów - w przypadku, gdy dla pojęcia zastosowanego przez ustawodawcę w danym akcie prawnym nie wyprowadzono stosownej definicji, jak również pojęcie to nie jest definiowane przez inne ustawy, których charakter może sprawiać, że posłużenie się definicją w nich zawartą będzie celowościowo właściwe z punktu widzenia dokonania poprawnej wykładni stosownego przepisu - konieczne jest odniesienie się do wykładni językowej.

Zgodnie z Wielkim słownikiem języka polskiego autorstwa PAN (http://wsjp.pl), pośrednictwo to „działalność polegająca na kojarzeniu strony sprzedającej lub oferującej coś ze stroną kupującą lub korzystającą z danej oferty”. Z kolei opierając się na internetowej wersji słownika języka polskiego (http://sjp.pwn.pl) należy stwierdzić, że pośrednictwo to „działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron” (znaczenie wskazane jako pierwsze), czy też „kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy” (znaczenie wskazane jako drugie). Inny słownik internetowy (http://encyklopedia.pwn.pl) w sposób bardzo zbliżony definiuje to pojęcie, uznając za pośrednictwo „umowę, w której jedna strona (pośrednik) zobowiązuje się do załatwienia stwarzania sposobności zawarcia umowy lub do pośredniczenia przy jej zawarciu”.

Biorąc pod uwagę powyższe definicje słownikowe, w ocenie Wnioskodawcy za istotę pośrednictwa należy przyjąć podejmowanie jakichkolwiek działań (a więc - co znamienne - bez względu na ich charakter) przyczyniających się do zawarcia transakcji pomiędzy sprzedawcą a nabywcą.

Analiza pojęcia „pośrednictwa” była również przedmiotem orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

W wyroku z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. TSUE dokonał analizy usługi świadczonej przez centrum obsługi telefonicznej (call centre). Wnioski płynące z tego orzeczenia, ze względu na ich naturę, mają bez wątpienia znaczenie również dla stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku. Otóż TSUE uznał, że pośrednictwo nie oznacza jedynie dostawy usługi materialnej, technicznej lub administracyjnej, która nie zmienia sytuacji prawnej lub finansowej. W skład takiej usługi powinno bowiem wchodzić zwłaszcza podejmowanie działań o charakterze negocjacji (a więc dostosowywania oferty dla potrzeb konkretnego klienta). Zdaniem TSUE, celem pośrednictwa jest bowiem uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę.

Na tezy wynikające z powyższego wyroku powołał się również TSUE w wyroku z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde. Według TSUE, działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Wyrok ten potwierdza, że na działalność pośrednictwa mogą składać się różne odrębne usługi, które mieszczą się w pojęciu „pośrednictwa w sprawie kredytów”. Co więcej, w wyroku tym podkreślono, że z zasady neutralności podatkowej wynika, że podmioty gospodarcze powinny mieć możliwość wyboru modelu organizacyjnego, który z czysto gospodarczego punktu widzenia byłby dla nich najbardziej odpowiedni, nie narażając się na to, że dokonane przez nie czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania podatkiem VAT.

Z kolei w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania) TSUE podkreślił, że zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem. Tym samym, usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W tym miejscu należy zauważyć, że z treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych zarówno tych wykonywanych przez banki lub inne instytucje finansowe, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Wymienione zwolnienie ma charakter stricte przedmiotowy, tj. przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest jedynie rodzaj świadczonej usługi, a nie charakter czy formalny status podmiotu, który ją świadczy.

Opierając się na wyżej wskazanych orzeczeniach TSUE, wydanych w sprawach C-235/00, C-453/05 oraz C-2/95, zdaniem Wnioskodawcy, aby uznać daną usługę za usługę pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, konieczne jest wystąpienie następujących okoliczności z nią związanych:

usługa ta jest świadczona za wynagrodzeniem na rzecz strony transakcji finansowej;

z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej, usługa ta stanowi element usługi finansowej;

celem świadczenia tej usługi jest dążenie do zawarcia umowy przez stronę transakcji finansowej (przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu, co do treści takiej umowy);

usługa taka nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. np. nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej.

