Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.1156.2016.2.HS
z 12 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) w zw. z art. 223 § 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 27 grudnia 2016 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.), uzupełnionym 5 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokali mieszkalnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokali mieszkalnych.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 21 marca 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.1156.2016.1.HS wezwano Zainteresowanych do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 5 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zainteresowana będąca stroną postępowania i jej córka (Zainteresowana niebędąca stroną postępowania) były współwłaścicielkami nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną zabudowaną budynkiem i w ramach swych udziałów Zainteresowana będąca stroną zajmowała mieszkanie nr 16 a jej córka zajmowała mieszkanie nr 18. Sąd Rejonowy postanowieniem z 5 czerwca 2007 r. zniósł współwłasność tej nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali przyznając na własność Zainteresowanej niebędącej stroną postępowania (córce) lokal mieszkalny nr 18, a na rzecz Zainteresowanej będącej stroną postępowania własność lokalu mieszkalnego nr 16. Tytułem spłat Sąd zasądził na rzecz Państwa L. – od córki 611,00 zł i od Zainteresowanej 346,00 zł, na rzecz Pani T. i Pana M. – od córki 1 199,00 zł i od Zainteresowanej – 543,00 zł, na rzecz Gminy i Skarbu Państwa od córki – 230 789,00 zł i od Zainteresowanej – 130 774,00 zł, przy czym spłaty te rozłożył na 10 rocznych rat. Apelację od tego postanowienia wniósł tylko Skarb Państwa i tylko w części dotyczącej wysokości zasądzonych na jego rzecz spłat twierdząc, że powinny być one wyższe o około 100%. W toku postępowania apelacyjnego nastąpiła komunalizacja udziałów Skarbu Państwa w tej nieruchomości, w wyniku której udziały te nabyła Gmina. Sąd Okręgowy rozpoznając tę apelację w postanowieniu z 21 grudnia 2012 r. podwyższył wartość całej nieruchomości ponad dwukrotnie (z kwoty 6 270 600,00 zł do kwoty 13 439 467,00 zł), przyznał na rzecz Zainteresowanej będącej stroną postępowania i jej córki własność lokali mieszkalnych nr 16 i nr 18 przyznanych już w ww. postanowieniu Sądu Rejonowego i zasądził spłaty: na rzecz Pani L. od córki – 1 034,00 zł i od Zainteresowanej – 561,00 zł oraz na rzecz Gminy od córki – 529 583,00 zł i od Zainteresowanej – 287 263,00 zł, przy czym spłaty te rozłożył na 10 rocznych rat płatnych do 30 stycznia każdego roku począwszy od 2013 r. Zainteresowana będąca stroną postępowania sprzedała swój lokal 30 września 2016 r. za kwotę 335 000,00 zł. Wartość jej udziału, jako współwłaścicielki tego lokalu, wynosiła 67 197,00 zł, a wartość zasądzonych od Zainteresowanej spłat na rzecz Gminy i Pani L. wynosi 287 824,00 zł. Córka sprzedała lokal 21 listopada 2016 r. za kwotę 610 000,00 zł. Wartość jej udziału, jako współwłaścicielki tego lokalu, wynosiła 268 789,00 zł, a wartość zasądzonych od niej spłat na rzecz Gminy i Pani L. wynosi kwotę 530 617,00 zł. Spłaty zasądzone na rzecz Pani L. zostały zapłacone w całości w 2013 r. Przed sprzedażą lokalu Zainteresowana będąca stroną postępowania zapłaciła na rzecz Gminy cztery z zasądzonych rat spłat w wysokości 114 905,20 zł, a do zapłacenia pozostało sześć rat w kwocie 172 357,80 zł. Przed sprzedażą lokalu córka zapłaciła na rzecz Gminy pięć z zasądzonych od niej rat spłat w wysokości 264 791,50 zł, a do zapłacenia pozostało jej pięć rat w takiej samej kwocie.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wskazała, że:

• udziały w nieruchomości zabudowanej budynkiem Zainteresowane nabyły przed zniesieniem współwłasności – 4 listopada 2003 r. i od tego dnia Zainteresowana będąca stroną postępowania samodzielnie użytkowała lokal nr 16, a córka samodzielnie użytkowała lokal nr 18. Zainteresowana udział w tej nieruchomości nabyła w 5/2000, a jej córka w 30/2000.
• postanowienie Sądu Rejonowego z 5 czerwca 2007 r. zaskarżył apelacją tylko Skarb Państwa i tylko w części dotyczącej wartości całej nieruchomości oraz wartości lokali mieszkalnych przyznanych tym postanowieniem poszczególnym współwłaścicielom. Skarb Państwa wniósł apelację 12 lipca 2007 r., tj. w ostatnim dniu 14-dniowego terminu do wniesienia apelacji. Zainteresowane uważają, że wobec niezaskarżenia tego postanowienia w części dotyczącej przyznania współwłaścicielom na własność posiadanych lokali, postanowienie sądu I instancji uprawomocniło się w tym zakresie 12 lipca 2007 r.
• w księgach wieczystych wyodrębnionych lokali nr 16 i nr 18 oznaczono, że wpisu prawa własności tych lokali dokonano na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 5 czerwca 2007 r. i postanowienia Sądu Okręgowego z 21 grudnia 2012 r.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy za datę nabycia własności lokali nr 16 i 18, z uwagi na niewniesienie przez Skarb Państwa apelacji co do postanowienia sądu I instancji w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali i przyznania Zainteresowanym na własność lokali nr 16 i 18, należy przyjąć datę postanowienia sądu I instancji – 5 czerwca 2007 r., czy też datę postanowienia sądu II instancji – 21 grudnia 2012 r.?
2. W przypadku uznania, że datą nabycia własności lokali nr 16 i 18 jest data postanowienia sądu II instancji – czy do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży ww. lokali należy zaliczyć wartości udziałów każdej z Zainteresowanych we współwłasności nieruchomości oraz wartości pełnych spłat zasądzonych przez sąd II instancji na rzecz Pani L. i Gminy?
   
   

Zdaniem Zainteresowanych:

Ad. 1)

Z uwagi na niezaskarżenie przez Skarb Państwa w apelacji postanowienia sądu I instancji w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali i przyznania Zainteresowanym na własność lokali nr 16 i 18, za datę nabycia przez nich własności lokali nr 16 i 18 należy przyjąć datę postanowienia sądu I instancji – 5 czerwca 2007 r., bowiem zgodnie z art. 363 § 3 Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli zaskarżono tylko część orzeczenia, staje się ono prawomocne w części pozostałej z upływem terminu do zaskarżenia, chyba, że sąd drugiej instancji może z urzędu rozpoznać sprawę także w tej części. W niniejszej sprawie nie zachodziła podstawa do rozpoznania przez sąd drugiej instancji z urzędu niezaskarżonej ani przez Skarb Państwa, ani przez Gminę, która objęła w wyniku komunalizacji udziały Skarbu Państwa, części postanowienia sądu pierwszej instancji w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali i przyznania Zainteresowanym na własność lokali nr 16 i 18, gdyż w myśl art. 378 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a w granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Granice apelacji określa zakres zaskarżenia wymieniony w art. 368 § 1 pkt 1 i 5 k.p.c., tj. wskazanie, czy wyrok od którego apelacja jest wniesiona zaskarżony jest w całości czy w części i wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia. Również w doktrynie podkreślono, że sąd II instancji nie może rozpoznać wyroku w części niezaskarżonej, nawet gdyby stwierdził, że niezaskarżona część zawierała cechy nieważności i że sąd apelacyjny nie może wyjść poza granice żądania apelacji (vide – komentarz do k.p.c. wydanie 3 Lexis Nexis 2009 r. tom 2 str. 147, 148 – tezy 6 i 9 do art. 378). Powyższe przepisy i poglądy doktryny mają zastosowanie do postanowień wydawanych w postępowaniu nieprocesowym z mocy art. 13 § 2 k.p.c. W postępowaniu o zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości nie było podstaw do rozpoznania z urzędu przez sąd II instancji sprawy w części niezaskarżonej. W niezaskarżonej części postanowienia sądu I instancji dotyczącej przyznania na własność lokalu nr 16 Zainteresowanej i lokalu nr 18 córce Zainteresowanej nie zaszła w orzeczeniu sądu II instancji żadna zmiana, bowiem sąd ten przyznał im na własność te lokale tak samo jak sąd I instancji. Zmienił w tym zakresie jedynie orzeczenie sądu I instancji co do lokali nr 11, 12, i 19, bowiem w toku postępowania apelacyjnego, na skutek zawyżenia przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego wartości lokali osoby, którym sąd I instancji lokale te przyznał na własność, zrzekły się tych lokali. W uzasadnieniu postanowienia z 21 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy wyraźnie i zgodnie z prawdą podał, że Skarb Państwa zaskarżył apelacją postanowienie sądu I instancji tylko w części dotyczącej wartości nieruchomości i wysokości zasądzonych na jego rzecz spłat domagając się podwyższenia zasądzonych z jego udziałów spłat o 100%. W tej sytuacji swoje stanowisko Zainteresowane uznają za zasadne.

