Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.134.2017.1.DG
z 11 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r.,poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2017 r. (data wpływu 23 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedawanych usług rezerwowania apartamentów w Chorwacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ewidencjonowania na kasie rejestrującej sprzedawanych usług rezerwowania apartamentów w Chorwacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą oznaczoną kodem PKD 7990.C - pozostała działalność usługowa w zakresie rezerwacji, gdzie indziej niesklasyfikowana. W szczególności działalność Wnioskodawczyni polega na tym, że posiada zawarte umowy z właścicielami apartamentów w Chorwacji na ich wynajem dla Polaków, planujących spędzić urlop w Chorwacji, za określoną w umowach cenę wyrażoną w EUR. Umowy z właścicielami apartamentów, zostały zawarte częściowo w Chorwacji, a obecnie na bieżąco zawierane są drogą elektroniczną. Do ustalonej z właścicielem apartamentu ceny, procentowo jest doliczana wartość usługi pośredniczenia. Nabywca w Polsce, po zaakceptowaniu oferowanych warunków, zgodnie z przesłaną mu kalkulacją, wpłaca na rachunek Wnioskodawczyni określony procent, w powyższy sposób skalkulowanej ceny ostatecznej. Otrzymana kwota stanowi więc sumę całej zapłaty Wnioskodawczyni za usługę (brutto) i w pozostałej części równowartość żądanej przez właściciela apartamentu zaliczki. Kwotę zaliczki Strona niezwłocznie transferuje do Chorwacji, a nabywca otrzymuje od Wnioskodawczyni tzw. Voucher, z treści którego wynika też jaką kwotę zobowiązany jest osobiście dopłacić właścicielowi apartamentu na miejscu. W tym momencie usługa Wnioskodawczyni została już wykonana i finansowo rozliczona. Strona wskazała, że nie prowadzi działalności regulowanej w rozumieniu przepisów ustawy o usługach turystycznych.

Podatek dochodowy Wnioskodawczyni opłaca na zasadach ogólnych, gdzie przychodem jest wyłącznie doliczona nabywcy kwota za pośredniczenie a głównym kosztem ewentualne ujemne różnice kursowe wynikające z walutowego transferu zaliczki. Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT i wkrótce będzie obowiązana stosować kasę fiskalną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób należy ujmować sprzedaż na kasie fiskalnej, w sytuacji gdy nabywca wpłaca na rachunek Wnioskodawczyni kwotę wyższą niż faktyczna wartość Jej usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Sam transfer pieniędzy w części przeznaczonej na zaliczkę dla osoby trzeciej (właściciela apartamentu w Chorwacji) nie ma związku z przyszłą czynnością opodatkowaną w kraju, nie dotyczy też przyszłej sprzedaży zagranicznej Wnioskodawczyni. Kwota wynagrodzenia Strony jest poufną informacją dla nabywcy. Nabywca powinien otrzymać paragon na całą wpłaconą kwotę. W takiej sytuacji kasę fiskalną należy zaprogramować na wzór usług turystyki (VAT-marża) tj. dowolna litera z wyjątkiem litery A, wartość 0% (tzw. Zero techniczne) i fakt ten odnotować w książce kasy. Należy też prowadzić osobną ewidencję na potrzeby rozliczeń podatków. Podstawą prowadzenia osobnej ewidencji będą dane wynikające z konkretnej umowy wynajmu apartamentu i kwota otrzymana od nabywcy, pozwalające ustalić wartość sprzedaży Wnioskodawczyni.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Natomiast w myśl ust. 2a tego artykułu, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Zgodnie z art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 w Dziale IV dot. miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   
   

Powyższy artykuł wprowadza definicję podatnika, która ma zastosowanie tylko na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług.

Ogólna zasada dotycząca miejsca świadczenia usług na rzecz podatników wyrażona zostaław art. 28b ust. 1 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W myśl art. 28b ust. 3 ustawy, w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą ma stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Zatem, co do zasady, miejscem świadczenia usług na rzecz podatników jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla którego świadczone są te usługi. Ustawodawca wprowadził jednak liczne wyjątki od ww. zasady wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych m.in. z nieruchomościami.