W ocenie Wnioskodawcy, Usługa Pośrednictwa Finansowego spełnia wszystkie ww. kryteria. W szczególności:

jest świadczona za wynagrodzeniem na rzecz Spółki, a więc strony transakcji finansowej;

z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (czyli Klientów), Usługi Pośrednictwa Finansowego stanowią element usługi finansowej;

celem Usługi Pośrednictwa Finansowego jest niewątpliwie dążenie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Klientami (przy czym Pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy pożyczki, rentowności tej umowy ani innych aspektów z nią związanych);

Usługa Pośrednictwa Finansowego, w swej istocie, polega na aktywnym działaniu Pośrednika, tj. prowadzenia strony internetowej, podejmowaniu ustalonych działań oraz udostępnianiu Spółce funkcjonalności umożliwiających zawarcie umów pożyczki pomiędzy Spółką a Klientami (działalność Pośrednika nie ogranicza się wyłącznie do udostępniania informacji stronom transakcji finansowej).

Orzeczenia sądów administracyjnych/ interpretacje podatkowe w przedmiocie usług pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych:

Poniżej Wnioskodawca dodatkowo wskazuje na argumentację zawartą w wybranych orzeczeniach sądów administracyjnych, czy też indywidualnych interpretacjach przepisów polskiego prawa podatkowego, które mogą posłużyć za punkt odniesienia dla sprawy będącej przedmiotem wniosku.

Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z dnia 26 czerwca 2013 r. (sygn. I FSK 922/12) wypowiedział się odnośnie do istotnych kryteriów usług o charakterze pośrednictwa finansowego. Usługi te polegały na udostępnieniu w prowadzonych przez spółkę internetowym pasażu finansowym informacji o ofercie produktowej instytucji finansowych. Osoba odwiedzająca stronę internetową miała możliwość wypełnienia formularza kontaktu, czy też wniosku o produkt. Zdaniem NSA:

„Celem świadczonych przez skarżącą usług jest skojarzenie dwóch stron i doprowadzenie do zawarcia umowy między użytkownikiem a instytucją finansową. Skoro bowiem użytkownik po zapoznaniu się z przedstawioną przez skarżącą ofertą instytucji finansowych może wybrać odpowiedni dla niego produkt i go zakupić lub zgłosić zainteresowanie nim, to stworzona zostaje możliwość nawiązania kontaktu z instytucją finansową i nabycia jej produktu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego takim działaniem spółka spełnia wynikający z powołanych wyżej orzeczeń TSUE warunek uczynienia wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sama spółka jako pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem uznać należy, że w przedstawionym stanie faktycznym spółka świadczy usługi pośrednictwa finansowego korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT”.

Co wymaga szczególnego podkreślenia, w ocenie NSA nieuprawnione było uznanie przez organ podatkowy, że w przedmiotowej sprawie rola spółki ograniczała się do stworzenia tzw. hostingu internetowego, a więc do czynności stricte technicznych. Poniżej Wnioskodawca wskazuje na fragment powołanego wyroku, jako że argumentacja w nim przedstawiona dotyczy usług polegających na wykonaniu prac na stronie internetowej:

„(...) podejmowane przez spółkę działania to nie tylko czynność udostępniania (oddania do dyspozycji) przestrzeni na stronie internetowej, ale również stworzenie instytucjom finansowym możliwości przedstawienia ich oferty, możliwość jej przeglądania i zapoznania się przez osoby zainteresowane, a także możliwość uzyskania kontaktu z doradcą instytucji finansowej, czy otrzymania wniosku i zawarcia umowy na zakup danego produktu.

Spółka nie tylko oddaje przestrzeń na stronie internetowej, ale również zapewnia narzędzia stwarzające możliwość przeglądania oferty, nawiązania kontaktu, pobrania wniosku, a w rezultacie tego zawarcie umowy i nabycie produktu. Poza samym przekazywaniem informacji skarżąca tworzy bądź nabywa narzędzia, a następnie udostępnia je w celu nawiązania kontaktu i zawarcia umowy.

