INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Agencja) w dniu 31 maja 2011 r. zbył nieruchomość gruntową niezabudowaną zlokalizowaną w gminie K, wsi J, oznaczoną w ewidencji gruntów numerem 926/6. Przedmiotową nieruchomość Agencja przejęła w dniu 31 grudnia 1998 roku protokołem zdawczo - odbiorczym jako działkę gruntu niezabudowaną. Czynność przekazania/przejęcia nieruchomości nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i podatnikowi nie przysługiwało prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Agencja nie ponosiła wydatków na ulepszenie.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego teren ten był przeznaczony w części na poszerzenie drogi krajowej (symbol: KGP - droga główna ruchu przyspieszonego) oraz w części do zalesienia (symbol: Zld - dolesienia). W ewidencji gruntów działka była sklasyfikowana jako Tr. Na podstawie planu nie jest możliwe dokładne określenie udziału obu tych funkcji w powierzchni gruntu, dlatego wartość rynkowa została określona bez podziału na rodzaj przeznaczenia terenu. Wobec takiego stanu rzeczy sprzedaż przedmiotowego gruntu została przez Agencję opodatkowana stawką podstawową tj. 23 %.

W miesiącu sierpniu 2011 roku zwrócił sie do Agencji Nabywca przedmiotowej nieruchomości, kwestionując opodatkowanie tej nieruchomości stawką 23 %. W uzasadnieniu podaje, że południowo - zachodni fragment działki zabudowany jest budowlą, tj. drogą z kostki brukowej, co według nabywcy powoduje, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości winna korzystać ze zwolnienia z podatku VAT.

W zachodnim narożniku działki 926/6 rzeczywiście występuje utwardzenie z kostki granitowej, co potwierdza mapa stanowiąca załącznik nr 1. Jak wynika z operatu szacunkowego fragment utwardzenia stanowił kiedyś część „drogi czołgowej” biegnącej na poligon wojskowy. Droga ta nie była drogą publiczną, nie była też wydzielona jako użytek drogowy. W operacie zawarto informację, że brak jest urządzonego zjazdu z drogi na działkę 926/6, z czego wynika, że część utwardzona kostką granitową nie posiada wartości użytkowej (funkcjonalnej) jako wjazd na działkę. Utwardzenie nie zostało wycenione w operacie szacunkowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien uwzględnić występujące na nieruchomości zabudowanie z kostki brukowej, a w rezultacie rozpatrzyć opodatkowanie przedmiotowej działki z uwzględnieniem budowli z zastosowaniem art. 43 ust. 1 pkt 10a...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym że budowla o której mowa w złożonym wniosku nie była przedmiotem przejęcia przez Agencję, a w rezultacie również przedmiotem dostawy (zgodnie z protokołem zdawczo-odbiorczym tej nieruchomości działka 926/6 przekazana została jako niezabudowana i taki charakter nieruchomości pozostawał w ewidencji w momencie dostawy), to opodatkowania sprzedaży nieruchomości nie można rozpatrywać z jej uwzględnieniem. Poza tym jak wynika z operatu szacunkowego fragment utwardzenia stanowił kiedyś część „drogi czołgowej” biegnącej na poligon wojskowy. Droga ta nie była drogą publiczną, nie była też wydzielona jako użytek drogowy. W operacie zawarto informację, że brak jest urządzonego zjazdu z drogi na działkę 926/6, z czego wynika, że część utwardzona kostką granitową nie posiada wartości użytkowej (funkcjonalnej) jako wjazd na działkę. Utwardzenie nie zostało wycenione w operacie szacunkowym.

W momencie dostawy działka 926/6 pozostawała terenem niezabudowanym z funkcją w planie zagospodarowania przestrzennego w części KGP - droga główna ruchu przyspieszonego, a w części ZLd – teren przeznaczony pod dolesienia. W ewidencji gruntów działka była sklasyfikowana jako Tr. Na podstawie planu nie jest możliwe dokładne określenie udziału obu tych funkcji w powierzchni gruntu, dlatego wartość rynkowa została określona bez podziału na rodzaj przeznaczenia terenu.

Wobec takiego stanu rzeczy, iż dostawie podlegał teren niezabudowany, a zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, przeznaczony pod zabudowę należało zastosować stawkę podstawową tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Regulacja powyższa oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie jest objęta dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie, podlegają one opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług.

