Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.4.2017.2.RS
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku złożonym w dniu 4 stycznia 2017 r., uzupełnionym w dniu 15 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji oraz opodatkowania renty wdowiej przyznanej w Irlandii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 15 marca 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji oraz opodatkowania renty wdowiej przyznanej w Irlandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wdową od dnia 16 kwietnia 2016 r. W dniu 20 października 2016 r. otrzymała informację z instytucji irlandzkiej S. Office o przyznaniu Jej renty wdowiej po zmarłym mężu w kwocie 193,50 € tygodniowo. Została ona przyznana od dnia 22 kwietnia 2016 r. Ww. kwotę Wnioskodawczyni otrzymuje na osobisty rachunek w irlandzkim banku.

Od lutego 2016 r. Wnioskodawczyni zamieszkuje w Polsce. Posiada irlandzkie ubezpieczenie zdrowotne na podstawie poświadczenia na druku E106. Wnioskodawczyni nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego i nie jest zatrudniona w Polsce.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w okresie otrzymywania renty wdowiej Jej miejscem zamieszkania dla celów podatkowych była i jest Irlandia. W ww. okresie zgodnie z wewnętrznym prawem Irlandii posiada miejsce zamieszkania i stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W Irlandii przebywa od 2011 r., tam poznała męża i prowadziła wspólne gospodarstwo, posiadała zatrudnienie i przed instytucją podatkową R. jest odpowiedzialna za opodatkowanie swoich przychodów. Wnioskodawczyni posiada irlandzki numer telefonu, w Irlandii zamieszkuje Jej i męża rodzina. Posiada też wielu znajomych, otwarty rachunek w banku od początku pobytu. W Irlandii posiada numer identyfikacji podatkowej, który uprawnia Ją do funkcjonowania jako rezydent.

Natomiast w Polsce Wnioskodawczyni nie jest nigdzie zatrudniona, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie płaci żadnego abonamentu ani za telewizję kablową, ani za internet ani też za telefon, nie jest związana umową kredytową ani żadną inną, która powodowałaby Jej stałą obecność w Polsce. Nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego. W Polsce jedynym powiązaniem majątkowym jest mieszkanie, które posiada od 1999 r., z którego korzysta w celach chwilowych pobytów w Polsce, jak obecnie. Jest ono niezbędne, kiedy Wnioskodawczyni osiągnie wiek emerytalny i wtedy wróci do Polski na stałe. Obecnie jest osobą samotną i nic Jej nie powstrzymuje aby mieszkać w Irlandii. Nie przynależy do żadnych organizacji, ani nie podlega żadnym instytucjom w Polsce. Nie posiada żadnych inwestycji ani zobowiązań w Polsce. Za to w Irlandii otrzymuje ww. rentę wdowią i posiada prawo do opieki zdrowotnej. W Polsce bywa w celach urlopowych, około 3 razy w roku, jest obywatelem Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawczyni powinna odprowadzać podatek w Polsce w sytuacji, gdy nie jest zatrudniona w Polsce, nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego a renta jest Jej jedynym dochodem?
2. Jeśli tak to w jaki sposób, na jakich drukach musi się rozliczać, jeżeli renta wpływa cotygodniowo na konto zagraniczne?
3. Czy posiadanie mieszkania jest wskazaniem do nieograniczonego obowiązku podatkowego?
4. Czy w opisanej sytuacji Wnioskodawczyni może być objęta ograniczonym obowiązkiem podatkowym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna odprowadzać podatku w Polsce od przyznanej renty zagranicznej, ponieważ nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego oraz nie jest w Polsce zatrudniona. Według Wnioskodawczyni jest wiele interpretacji, które wskazują na to, że posiadanie mieszkania w Polsce nie przesądza o rezydencji podatkowej. Stały adres zamieszkania w Irlandii kwalifikuje Ją do obecnej rezydencji w Irlandii. Uważa, że jeśli ze względu na przyjazdy do Polski i mieszkanie nie może utracić rezydencji polskiej to powinna być objęta ograniczonym obowiązkiem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2b ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2016 r., za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej, oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 13 listopada 1995 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129), w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, pobytu, siedzibę, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie z tytułu dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

1. osobę uważa się za mająca miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że Wnioskodawczyni jest wdową od dnia 16 kwietnia 2016 r. W dniu 20 października 2016 r. otrzymała informację z instytucji irlandzkiej S. Office o przyznaniu Jej renty wdowiej po zmarłym mężu w kwocie 193,50 € tygodniowo. Została ona przyznana od dnia 22 kwietnia 2016 r. Ww. kwotę Wnioskodawczyni otrzymuje na osobisty rachunek w irlandzkim banku.

Od lutego 2016 r. Wnioskodawczyni zamieszkuje w Polsce. Posiada irlandzkie ubezpieczenie zdrowotne na podstawie poświadczenia na druku E106. Wnioskodawczyni nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego i nie jest zatrudniona w Polsce.

W okresie otrzymywania renty wdowiej Jej miejscem zamieszkania dla celów podatkowych była i jest Irlandia. W ww. okresie zgodnie z wewnętrznym prawem Irlandii posiada miejsce zamieszkania i stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. W Irlandii przebywa od 2011 r., tam poznała męża i prowadziła wspólne gospodarstwo, posiadała zatrudnienie i przed instytucją podatkową R. jest odpowiedzialna za opodatkowanie swoich przychodów. Wnioskodawczyni posiada irlandzki numer telefonu, w Irlandii zamieszkuje Jej i męża rodzina. Posiada też wielu znajomych, otwarty rachunek w banku od początku pobytu. W Irlandii posiada numer identyfikacji podatkowej, który uprawnia Ją do funkcjonowania jako rezydent.

Natomiast w Polsce Wnioskodawczyni nie jest nigdzie zatrudniona, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie płaci żadnego abonamentu ani za telewizję kablową, ani za internet ani też za telefon, nie jest związana umową kredytową ani żadną inną, która powodowałaby Jej stałą obecność w Polsce. Nie posiada polskiego ubezpieczenia zdrowotnego. W Polsce jedynym powiązaniem majątkowym jest mieszkanie, które posiada od 1999 r., z którego korzysta w celach chwilowych pobytów w Polsce, jak obecnie. Jest ono niezbędne, kiedy Wnioskodawczyni osiągnie wiek emerytalny i wtedy wróci do Polski na stałe. Obecnie jest osobą samotną i nic Jej nie powstrzymuje aby mieszkać w Irlandii. Nie przynależy do żadnych organizacji, ani nie podlega żadnym instytucjom w Polsce. Nie posiada żadnych inwestycji ani zobowiązań w Polsce. Za to w Irlandii otrzymuje ww. rentę wdowią i posiada prawo do opieki zdrowotnej. W Polsce bywa w celach urlopowych, około 3 razy w roku, jest obywatelem Polski.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności fakt, iż Wnioskodawczyni w okresie otrzymywania renty wdowiej, miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych i stałe miejsce zamieszkania w Irlandii, gdzie zamieszkuje Jej i męża rodzina, tam posiada rachunek bankowy, ubezpieczenie zdrowotne, w Polsce natomiast przebywa około 3 razy w roku w celach urlopowych uznać należy, że mimo posiadania w Polsce lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w czasie Jej chwilowych pobytów, w Polsce objęta jest ograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, w przedstawionej we wniosku sytuacji otrzymywana z Irlandii renta wdowia nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.