Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB3.4510.1123.2016.2.JBB
z 22 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2016r. (data wpływu 23 grudnia 2016r.), uzupełnionym w dniu 3 lutego 2017r., na podstawie wezwania organu z dnia 24 stycznia 2017r.,o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu umorzenia nabytej wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2016r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku złożonym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabył Umową Przelewu Wierzytelności wraz z cesją poświadczoną notarialnie w dniu 26.01.2016r. wierzytelność od PPHU , prowadzący działalność gospodarczą w zakresie rozbioru i handlu drobiem. Dłużnik prowadzący działalność gospodarczą zakupił od pierwotnego ww. przedsiębiorcy towar w 2012r. na kwotę brutto 12.210,53 zł ze stawką faktury VAT 8 %, na odroczony termin płatności. Uzyskano Nakaz Zapłaty w Postępowaniu Nakazowym, Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy z dnia 07-12-2012 r. , zaopatrzony klauzulą wykonalności z dnia 04.02.2013 roku. Dłużnik nie zapłacił a postępowanie egzekucyjne nie przyniosło żadnego efektu. Sprzedaż została zaliczona i zarachowana do przychodów należnych i odprowadzony został podatek dochodowy i VAT przez pierwotnego wierzyciela. Wnioskodawca nabył niniejszą wierzytelność i po przeprowadzeniu procedury sądowej został przepisany Nakaz Zapłaty z dnia 7.12.2012r. wraz z klauzulą wykonalności na nowego wierzyciela obecnego wnioskodawcę Postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy z dnia 6.06.2016 wraz z klauzulą wykonalności na następcę prawnego z dnia 6.05.2016r. Pomimo prób odzyskania należności dłużnik unikał wywiązania się z sądowego nakazu zapłaty. Postępowanie egzekucyjne prowadzone dotychczas nie przyniosło rezultatu, więc wierzyciel zaproponował Dłużnikowi częściowe umorzenie długu po zapłacie części zobowiązania. Po zapłaceniu części zobowiązania przez dłużnika w postaci odsetek, kosztów sądowych, resztę kwoty wierzyciel umorzył w wysokości 13.228,32 brutto, co stanowi 1.017,79 zł odsetek i 12.210,53 należności głównej brutto, zgodnie z Umową zwolnienia z długu z dnia 3 listopada 2016 r. Wnioskodawca zamierza zaliczyć kwotę należności głównej netto do kosztów uzyskania przychodu. Należy zaznaczyć, że Umową Przelewu Wierzytelności Wnioskodawca nabył wszelkie prawa przysługujące poprzedniemu wierzycielowi w tym do odsetek, kosztów sądowych, dalszego rozporządzania wierzytelnością.

Odpowiadając na wezwanie organu, Spółka wskazała:

1. Nabyta wierzytelność od Pana J. z tytułu sprzedaży towaru w 2012r nie jest przedawniona. Przedawnienie roszczenia następuje po upływie lat 10, art. 118 k.c w nawiązaniu do art. 554 k.c i art. 751 k.c. co do wierzytelności danego rodzaju lat 2. W danym przypadku nastąpiło przerwanie biegu przedawnienia poprzez czynność sądową w postaci złożonego pozwu art. 123 § 1. Wydany w sprawie prawomocny wyrok Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy z dnia 7.102.2012 , przedłużył okres biegu przedawnienia na 10 lat art. 125 § 1 k.c. Kolejna czynność przed Sądem Rejonowym z dnia 6.05.2016, przedłużyła o kolejne 10 lat okres biegu przedawnienia.
   
2. Kwota netto, którą wnioskodawca zamierza zaliczyć w koszty uzyskania przychodu nieściągalnej wierzytelności rozumiana jest, jako kwota netto faktury bez podatku VAT, wystawionej przez pierwotnego wierzyciela dłużnikowi w 2012 r. w wysokości odpowiadającej umorzeniu.
   3) Wnioskodawca uważa, że nabył wszelkie prawo do wierzytelności, zgodnie z art. 509 § 2 i 510 § 1 k.c. oraz art. 511 k.c. w tym do odsetek oraz rozporządzania wierzytelnością, w tym możliwością uznania wierzytelności jako koszt. Wystąpiły wszystkie warunki uznania w koszty nieściągniętej wierzytelności:
   1. Wierzytelność została zarachowana jako przychód przez wierzyciela
      pierwotnego.
      
   2. Został odprowadzony podatek dochodowy i VAT od wierzytelności, za którą wierzyciel pierwotny nie otrzymał zapłaty.
      
   3. Nie nastąpiło przedawnienie.
      
   4. Zapadł prawomocny wyrok w sprawie.
      
   5. Wydano prawomocne postanowienie sądowe o przekazaniu ogółu praw i obowiązków z wierzytelności na następcę prawnego nowego wierzyciela.
   
   
   

1. Został odprowadzony podatek dochodowy i VAT od wierzytelności, za którą wierzyciel pierwotny nie otrzymał zapłaty.
2. Nie nastąpiło przedawnienie.
3. Zapadł prawomocny wyrok w sprawie.
4. Wydano prawomocne postanowienie sądowe o przekazaniu ogółu praw i obowiązków z wierzytelności na następcę prawnego nowego wierzyciela.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca słusznie uważa za właściwe, że poprzez nabycie wierzytelności i przejęcie do niej wszelkich praw, może w przypadku umorzenia wierzytelności zaliczyć kwotę netto należności głównej do kosztów uzyskania przychodów w terminie roku podatkowego 2016r ?

Zdaniem Wnioskodawcy: na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisów prawa cywilnego dotyczących zmiany wierzyciela i przejęcia praw i obowiązków, wnioskodawca uważa, że ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów kwoty wynikającej ze zwolnienia z długu w wysokości kwoty wierzytelności głównej pomniejszonej o VAT czyli wyłącznie w wysokości netto. Kosztem uzyskania przychodów mogą być wierzytelności umorzone, o ile wcześniej zostały zarachowane jako przychody należne, (art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Z tym, że zwolnienie z długu musi być wyrażone zgodą dłużnika na umorzenie długu. W tym celu została podpisana Umowa zwolnienia z długu z dnia 3.11.2016 r. Zdaniem wnioskodawcy są spełnione ww. uwarunkowania i wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu umorzonej wierzytelności.

Stosownie do treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne. Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio wykazana jako przychód należny podatnika, stosownie do art. 12 ust. 3 omawianej ustawy. Należy zwrócić uwagę, że norma zawarta w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Na mocy art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik może uznać za koszty uzyskania przychodów wierzytelności uprzednio zarachowane - zgodnie z art. 12 ust. 3 tej ustawy - jako przychody należne, jeżeli zwolnił dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, a dłużnik przyjął to zwolnienie.

Zgodnie z kolei z treścią art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie).

Zdaniem wnioskodawcy prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów przeszło na nowego wierzyciela i umorzone wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne przez pierwotnego wierzyciela, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów dla następcy prawnego stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Umorzona wierzytelność stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w dacie zawarcia umowy o zwolnienie z długu zaakceptowanej zarówno przez wierzyciela jak i dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851, dalej: updop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Art. 16 updop zawiera zamknięty katalog kosztów (wydatków, odpisów, rezerw) nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, co oznacza, że przy ustalaniu dochodu, stanowiącego podstawę opodatkowania, podatnik nie może zaliczyć do kosztów podatkowych, takich kosztów, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie. Konstrukcja tego unormowania została oparta na zasadzie jego negatywno-pozytywnego określenia. Wszystkie koszty wymienione w tym przepisie nie stanowią najczęściej kosztów podatkowych; jednakże po spełnieniu określonych warunków lub też w ramach konkretnie ustalonych limitów podatnik może niektóre z nich zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 44 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne.

Za przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop, uważa się przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Należne przychody w rozumieniu tego przepisu to te, które wynikają ze źródła przychodów, np. z działalności gospodarczej, i stały się w jej następstwie należnością (wierzytelnością), tyle tylko, że jeszcze faktycznie nie uzyskaną

Z powyższego wynika, że w przypadku przychodów z działalności gospodarczej, nie jest konieczne faktyczne otrzymanie zapłaty od kontrahenta. Przychodem podatkowym jest tu bowiem „przychód należny”.

Dla wyjaśnienia znaczenia pojęcia „przychód należny” należy w pierwszej kolejności odwołać się do wykładni językowej. „Przychodem” jest przysporzenie uzyskiwane przez podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Z kolei „należny” to - zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego (M. Szymczak (red.), Słownik języka polskiego) - „przysługujący, należący się komuś”.

Rozpatrując kwestię zaliczenia do kosztów podatkowych umorzonych wierzytelności należy mieć również na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 20 updop, zgodnie z którym, do kosztów uzyskania przychodów nie można zaliczyć wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W świetle powyższego, w celu zaliczenia danej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność musi zostać umorzona,
2. wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
3. wierzytelność nie może ulec przedawnieniu do dnia umorzenia.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia umorzenia wierzytelności. Instytucja umorzenia wierzytelności została natomiast uregulowana w art. 508 Ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: Kodeks cywilny). Zgodnie z tym przepisem, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. W konsekwencji, dla umorzenia wierzytelności konieczne jest wyrażenie zgody przez dłużnika na dokonanie umorzenia.

W omawianej sprawie Spółka nabyła wierzytelności z tytułu sprzedaży towaru w 2012r., na podstawie umowy przelewu wierzytelności. W związku z tym, że wierzytelność ta nie została spłacana przez dłużnika, Spółka rozpoczęła procedury sądowe w celu jej wyegzekwowania. Prowadzone postępowanie egzekucyjne nie przyniosło rezultatu, w związku z tym Spółka zaproponowała dłużnikowi częściowe umorzenie długu po zapłacie części zobowiązania. Po zapłaceniu przez dłużnika części zobowiązania pozostałą część Spółka umorzyła, zgodnie z umową zwolnienia z długu.

Spółka zamierza zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę główną netto umorzonej wierzytelności, uznając, iż spełniła wszystkie wymagane ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych warunki, w szczególności ten o zaliczeniu wierzytelności do przychodów należnych. Zdaniem Spółki możliwość wykazania przychodu należnego, w kwocie netto z faktury w wysokości umorzonej wierzytelności, przysługuje jej na mocy transakcji nabycia tej wierzytelności.

Zaprezentowane stanowisko Spółki nie znajduje uzasadnienia w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak już wykazano powyżej, umorzona wierzytelność może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów po spełnieniu określonych warunków.

Jednym z nich jest konieczność uprzedniego zarachowania takiej wierzytelności do przychodów należnych podatnika, zgodnie z art. 12 ust. 3 updop. W omawianej sprawie taka okoliczność nie zachodzi. Spółka nie wykazała bowiem przychodu należnego z wierzytelności z tytułu sprzedaży towarów, gdyż Spółka nabyła tę wierzytelność. Jest to istotne, gdyż wierzytelność nabyta przez Spółkę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie była dla niej „przychodem należnym”. O przychodzie należnym mówimy w sytuacji, gdy wierzytelność powstaje dla podatnika z tytułu wykonanej przez niego w ramach działalności gospodarczej czynności, np. sprzedaży towaru, a nie w sytuacji, gdy nabywa on wierzytelność, jako „towar” w celu jej egzekucji lub dalszej odsprzedaży, czy jak w tym przypadku jej umorzenia.

Przysługujące Spółce prawo do czerpania pożytków oraz dochodzenia przedmiotowej wierzytelności, nabytej w drodze przelewu (cesji) wierzytelności nie może być utożsamiane z sukcesją podatkową, oznaczającą rozpoznanie przychodu należnego przez pierwotnego wierzyciela. Nie następuje tu następstwo prawne polegające na nabycia praw i obowiązków podatkowych przysługujących poprzednikowi prawnemu.

Kwestia sukcesji prawnej na gruncie podatkowym uregulowana jest przepisami rozdziału 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015r., poz. 613), które określają przypadki sukcesji oraz katalog następców prawnych, którzy wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki.

I tak, zgodnie z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
   
2. osobowych spółek handlowych,
   
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

Stosownie do art. 93 § 2 przedmiotowej ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych),
   
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   
   

W myśl art. 93a § 1 ww. ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
   
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

- wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

Zgodnie z § 2 powołanego w zdaniu poprzednim przepisu, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości
      
   2. spółki kapitałowej;
2. spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.
   
   

Dodatkowo, sukcesja na podstawie ustawy Ordynacja podatkowa ma zastosowanie:

• do łączenia się i przekształceń komunalnych zakładów budżetowych (art. 93b ww. ustawy),
  

• zgodnie z planem podziału – do osoby prawnej lub osób prawnych powstałych w wyniku podziału innej osoby prawnej (art. 93c ww. ustawy),
  

• do nabywców przedsiębiorstw państwowych oraz do spółek, które na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych nabyły lub przejęły te przedsiębiorstwa (art. 94 ww. ustawy).
  
  
  

Z powyższego wynika, że następstwo podatkowe związane jest przede wszystkim ze zdarzeniami prawnymi określonymi jako: przekształcenie, połączenie, podział osób prawnych. Należy zaznaczyć, że następstwo podatkowe stanowi odstępstwo od reguły powiązania praw i obowiązków podatkowych z bytem prawnym wyłącznie podatnika, jest więc nietypową instytucją w prawie podatkowym. Z tychże względów wszelkie tego rodzaju sytuacje, nawet dostatecznie uzasadnione ekonomicznie, muszą mieć wystarczającą podstawę prawną, aby można było wobec nich zastosować instytucję sukcesji podatkowej.

Spółka nie jest następcą prawnym pierwotnego wierzyciela, i nie może przyjąć na siebie jego praw i obowiązków podatkowych. Spółka jako nabywca wierzytelności nie może rozpoznać we własnym rachunku podatkowym przychodu należnego, który wynika ze źródła przychodu innego podatnika – zbywcy wierzytelności – i który został już u niego rozpoznany (co Spółka sama wskazała).

Zasadne jest powołanie w tym miejscu wyroku WSA w Warszawie z dnia 17 marca 2016r., sygn. akt III SA/Wa 123/16, w uzasadnieniu którego Sąd stwierdził: „ (…) skoro wierzytelność została przez Wnioskodawcę nabyta, to wierzytelność ta nie mogła zostać zarachowana do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.”

Ponadto z tytułu transakcji kupna wierzytelności nie rozpoznaje się żadnego przychodu (przychód taki powstałby u Spółki dopiero w momencie spłaty lub dalszej odsprzedaży nabytej wierzytelności). Z reguły cena nabycia wierzytelności jest niższa niż kwota netto wierzytelności, wynikająca z faktury. Nie znajduje żadnego uzasadnienia, aby nabywca wierzytelności rozpoznawał w swoim rachunku podatkowym, przy innych operacjach związanych z nabytą wierzytelnością (tu: zaliczeniem jej do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na jej umorzenie) kwoty netto wynikającej z faktur, podczas gdy ze swojego majątku wydał na jej nabycie mniej niż wartość nominalna wierzytelności. Co do zasady, przy transakcjach kupna-sprzedaży wierzytelności to pierwotny wierzyciel rozliczając podatkowo tę sprzedaż uwzględnia niespłaconą wartość nominalną wierzytelności po stronie kosztów podatkowych.

Przyjęcie zaprezentowanego przez Spółkę stanowiska za prawidłowe oznaczałoby, że koszty uzyskania przychodów Spółki zostałyby powiększone o kwotę umorzonej wierzytelności, która nigdy u Spółki nie została zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust.3 updop. Spółka bowiem nie dokonała sprzedaży towaru i nie zapłaciła z tego tytułu podatku. Dodatkowo należy zauważyć, że Spółka zamierza udokumentować ten koszt fakturą, która została wydana przez innego podatnika tytułem sprzedaży towaru. Kwota netto z faktury sprzedaży towaru nie jest jednocześnie kwotą nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. Potwierdza to odpowiedź Spółki, która na pytanie organu, co należy rozumieć przez kwotę netto umorzonej wierzytelności, czy kwotę wynikającą z pierwotnej faktury sprzedaży towaru z 2007r., czy kwotę, za którą Spółka nabyła wierzytelność, wskazała, że chodzi jej o kwotę netto z faktury wystawionej przez pierwotnego wierzyciela.

A zatem, skoro wierzytelność została przez Spółkę nabyta (poniesiony został wydatek na jej nabycie), to wierzytelność ta nie mogła zostać zarachowana przez nią do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 updop. W konsekwencji nie została spełniona podstawowa przesłanka zawarta w art. 16 ust. 1 pkt 44 updop umożliwiająca zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.