Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBII/1/415-852/13-2/MZ
z 13 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948, ze zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 20 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 231/14 (data wpływu akt do Organu – 20 grudnia 2016 r.), wniosku z 3 września 2013 r. (data wpływu do Organu – 12 września 2013 r.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika wartości świadczenia w postaci poczęstunku w formie szwedzkiego stołu na imprezie integracyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2013 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika wartości świadczenia w postaci poczęstunku w formie szwedzkiego stołu na imprezie integracyjnej.

Po rozpatrzeniu ww. wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał w dniu 11 grudnia 2013 r. interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-852/13/JP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z 3 marca 2014 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Odpowiedzi na skargę udzielono pismem z 1 kwietnia 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 20 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 231/14 uchylił ww. interpretację. Organ od powyższego wyroku wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 10 listopada 2016 r., sygn. akt II FSK 2552/14 umorzył postępowanie kasacyjne.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 20 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 231/14 wpłynął do Biura 20 grudnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) zatrudnia kilkadziesiąt osób. Zdarza się czasem, że organizuje dla swoich pracowników imprezy integracyjne, podczas których dla pracowników przygotowany jest drobny poczęstunek w formie szwedzkiego stołu, który opłacony jest ryczałtem przy założeniu, że wszyscy pracownicy będą uczestnikami. Udział w spotkaniach nie jest obowiązkowy. Z reguły na takie spotkania przybywa około 60-70% ogólnej liczby pracowników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy pracodawca nie posiada informacji o ilości osób uczestniczących w imprezie oraz gdy brak jest możliwości indywidualizacji świadczenia konkretnemu pracownikowi, poczęstunek w formie szwedzkiego stołu należy uznać jako przychód ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenia uzyskane przez pracownika w formie poczęstunku nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na fakt, że organizowane spotkania adresowane są do ogółu pracowników – obowiązuje zawsze dobrowolność uczestnictwa, poczęstunek nie jest przypisany do konkretnej osoby (szwedzki stół), a opłata za poczęstunek ustalona będzie ryczałtowo bez względu na liczbę uczestników. Wnioskodawca nie posiada zatem wiedzy jaka była faktyczna liczba pracowników uczestniczących w imprezie, zatem określenie wysokości konkretnego świadczenia przypadającego na jednego pracownika jest niemożliwe, wobec czego nie jest dopuszczalne, zdaniem Wnioskodawcy, dzielenie wydatków na wszystkich pracowników zarówno uczestników, jak i tych którzy na spotkanie nie przybyli. W opinii Wnioskodawcy, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy, nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość, wskutek czego pracodawca nie jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 maja 2013 r. sygn. akt II FSK 1812/11, w którym stwierdzono: „Stosownie do treści przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Kluczową kwestią do interpretacji, zarówno przy „świadczeniach w naturze”, jak też „i innych nieodpłatnych świadczeniach” pozostaje wyjaśnienie pojęcia „otrzymanych” oraz zwrotu „wartość”. Pod pojęciem „otrzymanych” przez pracownika, musimy rozumieć realne, rzeczywiste przesunięcie wartości „daru” z majątku pracodawcy. Nie ulega zatem wątpliwości, że o wartości otrzymanych świadczeń (zarówno w naturze, jak też „innych nieodpłatnych” świadczeń), możemy mówić tylko wówczas, gdy świadczenia dla każdego danego pracownika będą mogły być wyrażone w pieniądzu lub innym środku płatniczym. Z kolei ten zabieg musi wiązać z jednoznacznym przypisaniem określonej ilości (np. wagi, objętości, sztuk) poczęstunku ze szwedzkiego stołu dla każdego danego pracownika. Jeśli zatem na takim spotkaniu, nie podaje się dań w sposób wyodrębniony dla każdej osoby (pracownika), to wówczas wykluczona zostaje możliwość obliczenia wartości świadczenia (posiłku) i jego przypisania każdemu uczestniczącemu w spotkaniu pracownikowi. Mając na uwadze powyższe wywody, za niedopuszczalne należy uznać ustalanie wartości świadczenia dla przychodów poszczególnych pracowników przez dzielenie faktycznie poniesionych kosztów na ilość pracowników, którzy skorzystali z możliwości udziału w opisywanym wyżej spotkaniu. Dokonywanie bowiem takich matematycznych czynności obliczenia wartości świadczenia dla przychodów pracowników, ustawodawca nie przewidział w jakichkolwiek przepisach prawa”. Zaprezentowane rozumienie przepisów art. 11 ust. 1, ust. 2 i ust. 2a w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje potwierdzenie w innym orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1256/11, w którym stwierdzono: „w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika – bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprez integracyjnych. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie ze wskazaniami w treści art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1- 4 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Dodatkowo, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, określenie w sposób czysto hipotetyczny, zakładający w równym zakresie korzystanie z darmowego poczęstunku przez wszystkich uprawnionych pracowników Spółki stałoby w sprzeczności z wynikającą z art. 217 Konstytucji zasadą określenia wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku w ustawie. Znaczenie zasady wyłączności ustawy w prawie podatkowym podkreślał wielokrotnie Trybunał Konstytucyjny. W wyroku z 6 marca 2002 r., P 7/00 (publik. w OTK – A z 2002 r., 2, poz 13) wskazał, że „Celem przyjętej w art. 217 Konstytucji zasady wyłączności ustawy w sferze prawa daninowego jest nie tylko stworzenie gwarancji prawa podatnika wobec organów władzy publicznej, lecz przede wszystkim wzmocnienie pozycji demokratycznych struktur przedstawicielskich i ich odpowiedzialności politycznej”. Nie jest zatem rzeczą ani sądów, ani organów podatkowych zastępowanie ustawodawcy w tworzeniu przepisów prawa. Skoro ustawodawca nakazuje określenie wartości nieodpłatnego świadczenia dla celu ustalenia przychodu według ceny jego zakupu (czyli zgodnie z tą ceną), to niedopuszczalne jest ustalanie tej wartości w inny sposób. Jeżeli ceny takiej nie da się ustalić w odniesieniu do pracowników korzystających z tego rodzaju świadczeń (otrzymujących nieodpłatne świadczenie), to brak jest podstaw do uwzględnienia w podstawie opodatkowania przychodu ze stosunku pracy w odniesieniu do tych pracowników. Za w ogóle niedopuszczalne należało uznać ustalenie „teoretycznego” przychodu z tego tytułu w odniesieniu do pracowników, którzy z tego rodzaju świadczeń nie korzystali (nie uczestniczyli w zorganizowanym spotkaniu integracyjnym).

Podsumowując w przypadku, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, brak jest podstaw do ustalenia dla niego kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę poczęstunku w ramach zorganizowanej imprezy integracyjnej. Nie sposób stwierdzić bowiem, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Reasumując, skoro Spółka nie może ustalić, w jakim zakresie pracownicy skorzystali z poczęstunku, to nie można przyjąć, że jest on przychodem i żądać zaliczki na podatek.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 11 grudnia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-852/13/JP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał ww. stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Organ wskazał, że w rozpatrywanej sprawie pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na imprezę integracyjną, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje, czy inne atrakcje. Oznacza to, w opinii Organu, że na wysokość przychodu pracownika, powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie, nie wpływa poziom wykorzystania przez niego poszczególnych usług, towarów lub innych atrakcji przewidzianych dla uczestników imprezy. Okoliczność, że podczas imprezy integracyjnej pracownik np. nie zjadł całego dania, nie zmienia faktu, że je otrzymał i pozostaje bez wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca.

Zaznaczono jako istotny argument okoliczność, że wśród metod ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń ustawodawca nie przewidział określania wartości wykorzystanych świadczeń, co oznacza w ocenie Organu, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy decyduje w tym przypadku sam fakt nieodpłatnego uczestnictwa w imprezie, której koszty sfinansował pracodawca.

Organ wskazał, że wartość takiego świadczenia, w związku z powyższymi stwierdzeniami, Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika uczestniczącego w imprezie integracyjnej w ten sposób, że po ustaleniu łącznej kwoty wynikającej z faktur posiadanych przez Wnioskodawcę za zorganizowaną imprezę integracyjną, podzielić ją przez liczbę pracowników zaproszonych (liczbę pracowników deklarujących chęć uczestnictwa) i tak ustaloną kwotę jednostkową przypisać tylko pracownikom, którzy uczestniczyli w danej imprezie. Ten sposób ustalania wysokości przychodu konkretnego pracownika wynika z art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Organu, stosownie do ostatnio powołanych przepisów dopuszczalne i właściwe jest takie działanie arytmetyczne, ponieważ ustala miarodajnie wartość nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego beneficjenta.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 20 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 231/14 uchylił ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie orzekł, że skarga jest uzasadniona.

Kwestionując rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej interpretacji Sąd powołał się na treść art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej. Sąd zaznaczył, że z ugruntowanego orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika, że Organ dokonuje, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, oceny prawnej stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa i czyni to w indywidualnej interpretacji, przy czym nie jest uprawiony do ingerencji w stan faktyczny lub opis zdarzenia przyszłego zawarty we wniosku o jej udzielenie. Rolą Organu jest ocenić stanowisko wnioskodawcy przez pryzmat przedstawionego opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego jako prawidłowe albo nieprawidłowe (wyrok NSA z 27 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 1852/2008 - dostępny w LexPolonica nr 2240373).

W ocenie Sądu wynikający z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego wyklucza możliwość stwierdzenia we wniosku, że być może pewne elementy stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego wskazanego we wniosku wystąpią lub nie wystąpią. W sytuacji, gdy wnioskodawca stwierdzi, że nie wie, czy w stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) wystąpi jeden z jego elementów wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji, organ nie może ocenić skutków prawnopodatkowych stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku o wydanie interpretacji zgodnie z art. 14c § 1 i art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej (wyrok NSA z 6 lutego 2014r. II FSK 437/212 - LexPolonica nr 8195092). Podkreśla się w orzecznictwie, że bezpośrednim punktem odniesienia dla interpretacji indywidualnej jest stanowisko wnioskodawcy. To ono jest właśnie przedmiotem oceny dokonywanej przez Organ wydający interpretację, na tle opisanego we wniosku stanu faktycznego i w zakresie przedstawionego tam problemu prawnego zarysowanego zwykle poprzez stosownie sformułowane zapytanie (wyrok NSA z dnia 10 maja 2013r. I FSK 461/2013 - LexPolonica nr 7517474).

Sąd podzielił zaprezentowane tezy zaczerpnięte z orzecznictwa, gdyż w ocenie Sądu są one zgodne z normami prawnymi zawartymi w przytoczonych przepisach Ordynacji podatkowej. Sąd powtórzył więc, że przedstawienie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego jest rzeczą wnioskodawcy domagającego się wydania interpretacji indywidualnej. We wstępnej fazie postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej Organ uprawniony do jej wydania może ocenić, że przedstawiony stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe nie spełnia wyczerpującego przedstawienia – w rozumieniu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej i wtedy może skorzystać ze środków procesowych, zobowiązując wnioskodawcę do uzupełnienia opisu stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast gdy oceni, że przedstawiony zaistniały stan faktyczny albo zdarzenie przyszłe są przedstawione wyczerpująco, albo gdy wnioskodawca na wezwanie organu, uzupełni w sposób wystarczający taki opis, to Organ nie może, wydając interpretację zmieniać elementu przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, poszerzać go lub zawężać. Ustawodawca regulując instytucję interpretacji indywidualnej z jednej strony zobowiązał wnioskodawcę do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego, zaś z drugiej strony Organ, w wydanej interpretacji, nie może ingerować w opis przedstawiony przez wnioskodawcę. Kwestia ta ma znaczenie, jeśli zważy się chociażby na ochronę prawną dla wnioskodawcy wynikającą z wydanej interpretacji i zastosowaniu się do niej.

Sąd zaznaczył, że wprawdzie immanentnymi cechami zdarzenia przyszłego jest to, że jest ono niepewne i hipotetyczne, ale z punktu widzenia instytucji wydania interpretacji, kwestia zaistnienia zdarzenia przyszłego nie jest okolicznością warunkującą wydanie interpretacji indywidualnej. Wnioskodawca przedstawia opis zdarzenia przyszłego, a wydana interpretacja indywidualna będzie rodzić skutki w zakresie ochrony wnioskodawcy, gdy to zdarzenie wystąpi.

W konkluzji Sąd stwierdził, przenosząc powyższe rozważania do opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, że Spółka w tym opisie podała, że na organizowane imprezy integracyjne z reguły przybywa ok. 60-70% ogólnej liczby jej pracowników, zaś przygotowywanie poczęstunku w formie szwedzkiego stołu, opłaconego ryczałtem, jest realizowane przy założeniu, że wszyscy pracownicy będą uczestnikami takiej imprezy. W przedstawionym pytaniu Spółka podała istotne elementy, że pracodawca nie posiada informacji o ilości osób uczestniczących w imprezie oraz brak jest możliwości indywidualizacji świadczenia co do konkretnego pracownika. Te dwa elementy, zdaniem Sądu, niewątpliwie należy potraktować jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego, mimo że w sensie formalnym znalazły się one w rubryce formularza wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, która nie jest przeznaczona na opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) (część G., poz. 68.), a w pozycji 69 części G. Przytoczone pytanie w poz. 69 odnosi się do stanu faktycznego i determinuje stanowisko własne Spółki, a także winno determinować wydaną interpretację indywidualną.

W ocenie Sądu, Minister natomiast w sposób sprzeczny z przepisami prawa (art. 14b § 3 i art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej), ingerował w stan faktyczny i uznał, że Spółka może posiąść wiedzę o ilości pracowników biorących udział w imprezie integracyjnej, a podnoszone trudności w tym zakresie są natury technicznej i można je pokonać oraz że ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego. Według Sądu, taka ingerencja w istotne okoliczności przedstawionego zdarzenia przyszłego powoduje, że w istocie – tak jak podnosi to Spółka – wydana interpretacja dotyczy innego zdarzenia przyszłego i nie stanowi oceny stanowiska Spółki na pytanie sformułowane we wniosku o wydanie interpretacji.

Podsumowując argumentację Sąd stwierdził, że naruszenie wskazanych przepisów art. 14b § 3 oraz art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej obligowało Sąd do uchylenia zaskarżonej interpretacji na podstawie art. 146 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Powody uchylenia interpretacji uniemożliwiły Sądowi ocenę merytoryczną stanowiska Ministra, co do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji. Przy ponownym wydawaniu interpretacji Organ uwzględni zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku Spółki z 3 września 2013 r.

Biorąc pod uwagę uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 20 maja 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 231/14, jak również treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), który stanowi, że „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie”, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 3 września 2013 r., który wpłynął do Organu 12 września 2013 r., stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji stanowisko Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez pracowników była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, iż „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację, wskazując określone kryteria, które winny być spełnione, aby świadczenie zostało uznane za przychód.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy wtedy, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia powstanie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia – np. w przypadku jego zakupu – ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

W świetle powyższego – mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy – nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionym we wniosku zdarzeniu Wnioskodawca wskazał, iż zatrudnia kilkadziesiąt osób. Zdarza się czasem, że organizuje dla swoich pracowników imprezy integracyjne, podczas których dla pracowników przygotowany jest drobny poczęstunek w formie szwedzkiego stołu, który opłacony jest ryczałtem przy założeniu, że wszyscy pracownicy będą uczestnikami. Udział w spotkaniach nie jest obowiązkowy. Z reguły na takie spotkania przybywa około 60-70% ogólnej liczby pracowników.

Z treści wniosku wynika ponadto, iż pracodawca nie posiada informacji o ilości osób uczestniczących w imprezie i brak jest możliwości indywidualizacji świadczenia konkretnemu pracownikowi.

Odnosząc powyższe wyjaśnienia do przedstawionego we wniosku zdarzenia uznać należy, że udział pracownika w imprezie integracyjnej nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności należy zwrócić uwagę na brak możliwości zindywidualizowania świadczenia konkretnemu pracownikowi.

Tym samym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że świadczenia uzyskane przez pracownika w formie poczęstunku nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przedstawione we wniosku świadczenie w postaci poczęstunku w formie szwedzkiego stołu na imprezie integracyjnej nie można tym samym uznać jako przychód pracownika ze stosunku pracy i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania uchylonej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.