I tak zgodnie z art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z wymienionego przepisu wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego, dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługobiorcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium, odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie należy wskazać, że wymieniony w powyższym przepisie katalog usług związanych z nieruchomościami jest katalogiem otwartym. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył bowiem nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

W tym miejscu wskazać należy wyrok TSUE z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C-166/05 pomiędzy Rudi Heger GmbH a Finanzamt Graz-Stadt (Austria), dotyczący przeniesienia praw do dokonywania połowów w formie odpłatnej cesji zezwoleń na dokonywanie połowów jako świadczenie usług związanych z nieruchomościami. W punkcie 23 ww. wyroku TSUE istotnie stwierdził, że „W tych okolicznościach należy zbadać jeszcze, czy związek łączący owe usługiz tymi nieruchomościami jest wystarczający. W rzeczywistości bowiem sprzeczne z systematyką art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy byłoby dopuszczenie, aby w zakresie tej zasady szczególnej mieściło się każde świadczenie usług, które pozostaje w jakimkolwiek, nawet niewielkim związku z nieruchomością, ponieważ znaczna liczba usług jest mniej lub bardziej związanaz nieruchomością”.

Ponieważ wspomniany wyżej katalog rodzajów usług związanych z nieruchomościami jest otwarty i ma jedynie charakter przykładowy, zasada wynikająca z art. 28e ustawy obejmuje wszelkiego rodzaju usługi, które są bezpośrednio związane z konkretną nieruchomością. Nie jest zatem istotny rodzaj danej usługi, ale fakt, że efekty tej usługi czy jej charakter są związane z nieruchomością – ściśle oznaczoną a więc podatkowo zidentyfikowaną.

Z orzecznictwa TSUE wynika więc, że dla uznania świadczonych usług za związane z nieruchomościami, musi wystąpić ścisły związek danego świadczenia z konkretną nieruchomością. Usługi te nie mogą mieć jedynie jakiegokolwiek związku z nieruchomością. Warunkiem uznania ich za związane z nieruchomością jest zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem, a daną nieruchomością. Oznacza to, że usługodawca powinien mieć swobodny dostęp do nieruchomości, polegający na możliwości realizacji podstawowego celu usług. Dostęp ten nie może przejawiać się jedynie tym, że umożliwi wykonanie dodatkowych czynności, które nie stanowią głównego założenia świadczenia.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. do porządku prawnego weszło rozporządzenie wykonawcze rady (UE) NR 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług.

Jak stanowi artykuł 31a ust. 1 ww. rozporządzenia usługi związane z nieruchomościami,o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Zgodnie z art. 31a ust. 2 rozporządzenia ustęp 1 obejmuje w szczególności m.in.:

9. świadczenie usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, łącznie z prawem do przebywania w określonym miejscu na podstawie praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie i podobnych;
16. pośrednictwo w sprzedaży, dzierżawie lub wynajmie nieruchomości oraz ustanowieniu lub przeniesieniu określonych udziałów w nieruchomościach lub praw rzeczowych dotyczących nieruchomości (bez względu na to, czy są one traktowane jako majątek rzeczowy, czy nie), inne niż pośrednictwo objęte ust. 3 lit. d).
    
    

Stosownie do art. 31a ust. 3 lit. d) rozporządzenia ustęp 1 nie ma zastosowania do pośrednictwa w świadczeniu usług zakwaterowania hotelowego lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, jeżeli pośrednik działa w imieniu i na rzecz osoby trzeciej.

W Notach wyjaśniających w sprawie unijnych przepisów o VAT w zakresie miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami, wchodzących w życie w 2017 r. (rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 1042/2013) odnośnie kwestii:

„Czy artykuł 31a ust. 2 lit. i) ma również zastosowanie do usług zakwaterowania świadczonych poza sektorem hotelarskim (np. do domków letniskowych, willi wakacyjnych, zamiany mieszkań itp.)?” wskazano:

„Zakres stosowania art. 31a ust. 2 lit. i) jest szeroki: ma on zastosowanie nie tylko do usług zakwaterowania w hotelach, lecz również do usług zakwaterowania w „sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi”. Oznacza to, że rodzaj lub miejsce zakwaterowania nie ma znaczenia dla kwalifikacji usługi. Istotnym kryterium jest fakt, czy nieruchomość będzie wykorzystywana do celów zakwaterowania, czy też nie. Każda usługa zakwaterowania podlegająca VAT (tj. uznana za świadczenie opodatkowane) może zatem kwalifikować się jako usługa związana z nieruchomością w rozumieniu art. 31a ust. 2 lit. i) bez względu na rodzaj zakwaterowania, którego dotyczy świadczenie usługi (pokój w hotelu, apartament, domek letniskowy, domek na drzewie, jurta, pole kempingowe itp.)” (pkt 196).