Ad. 2)

Do kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży ww. lokali należy zaliczyć wartości udziałów każdej z Zainteresowanych we współwłasności nieruchomości oraz wartości pełnych spłat zasądzonych przez sąd II instancji na rzecz Pani L. i Gminy. Wartość udziałów Zainteresowanych we współwłasności wynosiła: Zainteresowanej będącej stroną postepowania – 67 197,00 zł, a córki Zainteresowanej – 268 789,00 zł. Z tytułu nabycia własności ww. lokali Sąd Okręgowy zasądził spłaty: na rzecz Pani L. – od Zainteresowanej będącej stroną postępowania – 561,00 zł i od córki 1 034,00 zł oraz na rzecz Gminy – od Zainteresowanej będącej stroną postępowania – 287 263 zł i od córki 529 583,00 zł. Zdaniem Zainteresowanych, te zasądzone spłaty, rozłożone na raty na podstawie art. 212 § 1 i § 3 k.c., udokumentowane ww. postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z 21 grudnia 2012 i tabelami zawartymi w uzasadnieniu tego postanowienia, stanowią w myśl art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia ww. lokali.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

–jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis cytowanego art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości, ich części lub udziału w nieruchomości do dnia sprzedaży upłynęło 5 lat, sprzedaż nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Zainteresowane począwszy od 2003 r. posiadały w nieruchomości zabudowanej przed dokonaniem zniesienia współwłasności udziały wynoszące odpowiednio 5/2000 i 30/2000. Na mocy postanowienia Sądu I instancji o zniesieniu współwłasności z 5 czerwca 2007 r. Zainteresowanym zostały przyznane na własność lokale odpowiednio nr 16 i 18 z obowiązkiem spłaty na rzecz innych osób oraz Gminy i Skarbu Państwa. Zainteresowane wskazały, że – postanowienie Sądu Rejonowego (I instancji) przyznające im lokale nr 16 i 18 – uprawomocniło się 12 lipca 2007 r. i w tej części nie zostało zaskarżone. Apelację od tego postanowienia wniósł tylko Skarb Państwa i tylko w części dotyczącej wysokości zasądzonych na jego rzecz spłat twierdząc, że powinny być one wyższe o ok. 100%. W toku postępowania apelacyjnego nastąpiła komunalizacja udziałów Skarbu Państwa w tej nieruchomości, w wyniku której udziały te nabyła Gmina. Sąd Okręgowy rozpoznając tę apelację w postanowieniu z 21 grudnia 2012 r. podwyższył wartość całej nieruchomości ponad dwukrotnie, przyznał na rzecz Zainteresowanej będącej stroną postępowania i jej córki własność lokali mieszkalnych nr 16 i nr 18 przyznanych już w ww. postanowieniu Sądu Rejonowego i zasądził spłaty na rzecz Pani L. od Zainteresowanej oraz na rzecz Gminy, przy czym spłaty te rozłożył na 10 rocznych rat płatnych do 30 stycznia każdego roku począwszy od 2013 r. Zainteresowana będąca stroną postępowania sprzedała swój lokal 30 września 2016 r. za kwotę 335 000,00 zł. Córka Zainteresowanej natomiast sprzedała swój lokal 21 listopada 2016 r. za kwotę 610 000,00 zł.

