2017.03.20 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP1.4512.1079.2016.1
z 20 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia i zwrotu podatku oraz dokonania korekty podatku za okres od stycznia 2016 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia i zwrotu podatku oraz dokonania korekty podatku za okres od stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, lub „Fundacja”) jest kościelną osobą prawną będąca organizacją pożytku publicznego, funkcjonującą na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2014 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1889), ustawy o działalności pożytku publicznym i o wolontariacie oraz Statutu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu świadczonych przez siebie odpłatnych usług: gastronomicznych, hotelowych oraz związanych z profilaktyką zdrowia. Usługi te świadczone są w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego. Świadczenie usług realizowane jest zgodnie z celami statutowymi Wnioskodawcy, tj. w zakresie organizowania różnych form turystyki i krajoznawstwa oraz wypoczynku dla dzieci i młodzieży oraz prowadzenia ochrony i promocji zdrowia. Oprócz ww. świadczenia usług, Wnioskodawca prowadzi działalność nieodpłatną pożytku publicznego w zakresie nieodpłatnego przekazywania pomocy osobom i instytucjom potrzebującym. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i jest zwolniona z obowiązku uiszczania podatku dochodowego od osób prawnych.

Realizacja ww. zadań wymaga finansowania. Wnioskodawca pozyskuje środki pieniężne na działalność statutową z następujących źródeł: przychodów z tytułu świadczenia odpłatnych usług w ramach działalności pożytku publicznego, środków z budżetu państwa, przekazanych w ramach 1 % podatku dochodowego od osób fizycznych, darowizn i dotacji. Z wyżej wymienionych środków pieniężnych nabywane są towary i usługi, służące realizacji różnych celów statutowych Wnioskodawca: świadczenia opodatkowanej działalności odpłatnej oraz czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto, środki pochodzące z budżetu państwa (1 % podatku) oraz z otrzymanych darowizn, wydatkowane są na dofinansowywanie działalności odpłatnej. Na potrzeby realizacji działalności odpłatnej i nieodpłatnej funkcjonują:

Dwa biura,
Zarząd,
Kadra administracyjna.

Z funkcjonowaniem tych jednostek związane są tzw. „koszty do podziału” tzn: czynsz najmu lokali, materiały biurowe i eksploatacyjne, zakup i utrzymanie sprzętu biurowego, wyposażenie biur (meble, sprzęt komputerowy), koszty eksploatacji i napraw samochodu służbowego, opłaty telefoniczne, opłaty za internet, druk materiałów reklamowych oraz promocja Wnioskodawcy. W ramach promocji Wnioskodawca występuje koszt kampanii, której celem jest pozyskiwanie 1% podatku, który jak to zostało wspomniane wcześniej wykorzystywany jest w części na finansowanie działalności odpłatnej organizacji.

Podatnik wyjaśnia, że w związku z tym, że ww. kosztów nie można w całości przyporządkować działalności nieodpłatnej, stanowią one również koszty pośrednie działalności odpłatnej.

Wnioskodawca planuje określać zakres wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności odpłatnej jako najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez siebie działalności i dokonywanych nabyć, zwany dalej „sposobem określenia proporcji” według wzoru określonego w art. 86 ust. 2c pkt 4 w ustawie z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz.535 z późn. zm.)

P=No/N*100

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

P – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

No – średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej w roku poprzednim,

N – średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej i nieodpłatnej w roku poprzednim.

W ramach No i N nie będą uwzględniane niewykorzystywane powierzchnie lokali i budynków oraz nieruchomości gruntowych.

Wnioskodawca zamierza obniżyć kwotę podatku należnego z tytułu świadczenia usług w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego o kwotę podatku naliczonego, którą Wnioskodawca uiściła w związku z dokonanym zakupem wszelkiego rodzaju towarów i usług, opodatkowanych podatkiem VAT, z uwzględnieniem tych w ramach „kosztów do podziału” w zakresie proporcji X, a w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego będzie wyższa, niż należnego, Wnioskodawca zamierza wystąpić o zwrot nadwyżki w podatku naliczonym.