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż przedmiotem dokonanej przez Agencję dostawy była nieruchomość gruntowa niezabudowana. Taki status terenu wynika z protokołu zdawczo – odbiorczego dokumentującego przeniesienie na Agencję jego własności. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego teren ten był przeznaczony w części na poszerzenie drogi krajowej oraz w części do zalesienia. Nabywca nieruchomości po dokonaniu zakupu nieruchomości wskazał, iż fragment działki zabudowany jest budowlą stanowiącą drogę z kostki brukowej, co zdaniem nabywcy powoduje, iż przedmiotowa transakcja winna korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Agencja wskazała, iż na przedmiotowej nieruchomości znajduje się fragment utwardzenia stanowiący niegdyś część „drogi czołgowej” biegnącej na poligon wojskowy. Droga ta nie była drogą publiczną, nie była wydzielona jako użytek drogowy. W operacie szacunkowym nieruchomości zawarto informację, iż brak jest urządzonego zjazdu z drogi na przedmiotową nieruchomość, z czego wynika zdaniem Agencji, iż część utwardzona kostką granitową nie posiada wartości użytkowej (funkcjonalnej) jako wjazd na działkę.

Cytowany przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, ma zastosowanie do transakcji zbycia terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane przeznaczone pod zabudowę. Z tego względu należy w pierwszej okoliczności rozpatrzeć z jakiego rodzaju nieruchomością mamy w przedmiotowym przypadku do czynienia.

W tym miejscu należy przywołać przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.).

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Natomiast przez obiekt liniowy - należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego (art. 3 pkt 3a powołanej ustawy).

Przez urządzenia budowlane - należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 cyt. ustawy).

Odnosząc powyżej cyt. przepisy ustawy prawo budowlane do okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku stwierdzić należy, iż fragment utwardzenia nie jest obiektem budowlanym wypełniającym definicję budowli. Trudno także stwierdzić, iż element „drogi czołgowej” nie będący wjazdem na działkę ani też nie pełniący funkcjonalnej roli w odniesieniu do nieruchomości stanowi obiekt liniowy czy też urządzenie budowlane. Z uwagi na fakt, iż brak jest przesłanek dla uznania opisanego w złożonym wniosku fragmentu utwardzenia za budowlę na gruncie ustawy Prawo budowlane, zatem przedmiotowy grunt należy traktować jako grunt niezabudowany.

Mając na uwadze powyższe, Agencja w sposób prawidłowy przyjęła, iż w przedmiotowym przypadku transakcję sprzedaży tych terenów należy rozpatrywać przez pryzmat przepisów odnoszących się do opodatkowania nieruchomości jako gruntu niezabudowanego. Przedmiotowe tereny w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały przeznaczone w części na poszerzenie drogi krajowej oraz do zalesienia. Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z kwestią opodatkowania transakcji sprzedaży terenu opisanego w złożonym wniosku.

Należy podkreślić, iż zwolnienie z podatku VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa lub przepisy wykonawcze do ustawy. Wszelkie zwolnienia są wyjątkiem od generalnej reguły opodatkowania sprzedaży wg stawki 23 % i muszą być interpretowane ściśle, nie zaś rozszerzająco.

W przypadku nieruchomości sprzedawanej przez Wnioskodawcę, konieczne jest jednoznaczne określenie, czy są to grunty inne niż budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż o charakterze danego gruntu rozstrzyga zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego, należy posłużyć się decyzją o warunkach zabudowy lub inną istniejącą na dzień zawarcia transakcji dokumentacją, sporządzoną na podstawie ww. ustawy o planowaniu przestrzennym.

W myśl art. 9 ust. 1 i ust. 4 ww. ustawy, w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (…). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Na mocy art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.), ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że dla określenia przeznaczenia danego terenu decydujące znaczenie, ma miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w przypadku braku powyższych – przeznaczenie terenu określone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Z powyższego wynika, iż drogi są budowlami w myśl przepisów prawa budowlanego a co za tym idzie, teren przeznaczony na poszerzenie drogi krajowej należy uznać teren przeznaczony pod zabudowę. Zauważyć należy, iż o obowiązku opodatkowania niezabudowanej nieruchomości decyduje w głównej mierze jego przeznaczenie, nie zaś klasyfikacja gruntu. Reasumując, w ocenie tut. Organu, dostawa niezabudowanej nieruchomości przeznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego w części na poszerzenie drogi krajowej nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w stawce podstawowej 23 % zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ustawy o VAT.

Natomiast w odniesieniu do tej części nieruchomości, która przeznaczona jest na dolesienia z uwagi na fakt, iż jest to teren inny niż budowlany, nie przeznaczony pod zabudowę stwierdzić należy, iż zastosowanie znajdzie zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy zgodnie z którym do całości transakcji zbycia nieruchomości należało zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 23 % należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.