Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-2.4510.80.2017.1.MM
z 19 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 lutego 2017 r. (data wpływu 21 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych uzyskania i umorzenia świadectw efektywności energetycznej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych uzyskania i umorzenia świadectw efektywności energetycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Na podstawie ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz.U z 2011 r. nr 94 poz. 551 ze zm.) oraz ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 831), Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”) zobowiązana jest:

• zrealizować przedsięwzięcie lub przedsięwzięcia służące poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędności energii;
• uzyskiwać i przedstawiać do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: „Prezes URE”) świadectwa efektywności energetycznej, które są potwierdzeniem deklarowanej/planowanej do zaoszczędzenia ilości energii finalnej wynikającej z przedsięwzięcia lub przedsięwzięć tego samego rodzaju służących poprawie efektywności energetycznej, bądź uiszczać opłatę zastępczą.
  
  

Świadectwa efektywności energetycznej, tzw. „białe certyfikaty”, wydawane są przez Prezesa URE.

Na mocy ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej obowiązującej do 30 września 2016 r., świadectwa efektywności energetycznej wydawane były po rozstrzygnięciu przetargu, w którym brały udział zgłoszone przez przedsiębiorstwo zrealizowane zadania służące poprawie efektywności energetycznej. Wydawane przez Prezesa URE świadectwa efektywności energetycznej były potwierdzeniem deklarowanej oszczędności energii wynikającej z przedsięwzięć tego samego rodzaju służących poprawie efektywności energetycznej.

Na mocy przepisów ustawy o efektywności energetycznej obowiązującej od 1 października 2016 r. świadectwa efektywności energetycznej wydaje Prezes URE na wniosek podmiotu, u którego będzie realizowane przedsięwzięcie lub przedsięwzięcia tego samego rodzaju służące poprawie efektywności energetycznej. Świadectwo efektywności energetycznej jest potwierdzeniem planowanej do zaoszczędzenia ilości energii finalnej wynikającej z ww. przedsięwzięcia lub przedsięwzięć.

Świadectwo efektywności energetycznej zawiera w szczególności:

• numer świadectwa efektywności energetycznej,
• nazwę podmiotu, adres siedziby,
• wartość świadectwa wyrażoną w tonach oleju ekwiwalentnego (toe), równej ilości zaoszczędzonej energii finalnej.
  
  

Prawa majątkowe wynikające ze świadectw efektywności energetycznej są towarem giełdowym. Powstają z chwilą zapisania świadectwa efektywności energetycznej na koncie w Rejestrze Świadectw Pochodzenia prowadzonym przez Towarową Giełdę Energii. Prawa te przysługują podmiotowi, który jest posiadaczem tego konta. Prawa te są zbywalne.

Spółka jako przedsiębiorstwo energetyczne dostarczające ciepło do odbiorców jest zobowiązane do uzyskiwania określonej ilości oszczędności energii w wyniku przeprowadzenia działań poprawiających efektywność energetyczną, potwierdzonej otrzymanymi świadectwami efektywności energetycznej lub do uiszczania opłaty zastępczej jako innej formy realizacji tego obowiązku.

W wyniku zgłoszenia do przetargu przedsięwzięć służących poprawie efektywności energetycznej Spółka w 2016 r. otrzymała świadectwa efektywności energetycznej, które zostały zarejestrowane na rachunku giełdowym Spółki prowadzonym przez Dom Maklerski.

Zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, świadectwa te w Spółce przyjmowane są na stan majątku (aktywa) jako towary - w wartości stanowiącej iloczyn ilości otrzymanych świadectw i ceny rynkowej z dnia ich przyznania (w sytuacji, gdy na dzień ich przyznania nie istnieje dla nich cena rynkowa, przyjmowana jest cena rynkowa z najbliższego dnia poprzedzającego dzień ich przyznania). Drugostronnie, świadectwa efektywności energetycznej w Spółce, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, ujmowane są jako międzyokresowe rozliczenia przychodów i bilansowo będą uznawane za przychody z działalności podstawowej w dacie ich umorzenia, co pozwoli na zachowanie współmierności przychodów i kosztów.

Przyznane świadectwa efektywności energetycznej mają ważność do 30 czerwca 2019 r.

Spółka wykorzysta część posiadanych świadectw efektywności energetycznej do zrealizowania obowiązku wynikającego z ustawy o efektywności energetycznej za 2016 r. Po otrzymaniu decyzji Prezesa URE o ich umorzeniu (w ilości wnioskowanej przez Spółkę) nastąpi wyksięgowanie wartości umorzonych świadectw z (aktywów) towarów i jednocześnie ujęcie tej wartości w kosztach rodzajowych oraz rozwiązanie międzyokresowych rozliczeń przychodów z jednoczesnym uznaniem przychodów z działalności podstawowej.

Pozostałą ilość posiadanych świadectw efektywności energetycznej Spółka przeznaczy do rozliczenia obowiązku wynikającego z ustawy o efektywności energetycznej w latach następnych.

Należy zaznaczyć, że rok obrotowy w Spółce nie pokrywa się z rokiem kalendarzowym, obejmuje okres od lipca do czerwca roku następnego, natomiast zaliczki na podatek dochodowy od osób prawnych wpłacane są w uproszczonej formie (art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: „updop”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawa majątkowe wynikające z przyznanych przez Prezesa URE dla Spółki świadectw efektywności energetycznej są przychodem podatkowym zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop i w związku z tym powinny być opodatkowane w dacie ich przyznania (zarejestrowania na rachunku Spółki prowadzonym przez Dom Maklerski)?
   
2. Czy w dacie umorzenia wartość umorzonych świadectw efektywności energetycznej stanowi koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Prawa majątkowe wynikające z przyznanych przez Prezesa URE dla Spółki świadectw efektywności energetycznej należy uznać za przychody podatkowe (zgodnie z definicją przychodów zawartą w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop) i opodatkować je w dacie przyznania, tj. zarejestrowania na rachunku giełdowym należącym do Spółki (konto w Rejestrze Świadectw Pochodzenia). Przyjmuje się, że ich wartość stanowi iloczyn ilości przyznanych praw i ceny rynkowej z dnia ich przyznania lub, w przypadku nie istnienia takiej ceny w dniu ich przyznania, należy zastosować (istniejącą) cenę rynkową z najbliższego dnia poprzedzającego dzień przyznania tych świadectw.

Przyjęte w Spółce zasady w zakresie bilansowego ujmowania w księgach rachunkowych przyznanych świadectw efektywności energetycznej jako rozliczenia międzyokresowe przychodów i uznanie ich za przychody dopiero w dacie ich umorzenia nie powinny wpływać na podatkową kwalifikację tego zdarzenia gospodarczego. Takie podejście służy (zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości) bilansowemu zachowaniu współmierności przychodów i kosztów.

Ad 2.

Ze względu na fakt, iż w Spółce prawa majątkowe wynikające z przyznanych świadectw efektywności energetycznej uznane są za przychód podatkowy (w dacie ich przyznania, tj. zarejestrowania na rachunku giełdowym należącym do Spółki), to wartość umorzonych świadectw efektywności energetycznej powinna być uznana za koszt uzyskania przychodu (w dacie ich umorzenia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 831; dalej: „uee”) reguluje system świadectw efektywności energetycznej (tzw. „białych certyfikatów”). Jest to mechanizm stymulujący i wymuszający zachowania prooszczędnościowe. Ustawa ta przewiduje, że można je uzyskać tylko za przedsięwzięcia o najwyższej efektywności energetycznej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 uee, podmioty, o których mowa w ust. 2, zwane dalej „podmiotami zobowiązanymi”, są obowiązane:

1. zrealizować przedsięwzięcie lub przedsięwzięcia służące poprawie efektywności energetycznej u odbiorcy końcowego, w wyniku których uzyskuje się oszczędności energii finalnej w wysokości określonej w art. 14 ust. 1, potwierdzone audytem efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 25, lub
2. uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi URE świadectwo efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 20 ust. 1

-z zastrzeżeniem art. 11.

W myśl art. 10 ust. 2 uee, obowiązek, o którym mowa w ust. 1, realizują:

1. przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania lub obrotu energią elektryczną, ciepłem lub gazem ziemnym i sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. odbiorca końcowy przyłączony do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będący członkiem giełdy w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 719) lub członkiem rynku organizowanego przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, w odniesieniu do transakcji zawieranych we własnym imieniu na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez ten podmiot;
3. odbiorca końcowy przyłączony do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będący członkiem giełdowej izby rozrachunkowej w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, w odniesieniu do transakcji zawieranych przez niego poza giełdą towarową lub rynkiem, o których mowa w pkt 2, będących przedmiotem rozliczeń prowadzonych w ramach tej izby przez spółkę prowadzącą giełdową izbę rozrachunkową, przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. lub przez spółkę, której Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych S.A. przekazał wykonywanie czynności z zakresu zadań, o których mowa w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz.U. z 2014 r. poz. 94 ze zm.);
4. odbiorca końcowy przyłączony do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sprowadzający gaz ziemny w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, w odniesieniu do ilości tego gazu zużytego na własny użytek;
5. towarowy dom maklerski lub dom maklerski w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towarowych, w odniesieniu do transakcji realizowanych na giełdzie towarowej lub na rynku organizowanym przez podmiot prowadzący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej rynek regulowany, na zlecenie odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W przypadku nadania świadectwu energetycznemu praw majątkowych (tj. po wpisaniu świadectwa na konto podmiotu, który zrealizował przedsięwzięcie proefektywnościowe) świadectwo otrzymuje prawa majątkowe (art. 30 ust. 2 uee). Prawa te są towarem giełdowym i są zbywalne (art. 30 ust. 1 uee).

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.; dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu, wskazując jedynie - poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 - rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju przysporzenia podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (art. 12 ust. 4).

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Zatem, przepisy te wskazują, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest według zasady kasowej.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 updop, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Regulacja ta pozwala więc ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Dokonując wykładni pojęcia „przychodów należnych”, do którego odwołuje się w ww. przepisie ustawodawca, stwierdzić należy, że będą to należności stanowiące efekt prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, których wydania podatnik może żądać od drugiej strony umowy.

Jednocześnie należy podkreślić, że aby dany przychód można było przyporządkować do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, musi być on związany z taką działalnością. Chodzi tu o wszystkie te przychody, które nie powstałyby, gdyby podatnik nie prowadził działalności gospodarczej. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w art. 12 ust. 3 updop, że dla zakwalifikowania danych przychodów do źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, wystarczy, że będą one związane z taką działalnością, a więc pomiędzy jej wykonywaniem a powstaniem takiego przychodu powinien istnieć związek przyczynowo-skutkowy, tzn. wszelkie przychody, których przyczyną powstania jest prowadzenie przez podatnika działalności gospodarczej są przychodami związanymi z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 12 ust. 3a updop, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Z powyższej regulacji wynika więc, że pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania, przy czym dzień wystawienia faktury lub uregulowania należności jest ostatecznym terminem, który stanowi o dacie powstania przychodu. Ponadto dodać należy, że jeśli zaistniałe wyżej zdarzenia wystąpią po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

W myśl tego przepisu, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Odnosząc zatem powyższe uregulowania do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, należy stwierdzić, że w momencie powstania praw majątkowych wynikających ze świadectwa efektywności energetycznej (tj. z chwilą zapisania świadectwa efektywności energetycznej po raz pierwszy na koncie Spółki w rejestrze świadectw efektywności energetycznej), nie powstaje dla Spółki przychód podatkowy. Przychód podatkowy powstałby dopiero w przypadku ewentualnego zbycia świadectwa – w myśl art. 12 ust. 3a updop przychód powstałby w dniu zbycia świadectwa (praw majątkowych wynikających ze świadectwa), jednak nie później niż w dniu wystawienia faktury lub uregulowania należności.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 updop, który dotyczy przychodów uzyskanych z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Nieodpłatne świadczenia, zgodnie z piśmiennictwem i judykaturą, to takie, które podatnik otrzymuje bez świadczenia ekwiwalentnego. Tymczasem pierwotne otrzymanie tzw. „białych certyfikatów” jest następstwem (skutkiem) podjętych i przeprowadzonych przez Spółkę działań prooszczędnościowych.

Jak wynika z treści wniosku, Spółka nie planuje zbycia pozyskanych pierwotnie (tj. w wyniku zrealizowania przez Spółkę przedsięwzięć proefektywnościowych, a nie w wyniku ich nabycia) świadectw efektywności energetycznej, lecz zamierza przeznaczyć je dla rozliczenia obowiązku wynikającego z ustawy o efektywności energetycznej, tj. przedstawić je Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki do umorzenia.

Skoro zatem w stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę nie powstanie przychód podatkowy (Spółka nie dokona zbycia świadectw efektywności energetycznej), wówczas umorzenie świadectw efektywności energetycznej nie spowoduje wystąpienia kategorii kosztu podatkowego. Nabycie pierwotne świadectw efektywności energetycznej a następnie ich umorzenie w wykonaniu obowiązku wynikającego w ustawy o efektywności energetycznej, będzie zatem dla Spółki neutralne podatkowo.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Ponadto należy dodać, że interpretacja indywidualna jest interpretacją przepisów prawa podatkowego, przez które rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych (art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej). Z kolei przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich (art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej). W związku z tym tut. Organ nie jest upoważniony do interpretowania przepisów z zakresu prawa bilansowego, a w szczególności nie jest upoważniony do oceny prawidłowości stosowanych przez Spółkę księgowań.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.