Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPB2.4511.85.2017.1.ENB
z 4 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2017 r. (data wpływu 3 lutego 2017 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu wypłacanego sędziom sportowym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania ekwiwalentu wypłacanego sędziom sportowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest organizacją posiadającą osobowość prawną, działającą w oparciu o ustawę Prawo o stowarzyszeniach. Stowarzyszenie nie prowadzi działalności o charakterze zarobkowym, a wypracowane dochody przeznacza w całości na sfinansowanie wydatków prowadzonej działalności statutowej.

Celem działania Wnioskodawcy jest umożliwienie dzieciom, młodzieży i dorosłym samorealizacji na płaszczyźnie sportowej, rozwój różnych dyscyplin sportowych oraz stałe podnoszenie ich poziomu. Towarzystwo realizuje cele poprzez organizację w sekcjach sportowych, otoczenie opieką swoich zawodników i stwarzanie im dogodnych warunków do rozwoju poziomu sportowego, organizację zajęć dydaktycznych, uczestnictwo w zawodach wewnętrznych a także w zawodach ujętych w systemie ogólnokrajowym.

W ramach tej działalności Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia dla sędziów za przeprowadzenie zawodów sportowych. Na każdych zawodach obecny musi być sędzia sportowy, delegowany przez Związek. Związek wypełnia delegację dla sędziego, określa jego imię i nazwisko, rodzaj zawodów, ich termin oraz funkcję (np. sędzia główny, sędzia na boisku), drużyny pomiędzy którymi odbędą się zawody.

Na podstawie tak wypełnionej delegacji sędzia stawia się we wskazanym terminie i miejscu, aby wykonać określone czynności. Następnie wypełnia świadczenie dla celów podatkowych podając swoje dane identyfikacyjne.

Po zakończonym meczu sędzia wypełnia rachunek dotyczący ekwiwalentu sędziowskiego w kwotach określonych przez Związek (Wojewódzki Związek lub Polski Związek) zawartych w Tabeli ekwiwalentów dla sędziów (Tabela jest opracowana na podstawie uchwały).

Wypłata z wyżej wymienionego tytułu następuje każdorazowo po zakończeniu meczu a jednorazowe wynagrodzenie za przeprowadzenie zawodów w większości przypadków nie przekracza kwoty 200 zł.

Płatnik nie zawiera z sędziami umów regulujących kwotę należności. Jej wysokość wynika z tabel zgodnie z uchwałami podjętymi przez poszczególne związki sportowe na szczeblu krajowym.

Niezawieranie umów cywilnoprawnych z sędziami przez organizatora zawodów jest uzasadnione zasadami zachowania bezstronności sędziego. Dlatego przyjęto delegowanie sędziów na zawody sportowe przez odpowiednie organy związków sportowych.

Sędziowie wyznaczeni do prowadzenia rozgrywek nie są pracownikami płatnika, a działalność którą wykonują jest działalnością wykonywaną osobiście.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanej sytuacji od wynagrodzenia do 200 zł wypłacanego dla sędziego prowadzącego zawody sportowe należy pobrać 18% podatek zryczałtowany wynikający z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też należy pobrać podatek od wynagrodzenia do 200 zł na zasadach ogólnych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy wypłacie wynagrodzenia dla sędziów do 200 zł należy zastosować 18% podatek zryczałtowany na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ spełnione są przesłanki do zastosowania ryczałtu:

1. kwota ekwiwalentu nie przekracza 200 zł;
2. usługa jest świadczona przez osoby niebędące pracownikami stowarzyszenia (płatnika);
3. świadczone usługi są zawarte w katalogu usług wymienionych w art. 13 ust. 2 ustawy;
4. wartość delegacji jest określona poprzez wskazanie rodzaju zawodów oraz funkcji sędziego i na tej podstawie określona jest kwota ekwiwalentu, zgodnie z tabelą, co oznacza, że należność za usługę jest kwotowo określona.
5. przepis art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy nie określa wymogów co do formy zawierania umowy (art. 73 K.c.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodów (przychodów) pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 i 5-9, jeżeli kwota należności określona w umowie zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika nie przekracza 200 zł - w wysokości 18% przychodu.

Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychody te nie łączą się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż uregulowania zawarte w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będą mieć zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zostaną spełnione łącznie wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem. Zatem, zryczałtowany podatek dochodowy należy pobrać od tych przychodów określonych m.in. w art. 13 pkt 2 powołanej ustawy, co do których kwota należności jest określona już w umowie (powołaniu, uchwale), należność z tego tytułu nie może przekroczyć kwoty 200 zł i należność ta musi być uzyskiwana przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika (świadczeniodawcy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest organizacją posiadającą osobowość prawną, działającą w oparciu o ustawę Prawo o stowarzyszeniach. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia dla sędziów za przeprowadzenie zawodów sportowych. Na każdych zawodach obecny musi być sędzia sportowy, delegowany przez Związek. Związek wypełnia delegację dla sędziego, określa jego imię i nazwisko, rodzaj zawodów, ich termin oraz funkcję (np. sędzia główny, sędzia na boisku), drużyny pomiędzy którymi odbędą się zawody.

Na podstawie tak wypełnionej delegacji sędzia stawia się we wskazanym terminie i miejscu, aby wykonać określone czynności. Następnie wypełnia świadczenie dla celów podatkowych podając swoje dane identyfikacyjne.

Po zakończonym meczu sędzia wypełnia rachunek dotyczący ekwiwalentu sędziowskiego w kwotach określonych przez Związek (Wojewódzki Związek lub Polski Związek) zawartych w Tabeli ekwiwalentów dla sędziów (Tabela jest opracowana na podstawie uchwały).

Wypłata z wyżej wymienionego tytułu następuje każdorazowo po zakończeniu meczu a jednorazowe wynagrodzenie za przeprowadzenie zawodów w większości przypadków nie przekracza kwoty 200 zł.

Płatnik nie zawiera z sędziami umów regulujących kwotę należności. Jej wysokość wynika z tabel zgodnie z uchwałami podjętymi przez poszczególne związki sportowe na szczeblu krajowym.

Sędziowie wyznaczeni do prowadzenia rozgrywek nie są pracownikami płatnika, a działalność którą wykonują jest działalnością wykonywaną osobiście.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że mimo, iż w niniejszej sprawie kwota należności może nie przekraczać 200 zł, a należność jest uzyskiwana przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika (Wnioskodawcy), to biorąc pod uwagę fakt, że Wnioskodawca nie zawiera żadnych umów z sędziami sportowymi prowadzącymi zawody sportowe wypłacając ekwiwalent sędziowski za przeprowadzenie zawodów sportowych na podstawie wypełnionego przez sędziego rachunku nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wynikające z uregulowań określonych w art. 30e ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota należności nie wynika bowiem z zawartej umowy.

Tym samym do wyliczenia podatku od kwoty ekwiwalentu sędziowskiego nieprzekraczającego 200 zł, wypłacanego na podstawie rachunku przedstawionego przez sędziego nie będą miały zastosowania przepisy art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Wnioskodawca obowiązany jest pobrać od takiego ekwiwalentu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.