Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.53.2017.2.PP
z 19 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 14 marca 2017 r. (data wpływu 21 marca 2017 r.) uzupełniony pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data wpływu 4 maja 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.53.2017.1.PP z dnia 19 kwietnia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.53.2017.1.PP (data nadania 20 kwietnia 2017 r., data doręczenia 25 kwietnia2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2017 r. (data nadania 28 kwietnia 2017 r., data wpływu 4 maja 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowani w dniu 18 listopada 2009 r. dokonali na podstawie protokołu przekazania lokalu nabycia nieruchomości. Po tej dacie dokonali zakupów na wykończenie tego lokalu. Zainteresowani dysponują fakturami na kwotę około 12.000 zł. Akt notarialny zakupu tej nieruchomości za kwotę 267.900 zł podpisany został z deweloperem w dniu 13 grudnia 2010 r. W dniu 1 luty 2012 r. podpisany został akt notarialny sprzedaży tej nieruchomości za cenę 345.000 zł.

W dniu 24 kwietnia 2013 r. Zainteresowani złożyli (każdy z małżonków oddzielnie) w urzędzie skarbowym PIT-39. Przed złożeniem zeznania Zainteresowani zasięgnęli opinii m.in. w urzędzie skarbowym oraz na stronach internetowych. Do kosztów uzyskania przychodu zostało zaliczone:

• koszty wykończenia lokalu mieszkalnego na podstawie faktur po dacie protokołu odbioru lokalu,
• koszty aktu notarialnego,
• odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup tego lokalu mieszkalnego.
  
  

Aktualnie Zainteresowani zostali wezwani do urzędu skarbowego i zarzucono im, że odsetki nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku Zainteresowanych możliwe było zaliczenie odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości w 2012 roku?

Zdaniem Zainteresowanych, składając rozliczenie podatkowe PIT-39 za 2012 r. wliczając odsetki od kredytu do kosztów uzyskania przychodu, uważają Oni, że działali zgodnie z przepisami jakie obowiązywały w tym czasie (art. 21-23 ustawy - stan prawny obowiązujący w 2012 r). Zdaniem Zainteresowanych potwierdzały one, że takie odsetki mogą być uwzględnione w kosztach uzyskania przychodu. Fakt ten został nam również potwierdzony przez Urzędnika Urzędu Skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodu jest odpłatne zbycie - z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Wobec wyżej przywołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości oraz podstawa jej nabycia.

Z treści wniosku wynika, że Zainteresowani w dniu 13 grudnia 2010 r. za cenę podpisali z deweloperem akt notarialny zakupu nieruchomości (lokalu mieszkalnego). W dniu 1 lutego 2012 r. Zainteresowani na podstawie aktu notarialnego dokonali odpłatnego zbycia tej nieruchomości za cenę 345.000 zł.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że sprzedaż lokalu mieszkalnego w 2012 r., który został nabyty w 2010 r. podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż została dokonana przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego,w którym nastąpiło nabycie. Tym samym, w rozpatrywanej sprawie zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, wynagrodzenie dla biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie itp., o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ww. ustawy w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatne, czy nieodpłatnie. W rozpatrywanym przypadku zastosowanie znajdzie art. 22 ust. 6c, gdyż zbywana nieruchomość została nabyta odpłatnie. W myśl powołanego przepisu koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Zatem podstawę opodatkowania stanowić będzie dochód uzyskany z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości obliczony jako różnica pomiędzy przychodem ustalonym zgodnie z art. 19 ust. 1 a kosztami uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy.

Należy wskazać, że definicję kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje w art. 22 ust. 6c ustawy poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości oraz udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Koszt nabycia, co do zasady, określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia będzie zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za lokal będący przedmiotem sprzedaży, niezależnie od tego czy zakup ten jest sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na zakup lokalu pochodzą z oszczędności nabywcy.

Zatem w rozpatrywanej sprawie kosztem nabycia sprzedanej przez Zainteresowanych nieruchomości będzie cena jaką zapłacili za tę nieruchomość.

Natomiast kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości nie mogą być w żadnym wypadku odsetki od kredytu, są to bowiem wydatki związane z pozyskaniem środków pieniężnych na nabycie nieruchomości i mają związek ze spłatą kredytu. Odsetki są kosztem pozyskania kapitału na zakup nieruchomości a więc niejako „ceną” jaką podatnik musi zapłacić w związku z pożyczeniem przez bank pieniędzy. Odsetki to koszt kredytobiorcy ponoszony za pożyczone przez niego środki, a więc związany z obsługą kredytu i tego kredytu dotyczący.

