Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-2.4511.108.2017.1.ES
z 8 maja 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest:
- nieprawidłowe – w odniesieniu do wypłaty funkcjonariuszowi odsetek w terminie ich wymagalności,
- prawidłowe – w pozostałym zakresie.
UZASADNIENIE
W dniu 22 lutego 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
W dniu 25 stycznia 2016 r. do Aresztu (…) wpłynął wyrok Sądu Rejonowego w sprawie powództwa funkcjonariusza jednostki dotyczący przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (zgodnie z art. 171 pkt 2 ustawy o Służbie Więziennej z dnia 9 kwietnia 2010 r. wraz z późniejszymi zmianami).
Sąd zasądził od Aresztu na rzecz powoda kwotę 54 650 zł wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od 22 października 2010 r. oraz zwrot kosztów procesu w wysokości 5 011 zł.
Areszt wypłacił:
- w dniu 18 lutego 2016 r. pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe w wysokości 54 650 zł (kwota brutto) pobrał od wypłaconego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i przekazał ją do właściwego urzędu skarbowego,
- w dniu 18 lutego 2016 r. koszty procesu w wysokości 5 011 zł (kwota brutto),
- w dniu 19 lutego 2016 r. odsetki w wysokości 34 490,89 zł (kwota brutto).
Funkcjonariusz pełni służbę w Areszcie od maja 2004 r., od maja 2006 r. jest funkcjonariuszem służby stałej.
Wniosek o udzielenie pomocy finansowej na cele mieszkaniowe składał w czerwcu 2007 r., sierpniu 2008 r., lipcu 2009 r. oraz sierpniu 2010 r.
Wnioski złożone w okresie od czerwca 2007 r. do lipca 2009 r. nie zostały przyjęte ze względu na braki formalne, tj. brak aktualnych zaświadczeń.
Wniosek złożony w dniu 13 sierpnia 2010 r. został rozstrzygnięty odmownie poprzez wydanie decyzji w dniu 10 września 2010 r. Decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa z powołaniem na nieaktualne podstawy prawne i w niewłaściwym trybie.
W dniu 21 września 2010 r. funkcjonariusz złożył odwołanie do wyższego organu SW.
W dniu 1 marca 2012 r. funkcjonariusz został poinformowany, że sprawy związane z pomocą finansową nie należą do spraw, które powinny być rozpatrywane w drodze postępowania administracyjnego i w związku z powyższym umorzono wszczęte postępowanie odwoławcze jako bezprzedmiotowe.
W dniu 19 marca 2014 r. funkcjonariusz złożył wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 10 września 2010 r. oraz ponowne rozpatrzenie sprawy. Organ stwierdził, że decyzja jest prawidłowa i spełnia wymogi formalne mimo braku zachowania odpowiedniej podstawy prawnej.
W dniu 6 marca 2015 r. funkcjonariusz wniósł pozew o zasądzenie od Aresztu kwoty 58 212 zł wraz z odsetkami oraz zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu. Sąd uwzględnił roszczenie funkcjonariusza i zasądził na jego rzecz kwotę 54 650 zł obliczoną na dzień 13 sierpnia 2010 r., tj. na dzień złożenia wniosku.
Odsetki zostały zasądzone od dnia 22 października 2010 r. ponieważ Sąd uznał, że pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego powinna być przyznana niezwłocznie, a nie natychmiast po wpłynięciu wniosku.
Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że miał prawo wniesienia apelacji do Sądu okręgowego w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu wyroku, z którego nie skorzystał. Orzeczenie uprawomocniło się w dniu 6 lutego 2016 r., klauzula wykonalności wyroku została wydana w dniu 15 lutego 2016 r. (data wpływu do A 16 lutego 2016 r.).
Areszt wskazał, że 6 luty 2016 r. jest datą wymagalności wypłaty odsetek zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy odsetki wypłacone funkcjonariuszowi zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
- Czy płatnik – Areszt – ma obowiązek sporządzenia funkcjonariuszowi informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C.
Zdaniem Wnioskodawcy – odsetki ustawowe wypłacone na podstawie wyroku Sądu Rejonowego z dnia 15 grudnia 2015 r. nie korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zainteresowany uważa, że odsetki nie zostały wypłacone w związku z nieterminową wypłatą świadczenia. Areszt nie miał podstawy do wypłaty świadczenia ponieważ nie wydano decyzji o przyznaniu pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego. Ponadto odsetki nie mogą istnieć w oderwaniu od kwoty głównej, a ich istnienie podlega tej samej ocenie co istnienie roszczenia głównego i podlega opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność główna, z którym jest związana, tj. pomoc finansowa na uzyskanie lokalu mieszkalnego.
W związku z powyższym – w ocenie Wnioskodawcy – odsetki należy opodatkować jak przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na zasadach ogólnych według skali podatkowej oraz sporządzić informację o przychodach z innych źródeł oraz niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:
- nieprawidłowe – w odniesieniu do wypłaty funkcjonariuszowi odsetek w terminie ich wymagalności,
- prawidłowe – w pozostałym zakresie.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.
Na mocy art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Analiza powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że podstawą nabycia prawa do odszkodowań wypłaconych pracownikowi lub byłemu pracownikowi jest łączący lub uprzednio łączący tą osobę z pracodawcą stosunek pracy, a zatem odszkodowania takie stanowią przychód ze stosunku pracy, opodatkowany lub zwolniony z opodatkowania.
Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-4 i art. 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.
Zatem, przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1.
Z dyspozycji ww. artykułu wynika więc, że omawianemu zwolnieniu podlegają odsetki, które spełniają równocześnie następujące warunki:
- świadczenia, od których odsetki są naliczane – zaliczone zostały do określonego źródła przychodu,
- przysługują z tytułu nieterminowej wypłaty tych świadczeń.
Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Sąd zasądził od Wnioskodawcy na rzecz funkcjonariusza Aresztu stosowną kwotę wraz z odsetkami ustawowymi naliczonymi od 22 października 2010 r. oraz zwrot kosztów procesu w związku z powództwem funkcjonariusza jednostki dot. przyznania pomocy finansowej na uzyskanie lokalu mieszkalnego (zgodnie z art. 171 pkt 2 ustawy o Służbie Więziennej.
Areszt wypłacił:
- w dniu 18 lutego 2016 r. pomoc finansową na budownictwo mieszkaniowe w wysokości 54 650 zł (kwota brutto) pobrał od wypłaconego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i przekazał ją do właściwego urzędu skarbowego,
- w dniu 18 lutego 2016 r. koszty procesu w wysokości 5 011 zł (kwota brutto),
- w dniu 19 lutego 2016 r. odsetki w wysokości 34 490,89 zł (kwota brutto).
Odnosząc się do pierwszego warunku zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że przychód funkcjonariusza z tytułu pomocy finansowej na budownictwo mieszkaniowe, choć nie stanowi wynagrodzenia za pracę, ale jako mające swe źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunkiem pracy – mieści się w definicji przychodów ze stosunku pracy, określonej w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a tym samym stanowi świadczenie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.
Natomiast, w odniesieniu do drugiego warunku należy stwierdzić, że z „nieterminową wypłatą świadczenia” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia wówczas, gdy w terminie wymagalności danego świadczenia, przysługującego na podstawie zawartej umowy, ugody lub prawomocnego orzeczenia, nie zostało ono przez zobowiązanego wypłacone na rzecz poszkodowanego. Odsetki naliczane od tego momentu kwalifikują się jako odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty świadczenia.
Instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Szkoda nie stanowi zatem podstawowej przesłanki powstania roszczenia o odsetki, a więc nie mają one charakteru odszkodowawczego z tytułu czynu niedozwolonego. Są one związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego.
Roszczenie odsetkowe nie jest więc częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że odsetki wypłacone w związku z nieterminową wypłatą świadczenia, ale te które przypadały na okres od 6 lutego 2016 r. do dnia 19 lutego 2016 r. kwalifikują się jako odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty świadczenia i Wnioskodawca winien do tego świadczenia zastosować zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, gdy w terminie wymagalności danego świadczenia, przysługującego na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu, nie zostało ono wypłacone przez zobowiązanego.
Tak więc w tej kwestii organ interpretacyjny uznał stanowisko Zainteresowanego za nieprawidłowe.
Natomiast Wnioskodawca miał podstawę do wypłaty rzeczonego świadczenia, w wysokości należnej na dzień poprzedzający datę wymagalności odsetek i opodatkować jak przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na zasadach ogólnych według skali podatkowej oraz sporządzić informację – PIT-8C – o przychodach z innych źródeł oraz niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.