W tym miejscu należy wskazać, że usługi wynajmu apartamentu znajdującego się w Chorwacji bezsprzecznie podlegają opodatkowaniu w tym kraju, gdyż jak wynika z powołanych wyżej przepisów każda usługa zakwaterowania – w tym także w opisanych we wniosku apartamentach – jest związana z nieruchomością, a tym samym miejscem jej świadczenia stosownie do art. 28e ustawy oraz art. 31a ust. 2 lit. i) rozporządzenia 1042/2013 będzie miejsce położenia nieruchomości – tutaj Chorwacja. Zatem pobierane przez Wnioskodawczynię zaliczki na poczet wynajmu apartamentu w Chorwacji na pobyt urlopowy będą podlegały opodatkowaniu w Chorwacji.

Jak wyżej wskazano przedstawione w złożonym wniosku usługi wynajmu apartamentów w Chorwacji na pobyt wypoczynkowy bezsprzecznie stanowią usługi związane z nieruchomością, o których mowa w art. 31a ust. 2 lit. i) rozporządzenia 1042/2013. Jednakże Wnioskodawczyni nie świadczy usług wynajmu tych obiektów, a jedynie pośredniczy w ich wynajmie. W tym miejscu należy wskazać, że do przedstawionej w rozpatrywanej sprawie sytuacji będzie miała zastosowanie regulacja art. 31a ust. 3 lit. d) rozporządzenia 1042/2013, w myśl której usługi pośrednictwa w świadczeniu usług zakwaterowania w apartamentach w Chorwacji jako usługi świadczone na rzecz osób trzecich nie będą podlegały opodatkowaniu w kraju położenia tych obiektów.

W tej sytuacji należy rozpatrzeć regulację art. 28d ustawy, zgodnie z którym miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami przez pośredników działających w imieniu i na rzecz osób trzecich jest miejsce, w którym dokonywana jest podstawowa transakcja.

W tym miejscu należy wskazać, że usługa rezerwacji apartamentu położonego w Chorwacji jest usługą odrębną od usługi jego wynajmu polskim klientom, którą to usługę realizuje właściciel danego apartamentu w tym kraju. Zatem podstawową transakcją w rozpatrywanej sprawie będzie świadczona przez Wnioskodawczynię w Polsce usługa rezerwacji danego apartamentu na pobyt wypoczynkowy, tym samym Wnioskodawczyni jest obowiązana opodatkować świadczone usługi zgodnie z miejscem ich świadczenia, czyli na terytorium kraju.

Należy zauważyć, że obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy o VAT.

I tak, w ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, że podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie dotyczące zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących reguluje rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2016 r., poz. 2177), zwane dalej „rozporządzeniem”.

Regulacje zawarte w powołanym rozporządzeniu przewidują zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących ze względu na wysokość obrotu – do określonej tym przepisem wysokości obrotów (zwolnienie podmiotowe) oraz rodzaj prowadzonej działalności – zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia (zwolnienie przedmiotowe).

Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r.:

1. podatników, u których obrót zrealizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli obrót z tego tytułu nie przekroczył, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł;
2. podatników rozpoczynających po dniu 31 grudnia 2016 r. dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli przewidywany przez podatnika obrót z tego tytułu nie przekroczy, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w danym roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.
   
   

Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia, zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie stosuje się do podatników, którzy w poprzednim roku podatkowym byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania.

W przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w kwocie 20.000 zł (§ 5 ust. 1 rozporządzenia).

W myśl § 5 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 2, zwolnienie to traci moc po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym podatnik przekroczył obrót z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności, w kwocie 20.000 zł.

