Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.12.2012 r. (data wpływu 10.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne oraz wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.12.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne oraz wydatków poniesionych na zakup stroju służbowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest z wykształcenia prawnikiem, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w oparciu o przeważający przedmiot działalności (PKD: 6910Z). Wnioskodawca planuje podpisać z inną spółką prawniczą (Kancelaria”) umowę na świadczenie usług prawnych, na podstawie której będzie wykonywał określone w umowie czynności, polegające na pracy biurowej, na spotkaniach z kontrahentami kancelarii lub przyszłymi kontrahentami, występowania przed sądami, organami i urzędami. Wnioskodawca będzie świadczył czynności na rzecz Kancelarii i wystawiał z tego tytułu fakturę.

Przede wszystkim Wnioskodawca planuje rozwijać własną działalność gospodarczą poprzez poszukiwanie i zdobywanie własnych klientów w postaci osób prawnych lub osób fizycznych na rzecz których będzie świadczył usługi prawnicze.

W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami (klientami, dostawcami towarów i usług, innymi partnerami biznesowymi). Wnioskodawca będzie zapraszać przedstawicieli kontrahentów lub samych kontrahentów na spotkania bądź sam Wnioskodawca będzie zapraszany na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności spotkania takie odbywać się będą w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, w siedzibach kontrahentów bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach.

W trakcie spotkań omawiane będą różnego rodzaju sprawy biznesowe, np. możliwości lub zasady współpracy, propozycje i oferty, możliwe w przyszłości projektu i transakcje itp.

Zapraszając kontrahenta na spotkanie do restauracji Wnioskodawca będzie ponosił koszty posiłku (np. lunchu, obiadu, czy kolacji), co jest zwyczajowo przyjęte w naszym kręgu kulturowym. Reguła jest zamawianie posiłków z menu oferowanego przez restaurację. Spotkania nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego, czy okazałego, ich celem nie będzie okazanie przepychu czy imponowania kontrahentom wystawnością, lecz omówienie możliwości nawiązania współpracy, omówienia spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami będą przez Wnioskodawcę dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Wnioskodawcę oraz opisywane w sposób umożliwiający ustalenie kontrahenta (partnera biznesowego) oraz celu spotkania.

Dodatkowo, Wnioskodawca zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy. Biznesowy strój jest również zwyczajowo przyjęty w naszym kręgu kulturowym, w trakcie odbywania spotkań biznesowych, (np. przy lunchu, obiadu, czy kolacji) na których omawiane są warunki i możliwości współpracy, a także jest zwyczajowo wręcz wymagany w ramach codziennej pracy prawnika. Ubiór Wnioskodawcy, nie będzie miał cech zbytniej wytworności, czy okazałości, również celem schludnego, biznesowego ubioru nie jest okazanie przepychu, czy imponowania, lecz ma na celu jedynie odpowiednie ubranie się do okazji, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Wnioskodawcy dochód, wystąpienie przed sądem, organem, czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji klienta.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkania takie służą załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz polegają na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku, zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach...
2. Czy stanowią koszty uzyskania przychodów wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 1 wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp., o ile spotkanie takie będą służyć załatwianiu spraw służbowych i nie mają charakteru uroczystego, wytwornego, czy okazałego, lecz będą polegać na zapewnieniu jedynie standardowego poczęstunku zwyczajowo przyjętego w takich okolicznościach, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o PIT, ani żadna inna ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacji. Pojęcie to posiada natomiast definicję słownikowe oddające jego znaczenie w języku powszechnym, a także doczekało się wielu prób wykładni w doktrynie prawa podatkowego, interpretacjach organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowym.

Zgodnie z definicją słownikową „Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992) reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W opinii Wnioskodawcy, z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT, interpretowanego zgodnie ze wskazaną powyżej definicją pojęcia reprezentacja” wynika, że wydatkami o charakterze reprezentacyjnym są jedynie takie wydatki ponoszone na działania, które - ze względu na ich okazałość, wystawność itp. Cechy - odbiegają od powszechnie przyjętych (przeciętnych w danych okolicznościach) standardów podejmowania kontrahentów.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w szczególności w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie o sygnaturze: II FSK 392/11. NSA w sprawie o analogicznym stanie faktycznym stwierdził, że Sąd kasacyjny zajmował się już zagadnieniem, którego dotyczy przedmiotowa sprawa. NSA wskazał, że w aktualnym orzecznictwie (zob. w szczególności wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., II FSK 2200/10, CBOSA) dominuje pogląd, zgodnie z którym „reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego”.

Zdaniem Wnioskodawcy, co potwierdza również NSA w omawianym wyroku, wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych, natomiast zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, spotkania w których będzie brał udział Wnioskodawca nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, a ich celem nie będzie okazanie przepychu lub imponowanie kontrahentom wystawnością, lecz omówienie bieżących spraw biznesowych na neutralnym gruncie.

Zdaniem Wnioskodawcy ad. 2 wydatki ponoszone w związku z zakupem stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów oraz obuwia, o ile strój ten służy wykonywaniu obowiązków prawnika, codziennej pracy, występowania przed sądem i uczestniczenia w spotkaniach biznesowych, oraz nie ma charakteru zbyt wytwornego czy okazałego, stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT z kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wyłączył koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o PIT, ani żadna inna ustawa nie definiuje pojęcia reprezentacji. Pojęcie to posiada natomiast definicję słownikowe oddające jego znaczenie w języku powszechnym, a także doczekało się wielu prób wykładni w doktrynie prawa podatkowego, interpretacjach organów podatkowych oraz w orzecznictwie sądowym.

Zgodnie z definicją słownikową „Słownik języka polskiego” pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992) reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną.

W opinii Wnioskodawcy, z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT, interpretowanego zgodnie ze wskazaną powyżej definicją pojęcia reprezentacja” wynika, że wydatkami o charakterze reprezentacyjnym są jedynie takie wydatki ponoszone na działania, które - ze względu na ich okazałość, wystawność itp. Cechy - odbiegają od powszechnie przyjętych (przeciętnych w danych okolicznościach) standardów podejmowania kontrahentów. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w szczególności w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie o sygnaturze: II FSK 392/11. NSA w sprawie o analogicznym stanie faktycznym stwierdził, że Sąd kasacyjny zajmował się już zagadnieniem, którego dotyczy przedmiotowa sprawa. NSA wskazał, że w aktualnym orzecznictwie (zob. w szczególności wyrok NSA z dnia 25 maja 2012 r., II FSK 2200/10, CBOSA) dominuje pogląd, zgodnie z którym „reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. Nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku, zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego.

Zdaniem Wnioskodawcy, co potwierdza również NSA w omawianym wyroku, wydatki o charakterze reprezentacyjnym w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT muszą kreować wizerunek firmy w sposób ponadstandardowy, odbiegający od zwyczajowo przyjętego w określonego typu stosunkach gospodarczych, natomiast zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, ubiór Wnioskodawcy nie będzie miał charakteru szczególnie, wytwornego, czy okazałego, nie będzie miał na celu zaimponowania, lecz jedynie odpowiednie ubranie się do okazji”, jaką jest spotkanie służbowe mające przynieść Wnioskodawcy dochód, wystąpienie przed sądem, organem czy urzędem w ramach wykonywanych obowiązków służbowych i obowiązkowej reprezentacji wobec klienta.

Na związek, pomiędzy wydatkami na ubiór biznesowy Wnioskodawcy, a kosztami uzyskania przychodów wskazuje zdaniem Wnioskodawcy szereg czynników.

Zgodnie z zapisami w umowie o świadczenie usług prawniczych, Wnioskodawca zobowiązany jest wykonywać przedmiot umowy mając na uwadze interes Kancelarii oraz dokładać przy wykonywaniu przedmiotu kontraktu najwyższej staranności i sumienności wymaganej w powszechnie przyjętych standardach świadczenia usług prawniczych. Dla zapewnienia realizacji zawartych w umowie usług w zarówno na rzecz Kancelarii, jak i na w ramach samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej, w interesie Wnioskodawcy jest staranne i godne reprezentowanie w relacjach interpersonalnych (np. w trakcie licznych spotkań biznesowych, czy reprezentacji przed sądem, urzędem, organem) co stwarza konieczność stosowania powszechnie przyjętego w standardach stylu ubierania się. Stąd dla potrzeb świadczenia usług prawniczych, jak i świadczenia usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, Wnioskodawca musi nabywać ubrania takie jak garnitury, koszule, krawaty, buty, paski, spinki, płaszcze (kurtki zimowe), rękawiczki, czapki, kapelusze służące realizacji przedmiotowych usług.

Zakup stroju biznesowego nie tylko daje możliwość dodatkowego pozyskiwania klientów z zakresu oferowanych usług prawniczych w ramach samodzielnej działalności gospodarczej, ale i również wpływa na jakość usług świadczonych na rzecz Kancelarii na rzecz której Wnioskodawca będzie świadczył usługi prawnicze. Profesjonalny wygląd Wnioskodawcy, sprawi, iż otrzyma więcej zleceń od Kancelarii, a zarazem ułatwi to pozyskanie nowych klientów zarówno z korzyścią dla Kancelarii, jak i z korzyścią dla jednoosobowej działalności gospodarczej Wnioskodawcy, którą planuje indywidualnie rozwijać. Będzie się to wiązało z większym zainteresowaniem klientów, oraz zakresem działalności, co spowoduje wzrostem ilości świadczonych usług oraz sprzedażą tych usług, przy czym jednocześnie zwiększy się poziom uzyskiwanego dochody firmy.

Wnioskodawca nie zgadza się jednocześnie ze stanowiskiem organów podatkowych, zgodnie z którym wydatki na ubiór są wyłączone z uznania koszt uzyskania przychodu, o ile ubiór taki nie jest na stałe opatrzone np.: logiem firmy lub też, np. nie charakteryzuje się określonym kolorem, czy krojem.

Zdaniem Wnioskodawcy, tak samo trudno sobie wyobrazić prawnika odbywającego spotkanie z klientem, czy też reprezentującego klienta przed np. sądem w stroju innym, aniżeli ubiór o charakterze biznesowym (garnitur, koszula itd.), jak trudno sobie wyobrazić prawnika w stroju opatrzonym jakimkolwiek znakiem, czy też reklamą firmy/kancelarii na kłapie marynarki, czapce, kapeluszu czy też w innym miejscu na ubiorze.

Zdaniem Wnioskodawcy kosztami uzyskania przychodu zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT nie są koszty reprezentacji, przy czym należy podzielić pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym „Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów, z którymi współpracuje. A zatem wydatki na ubiór prawnika, nie będą wydatkami, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy. Wydatki te są koniecznymi wydatkami na rozwój działalności gospodarczej i funkcjonowanie na rynku usług prawniczych i stanowią zwyczajowo przyjęte standardy ubioru w ramach tego rodzaju działalności, a zatem stanowią koszt uzyskania przychodu takich okolicznościach, stanowić będą koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku rdzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą i planuje podpisać z inną spółką prawniczą - Kancelarią umowę na świadczenie usług prawnych. W ramach nawiązywania współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami Wnioskodawca będzie zapraszać przedstawicieli kontrahentów lub samych kontrahentów na spotkania, bądź sam Wnioskodawca będzie zapraszany na takie spotkania przez kontrahentów. W zależności od okoliczności spotkania takie odbywać się będą w miejscu prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę, w siedzibach kontrahentów bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach. Ponadto Wnioskodawca zamierza zakwalifikować w koszty uzyskania przychodu zakupy stroju służbowego, mającego charakter biznesowy, w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa podatkowa nie definiuje przy tym terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła w celu jego wyjaśnienia do innych przepisów prawa. Poszukując znaczenia tego pojęcia należy zatem w pierwszej kolejności odnieść się do języka powszechnego, w którym „reprezentacja” oznacza:

• „grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, przedstawicielstwo”;

• „reprezentowanie kogoś lub czegoś”;

• „okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną” (por. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod red. St. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007; http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.). Pomocną może być również etymologia tego słowa – „repraesentatio” (łac.) oznacza „wizerunek”.
  
  

Należy przy tym podkreślić, że definicje słownikowe nie mogą być wprost i niejako automatycznie przenoszone na grunt prawa podatkowego. W procesie wykładni należy bowiem rozważyć, czy przyjęcie potocznego znaczenia danego pojęcia nie prowadzi do wniosków nie odzwierciedlających celów analizowanej regulacji prawnej.

Zgodnie z podejściem funkcjonalnym, przez reprezentację należy rozumieć działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów (zob. B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz; Warszawa 1997; powoływany w: S. Babiarz, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz 2009, Wrocław 2009).

Mając na względzie językowe znaczenia tego pojęcia, sposób stosowania go przez ustawodawcę, a także poglądy prezentowane w nauce i praktyce prawa, należy uznać, że w zakresie języka prawnego i prawniczego „reprezentacja” oznacza „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”. „Reprezentacją”, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest zatem „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”.

Problemowego pojęcia nie należy natomiast utożsamiać z „wystawnością, wytwornością, czy okazałością” (pomimo, że element taki pojawia się w jednym ze znaczeń analizowanego pojęcia w języku powszechnym).

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy odnosi się do kwestii „wystawności, okazałości” bądź też „zwyczajności” w sposobie realizowania działań przedstawicielskich skierowanych do podmiotów zewnętrznych. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na: przeciętne, typowe (wyłączone z zakresu zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 23) i wystawne, okazałe (objęte zakresem zastosowania tego przepisu), nie znajduje tym samym uzasadnienia normatywnego. W szczególności należy zauważyć, że przyjęcie takiego stanowiska prowadziłoby do uzależnienia stosowania omawianego przepisu od przesłanki mającej nieobiektywny, „nieostry”, podlegający ocenie charakter. W istocie o zakresie zastosowania tego przepisu decydowaliby sami podatnicy, ustalając poziom wydatków na rzecz kontrahentów, które będą uważać za zwyczajowe, standardowe w danym środowisku biznesowym, za normę obowiązującą w ramach danego rodzaju kontaktów gospodarczych.

Należy przy tym zaznaczyć, że stanowisko negujące „okazałość, wystawność” jako kryterium decydujące o uznaniu danego wydatku (np. na opłacenie spotkań biznesowych w restauracji, zakup poczęstunku dla kontrahentów) za koszty reprezentacji prezentowane jest m.in. w wyrokach:

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 września 2010 r. sygn. III SA/Wa 752/10,

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 kwietnia 2010 r. sygn. I SA/Ke 202/10,

• Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 listopada 2009 r. sygn. III SA/Wa 925/09.
  
  

Na gruncie omawianego przepisu nieistotne jest również, czy działania o charakterze reprezentacji są realizowane w siedzibie podmiotu czy poza tą siedzibą. A zatem, wydatki na wszelkiego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od tego, w jakim miejscu są świadczone na rzecz kontrahentów (tak np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1445/10).

Odnosząc się natomiast w tym miejscu do wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na zakup ubrania - stroju służbowego, mającego charakter biznesowy w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy, nie mają w przedmiotowej sprawie, ani bezpośredniego, ani pośredniego związku z osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Bowiem, aby wydatki poniesione na zakup ww. rzeczy można było uznać za koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, ww. elementy muszą spełniać określone wymogi. Ubiór musi utracić charakter odzieży osobistej – co w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania, bowiem z treści wniosku nie wynika, iż nie będą opatrzone trwałymi cechami charakterystycznymi Jego firmy (barwa, logo firmy itp.).

Uzyskiwanie przychodów w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej nie jest uzależnione od rodzaju noszonej odzieży ubrania w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy. Obowiązujące zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą, jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej.

Zdaniem tut. Organu powyższe prowadzi to do wniosku, że wydatek osoby fizycznej na zakup odpowiedniej odzieży osobistej nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskiwanie przychodu z tej działalności. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na fakt, iż koszty powinny być poniesione „w celu uzyskania przychodu”, a nie np.: „w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą”.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przywołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż:

• wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z zapraszaniem kontrahentów na spotkania w restauracjach itp. oraz

• tki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup ubrania w postaci garniturów, marynarek, spodni, koszul, spinek, krawatów, obuwia, płaszczy (kurtki zimowe), rękawiczek, czapek, kapeluszy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w firmie Wnioskodawcy.
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Powrót