Sytuacja, w której podatnik kupujący nieruchomość za środki z kredytu w przypadku sprzedaży tego lokalu mógłby zaliczyć odsetki od kredytu do kosztów uzyskania przychodu prowadziłaby do nierównego traktowania podatników. Podatnicy, którzy zakupili nieruchomość ze środków własnych nie mieliby bowiem możliwości pomniejszenia przychodu o żadne koszty poniesione w związku z nagromadzeniem tych własnych środków na nabycie – jej zakupu dokonali wszak z własnych oszczędności, natomiast podatnik, który środki na zakup nieruchomości pożyczył mógłby do kosztów zaliczyć wydatki zapłacone kredytodawcy za pożyczone pieniądze. Tymczasem ceną nabycia jest kwota należna zbywcy z tytułu sprzedaży a nie bankowi za udostępnienie kapitału. Zatem odsetki w żaden sposób nie mieszczą się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu, zawartych w art. 22 ust. 6c ustawy i wydatek na spłatę odsetek nie może być przyjęty jako koszt obniżający podstawę opodatkowania ze sprzedaży nieruchomości.

Rozwiązanie sugerowane w stanowisku narusza konstytucyjne zasady sprawiedliwości i równości, a zatem jest niedopuszczalne. Brak jest uzasadnienia, aby w razie nabycia nieruchomości ze środków pochodzących z kredytu (pożyczki) budżet państwa z tytułu podatku ze sprzedaży takiej nieruchomości miał być uszczuplony o kwotę podatku z części uzyskanego dochodu równej ww. odsetkom od kredytu. W istocie w takiej sytuacji budżet państwa współfinansowałby taki sposób nabywania nieruchomości. Wprawdzie ustawodawca może stosować preferencje podatkowe dla realizacji określonych uzasadnionych celów gospodarczych (np. dla popierania budownictwa mieszkaniowego), jednak takie preferencje (ulgi podatkowe) – jako odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania – muszą być w sposób jednoznaczny określone w ustawie, nie mogą być one wynikiem nieprawidłowej, naruszającej zasady równości i sprawiedliwości wykładni przepisów, w których treści nie zawarto takiej ulgi podatkowej.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawodawca dał już wyraz w ustawie podatkowej swojej rezygnacji ze współfinansowania nabywania przez podatników nieruchomości na kredyt. Uczynił to likwidując od 1 stycznia 2007 r. ulgę odsetkową. Podatnicy utracili zatem możliwość odliczania od podstawy opodatkowania odsetek zapłaconych od kredytu zaciągniętego m.in. na zakup budynku lub lokalu mieszkalnego. Gdyby ustawodawca chciał zezwolić na odliczanie od przychodu ze sprzedaży także odsetek od kredytu, to musiałby postanowić o tym w ustawie wprost, gdyż nie jest to kategoria kosztu nabycia, ale wyłącznie kosztu pozyskania kapitału. Nie jest też wydatkiem koniecznym przy nabyciu lokalu mieszkalnego. Wszak w polskim prawie nie ma obowiązku nabywania nieruchomości i praw wyłącznie za pomocą kredytu bankowego. Tylko od nabywcy zależy w jaki sposób zgromadzi środki na zakup. Środki potrzebne do zakupu będą ceną za nabycie nieruchomości i praw, a więc kosztem ich nabycia. Jeśli nabywca chce gromadzić środki na zakup za pośrednictwem kredytów i pożyczek – obojętne czy udzielonych przez banki, czy przez osoby fizyczne – to jest to jego indywidualna decyzja i to on poniesie koszty związane z pozyskaniem kapitału, a więc m.in. odsetki.

W związku z powyższymi argumentami należy powtórzyć za sądami powszechnie akceptowaną zasadę, że nie każdy „rzeczywiście” poniesiony przez podatnika wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu pomniejszając tym samym przychód. Ustawodawca w sposób nie budzący wątpliwości wskazał w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które z poniesionych przez podatnika wydatków mogą stanowić koszt uzyskania przychodu przy odpłatnym zbyciu nieruchomości lub praw, nie pozostawiając podatnikowi dowolności w tym względzie.