Ponadto podatnik planuje w powyższym zakresie skorygować uprzednio złożone deklaracje VAT od stycznia 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym, Wnioskodawca posiada prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w pełnej wysokości, a w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego będzie wyższa, niż należnego – również do zwrotu nadwyżki w podatku naliczonym, w zakresie, w którym podatek został poniesiony w związku z zakupem przez podatnika różnego rodzaju towarów i usług zwanych „kosztami do podziału” (w szczególności najmu lokali, materiałów biurowych i eksploatacyjnych, zakupu i utrzymania sprzętu biurowego, wyposażenia biur, mebli, sprzętu komputerowego, opłat telefonicznych, eksploatacja i naprawy samochodu służbowego, opłat za internet, druk materiałów reklamowych oraz kosztów promocji Wnioskodawcy w tym kosztów kampanii 1 % podatku) w zakresie proporcji X, które służą zarówno opodatkowanemu świadczeniu usług przez podatnika w ramach działalności odpłatnej pożytku publicznego, jak również czynnościom, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towaru i usług?

Czy poniższy wzór wyliczania proporcji jest prawidłowy?

P=No/N*100

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

P – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

No – średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej w roku poprzednim,

N – średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej i nieodpłatnej w roku poprzednim.

W ramach No i N nie będą uwzględniane niewykorzystywane powierzchnie lokali i budynków oraz nieruchomości gruntowych.

Czy podatnik jest uprawniony do skorygowania deklaracji VAT w powyższym zakresie od stycznia 2016?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Kwestia „sposobu obliczenia proporcji”

Wnioskodawca (dalej: Wnioskodawca) jest kościelną osobą prawną będąca organizacją pożytku publicznego, funkcjonującą na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej (DZ. U. z 2014 r., poz. 1889), ustawy z dnia 14 października 2016 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1817) oraz Statutu Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT z tytułu świadczonych przez siebie odpłatnych usług: gastronomicznych, hotelowych oraz związanych z profilaktyką zdrowia w rozumieniu art. 15 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, dalej „VATU”). Usługi te świadczone są w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego oraz w zgodzie ze statutowymi celami Fundacji, tj. działalnością w zakresie organizowania różnych form turystyki i krajoznawstwa oraz wypoczynku dla dzieci i młodzieży oraz prowadzenia ochrony i promocji zdrowia.

Oprócz ww. świadczenia usług, Wnioskodawca prowadzi działalność nieodpłatną pożytku publicznego w formie nieodpłatnego świadczenia pomocy osobom i instytucjom potrzebującym.

Realizacja ww. zadań wymaga finansowania. Wnioskodawca pozyskuje środki pieniężne na działalność statutową z następujących źródeł:

przychody z tytułu odpłatnego świadczenia usług działalności pożytku publicznego,
środki z budżetu państwa, przekazane w ramach 1 % podatku dochodowego od osób fizycznych,
darowizny i dotacje.

Z wyżej wymienionych środków pieniężnych nabywane są towary i usługi, służące realizacji różnych celów statutowych Wnioskodawca: świadczenia opodatkowanej działalności odpłatnej oraz czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w czym spełnia się przesłanka o której mowa w art. 86 ust. 2a VATU.

W celu zapewnienia zaplecza dla realizacji każdego z rodzajów prowadzonej przez Fundację działalności prowadzone są: dwa biura, Zarząd oraz kadra administracyjna. Z funkcjonowaniem tych jednostek związane są następujące koszty: czynsz najmu lokali, koszt materiałów biurowych i eksploatacyjnych, zakup i utrzymanie sprzętu biurowego, wyposażenie biur (meble, sprzęt komputerowy), koszty eksploatacji i napraw samochodu służbowego, opłaty telefoniczne, opłaty za internet, druk materiałów reklamowych oraz promocja Wnioskodawcy.

W celu pozyskania finansowania z 1 % podatku, Fundacja ponosi wydatki na kampanię promocyjną, ponadto dochód, który uzyskuje w ramach tego źródła finansowania, wykorzystywany jest w części na finansowanie odpłatnej działalności pożytku publicznego organizacji (a zatem i takiej, o której mowa w art. 86 ust. 2a VATU).

Fundacja wyjaśnia, że w związku z tym, że ww. kosztów nie można w całości zagregować pod zbiorczą nazwą „działalności nieodpłatnej”, stanowią one również koszty pośrednie działalności odpłatnej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że najbardziej odpowiadającą specyfice wykonywanej przez siebie działalności i dokonywanych nabyć „sposobem określania proporcji” czyli zakresem wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności odpłatnej jest sposób opisany w art. 86 ust. 2c pkt 4 VATU ucieleśniony w następującym wzorze:

P= No/N*100

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

P – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

No – średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej w roku poprzednim,

N - średnioroczna powierzchnia użytkowa lokali i budynków wraz z powierzchnią nieruchomości gruntowych wykorzystywana w ramach działalności odpłatnej i nieodpłatnej w roku poprzednim.

W ramach No i N nie będą uwzględniane niewykorzystywane powierzchnie lokali i budynków oraz nieruchomości gruntowych.

Ponadto, podatnik zobowiązuje się do ucieleśnienia w załączniku do uchwały zarządu, wyliczenia powierzchni lokali i gruntów wykorzystywanych do prowadzenia działalności odpłatnej, obrazując w ten sposób realną, comiesięczną proporcję udziału działalności odpłatnej prowadzonej przez podatnika w działalności podatnika w ogóle. Określenie proporcji działalności nieodpłatnej do całej prowadzonej działalności (w kontekście art. 86 ust. 2a VATU) jest obowiązkiem podatnika – w tej kwestii trafnie wypowiedział się WSA w Poznaniu: „W celu realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego podatnik sam winien przyporządkować w odpowiednich częściach podatek naliczony wynikający z faktur zakupu poszczególnym kategoriom działalności: niepodlegającej przepisom ustawy o podatku od towarów i usług i podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w oparciu o własny racjonalny "klucz" podziału. Podatnik ma możliwość samodzielnego stworzenia takiego "klucza". Nie jest rolą organu podatkowego ani tym bardziej sądu wskazywanie podatnikowi tego klucza czy stosunku, albowiem leży to w jego własnej gestii” (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Poznaniu z dnia 9 marca 2011 r., I SA/Po 8/11).

Wnioskodawca zauważa, że specyfika prowadzonej przez Fundację działalności charakteryzuje się następującymi cechami: zmienność składu osobowego fundacji oraz różna podstawa związku pracowników z fundacji, nieregularność przychodu z tytułu prowadzenia działalności odpłatnej, nieregularność przychodu ze źródeł „subwencyjnych” wraz ze zmiennością wysokości jego poszczególnych źródeł. Dlatego też, Wnioskodawca zdecydował się na wybór wzorca, określonego w art. 86 ust. 2c pkt 4 VATU. Wzorzec ten, zdaniem Wnioskodawcy umożliwi realne ukazanie stosunku określania proporcji, z uwagi na fakt, że jest najbliższy rzeczywistości gospodarczej, w której funkcjonuje Fundacja. Sposób określenia proporcji oparty na stosunku powierzchni wykorzystywanej do czynności odpłatnych w stosunku do powierzchni wykorzystywanej przez Fundację do działalności w ogóle, najlepiej odzwierciedla stosunek proporcji czynności dokonywanych przez Wnioskodawcę, ponieważ ustrzegą się „zakrzywień” rzeczywistego stanu rzeczy, z całą pewnością będą skutkiem wykorzystania pozostałych modeli.

Dla uzasadnienia postawionej powyżej tezy, Wnioskodawca zauważa, że sposoby przedstawione w pkt 1-3 art. 86 ust. 2c VATU nie odpowiadają specyfice wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności z następujących względów:

Metoda oparta na danych dot. „średniorocznej liczby osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością” – art. 86 ust. 2c pkt 1 nie może mieć zastosowania w Fundacji z uwagi na dużą różnorodność podejmowanych działań o zmiennym nakładzie czasowym potrzebnym do ich wykonania, a także różnej wydajności działań pracowników, a także racji niezatrudniania w każdym dziale organizacji tej samej liczby osób z niepełnosprawnością (o mniejszej wydajności) oraz z tego powodu, że wielu pracowników wykonuje wiele różnych czynności nie tylko ze sfery działalności nieodpłatnej ale również ze sfery działalności odpłatnej (tzn. gospodarczej w rozumieniu VATU);
Metoda oparta na danych dot. „średniorocznej liczby godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością” art. 86 ust. 2c pkt 2 – nie może mieć zastosowania w Fundacji z uwagi na brak technicznej możliwości określenia godzin pracy związanej z działalności odpłatną i nieodpłatną – przykładowo – irracjonalnym byłby nakaz wykonywania połączeń do interesariuszy zewnętrznych w sprawach działalności odpłatnej tylko w konkretnych godzinach pracy danego pracownika połączony z obowiązkiem odbierania w określonych godzinach pracy wyłącznie połączeń przychodzących, związanych z działalnością nieodpłatną prowadzoną przez Fundację;
Metoda oparta na danych dot. „rocznego obrotu z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza” nie znajdzie zastosowania z racji niewspółmierności różnych przychodów do nakładów ponoszonych na ich uzyskanie jak również z racji specyfiki organizacji, tzn. statutowego zakazu prowadzenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej (w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie gospodarczej – Dz. U. nr 173, poz. 1807, z późniejszymi zmianami) i tym samym konieczności prowadzenia działalności odpłatnej na strefie strat lub co najwyżej przy zerowym wyniku finansowym poprzez położenie większego nacisku na misję na rzecz ogółu społeczeństwa powyższej działalności odpłatnej.
Ponadto, nakłady na utrzymanie wykorzystywanych powierzchni i nieruchomości są wielokrotnie wyższe w zakresie działalności odpłatnej w stosunku do działalności nieodpłatnej, tak więc jedynie sposób przedstawiony w art. 86 ust. 2c pkt 4 VATU, odzwierciedla rzeczywisty stan rzeczy. W tym miejscu należy podkreślić, że budynki należące do Fundacji, w dalszym ciągu są amortyzowane i ten proces będzie trwał w przyszłości. Dla porównania lokale w których prowadzona jest działalność nieodpłatna nie wymagają nakładów inwestycyjnych ani poważniejszych remontów. Ponadto, należy wskazać, że nakłady na remonty i adaptacje budynków w których prowadzona jest działalność odpłatna, były ok. dwudziestu razy większe niż nakłady na remonty i adaptacje pomieszczeń w których prowadzona jest działalność nieodpłatna.

Zdaniem Fundacji, powyższa argumentacja dowodzi, że mamy do czynienia ż racjonalnym kluczem podziału.

Kwestia dopuszczalności korekty deklaracji za okres od 1 stycznia 2016 r. do czasu wydania interpretacji indywidualnej

Fundacja stoi na stanowisku, że będzie uprawniona do dokonania korekt deklaracji podatkowych złożonych od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia wydania interpretacji, uwzględniając wysokość podatku naliczonego, ustalonego przy użyciu zaproponowanej przez Fundację proporcji – powyższa konstatacja stanowi konsekwencję prawidłowości wskazanej metody.

Wnioskodawca zauważa, że funkcjonalną konsekwencją uznania sposobu obliczenia proporcji za prawidłowy lub nieprawidłowy musi być przyznanie lub odmowa przyznania prawa do odliczenia podatku naliczonego od należnego, z uwzględnieniem sposobu obliczenia proporcji.

Wnioskodawca zauważa, że art. 86 ust 13 VATU, stanowi: „Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.”

W tym szczególnie istotny dla Fundacji jest termin, o którym mowa w art. 86 ust. 10 VATU, tj.: „Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy”. Generalną zasadę momentu powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, statuuje zaś art. 19a ust. 1 VATU: „Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.”

Co do podstaw zwrotu podatku, VATU w art. 87 ust. 1 wypowiada się następująco: „W przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.”

Z kolei art. 81 § 1-2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, z późń. zm., dalej jako „o.p.”), stanowi, że jeśli ustawa nie stanowi inaczej podatnik może skorygować deklarację, korekty deklaracji dokonuje się poprzez złożenie deklaracji korygującej.

Z powyższych uregulowań wywodzimy normę natury ogólnej: „Podatnik VAT, dokonujący obniżenia podatku w oparciu o proporcję opartą na dyspozycji określonej w art. 86 ust. 2a, który nie dokonał obniżenia podatku należnego o wysokość podatku naliczonego (z uwzględnieniem proporcji), jest uprawniony do dokonania tego obniżenia podatku należnego o wysokość podatku naliczonego poprzez dokonanie korekty deklaracji podatkowej (składając wobec właściwego organu podatkowego deklarację korygującą) za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, a jeśli wysokość podatku naliczonego (z uwzględnieniem proporcji) jest wyższa od wysokości podatku należnego, do zwrotu różnicy”.