Wskazać należy, że każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż (w danym roku) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Wyżej wymienione zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej ma charakter podmiotowy, tj. dotyczy podmiotu. Z powołanych przepisów wynika zatem, że obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, jak również termin, w którym należy rozpocząć jego realizację, uzależniony jest ściśle od faktu dokonywania sprzedaży w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy o VAT.

Jak stanowi § 2 ust. 1 rozporządzenia, zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2017 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym z obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej, tj. dotyczy przedmiotu działalności.

W § 4 rozporządzenia wymienione zostały czynności wyłączające możliwość korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania, o którym mowa w § 2 i § 3, tj. zwolnienia przedmiotowego i podmiotowego.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegająca na rezerwacji apartamentów w Chorwacji w celu ich wynajmu dla Polaków na pobyt urlopowy. Do ustalonej z właścicielem apartamentu ceny, procentowo jest doliczana wartość usługi pośredniczenia. Nabywca w Polsce, po zaakceptowaniu oferowanych warunków, wpłaca na rachunek Wnioskodawczyni określony procent ceny ostatecznej. Otrzymana kwota stanowi sumę całej zapłaty Wnioskodawczyni za usługę (brutto) i w pozostałej części równowartość żądanej przez właściciela apartamentu zaliczki. Kwotę zaliczki Strona niezwłocznie transferuje do Chorwacji.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni jest obowiązek i sposób ewidencjonowania na kasie rejestrującej wpłacanych przez klientów kwot.

Należy zauważyć, że w poz. 39 ww. załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że aby podatnik miał możliwość skorzystania z prawa do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie § 2 ust. 1 w powiązaniu z poz. 39 załącznika powołanego rozporządzenia, muszą łącznie zostać spełnione następujące warunki: zapłata musi być w całości dokonana za pośrednictwem poczty lub banku na rachunek bankowy podatnika, z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę musi jednoznacznie wynikać, jakiej konkretnie czynności dotyczyła, a przedmiotem świadczenia nie są usługi wymienione w § 4 pkt 2 rozporządzenia.

Niewystąpienie jednego z nich oznacza brak możliwości zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

W rozpatrywanej sprawie Wnioskodawczyni wskazała, że całość należności za świadczoną przez Nią usługę rezerwacji apartamentu w Chorwacji oraz należną właścicielowi apartamentu zaliczkę na poczet usługi wynajmu - Wnioskodawczyni otrzymuje na swój rachunek bankowy.

Jak wyżej wskazał tut. Organ miejscem opodatkowania dla usługi wynajmu apartamentu położonego w Chorwacji jest ten kraj i w związku z tym zaliczka wpłacana Wnioskodawczyni na poczet tego wynajmu zgodnie z art. 28e ustawy jako usługi związanej z nieruchomością nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce lecz w Chorwacji.

W kontekście powołanych wyżej przepisów należy zauważyć, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy użyciu kasy rejestrującej dotyczy wyłącznie czynności sprzedaży, która zgodnie z definicją obejmuje świadczenie usług (dostawę towarów) na terytorium kraju.

W rozpatrywanej sprawie jedynie usługa rezerwacji apartamentu realizowana przez Wnioskodawczynię podlega opodatkowaniu na terytorium Polski i tylko w stosunku do niej może wystąpić obowiązek ewidencjonowania na kasie rejestrującej.

W związku z tym w przypadku świadczenia przez Wnioskodawczynię usług polegających na rezerwacji apartamentu w Chorwacji na pobyt urlopowy osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej oraz rolnikom ryczałtowym, w sytuacji gdy cała należność za te usługi za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo - kredytowej wpływać będzie na rachunek bankowy Wnioskodawczyni oraz jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie będzie wynikać, jakiej konkretnie czynności dotyczyła, Wnioskodawczyni będzie miała prawo do zastosowania zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego do 31 grudnia 2017 r., na mocy § 2 ust. 1 w zw. z poz. 39 załącznika do rozporządzenia.

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni, zgodnie z którym zobowiązana będzie do prowadzenia ewidencji obrotu i podatku VAT przy zastosowaniu kas rejestrujących z tytułu prowadzonej działalności, należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.