Zapisy określające jakie wydatki w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) nieruchomości lub praw nabytych odpłatnie stanowią koszt uzyskania przychodu zawiera art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany przepis art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia mogą być tylko udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia powiększone o udokumentowane nakłady zwiększające wartość nieruchomości. Przepis ten formułuje katalog zamknięty, który w żadnym wypadku nie dopuszcza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu innych wydatków niż wymienione. Zatem sam fakt poniesienia przez podatnika wydatku nie upoważnia go jeszcze do zaliczenia tego wydatku do kosztów nabycia, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy. Pojęcie kosztów nabycia, o których mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy zatem tych wydatków, które zbywca musiał ponieść aby nabyć zbywaną przez siebie nieruchomość lub prawo. Tylko w taki sposób wolno pomniejszyć przychód z odpłatnego zbycia – odejmując tym samym wydatki poniesione uprzednio na nabycie zbywanej nieruchomości lub prawa. Również w doktrynie podkreśla się, że wydatki na nabycie to wyłącznie wydatki bezpośrednio poniesione na nabycie, a nie koszty pośrednio związane z tym nabyciem. Wynika to wprost z literalnego brzmienia art. 22 ust. 6c ustawy, który posługuje się pojęciem „kosztów nabycia” a nie „kosztów związanych z nabyciem”.

Należy podkreślić, że art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jednoznaczny stanowi co może być uznane za koszt uzyskania przychodu w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości. Przepis ten posługuje się pojęciem kosztu nabycia oraz udokumentowanych nakładów. Zatem wyłącznie ww. koszty mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu. Koszt nabycia, co do zasady, określa umowa notarialna sprzedaży, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości lub prawa. Kosztem nabycia sprzedanego przez wnioskodawcę spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego bez wątpienia będzie cena jaką wnioskodawca zapłacił zbywcy za nabycie lokalu mieszkalnego, niezależnie od tego czy zakup lokalu był sfinansowany kredytem bankowym, czy też środki na jego zakup pochodziłyby z oszczędności nabywcy. Kosztem nabycia nie jest natomiast w żadnym wypadku kwota odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie sprzedanej nieruchomości ani innych wydatków związanych z tym kredytem (np. ubezpieczeń).

Powyższe stanowisko potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2016 r. sygn. Akt I Sa/Gd, w którym to sąd wskazał, że cyt. „do kosztów uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości, wskazanej we wniosku o wydanie interpretacji, można zaliczyć cenę jej nabycia określoną w akcie notarialnym i koszty związane z aktem notarialnym. Kosztów tych nie stanowią wydatki związane z zaciągnięciem kredytu hipotecznego, a także koszty ustanowienia hipotek wymaganych zgodnie z umową kredytową, w tym opłaty sądowe oraz podatek od czynności cywilnoprawnych, koszty ubezpieczenia nieruchomości będącej przedmiotem hipoteki od ognia i zdarzeń losowych oraz wydatki na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie nieruchomości. Są to bowiem wydatki związane z pozyskaniem środków pieniężnych na zakup tej nieruchomości i nie można utożsamiać ich z wydatkami poniesionymi na jej nabycie”.

Ponadto należy w tym miejscu wskazać, że stanowisko tutejszego organu potwierdzają liczne orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w podobnych sprawach.

Stanowisko tutejszego organu potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2014 r. sygn. akt II FSK 848/12, w którym to sąd wskazał, że kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego nie stanowią wydatki związane z zaciągnięciem kredytu hipotecznego (prowizja bankowa) oraz wydatki na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie nieruchomości lokalowej.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 października 2013 r. sygn. akt II FSK 1100/12 wskazał, że cyt. „skoro takie odsetki nie stanowią elementu ceny nabycia, to tym bardziej nie są również kosztem uzyskania przychodów stosownie do reguły rozumowania, a minori ad maius”.

Ponadto Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 752/13 wskazał, że cyt. „w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest natomiast prawidłowym pogląd oparty o rozumowanie, iż skoro warunkiem wyjściowym rozpoczęcia budowy domu na działce skarżącej było zaciągnięcie kredytu, to zapłacone odsetki od tego kredytu oraz związana z jego udzieleniem prowizja bankowa, stanowią udokumentowane koszty wytworzenia, o których mowa w art. 22 ust. 6c u.p.d.o.f. Pogląd ten pomija bowiem znaczenie wyrażenia "koszt nabycia" jako kwoty wydatkowanej na nabycie, wyrażonej ceną, które to znaczenie ma oparcie w wykładni językowej, celowościowej i systemowej”.

Reasumując, biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny należy uznać, że Zainteresowani nie byli uprawnieni do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu w zeznaniu podatkowym złożonym za 2012 r. odsetek od kredytu, zaciągniętego na zakup sprzedawanej nieruchomości.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Zainteresowanych jest nieprawidłowe.

W wydanej interpretacji indywidualnej tutejszy organ nie odniósł się do możliwości zaliczenia przez Zainteresowanych do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości kosztów wykończenia lokalu mieszkalnego oraz aktu notarialnego, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Zainteresowanych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.