W księgach wieczystych wyodrębnionych lokali nr 16 i nr 18 oznaczono, że wpisu prawa własności tych lokali dokonano na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z 5 czerwca 2007 r. i postanowienia Sądu Okręgowego z 21 grudnia 2012 r.

Zainteresowane mają wątpliwości odnośnie do daty nabycia obu lokali (lokalu nr 16 i nr 18), które w 2016 r. zostały przez nie sprzedane.

Zgodnie z art. 363 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1822 ze zm.) – orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia. Zgodnie z art. 363 § 3 Kodeksu postępowania cywilnego – jeżeli zaskarżono tylko część orzeczenia, staje się ono prawomocne w części pozostałej z upływem terminu do zaskarżenia, chyba, że sąd drugiej instancji może z urzędu rozpoznać sprawę także w tej części.

W myśl art. 378 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego – sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a w granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Art. 368 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w pkt 1 wskazuje, że apelacja powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a ponadto zawierać oznaczenie wyroku, od którego apelacja jest wniesiona ze wskazaniem, czy jest on zaskarżony w całości czy w części a w pkt 5 – że wniosek o zmianę lub o uchylenie wyroku z zaznaczeniem zakresu żądanej zmiany lub uchylenia.

Zainteresowane wskazują, że w niniejszej sprawie nie zachodziła podstawa do rozpoznania przez sąd II instancji z urzędu niezaskarżonej ani przez Skarb Państwa, ani przez Gminę, która objęła w wyniku komunalizacji udziały Skarbu Państwa, części postanowienia sądu I instancji w zakresie zniesienia współwłasności nieruchomości przez ustanowienie odrębnej własności lokali i przyznania Zainteresowanym na własność lokali nr 16 i 18, a w postępowaniu o zniesienie współwłasności przedmiotowej nieruchomości nie było podstaw do rozpoznania z urzędu przez sąd II instancji sprawy w części niezaskarżonej. W niezaskarżonej części postanowienia sądu I instancji dotyczącej przyznania na własność lokalu nr 16 Zainteresowanej i lokalu nr 18 córce Zainteresowanej nie zaszła w orzeczeniu sądu II instancji żadna zmiana, bowiem sąd ten przyznał im na własność te lokale tak samo jak sąd I instancji. Zmienił w tym zakresie jedynie orzeczenie sądu I instancji co do innych trzech lokali, bowiem w toku postępowania apelacyjnego, na skutek zawyżenia przez biegłego rzeczoznawcę majątkowego wartości lokali osoby, którym sąd I instancji lokale te przyznał na własność, zrzekły się tych lokali. W uzasadnieniu postanowienia z 21 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy wyraźnie i zgodnie z prawdą podał, że Skarb Państwa zaskarżył apelacją postanowienie sądu I instancji tylko w części dotyczącej wartości nieruchomości i wysokości zasądzonych na jego rzecz spłat domagając się podwyższenia zasądzonych z jego udziałów spłat o 100%.

Zauważyć należy, że celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459) jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności. Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest instytucją prawa cywilnego polegającą na tym, że własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom. Współwłaścicielom przysługują części wspólnego prawa własności (tzw. udziały), którymi mogą swobodnie rozporządzać. Dopóki więc istnieje współwłasność można mówić tylko o istnieniu udziałów w tym prawie, o ich nabywaniu i zbywaniu, nigdy o prawie do części rzeczy, o jej zbywaniu bądź nabywaniu w częściach. Współwłaściciele mają swoje udziały w prawie, ale nie w rzeczy. Zgodnie z art. 210 i nast. Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli w każdym czasie może domagać się zniesienia współwłasności.

Zniesienie współwłasności nie stanowi nabycia rzeczy wyłącznie wówczas, jeżeli nabyte na własność mienie mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat) mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego. Jeżeli zatem w drodze zniesienia współwłasności współwłaściciel nabywa nieruchomości lub prawa ponad udział, który uprzednio posiadał to nabycie w drodze zniesienia współwłasności, w części przekraczającej posiadany udział, należy traktować jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad udział posiadany przed dokonaniem tej czynności oznacza to, że dla udziału w nieruchomości lub prawie nabytego w drodze zniesienia współwłasności ponad pierwotnie posiadany udział, dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności.

Należy pamiętać, że o tym zaś czy udział uległ powiększeniu nie decyduje subiektywne odczucie dotychczasowego współwłaściciela bądź np. wielkość (powierzchnia) nieruchomości, lecz obiektywne kryteria odwołujące się do cen rynkowych udziałów przed i po dokonaniu zniesienia współwłasności.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Zainteresowane udział w nieruchomości zabudowanej wynoszący odpowiednio 5/2000 i 30/2000 nabyły najpierw w 2003 r. Następnie, w wyniku sądowego zniesienia współwłasności w 2007 r. Zainteresowane nabyły odpowiednio lokal nr 16 i lokal nr 18 za spłatą, co świadczy o tym, że powiększył się stan majątku osobistego Zainteresowanych w stosunku do tego jaki im przysługiwał uprzednio. Ponadto, jak wskazują Zainteresowane, postanowienie Sądu I instancji w części dotyczącej przyznania Zainteresowanym lokali mieszkalnych nr 16 i nr 18 uprawomocniło się 12 lipca 2007 r., a postanowieniem z 21 grudnia 2012 r. wydanym przez Sąd Okręgowy nie uchylono orzeczenia w części dotyczącej nabycia przez Zainteresowane obu ww. lokali. Zatem należy uznać, że nabycie przez nie lokali nr 16 i nr 18 nastąpiło także w części na mocy postanowienia Sądu I instancji w dacie uprawomocnienia się tego postanowienia.

Oznacza to, że do nabycia udziałów w lokalach nr 16 i nr 18 doszło również w części w 2007 r. wskutek sądowego zniesienia współwłasności.

Jednakże z uwagi na fakt, że zarówno od daty pierwotnego nabycia udziału w nieruchomości zabudowanej (co nastąpiło w 2003 r.), jak i od daty nabycia udziału w obu lokalach w drodze zniesienia współwłasności (co nastąpiło w 2007 r.), do momentu sprzedaży lokali (co nastąpiło w 2016 r.) upłynął okres 5-letni, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest konieczne rozpatrywanie skutków podatkowych zniesienia współwłasności dokonanego w 2007 r.

Jeżeli zatem w istocie postanowienie Sądu I instancji w części dotyczącej przyznania Zainteresowanym lokali nr 16 i 18 uprawomocniło się 12 lipca 2007 r., to sprzedaż ww. lokali przez Zainteresowaną i jej córkę w 2016 r. nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została dokonana po upływie 5 lat liczonych zarówno od końca 2003 r. jak i 2007 r., w których nastąpiło ich nabycie. W konsekwencji sprzedaż obu lokali nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z uznaniem stanowiska Zainteresowanych w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, pytanie nr 2 zawarte we wniosku uznać należy za bezprzedmiotowe.

Stanowisko Zainteresowanych uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanych w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Do wniosku Zainteresowane dołączyły plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest zobowiązany ani uprawniony do oceny dokumentów; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Zainteresowane i ich stanowiskiem. Zatem niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w oparciu o stan faktyczny przestawiony przez Zainteresowane we wniosku.

Zainteresowanej będącej stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.