Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1061-IPTPB3.4511.123.2017.1.AC
z 21 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przedawnienia zobowiązania kredytowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 18 września 2009 r. Wnioskodawczyni zawarła z … S.A. umowę kredytu. W związku z brakiem płatności umowa została wypowiedziana.

W dniu 7 lutego 2012 r. ze względu na brak wywiązywania się kredytobiorcy z umowy – Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2012 r. nadał klauzulę wykonalności. W konsekwencji na dzień 10 sierpnia 2012 r. kwota kredytu i odsetki stały się wymagalne. Dnia 17 września 2013 r. …, zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę przelewu wierzytelności. Od daty nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu do października 2015 r. nie zostały podjęte żadne działania windykacyjne. Dopiero dnia 13 października 2015 r. … skierowała pozew do Sądu Rejonowego dla … o zapłatę kwoty 7 576 zł 68 gr. Sprawa została zarejestrowana pod sygn. akt ….

Wnioskodawczyni w złożonym sprzeciwie podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności – podniosła, że dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – termin przedawnienia wynosi trzy lata (przy czym wystarczy, aby działalność gospodarczą prowadziła jedna ze stron). Powyższe oznacza, że w niniejszej sprawie roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą (osobą fizyczną) a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od dnia nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu, co miało miejsce dnia 10 sierpnia 2012 r. W wyniku złożonego przez Wnioskodawczynię sprzeciwu sprawa następnie została zarejestrowana pod sygn. akt …, a Sąd Rejonowy wyrokiem z 16 maja 2016 r. oddalił powództwo w całości. … złożyła w niniejszej sprawie apelację. Sprawa została następnie zarejestrowana w Sądzie Okręgowym w … sygn. akt …. Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 16 listopada 2016 r. oddalił powództwo w całości. Pismem z dnia 18 stycznia 2017 r. … S.A. działając na rzecz Wierzyciela … poinformował, że Wierzyciel – … uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i poinformował, że przedawniona kwota będzie stanowiła przychód Wnioskodawczyni w 2016 r. i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wierzyciel sporządzi informację PIT-8C i prześle ją do właściwego urzędu skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przychodem Wnioskodawczyni (osoby fizycznej) podlegającym opodatkowaniu jest cała kwota długu wraz z odsetkami na dzień 18 stycznia 2017 r. (dzień uznania przez wierzyciela zarzutu przedawnienia), mimo że termin przedawnienia minął wcześniej?
2. Czy przychodem Wnioskodawczyni (osoby fizycznej) podlegającym opodatkowaniu jest kwota należności głównej i odsetek ustawowych na dzień przedawnienia?
3. Czy obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem w dacie przedawnienia, ma podstawę do wystawienia informacji PIT-8C i w jakiej wysokości?
4. Czy Wnioskodawczyni podlega obowiązkowi opodatkowania takiego przychodu?
5. Czy przychodem osoby fizycznej podlegającym opodatkowaniu jest: kwota zadłużenia z tytułu kapitału, kwota odsetek do momentu przedawnienia, czyli w okresie 3 lat od postawienia roszczenia w stan wymagalności, kwota odsetek naliczona przez wierzyciela, który wykupił dług, do dnia uznania przeterminowania, czyli do dnia 18 stycznia 2017 r.?
6. Wnioskodawczyni prosi o określenie ewentualnego momentu powstania przychodu i interpretację, czy przychód taki podlega obowiązkowi podatkowemu w chwili obecnej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, instytucję przedawnienia określają przepisy art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.; dalej: K.c.) Z przepisów tych wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu, a po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (zob. art. 117 K.c.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, organy podatkowe najczęściej wyjaśniają, że osobom fizycznym, których wierzytelności się przedawniły, informacje PIT-8C należy sporządzać (zob. stanowiące zmianę interpretacji indywidualnej pismo Ministra Finansów z dnia 16 października 2013 r., nr DD3/033/109/CRS/11/RD-107221/13). W interpretacji tej zapisana jest wyraźnie kwestia – kiedy powstaje przychód z przedawnienia – „Odnosząc się do trzeciej sytuacji opisanej w stanie faktycznym, tj. przedawnienia wierzytelności z tytułu należności głównej i odsetek wymagalnych oraz jej odpisania w księgach banku w koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodu, bez zwolnienia kredytobiorcy z obowiązku spłaty wierzytelności w trybie art. 508 Kodeksu cywilnego, Minister Finansów stoi na stanowisku, że w takim przypadku także u kredytobiorcy dochodzi do powstania realnego przysporzenia majątkowego, które podlega opodatkowaniu.

Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Zgodnie z art. 117 § 2 Kodeksu cywilnego, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem, ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia.

Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe. Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata”.

Jeżeli więc przyjąć stanowisko reprezentowane przez organy podatkowe – w opinii Wnioskodawczyni – jedynym momentem, który można uznać za datę powstania przychodu z przedawnienia, jest moment przedawnienia się wierzytelności. Przyjęcie takiego stanowiska oznaczałoby, że w przedstawionej sytuacji przychód Wnioskodawczyni powstał w roku, za który zobowiązanie podatkowe już uległo przedawnieniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, potwierdzenie takiego stanowiska zostało również zaprezentowane w prawomocnych wyrokach. I tak wg wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 2966/08, pkt 14 uzasadnienia: „W przypadku umorzenia nie przedawnionych zobowiązań, przychód powstawałby – tak jak wskazywały organy – w dacie umorzenia zobowiązań. W przypadku przedawnienia roszczenia przychód ten powstałby z pierwszym dniem po upływie terminu przedawnienia", oraz pkt 16 uzasadnienia, gdzie jest napisane: „przedawnienie roszczenia majątkowego (w tym przypadku przedawnienie roszczenia banku o zwrot pożyczki wraz z odsetkami) powoduje, że przekształca się ono w tak zwane zobowiązanie niezupełne (naturalne), którego cechą jest niemożność jego przymusowej realizacji (Komentarz do Kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, Część ogólna, pod red. S. Dmowskiego, S. Prudnickiego, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis Warszawa 2004, str. 442). W konsekwencji, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 15 stycznia 2008 r. (sygn. akt II FKS 1578/06), zgodnie z którym „postawionymi do dyspozycji” są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik – wykazując określoną aktywność – ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji podatnika – czyli w przypadku przedawnionego zobowiązania jest to pierwszy dzień po upływie terminu przedawnienia”.

Druga kwestia dotyczy wysokości przychodu z tytułu przedawnienia. Wnioskodawczyni wskazuje, że i tę kwestię wyjaśniło Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 16 października 2013 r. (DD3/033/109/CRS/11/RD-107221/13), wyjaśniając, że przychód ten składa się „z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień umorzenia/przedawnienia”. A zatem przyjęcie stanowiska, że w przedstawionej sytuacji istnieje podstawa do wystawienia informacji PIT-8C oraz może to uczynić obecny wierzyciel oznaczałoby, że informację PIT-8C należy wystawić na kwotę należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia. W niniejszej sprawie, roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy kredytobiorcą a prowadzącym działalność gospodarczą bankiem uległo przedawnieniu po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od daty nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód był przychodem w chwili przedawnienia roszczenia, czyli najpóźniej w sierpniu 2015 r., tj. 3 lata od daty nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu. Wobec powyższego, w związku z przedawnieniem zobowiązania kredytowego, nie nastąpiło po stronie Wnioskodawczyni trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu, tak jak to występuje w przypadku umorzenia wierzytelności przez bank, bowiem samo przedawnienie zobowiązania nie wywołuje zmiany charakteru zobowiązania na zobowiązanie bezzwrotne i nie powoduje powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, powództwo zostało oddalone w całości, wobec czego dług nie istnieje. Zatem, nie wystąpił obowiązek wystawienia informacji PIT-8C przez płatnika, a Wnioskodawczyni nie uzyskała przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów „inne źródła”. Do tego źródła zaliczone są te przychody, które nie zostały przez ustawodawcę przypisane do konkretnej kategorii wymienionej w art. 10 ust. 1 pkt 1-8a tej ustawy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

W tym miejscu należy wskazać, że stosownie do postanowień art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128, z późn. zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei zgodnie z art. 117 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459), z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

W świetle powyższego, zobowiązanie przedawnione przekształca się w tzw. zobowiązanie naturalne. Nie może ono być wyegzekwowane pod przymusem ani też zasądzone przez sąd powszechny, jeżeli dłużnik powoła się na upływ terminu przedawnienia. Niemniej jednak, w sytuacji gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania mimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu. Kredytobiorca kosztem kredytodawcy osiąga realne przysporzenie majątkowe.

Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód z innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 18 września 2009 r. Wnioskodawczyni zawarła z … S.A. umowę kredytu. W dniu 7 lutego 2012 r. ze względu na brak wywiązywania się kredytobiorcy z umowy – Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2012 r. nadał klauzulę wykonalności. W konsekwencji na dzień 10 sierpnia 2012 r. kwota kredytu i odsetki stały się wymagalne. Dnia 17 września 2013 r. …, zawarła z wierzycielem pierwotnym umowę przelewu wierzytelności. Od daty nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu do października 2015 r. nie zostały podjęte żadne działania windykacyjne. Dopiero dnia 13 października 2015 r. … skierowała pozew do Sądu Rejonowego o zapłatę kwoty 7 576 zł 68 gr. Wnioskodawczyni w złożonym sprzeciwie podniosła zarzut przedawnienia wierzytelności po 3 latach od daty postawienia roszczenia w stan wymagalności, a więc od dnia nadania klauzuli wykonalności Bankowemu Tytułowi Egzekucyjnemu, co miało miejsce dnia 10 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy wyrokiem z 16 maja 2016 r. oddalił powództwo w całości. Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 16 listopada 2016 r. oddalił powództwo w całości. Pismem z dnia 18 stycznia 2017 r. … S.A. działając na rzecz Wierzyciela … poinformował, że Wierzyciel – … uznał zarzut przedawnienia jako zasadny i poinformował, że przedawniona kwota będzie stanowiła przychód Wnioskodawczyni w 2016 r. i będzie podlegała opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z czym wierzyciel sporządzi informację PIT-8C i prześle ją do właściwego urzędu skarbowego.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i sformułowanych w nim pytań oraz do powołanych przepisów prawa podatkowego należy zauważyć, że odmowa przez Wnioskodawczynię spłaty zaciągniętego kredytu, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w 2015 r., tj. w momencie przedawnienia zobowiązania, w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia, czyli za okres 3 lat od postawienia roszczenia w stan wymagalności. Obecny wierzyciel, który nie był wierzycielem na dzień przedawnienia zobowiązania kredytowego nie miał obowiązku wystawienia Wnioskodawczyni informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do wystawienia powyższej informacji zobowiązany był bank, z którym Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytową. W informacji tej bank powinien zawrzeć kwotę przychodu w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia.

Stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na świadczeniodawcy ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C na imię kredytobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania (na moment przedawnienia), którego kredytobiorca odmawia spłacenia.

Na Wnioskodawczyni ciążył obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy 2015, stosownie do art. 45 ust. 1 i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca – w dacie przedawnienia – osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).

Zatem, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Należy wskazać ponadto, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 powołanej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 ww. ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Dla zobowiązania podatkowego powstałego w 2015 r. przedawnienie nastąpi z dniem 31 grudnia 2021 r.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ wydając interpretację indywidualną prawa podatkowego opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i nie jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego – dlatego dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają ocenie Organu. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej  wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla Organu podatkowego. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w każdej z nich zawarte jest wiążące. W związku z tym, organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami – nie tylko innych organów podatkowych, jednak nie stosują wprost tych rozstrzygnięć także i z tego zwykłego powodu, że nie stanowią one materialnego prawa podatkowego.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów, podkreślić należy, że jakkolwiek orzeczenia sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te, zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z poźn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa. Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.