Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-1.4510.33.2017.1.ZK
z 21 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 10 lutego 2017 r. (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej 21 lutego 2017 r.), uzupełnionym 03 kwietnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem eksponowanych składników majątku (okien, drzwi) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2017 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem eksponowanych składników majątku (okien, drzwi). Wniosek powyższy za pismem z 14 lutego 2017 r. Znak: 1061-IPTPB3.4510.3.2017.1.SJ Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi przekazał do tut. Biura, celem załatwienia zgodnie z właściwością. W dniu 21 lutego 2017 r. przedmiotowy wniosek wpłynął do tut. Biura. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 marca 2017 r. Znak: 2461-IBPB-1-1.4510.25.2017.1.ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 03 kwietnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Przedmiotem działalności Spółki jest handel materiałami budowlanymi, w tym oknami i drzwiami. W roku bieżącym Spółka planuje nawiązać współpracę z nowym dostawcą okien i drzwi. Aby promować nowe towary, Spółka wykona w budynku firmy ekspozycję przedmiotowych towarów. W tym celu firma zewnętrzna wykona prace budowlane polegające na szpachlowaniu, szlifowaniu i malowaniu ścian oraz wykonaniu dodatkowych ścianek, w których będą osadzone prezentowane drzwi i okna. Koszt prac budowlanych będzie wynosił powyżej 3.500,00 netto. Wartość jednostkowa eksponowanych towarów będzie zarówno o wartości poniżej 3.500,00 netto, jak i o wartości powyżej 3.500.00 netto. Ze względu na szybko zmieniające się trendy w budownictwie Spółka nie jest w stanie określić okresu prezentacji tych towarów. W przypadku zmiany ekspozycji wymontowane towary będą podlegały odsprzedaży po obniżonej cenie.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 28 marca 2017 r., wskazano, że:

1. Ekspozycja towarów zostanie wykonana w budynku stanowiącym własność Wnioskodawcy,
2. Ekspozycja będzie miała charakter trwały. Ze względu na szybko zmieniające się trendy w budownictwie Wnioskodawca nie jest w stanie jednoznacznie określić przewidywanego okresu funkcjonowania ekspozycji, ale zakłada, że będzie on wynosił powyżej 1 roku.
3. Eksponowane towary (okna, drzwi) będą zamontowane na stałe w postawionych ściankach i będą stanowiły część składową (element) ekspozycji.
4. Spółka będzie właścicielem ekspozycji.
5. Spółka jest właścicielem składnika majątku, w którym zostanie umiejscowiona ekspozycja.
6. Nakłady poniesione na wykonanie ekspozycji w budynku stanowiącym własność Wnioskodawcy będą miały charakter odtworzeniowy (remontowy). Postawione ścianki ekspozycyjne będą służyły wyłącznie eksponowaniu towarów i nie powodują wzrostu wartości środka trwałego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy zakup towarów przeznaczonych na ekspozycję będzie stanowił koszt firmy w momencie jego poniesienia?

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Spółka w celu osiągnięcia przychodów podejmuje różnorodne działania, za pomocą których chce wywołać u potencjalnych nabywców zainteresowanie i wzbudzić w nich chęć zakupienia określonych towarów. W tym celu poprzez reklamę, która polega m.in. na prezentowaniu danego towaru, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet estetycznych, pragnie skłonić jak największą ilość potencjalnych nabywców do ich zakupu. Wydatki na te towary będą stanowiły koszty reklamy mającej charakter publiczny. Za takim zakwalifikowaniem działań przemawia fakt, że adresatem ekspozycji towarów handlowych jest anonimowy, nieograniczony krąg potencjalnych klientów odwiedzających sklep, w którym oferowane są towary. Koszty z tytułu zakupu towarów handlowych w części przeznaczonej do prezentacji stanowić będą inne, niż bezpośrednio związane z przychodami, koszty uzyskania przychodów, potrącane jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który nastąpi ich ujęcie w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury. Nie zmienia tego stanowiska okoliczność, że Spółka być może po pewnym czasie sprzeda jednak towar z ekspozycji po cenie obniżonej. Powstanie wówczas przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Podkreślić przy tym należy, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 16d ust. 1 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest handel materiałami budowlanymi, w tym oknami i drzwiami. Wnioskodawca planuje nawiązać współpracę z nowym dostawcą okien i drzwi. Aby promować nowe towary, wykona w budynku stanowiącym własność Wnioskodawcy, ekspozycję przedmiotowych towarów. W związku z tym firma zewnętrzną wykonana prace budowlane, polegające na szpachlowaniu, szlifowaniu i malowaniu ścian oraz wykonaniu dodatkowych ścianek, w których będą osadzone prezentowane drzwi i okna. Koszt prac budowlanych będzie wynosił powyżej 3.500 zł netto. Wartość jednostkowa eksponowanych towarów będzie wynosić zarówno poniżej 3.500 zł, jak i powyżej 3.500 zł netto. Ekspozycja będzie miała charakter trwały. Ze względu na szybko zmieniające się trendy w budownictwie Wnioskodawca nie jest w stanie jednoznacznie określić przewidywanego okresu funkcjonowania ekspozycji, ale zakłada, że będzie on wynosił powyżej 1 roku. Eksponowane towary (okna, drzwi) będą zamontowane na stałe w postawionych ściankach i będą stanowiły część składową (element) ekspozycji. W przypadku zmiany ekspozycji wymontowane towary będą podlegały odsprzedaży po obniżonej cenie.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że jeżeli przewidywany przez Wnioskodawcę okres eksponowania poszczególnych składników majątku (okien, drzwi) będzie dłuższy niż rok, to składniki te będzie on zobowiązany uznać za środki trwałe w prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym wydatki związane z ich nabyciem będą mogły stanowić koszty podatkowe, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Przy czym, jeżeli wartość początkowa tych składników majątku nie będzie przekraczać 3.500 zł, to wydatki poniesione na ich nabycie Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Jeżeli natomiast ww. okres wykorzystania (eksponowania) okien i drzwi nie będzie przekraczał jednego roku, to wydatki poniesione na ich nabycie, jako wydatki na nabycie towarów handlowych, będą podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych w dniu ich sprzedaży. Wnioskodawca z góry bowiem zakłada, że składniki te po jakimś czasie zostaną zdemontowane z ekspozycji i sprzedane po obniżonej cenie.

Zauważyć przy tym należy, że wydatki związane z nabyciem eksponowanych składników majątku (okien, drzwi), nie stanowią kosztów reklamy. Wystawienie ich w formie ekspozycji nie stanowi bowiem ich zużycia na cele reklamy. Następuje tu jedynie przemieszczenie tych składników majątkowych wewnątrz jednostki, z magazynu do miejsca ekspozycji. W wyniku ich wystawienia nie następuje ich fizyczne zużycie, a zdemontowanie ich z ekspozycji umożliwi ich sprzedaż. Celem stworzenia ekspozycji jest zatem prezentacja towarów oferowanych przez Wnioskodawcę. Jest to działanie zmierzające do zainteresowania potencjalnych nabywców oraz wzbudzenia w nich chęci nabycia oferowanych towarów, co w efekcie może się przyczynić do wzrostu przychodów ze sprzedaży. Wobec tego takiej ekspozycji towarów nie można potraktować jako reklamy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z nabyciem eksponowanych składników majątku (okien, drzwi) jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.