Ponadto, należy zwrócić uwagę na fakt, że z prawem do odliczenia podatku naliczonego od należnego (przy uwzględnieniu pre-współczynnika) skorelowany jest również obowiązek „(...) korekty podatku odliczonego przy nabyciu towarów lub usług opodatkowanych, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego.” (co wynika bezpośrednio z art. 90c ust. 1 VATU).

Powyższy przepis, z jednej strony stanowi o konieczności uwzględnienia aktualnych danych w sposobie obliczenia proporcji, z drugiej zwraca uwagę na fakt, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Argumentacja wydaje się być tym bardziej słuszna, że art. 90c VATU, obowiązuje od dnia 1 stycznia 2016 r. Powyższe (z gruntu rzeczy oczywiste stwierdzenie) podparte jest kolejnym argumentem natury merytorycznej – już posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego od należnego – wynika ono wszakże z przepisów, które należy poddać wykładni, która we wiążący sposób nie następuje jednak w interpretacji; interpretacja indywidualna nie ma wszakże charakteru prawotwórczego.

Konkludując, Fundacja stoi na stanowisku, iż jest uprawniona do obniżenia podatku należnego z tytułu świadczenia usług w ramach odpłatnej działalności pożytku publicznego o kwotę podatku naliczonego (z uwzględnieniem proporcji), którą uiszczono w związku z dokonanym zakupem wszelkiego rodzaju towarów i usług obłożonych podatkiem VAT, a w sytuacji, gdy kwota podatku naliczonego będzie wyższa od kwoty podatku należnego, do żądania zwrotu różnicy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), dalej ustawą, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Natomiast z art. 87 ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz

obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d ustawy, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Natomiast w myśl art. 86 ust. 2h ustawy, w przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji.

Podkreślić należy, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych.

Odliczyć zatem można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza tym samym możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu. Jednocześnie z zasady tej wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części, w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku od tych towarów i usług, w jakiej towary te (usługi) są wykorzystywane do wykonywania czynności nieopodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji w związku z wykorzystywaniem nabywanych towarów i usług do działalności gospodarczej, tj. do działalności odpłatnej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, tj. do działalności nieodpłatnej, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakupy towarów i usług jedynie w zakresie, w jakim te towary i usługi służą do wykonywania przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Wnioskodawca będzie zatem zobowiązany w pierwszej kolejności do wydzielenia podatku naliczonego przy zastosowaniu współczynnika (proporcji) umożliwiającego odliczenie podatku naliczonego w prawidłowej wysokości w odniesieniu do nabywanych (po 1 stycznia 2016 r.) towarów i usług wykorzystywanych do celów mieszanych, zgodnie z zasadami określonymi w art. 86 ust. 2a-2h ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

Powołany wyżej art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. Mieszczą się tutaj również działania, czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą.

Jak wskazano powyżej z dniem 1 stycznia 2016 r. zostały wprowadzone zmiany w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie proporcji odliczania podatku przez podatników prowadzących działalność mieszaną (tj. działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz działalność niemającą charakteru gospodarczego). Co ważne, obowiązują one niezależnie od stosowanej proporcji, o której mowa w art. 90-91 ustawy.

W sytuacji gdy podatnik dokonuje zakupu, który nie jest związany z jego działalnością gospodarczą, to traktowany jest jako konsument i tym samym pozbawiony prawa do odliczenia. Jeżeli jednak realizuje zakup na potrzeby swojej działalności, to ma prawo do odliczenia. W sytuacji pośredniej, gdy dany zakup jest związany zarówno z działalnością gospodarczą, jak i z tą aktywnością niepodlegającą VAT danego podmiotu, istnieje konieczność określenia sposobu proporcji, ponieważ dany wydatek powinien uprawniać do odliczenia, ale tylko w części, którą będzie można obliczyć przy wykorzystaniu mechanizmu wstępnej proporcji.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca jest kościelną osobą prawną – organizacją pożytku publicznego, funkcjonującą na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 2014 r. o stosunku Państwa do Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o działalności pożytku publicznym i o wolontariacie oraz Statutu Wnioskodawcy.

Oprócz ww. świadczenia usług, Wnioskodawca prowadzi działalność nieodpłatną pożytku publicznego w zakresie nieodpłatnego przekazywania pomocy osobom i instytucjom potrzebującym.

Na potrzeby realizacji działalności odpłatnej i nieodpłatnej funkcjonują dwa biura Wnioskodawcy, Zarząd Wnioskodawcy oraz kadra administracyjna. Z funkcjonowaniem tych jednostek związane są tzw. „koszty do podziału” tzn: czynsz najmu lokali, materiały biurowe i eksploatacyjne, zakup i utrzymanie sprzętu biurowego, wyposażenie biur (meble, sprzęt komputerowy), koszty eksploatacji i napraw samochodu służbowego, opłaty telefoniczne, opłaty za internet, druk materiałów reklamowych oraz promocja Wnioskodawcy (w ramach promocji Wnioskodawcywystępuje koszt kampanii, której celem jest pozyskiwanie 1 % podatku).

Podatnik wyjaśnia, że w związku z tym, że ww. kosztów nie można w całości przyporządkować działalności nieodpłatnej, stanowią one również koszty pośrednie działalności odpłatnej.

P=No/N*100

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

P – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

No – średnioroczna powierzchnia użytkowa wykorzystywana do działalności odpłatnej w danym roku,

N – średnioroczna powierzchnia użytkowa wykorzystywana do działalności odpłatnej i nieodpłatnej w danym roku.

W ramach No i N nie będą uwzględnianie powierzchnie użytkowe niewykorzystywane oraz użyczone, podnajmowane innym podmiotom prawnym.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy przedstawiony powyżej wzór wyliczania proporcji jest prawidłowy.

Z okoliczności sprawy wynika ponadto, że sposób określania proporcji metodą przedstawioną w art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy, tj w oparciu o średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności odpłatnej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności odpłatnej i poza tą działalnością, najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności oraz dokonywanych przez niego nabyć.

Wnioskodawca wskazuje, że specyfika prowadzonej przez Fundację działalności charakteryzująca się takimi cechami jak zmienność składu osobowego Fundacji oraz różna podstawa związku pracowników z fundacji, nieregularność przychodu z tytułu prowadzenia działalności odpłatnej, nieregularność przychodu ze źródeł „subwencyjnych” wraz ze zmiennością wysokości jego poszczególnych źródeł, wyklucza zastosowanie pozostałych modeli, o których mowa w art. 86 ust. 2c ustawy. Natomiast wybrany przez Wnioskodawcę wzorzec umożliwi realne ukazanie stosunku określania proporcji, z uwagi na fakt, że jest najbliższy rzeczywistości gospodarczej, w której funkcjonuje Fundacja.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług proponuje kilka metod, które podatnik może wykorzystać celem proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego, jednakże katalog ten nie ma charakteru zamkniętego. Dopuszczalna jest także metoda będąca kompilacją metod ustawowych, czy też każda inna metoda, aby tylko odpowiadała ona najbardziej specyfice prowadzonej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Możliwe jest także zastosowanie kilku różnych metod w zależności od różnorodności prowadzonych przez podatnika sektorów działalności lub w zależności od rodzajów dokonywanych nabyć, jeśli jest to uzasadnione ekonomicznie.

Z uwagi na różnorodność i bogactwo życia gospodarczego wybór sposobu, według którego dokonuje się tego proporcjonalnego przypisania, należy do podatnika. Przepisy ustawowe wymagają jedynie, aby odpowiadał on najbardziej specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć. Będzie to spełnione, jeśli sposób ten:

zapewni dokonanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą (co do zasady dotyczącej czynności opodatkowanych VAT) oraz
obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne (z wyjątkiem celów prywatnych) – gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zatem wybór sposobu, według którego Wnioskodawca będzie dokonywał proporcjonalnego odliczenia w przypadku zakupu towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów działalności gospodarczej, jak i do celów pozostających poza taką działalnością, których przypisanie w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe – należy do Wnioskodawcy.

Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że tylko sposób przedstawiony w pkt 4 art. 86 ust. 2c ustawy, tj. w oparciu o średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności odpłatnej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności odpłatnej i poza tą działalnością, najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności oraz dokonywanych przez niego nabyć – najbardziej odzwierciedla stan rzeczywisty w Organizacji.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku – w tym oświadczenie Wnioskodawcy, że metoda wskazana w art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez Organizację działalności i dokonywanych przez nią nabyć należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że metoda ta będzie prawidłowa.

Wnioskodawca obliczając proporcję obliczając proporcję, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy i opierając się na rozwiązaniu wskazanym w cyt. art. 86 ust. 2c pkt 4 ustawy, powinien przyjąć:

w liczniku – średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej,;

w mianowniku – średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Z uwagi na przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że zaproponowany przez Wnioskodawcę sposób określania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a-2h ustawy, w oparciu o dane w postaci średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością jest prawidłowy.

Oznacza to, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wydzielonego przy zastosowaniu opisanego we wniosku współczynnika (proporcji) i w konsekwencji w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego będzie wyższa, niż należnego – również do zwrotu nadwyżki podatku w trybie art. 87 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 1 uznano za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ponadto kwestii, czy Wnioskodawca jest uprawniony do skorygowania deklaracji VAT w powyższym zakresie od stycznia 2016 r.

W myśl art. 86 ust. 10 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a – powstaje nie wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę lub dokument celny.

Oznacza to, że z odliczenia podatku na podstawie art. 86 ust. 10 i 10b pkt 1 ustawy można skorzystać dopiero w rozliczeniu za okres, w którym spełnione są łącznie trzy przesłanki:

powstał obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług,

doszło do faktycznego nabycia tych towarów i usług,

podatnik jest w posiadaniu faktury dokumentującej tę transakcję.

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, 10d i 10e, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W myśl art. 86 ust. 13 ustawy, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a.

Termin „dwóch kolejnych okresów rozliczeniowych” do odliczenia podatku będzie liczony dopiero od okresu, w którym zostaną spełnione łącznie wskazane wyżej przesłanki do odliczenia.

W świetle powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że prawo do odliczenia w rozpatrywanej sprawie powstanie w okresie rozliczeniowym, w którym powstanie obowiązek podatkowy w odniesieniu do nabywanych towarów i usług oraz Wnioskodawca posiada dokument (fakturę VAT).

Jeżeli jednak podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w rozliczeniu za okres, w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku naliczonego lub w jednym z dwóch następnych okresów rozliczeniowych, będzie miał prawo dokonać korekty deklaracji, o czym stanowi art. 86 ust. 13 ustawy. Należy jednak podkreślić, że może dokonać korekty deklaracji jedynie za ten okres rozliczeniowy, nie mając wyboru złożenia korekty za kolejne dwa okresy rozliczeniowe.

Zgodnie z art. 81 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację.

Wskazany przepis statuuje ogólną zasadę – prawo podatnika do korygowania uprzednio złożonych deklaracji. Przy czym, stosownie do art. 3 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach – rozumie się przez to również zeznania, wykazy, zestawienia oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Stosownie do art. 81b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;
przysługuje nadal po zakończeniu:
1. kontroli podatkowej,
2. postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 81b § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych. Organ podatkowy zawiadamia pisemnie składającego korektę o jej bezskuteczności.

Korekta deklaracji (zeznań) ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy jej sporządzeniu. Może on dotyczyć określenia wysokości zobowiązania podatkowego, wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku oraz innych danych zawartych w treści deklaracji. Skorygowanie deklaracji polega na ponownym, poprawnym już wypełnieniu deklaracji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem wyjaśniającym przyczynę korekty.

Jak wskazano w opisie sprawy, Fundacja wykonuje czynności w ramach prowadzonej działalności oraz poza działalnością gospodarczą. Okoliczności sprawy nie wskazują aby Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonywał czynności zwolnione od podatku. Zatem, w tej sytuacji Wnioskodawca będzie miał możliwość do częściowego odliczenia podatku od towarów i usług związanego z kosztami „do podziału” – w zakresie w jakim nabywane towary i usługi będą służyły do wykonywania czynności opodatkowanych, zgodnie z przepisami art. 86 ust. 2a-2h ustawy, a w konsekwencji – o ile do tej pory nie dokonywał odliczenia lub też odliczał podatek w nieprawidłowej wysokości – będzie miał prawo do korekty deklaracji w oparciu o art. 86 ust. 13 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2 uznano za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin