Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.1.2017.1.DR
z 24 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2017 r. (data wpływu 1 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej wydatków związanych z nabyciem środków trwałych, poniesionych przed oddaniem tych środków do używania – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 22 lipca 2016 r. Wnioskodawca wraz z żoną zaciągnęli kredyt gotówkowy na potrzeby konsumpcyjne, który posłużył do rozpoczęcia działalności gospodarczej, zarejestrowanej w urzędzie w dniu 2 sierpnia 2016 r. Przedmiotem działalności jest transport drogowy towarów. Uruchomienie działalności gospodarczej dotyczącej transportu wiąże się ze sporymi wymogami i wydatkami. Zaciągnięty kredy został przeznaczony na:

• uzyskanie zezwolenia od starosty na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
• zabezpieczenie na pojazd w postaci polisy ubezpieczeniowej,
• ubezpieczenie OC przewoźnika,
• zakup używanego samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony,
• rejestrację pojazdu,
• dodatkowe badanie techniczne potrzebne do rejestracji,
• ubezpieczenie samochodu,
• podatek od środków transportu,
• badanie tachografu (legalizacja),
• opłatę za parking samochodu,
• zakup nawigacji,
• koszty związane z wymianą zużytych lub uszkodzonych części np. zakup sześciu opon i kosztów związanych z ich wymianą, naprawę klimatyzacji (zakup chłodnicy i jej wymiana), zakup sterownika i jego montaż, zakup i naprawa klamki, naprawa regulacji fotela kierowcy i pasażera, naprawa regulacji ogrzewania kabiny, montaż moskitiery na owady przed chłodnicą, naprawa szyberdachu, naprawa podgrzewania lusterek bocznych, uszczelnienie układu chłodzenia przy retarderze, napełnienie układu centralnego smarowania tawotem, podłączenie lodówki i trójnika gniazdek elektrycznych, naprawa podświetlenia na desce rozdzielczej, usztywnienie (poprawny montaż) owiewek bocznych i dachowej, przegląd warsztatowy układu jezdnego (drążki kierownicze, stabilizatory jazdy i zwrotnic),
• zakup narzędzi do samochodu,
• zakup pieczątki,
• zakup laptopa,
• zakup paliwa na pierwszą trasę.

W związku z tym, iż suma kosztów poniesionych na rozpoczęcie i rozruch działalności jest niższa niż uzyskany kredyt, Wnioskodawca wyliczył procentowo udział wydatków do kwoty uzyskanego kredytu. Wnioskodawca nadmienił, że część prowizji oraz ubezpieczeń związanych z kredytem zgodnie z obowiązującym prawem powiększyła w części procentowej wartość zakupionego samochodu.

Ponadto Wnioskodawca dodał, że ubezpieczenie kredytu na wypadek utraty pracy oraz śmierci było obowiązkowe i jest wystawione tylko na Wnioskodawcę, mimo iż kredytobiorcą jest też żona Wnioskodawcy, z którą nie ma on rozdzielności majątkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca mógł zaliczyć w koszty uzyskania przychodu prowizję, ubezpieczenie kredytu oraz odsetki w wysokości zgodnej co do wyliczonego udziału wykorzystania kredytu?

Zdaniem Wnioskodawcy – zgodnie z ogólną zasadą wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty poniesione na rozpoczęcie działalności, tj. zezwolenie od starosty, odpowiednie polisy, zakup samochodu niewątpliwie stanowią wydatek, dzięki któremu Wnioskodawca może prowadzić działalność gospodarczą. Pozostałe wydatki dotyczące naprawy oraz wymiany zużytych części też mieszczą się w katalogu kosztów związanych z zabezpieczeniem źródła przychodów. Zakup nawigacji ułatwia Wnioskodawcy wybór odpowiedniej trasy i szybsze dotarcie do klienta. Zakup laptopa ułatwia Wnioskodawcy kontakt pisemny ze spedycją oraz możliwość pisania i uzyskiwania dokumentów.

Ponadto przepisy nie uzależniają możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na spłatę odsetek od kredytów przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzenia działalności gospodarczej od klasyfikacji, czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu. Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodów ma faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej wydatków związanych z nabyciem środków trwałych poniesionych przed oddaniem tych środków do używania – jest nieprawidłowe, natomiast w pozostałej części – jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo –skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przez pojęcie „zachować” należy rozumieć „dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać”. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza „uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę”. Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów istotne znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) (pkt 32),
• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji (pkt 33).

Z treści cytowanych przepisów wynika więc, że odsetki od kredytu mogą być – co do zasady – zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem łącznego spełnienia następujących warunków:

• zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę,
• odsetki zostały zapłacone,
• odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uzależniają możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na spłatę odsetek od pożyczek (kredytów) przeznaczonych na sfinansowanie kosztów prowadzonej działalności gospodarczej, od klasyfikacji czy nazwy kredytów stosowanych przez instytucje finansowe, jak również od rodzaju zaciągniętego kredytu.

Decydujące znaczenie dla ustalenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu, a nie treść umowy kredytowej zawartej z bankiem. Istotne dla oceny, czy ponoszone wydatki spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej jest to, czy środki pozyskane na podstawie umowy kredytu zostały wydatkowane na cele związane z działalnością gospodarczą.

Oznacza to, że nie można odmówić prawa do zaliczenia w koszty odsetek i innych kosztów związanych z zaciągnięciem kredytu (tj. prowizji oraz kosztów ubezpieczenia kredytu) od kredytu zaciągniętego przez podatnika, w sytuacji gdy wykaże on związek pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskanym przychodem.

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Jak stanowi art. 22d ust. 2, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Zauważyć jednak należy, że podatnik - wprowadzając środek trwały do ewidencji - musi określić jego wartość początkową.

W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z żoną zaciągnął kredyt gotówkowy na potrzeby konsumpcyjne, który posłużył do rozpoczęcia działalności gospodarczej. Przedmiotem działalności jest transport drogowy towarów. Zaciągnięty kredyt został przeznaczony na:

• uzyskanie zezwolenia od starosty na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego,
• zabezpieczenie na pojazd w postaci polisy ubezpieczeniowej,
• ubezpieczenie OC przewoźnika,
• zakup używanego samochodu ciężarowego powyżej 3,5 tony,
• rejestrację pojazdu,
• dodatkowe badanie techniczne potrzebne do rejestracji,
• ubezpieczenie samochodu,
• podatek od środków transportu,
• badanie tachografu (legalizacja),
• opłatę za parking samochodu,
• zakup nawigacji,
• koszty związane z wymianą zużytych lub uszkodzonych części,
• zakup narzędzi do samochodu,
• zakup pieczątki,
• zakup laptopa,
• zakup paliwa na pierwszą trasę.

W związku z tym, iż suma kosztów poniesionych na rozpoczęcie działalności jest niższa niż uzyskany kredyt, Wnioskodawca wyliczył procentowo udział wydatków do kwoty uzyskanego kredytu. Wnioskodawca nadmienia, część prowizji oraz ubezpieczeń związanych z kredytem zgodnie z obowiązującym prawem powiększyła w części procentowej wartość zakupionego samochodu. Ponadto, ubezpieczenie kredytu na wypadek utraty pracy oraz śmierci było obowiązkowe i jest wystawione tylko na Wnioskodawcę, mimo że kredytobiorcą jest również żona Wnioskodawcy, z którą nie ma on rozdzielności majątkowej.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny uznać należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z obsługą zaciągniętego kredytu konsumpcyjnego z tytułu odsetek, obowiązkowego ubezpieczenia (a zatem warunkującego uzyskanie kredytu) oraz prowizji – odpowiadające części przeznaczonej na pokrycie wydatków związanych z prowadzoną działalnością – spełniają kryterium związku z uzyskiwanym przychodem z działalności gospodarczej o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kredyt ten dotyczy bowiem składników majątku (np. samochód ciężarowy) oraz innych wydatków (np. ubezpieczenie pojazdu) przeznaczonych na rozpoczęcie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowego towarów. Nie jest przy tym istotne, że kredyt zaciągnięty został na potrzeby konsumpcyjne. Decydujące znaczenie ma faktyczne wydatkowanie kredytu.

Wobec tego, zarówno odsetki jak i prowizja oraz obowiązkowe ubezpieczenie – proporcjonalnie do części kredytu przeznaczonej na działalność gospodarczą i jednocześnie nieprzeznaczonej na nabycie środków trwałych – podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W przypadku nabycia środków trwałych istotne znaczenie ma natomiast moment zapłaty proporcjonalnie ustalonej części odsetek, prowizji i ubezpieczenia. Jeżeli są one naliczone i zapłacone po dniu oddania środka trwałego do używania, również podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów dacie ich poniesienia.

Jednakże wydatki związane z nabyciem środków trwałych, poniesione przed oddaniem tych środków trwałych do używania, zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, powiększają ich wartość początkową i nie będą podlegać bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Wyłącznie odpisy amortyzacyjne dokonywane od powyższych środków trwałych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Pamiętać przy tym należy o obowiązku właściwego udokumentowania ponoszonych z ww. tytułu wydatków. Przy czym niezbędne jest, aby zgromadzone dokumenty umożliwiały w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo  skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami (lub z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Podsumowując, odsetki, prowizja oraz obowiązkowe ubezpieczenie związane z nabyciem środków trwałych, poniesione przed oddaniem tych środków trwałych do używania nie mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy w tej części należy uznać za nieprawidłowe. W pozostałym zakresie stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.