Zgodzić się należy ze skarżącą, że świadczone przez nią usługi nie mają wyłącznie charakteru czynności faktycznych związanych z umową. Nie jest to jedynie pasywne udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej. Spółka wychodzi poza czynności udostępniania na stronie internetowej informacji o produktach finansowych. Wyposażając stronę internetową w specjalne narzędzia, rozszerza zakres czynności, które wykonuje. Dzięki tym narzędziom spółka umożliwia zawarcie między użytkownikiem, a instytucją finansową umowy i rozpoczęcie świadczenia określonej usługi finansowej”.

Zdaniem NSA, natura usług wykonywanych w powyższej sprawie spełnia przesłanki wynikające z orzeczeń TSUE w tym przedmiocie (które to orzeczenia zostały wskazane we wcześniejszej części wniosku), a przede wszystkim warunek polegający na uczynieniu wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, nie mając przy tym żadnego interesu w zakresie treści takiej umowy. NSA orzekł, że w przedstawionym stanie faktycznym spółka świadczy usługi pośrednictwa finansowego korzystające ze zwolnienia z opodatkowania VAT.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zauważyć, że finalnym efektem usług świadczonych w sprawie będącej przedmiotem powyższego orzeczenia NSA był - w porównaniu z Usługami Pośrednictwa Finansowego nabywanymi przez Spółkę - stosunkowo wąski zakres czynności mających na celu zawarcie umowy pomiędzy instytucją finansową a finalnym nabywcą. Usługi te (tj. będące przedmiotem orzeczenia NSA) polegały bowiem na stworzeniu hostingu internetowego, jak również skonstruowaniu narzędzi pozwalających na zapoznanie się z ofertą i nawiązanie kontaktu z instytucją finansową. Z kolei efektem Usług Pośrednictwa Finansowego nabywanych przez Spółkę jest bardzo zaawansowany mechanizm, którego zadaniem jest wykonywanie w sposób automatyczny szeregu czynności, które w tradycyjnym modelu świadczenia usług pośrednictwa finansowego zapewnia odpowiednio wyszkolony personel. Jak to zostało opisane w stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, składa się na niego możliwość pozyskiwania Klientów (poprzez prezentowanie oferty Spółki szerokiej gamie potencjalnych nabywców usług Spółki w sieci Internet), przedstawianie Klientom oferty, ocena zdolności kredytowej Klienta, przeprowadzanie kompleksowego procesu weryfikacyjnego Klientów, jak również dostosowanie oferty do potrzeb i możliwości finansowych Klientów oraz finalnie doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Klientem i Spółką. Skoro więc NSA orzekł w przedmiotowym wyroku, że opisane usługi kwalifikują się do zwolnienia od podatku od towarów i usług, to zdaniem Wnioskodawcy, tym bardziej usługi Pośrednika wykonywane na rzecz Wnioskodawcy powinny podlegać zwolnieniu od podatku VAT (jako czynności w jeszcze szerszym stopniu nakierowane na uczynienie wszystkiego co możliwe, by w pierwszej kolejności zidentyfikować Klientów, a następnie doprowadzić do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Spółką a Klientem).

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej: „WSA”) w prawomocnym wyroku z dnia 18 kwietnia 2012 r. (sygn. I SA/Wr 189/12) przedstawił stanowisko analogiczne do zajętego przez NSA, uznając, że usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych „charakteryzuje się tym, że pomiędzy instytucją finansową (pożyczkową) a klientem (zainteresowanym otrzymaniem pożyczki) pojawia się podmiot trzeci (pośrednik), który - pełniąc rolę "czynnika spajającego" - uczestniczy w opisanym wyżej procesie udzielania pożyczek. Rola pośrednika nie w każdym przypadku ogranicza się do "kojarzenia" podmiotów zainteresowanych udzieleniem i otrzymaniem pożyczki.”

W orzeczeniu tym WSA również zauważył, że wobec braku definicji legalnej pojęcia „pośrednictwa” należy interpretować je przez pryzmat języka potocznego. W związku z tym wskazał na definicję zawartą w słowniku języka polskiego, a ponadto odwołał się do poglądów wyrażonych w orzeczeniach TSUE w sprawach C-453/05 i C-235/00, (które to orzeczenia zostały przedstawione we wcześniejszej części niniejszego wniosku). Wnioskodawca ponownie podkreśla, iż jak już zostało to uargumentowane, Usługi Pośrednictwa Finansowego odpowiadają wszystkim kryteriom wypracowanym przez TSUE, od których spełnienia TSUE uzależnia możliwość uznania danego świadczenia za czynność pośrednictwa finansowego zwolnioną od VAT.

W ocenie Spółki, Minister Finansów podziela argumentację zaprezentowaną w wyżej wskazanych wyrokach sądów administracyjnych, co wynika m.in. z interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2015 r. (sygn. IPPP3/443-1064/14-3/IG oraz IPPP3/443-1065/14-3/KT, a także z dnia 28 lipca 2016 r. sygn. IPPP1/4512-392/16-4/KR i z dnia 10 sierpnia 2016 r. sygn. IPPP1/4512-509/16-2/JL). Wynika to również z interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 maja 2016 r. sygn. IBPP2/4512-133/15/KO oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 27 czerwca 2016 r. sygn. ITPP1/4512-341/16/MS.

Ze stanów faktycznych tych spraw wynika, że czynności podejmowane przez wnioskodawców polegały na zapewnianiu kompleksowej obsługi w zakresie pozyskiwania klientów usługobiorcy oraz obsługi części procesu udzielania pożyczki. Spółki przy tym nie wykluczyły, że zapewnią usługobiorcy platformę informatyczną (m.in, stronę internetową) służącą do obsługi procesu udzielania pożyczki, pozyskiwania klientów lub oferowania im produktów usługobiorcy. W wydanych interpretacjach Minister Finansów wskazał w szczególności, że:

ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, nie dokonując jego zawężenia wyłącznie do określonej grupy podmiotów;

pojęcie pośrednictwa powinno być rozpatrywane z perspektywy wyżej wskazanych orzeczeń TSUE;

świadczenie usług w postaci zapewnienia funkcjonowania platformy informatycznej (m.in. strony internetowej), służącej do obsługi procesu udzielania pożyczki, pozyskiwania klientów lub oferowania im produktów, nie powoduje, że świadczone usługi nie mogą korzystać z omawianego zwolnienia.

Usługi nabywane przez Spółkę jako usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych:

W ocenie Wnioskodawcy, nabywane przez niego Usługi Pośrednictwa Finansowego spełniają wszelkie wskazywane przez sądy administracyjne/organy podatkowe przesłanki do uznania ich za usługi zwolnione z VAT, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT. Mając to na uwadze, Wnioskodawca w szczególności ponownie podkreśla, że:

Usługi Pośrednictwa Finansowego są świadczone za wynagrodzeniem i na rzecz strony transakcji finansowej (czyli Spółki);

z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (czyli Klientów), Usługi Pośrednictwa Finansowego stanowią element usługi finansowej;

celem świadczenia Usługi Pośrednictwa Finansowego jest dążenie do zawarcia umów przez strony transakcji finansowej (Spółkę i Klientów);

Usługi Pośrednictwa Finansowego nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. nie polegają jedynie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej, lecz na aktywnych działaniach zmierzających do zawarcia umów pożyczkowych (począwszy od zapewnienia platformy i oprogramowania niezbędnego do oferowania pożyczek on-line, prezentowania oferty potencjalnym klientom, weryfikowania danych wprowadzonych przez użytkownika strony internetowej, przeprowadzania oceny zdolności kredyt owej klientów, a skończywszy na przedstawieniu oferty dostosowanej do konkretnych potrzeb potencjalnego klienta i zautomatyzowanym wysyłaniu umów pożyczki).

Co szczególnie istotne, pomimo że Usługi Pośrednictwa Finansowego, będące de facto jedynie owocem pracy specjalistów (jako że nie polegają na podejmowaniu przez nich czynności „w czasie rzeczywistym”), w praktyce będą wykonywane automatycznie, ich efektowność z punktu widzenia Spółki wielokrotnie przewyższa podobnego rodzaju działania, które mogłybu być wykonywane przez pracowników. Oczywistą przyczyną decydowania się przez podmioty gospodarcze na stosowanie tego rodzaju rozwiązań są zmieniające się warunki gospodarcze.

Biorąc pod uwagę, że art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT stanowi zwolnienie przedmiotowe, a więc zwolnienie warunkowane wykonywaniem danego rodzaju usługi – i to bez względu na podmiot i sposób, w jaki się ją wykonuje - a na dodatek fakt, że zwolnienie to stanowi implementację treści zawartej w Dyrektywie 112, zdaniem Wnioskodawcy, ograniczenie stosowania go jedynie do czynności wykonywanych przez strony umowy pożyczki stanowiłoby interpretację contra legem. Pośrednictwo, z natury swej rzeczy, wykonywane jest przez podmiot, który nie jest stroną umowy, w której zawarciu pośredniczy, niemniej ustawodawca w treści art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT umożliwił zwolnienie od VAT m.in. usług pośrednictwa w zawieraniu umów pożyczki. Podejście takie jest tym bardziej uzasadnione, że zadaniem przepisów prawa (w szczególności na poziomie europejskim) jest tworzenie norm mających zastosowanie w wielu stanach faktycznych, w tym również stanach faktycznych różniących się od siebie formą wykonywania pewnych czynności, bezpośrednio uzależnioną od rozwiązań najbardziej odpowiadających aktualnym uwarunkowaniom biznesowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych przepisów ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy więc rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Przy czym, usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Zatem czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za beneficjenta tej czynności. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie, aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi być wykonana przez podatnika.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zaś, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

W przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego (art. 17 ust. 2 ustawy).

W świetle art. 2 pkt 9 ustawy, świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4, stanowi import usług.

W przypadku usług, w celu prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług w pierwszej kolejności należy określić miejsce świadczenia danej usługi, które wskaże, czy usługa ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług została zawarta w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (Spółka) - zarejestrowany czynny podatnik VAT z siedzibą w Polsce – zajmuje się świadczeniem na rzecz Klientów (osób fizycznych) usług udzielania pożyczek w systemie e-commerce, tj. za pośrednictwem sieci internetowej. Wnioskodawca nawiązał współpracę z podmiotem specjalistycznym mającym siedzibę na Łotwie (Pośrednik), który zapewnia wsparcie przy wprowadzeniu na rynek produktu finansowego oferowanego w systemie on-line, tj. świadczy usługi pośredniczenia w zawieraniu umów pożyczkowych pomiędzy Spółką a Klientami („Usługi Pośrednictwa Finansowego”). Pośrednik nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, natomiast jest podatnikiem podatku od wartości dodanej w kraju swojej siedziby, tj. na Łotwie.

Zatem w opisanych okolicznościach - mając na względzie powołane przepisy prawa - w roli usługodawcy, nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, występuje Pośrednik. Natomiast usługobiorcą Usług Pośrednictwa Finansowego świadczonych przez Pośrednika jest Wnioskodawca będący podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy. Zatem to Spółka, w oparciu o ww. regulacje, zobowiązana jest rozpoznać dla potrzeb VAT obowiązek podatkowy powstały z tytułu nabycia Usług Pośrednictwa Finansowego i wykazać w składanej deklaracji VAT import usług ze stawką właściwą dla tego świadczenia.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Jak stanowi art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

czynności ściągania długów, w tym factoringu;
usług doradztwa;
usług w zakresie leasingu.

Wnioskodawca wskazał, że – jak wynika z umowy zawartej z Pośrednikiem - świadczone przez niego Usługi Pośrednictwa Finansowego dotyczą w głównej mierze wszelkich czynności podejmowanych przez Pośrednika, które w sposób bezpośredni umożliwiają udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek on-line. Spółka zaznaczyła przy tym, że nie jest możliwe udzielenie przez nią pożyczki w sposób inny niż za pośrednictwem sieci internetowej, nie posiada ona bowiem stacjonarnej sieci sprzedaży, tj. osób fizycznych zatrudnionych przez Wnioskodawcę bądź prowadzących działalność gospodarczą i współpracujących z Wnioskodawcą w zakresie oferowania jego produktów.

Usługi świadczone przez Pośrednika służą przeprowadzeniu pełnego procesu udzielania pożyczek (którego celem jest zawarcie umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem), w tym: pozyskiwaniu potencjalnych Klientów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki z Wnioskodawcą, przedstawieniu oferty potencjalnemu Klientowi, poddaniu Klienta ocenie poprzez automatyczny system punktacji kredytowej, wybór potencjalnych Klientów, zapobieganiu oszustwom, dostosowaniu umowy pożyczki do potrzeb Klientów, jak również doprowadzeniu do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem. W celu świadczenia tych usług na rzecz Wnioskodawcy, Pośrednik zapewnia i utrzymuje domenę internetową oraz serwery, systemy scoringowe i specjalny system operacyjny umożliwiający sprzedaż pożyczek on-line, które to narzędzia pozwalają na prezentowanie Klientom w Internecie szerokiej gamy produktów finansowych oferowanych przez Spółkę.

Proces udzielania pożyczki na rzecz Klienta przebiega następująco: Klient wypełnienia znajdujący się na stronie internetowej Pośrednika formularz, zatwierdza go, wskutek czego do Pośrednika kierowane jest zapytanie o możliwość otrzymania od pożyczki od Spółki. Czynność taka inicjuje rozpoczęcie kompleksowego procesu weryfikacji danych osobowych podanych przez Klienta, koniecznego do udzielenia pożyczki.

Na podstawie tak uzyskanych informacji - dzięki efektom prac wykonywanych przez Pośrednika - ustalane są warunki, na jakich Klientowi finalnie jest udzielana pożyczka. W przypadku decyzji o udzieleniu Klientowi pożyczki generowana jest w trybie on-line, jako element Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczonej przez Pośrednika, dokumentacja Wnioskodawcy niezbędna do zawarcia umowy pożyczki na odległość, w tym sam dokument umowy pożyczki, która następnie jest zawierana przez Wnioskodawcę i Klienta.

Zatem na Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczone przez Pośrednika składa się kombinacja szeregu powiązanych i w większości zautomatyzowanych czynności, łącznie niezbędnych do udzielania pożyczek przez Spółkę, tj.:

pozyskiwanie Klientów w celu zawarcia przez nich umowy pożyczki z Wnioskodawcą, przedstawienie Klientom ogólnych informacji dotyczących produktu oferowanego przez Wnioskodawcę;

selekcjonowanie potencjalnych nabywców usług Spółki;

przeprowadzanie kompleksowego procesu weryfikacyjnego Klientów, mającego na celu dostosowanie oferty Spółki do ich potrzeb i możliwości finansowych (bazując na ocenie możliwości finansowych danego Klienta, sugerowanej wysokości pożyczki i modelu jej spłacania);

pozyskiwanie i gromadzenie danych o potencjalnych Klientach w celu przeprowadzania oceny zdolności kredytowej, w tym zautomatyzowane kierowanie zapytań do Biura Informacji Kredytowej oraz innych podmiotów;

ocena zdolności kredytowej potencjalnych Klientów, z uwzględnieniem informacji uzyskanych w procesie weryfikacji tożsamości Klientów, zgodnie z wewnętrznymi wymaganiami Spółki, w tym systemem punktacji kredytowej;

zapewnienie i utrzymanie narzędzi pozwalających na wyeliminowanie przypadków defraudacji, wyłudzeń środków pieniężnych i prania pieniędzy przez Klientów;

dostarczanie Klientowi dokumentacji związanej z zawartą przez niego umową pożyczki.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest możliwość zastosowania zwolnienia od podatku dla opisanych Usług Pośrednictwa Finansowego nabywanych od Pośrednika w ramach importu usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczania zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu VAT.

Trzeba też zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa”, należy odnieść się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził: „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy tym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 Trybunał orzekł, że pojęcie pośrednictwa obejmuje działalność wykonywaną przez osobę pośredniczącą, która nie jest stroną umowy dotyczącej produktu finansowego i której działalność różni się od typowych świadczeń umownych wykonywanych przez strony tych umów. W istocie pośrednictwo stanowi usługę świadczoną na rzecz strony umowy, za którą wypłaca ona wynagrodzenie jako za odrębną działalność pośrednictwa. Działalność ta może obejmować m.in. wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych. Celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. TSUE w orzeczeniu tym uznał, że znaczenie słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się „do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

W powołanych wyżej orzeczeniach TSUE wskazał zatem przykładowe elementy wchodzące w skład usługi „pośrednictwa”. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

celem jest dążenie do zawarcia umowy, przy czym pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy,

usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W przedstawionej sprawie Wnioskodawca wskazał, że Usługi Pośrednictwa Finansowego świadczone przez Pośrednika służą przeprowadzeniu pełnego procesu udzielania pożyczek, mającego na celu doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem. Pośrednik podejmuje bowiem aktywne działania zmierzające do zawarcia umowy pomiędzy Spółką a Klientem, a przy tym nie ma on żadnego interesu co do treści tej umowy, jej rentowności ani innych aspektów z nią związanych. Pośrednik wykonuje szereg czynności w celu pozyskania potencjalnych pożyczkobiorców oraz doprowadzenia do zawarcia umowy pożyczki: zapewnia i utrzymuje domenę internetową oraz specjalny system operacyjny umożliwiający sprzedaż pożyczek on-line, które są jedynym dostępnym dla potencjalnych pożyczkobiorców kanałem zawarcia umowy pożyczki; Pośrednik podejmuje również działania marketingowe mające na celu dotarcie do potencjalnych pożyczkobiorców w sposób bezpośredni lub pośrednio poprzez zakontraktowanych agentów; poprzez stronę internetową Pośrednik przedstawia ofertę produktową oraz jej warunki potencjalnym pożyczkobiorcom; ponadto Pośrednik dokonuje oceny potencjalnych pożyczkobiorców poprzez system punktacji kredytowej, na tej podstawie dokonuje selekcji i wyboru Klientów, dostosowuje warunki umowy pożyczki do indywidualnych Klientów (kwota, okres pożyczki) oraz podejmuje działania mające zapobiegać oszustwom i wyłudzeniom.

Zawarcie umowy pożyczki następuje na odległość. Pośrednik dostarcza pożyczkobiorcy na trwałym nośniku formularz informacyjny oraz wzór ramowej umowy pożyczki na adres poczty elektronicznej Pożyczkobiorcy. Następnie Pożyczkobiorca dokonuje potwierdzenia treści zawieranej umowy. Po zawarciu umowy pożyczki Pośrednik przesyła na adres e-mail Pożyczkobiorcy na trwałym nośniku między innymi potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki.

Jak podkreślił Wnioskodawca, jego rola w procesie zawarcia umowy pożyczki jest ograniczona do minimum i w przypadku braku wątpliwości, co do tożsamości pożyczkobiorcy oraz jego zdolności kredytowej, sprowadza się do zaakceptowania przez pracownika Wnioskodawcy warunków umowy pożyczki ustalonych (wynegocjowanych) przez Pośrednika z Pożyczkobiorcą. Pośrednik negocjuje bowiem warunki umowy - w zakresie, w jakim umowa pożyczki jest negocjowalna. Spółka wskazała, że zawierane przez nią umowy pożyczkowe mają charakter umów określanych na gruncie prawa cywilnego jako umowy adhezyjne, co oznacza, że możliwości negocjacji tych umów są relatywnie wąskie. Przede wszystkim możliwość negocjacji dotyczy kwoty pożyczki oraz okresu na jaki zostanie ona udzielona. Potencjalny pożyczkobiorca poprzez system operacyjny udostępniany na stronie internetowej Pośrednika wnioskuje o wybraną przez siebie kwotę pożyczki i czas na jaki ma być zawarta. Pośrednik dokonuje oceny scoringowej pożyczkobiorcy i na podstawie tak dokonanej oceny może zaproponować wysokość kwoty pożyczki oraz okres spłaty odmienny od wnioskowanego, dostosowany do przyjętej przez Spółkę polityki udzielania pożyczek.

We wniosku wskazano również, że wynagrodzenie należne Pośrednikowi za świadczone usługi składa się z dwóch składników: pierwszy składnik ma charakter ryczałtowy i związany jest z gotowością Pośrednika do świadczenia Usług Pośrednictwa Finansowego, natomiast drugi składnik wynagrodzenia należnego Pośrednikowi uzależniony jest od liczby zawartych umów w danym okresie czasu, za jaki następuje rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą i Pośrednikiem. Wynagrodzenie należne Pośrednikowi od Wnioskodawcy nie jest kalkulowane odrębnie w zakresie możliwości skorzystania z systemu on-line - system ten nie jest przedmiotem transakcji i sam w sobie nie stanowi wartości dla Wnioskodawcy.

Oceniając powyższe okoliczności sprawy na tle powołanych regulacji prawnych należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że usługi wykonywane za pośrednictwem serwisu internetowego, umożliwiające zainteresowanym stronom – odpowiednio - udzielenie pożyczki lub jej uzyskanie, poprzez: zapewnienie funkcjonowania domeny internetowej oraz systemu operacyjnego umożliwiającego sprzedaż pożyczek on-line (które są jedynym dostępnym dla potencjalnych pożyczkobiorców kanałem zawarcia umowy pożyczki), przedstawienie oferty produktowej oraz jej warunki potencjalnym pożyczkobiorcom, ocenę potencjalnych pożyczkobiorców za pomocą dostępnych systemów oceny kredytowej i dokonywanie na tej podstawie selekcji i wyboru Klientów, dostosowanie (negocjowanie) warunków umowy pożyczki do indywidualnych Klientów, wreszcie zawarcie umowy pożyczki (dostarczenie pożyczkobiorcy dokumentów niezbędnych do zawarcia umowy, potwierdzenie przez Klienta treści zawieranej umowy oraz - po zawarciu umowy pożyczki - przesłanie na adres e-mail Pożyczkobiorcy potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki) - stanowią usługi pośrednictwa finansowego.

Z opisu sprawy wynika bowiem, że świadczone przez Pośrednika usługi spełniają przedstawione wyżej przesłanki wynikające z orzecznictwa TSUE dla uznania ich za usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, w szczególności:

są świadczone za wynagrodzeniem na rzecz Spółki, a więc strony transakcji finansowej (przy czym wynagrodzenie to w części uzależnione jest od liczby zawartych umów);

z punktu widzenia nabywcy usług finansowych (Klientów), Usługi Pośrednictwa Finansowego stanowią element usługi finansowej;

celem świadczenia usług jest dążenie do zawarcia umowy pożyczki przez strony transakcji finansowej (Spółkę i Klienta), przy czym Pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy pożyczki, rentowności tej umowy ani innych aspektów z nią związanych;

Usługi Pośrednictwa Finansowego nie mają wyłącznie charakteru wykonywania czynności faktycznych związanych z umową, tj. nie polegają jedynie na udostępnianiu informacji stronom transakcji finansowej, lecz na aktywnych działaniach Pośrednika zmierzających do zawarcia umów pożyczkowych (począwszy od zapewnienia platformy i oprogramowania niezbędnego do oferowania pożyczek on-line, prezentowania oferty potencjalnym klientom, weryfikowania danych wprowadzonych przez użytkownika strony internetowej, przeprowadzania oceny zdolności kredytowej Klientów, a skończywszy na przedstawieniu oferty dostosowanej do konkretnych potrzeb danego klienta i zautomatyzowanym wysyłaniu umów pożyczki).

Ponadto, treść cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy wskazuje, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Omawiane zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza TSUE w wyroku w sprawie C-2/95, w którym orzekł, że „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Konkludując można stwierdzić, że według TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

Zatem, świadczenie polegające na wykonywaniu czynności zmierzających do zawarcia umowy między podmiotem oferującym pożyczkę a klientem korzysta ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy jako usługa pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych, o których mowa w tym przepisie.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Usługi Pośrednictwa Finansowego nabywane od Pośrednika w ramach importu usług podlegają zwolnieniu z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz – w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin