Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP1-1.4512.169.2016.2.MW
z 16 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2016 r. (data wpływu 9 grudnia 2016 r.) uzupełnionym dnia 28 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej. Wniosek uzupełniono 28 stycznia 2017 r. o dodatkową, należną opłatę za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która osiąga przychody z okazjonalnego najmu mieszkań. Wyżej wymienione przychody opodatkowane są zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych. Wynajmowany lokal mieszkalny jest własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca zamontował instalację fotowoltaiczną na swoim budynku mieszkalnym (innym niż budynek, w którym mieści się wynajmowany lokal). Wytwarza ona energię elektryczną o maksymalnej mocy 5,4 kW. Instalacja została uruchomiona i przyłączona do sieci energetycznej na podstawie umowy z zakładem energetycznym.

Wnioskodawca nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej.

Wytwarzana energia elektryczna będzie używana na potrzeby własne Wnioskodawcy. Niemniej w niektórych okresach, mogą wystąpić nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej ponad zapotrzebowanie Wnioskodawcy. Osiągnięte nadwyżki mają być odsprzedawane zakładowi energetycznemu. Sprzedaż ta nie przekroczy kwoty 150.000 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 3 i 4).

1. Czy Wnioskodawca będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej?
2. Czy w związku ze sprzedażą nadwyżki energii elektrycznej Wnioskodawca jest zobowiązany do dokumentowania tej sprzedaży?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko do pytania 1 (oznaczonego we wniosku nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nadwyżki energii elektrycznej na rzecz zakładu energetycznego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii wprowadzanie energii elektrycznej do sieci przez prosumenta nie jest świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 i 846), dalej ustawy o VAT. Wnioskodawca w stanie faktycznym spełnia założenia wynikające z art. 4 ust. 9 ww. ustawy o odnawialnych źródłach energii, tj. jest prosumentem, wytwarza energię elektryczną z mikroinstalacji na własne potrzeby, jedynie nadwyżki wyprodukowanej energii elektrycznej wprowadza i odsprzedaje zakładowi energetycznemu. Ponadto Wnioskodawca nie prowadzi żadnej innej działalności gospodarczej.

Skoro sprzedaż energii elektrycznej przez Wnioskodawcę nie stanowi sprzedaży w rozumieniu ustawy o VAT, to sprzedaż nadwyżki energii elektrycznej przez Wnioskodawcę nie jest opodatkowana tym podatkiem, a Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT przy tej czynności.

W przypadku uznania, że sprzedaż energii elektrycznej przez Wnioskodawcę podlega pod ustawę o VAT, a Wnioskodawca jest przy tej czynności podatnikiem VAT, to nadal Wnioskodawca nie będzie opodatkowywał swojej sprzedaży podatkiem VAT. W tym przypadku możliwe byłoby zwolnienie podmiotowe, o którym w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku. Ze zwolnienia tego nie mogą skorzystać podatnicy, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT (m.in. dostarczający wyroby akcyzowe inne niż energia elektryczna).

Reasumując, sprzedaż nadwyżki energii elektrycznej przez Wnioskodawcę nie podlega, zdaniem Wnioskodawcy, pod ustawę o VAT z mocy wyraźnego wyłączenia na mocy ustawy o odnawialnych źródłach energii. W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest przy tej czynności podatnikiem podatku VAT. W przypadku jednak uznania, że sprzedaż energii elektrycznej przez Wnioskodawcę, mimo wyraźnego wyłączenia w ustawie o odnawialnych źródłach energii, podlega pod ustawę o VAT, to, mając na uwadze, że w przedmiotowym stanie faktycznym Wnioskodawca nie dokonuje sprzedaży energii elektrycznej na kwotę przekraczającą 150.000 zł, a sprzedaż energii elektrycznej nie została wymieniona w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, Wnioskodawca skorzystałby ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT (zwolnienie podmiotowe z uwagi na kwotę). Sprzedaż nadwyżki energii elektrycznej przez Wnioskodawcę nadal nie podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stanowisko do pytania 2 (oznaczonego we wniosku nr 4)

W odniesieniu do dokumentacji transakcji sprzedaży nadwyżek energii do sieci elektrycznej, Wnioskodawca uważa, iż nie będzie konieczności wystawienia żadnego dokumentu z jego strony, tj. nie wystąpi konieczność wystawienia ani faktury VAT ani rachunku dokumentującego taką transakcję. Sprzedaż nadwyżek energii elektrycznej nie stanowi w myśl art. 4 ust. 8 i 9 cytowanej wyżej ustawy o odnawialnych źródłach energii ani działalności gospodarczej ani sprzedaży w rozumieniu ustawy o VAT. W związku z powyższym Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT. W sytuacji uznania, że sprzedaż nadwyżek energii przez Wnioskodawcę stanowi sprzedaż w rozumieniu ustawy o VAT, przy zastosowaniu zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1 tej ustawy, nie wystąpiłaby również konieczność wystawienia faktury VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy nie ciąży na nim również obligatoryjny obowiązek wystawienia rachunku na rzecz zakładu energetycznego. Regulacje odnośnie konieczności wystawienia rachunku znajdują się w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz.613, z późn. zm.), dalej Ordynacja Podatkowa i wobec braku szczególnych regulacji w tym zakresie w ustawie o odnawialnych źródłach energii, te przepisy będą miały zastosowanie w tym przypadku.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ww. ustawy, jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi. Z powyższego przepisu wynika, że obowiązek wystawienia rachunku mają jedynie podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, którzy nie mają obowiązku wystawienia faktury (np. podatnicy zwolnieni podmiotowo), do których kupujący lub usługobiorca wystąpili z takim żądaniem.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, ponadto sprzedaje energię elektryczną pochodzącą z mikroinstalacji, która w rozumieniu ustawy o odnawialnych źródłach energii nie jest działalnością gospodarczą oraz nie podlega pod ustawę o VAT. W związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT. Nie ma też obowiązku wystawienia rachunku w rozumieniu Ordynacji Podatkowej. W sytuacji, gdyby sprzedaż energii została zaklasyfikowana jako działalność gospodarcza, Wnioskodawca nadal nie miałby obowiązku wystawienia faktury VAT jako zwolniony z mocy art. 113 ustawy o VAT, a obowiązek wystawienia rachunku powstałby dopiero w momencie wystąpienia żądania ze strony zakładu energetycznego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ustawy.

Pojęcie „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, obejmuje więc wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jedną z generalnych zasad na gruncie podatku od towarów i usług jest to, że czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdy wykonane są przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ustawa o podatku do towarów i usług definiuje zatem we własnym zakresie działalność gospodarczą i definicja ta jest szersza niż np. zakres działalności gospodarczej wynikający z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W myśl art. 2 pkt 27a wprowadzonego do ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478, z późn. zm.) na podstawie art. 1 pkt 2 lit. i ustawy z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 925) – prosumentem jest odbiorca końcowy dokonujący zakupu energii elektrycznej na podstawie umowy kompleksowej, wytwarzający energię elektryczną wyłącznie z odnawialnych źródeł energii w mikroinstalacji w celu jej zużycia na potrzeby własne, niezwiązane z wykonywaną działalnością gospodarczą regulowaną ustawą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.2), zwaną dalej "ustawą o swobodzie działalności gospodarczej".

Natomiast przez mikroinstalację rozumie się instalację odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 40 kW, przyłączoną do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV lub o mocy osiągalnej cieplnej w skojarzeniu nie większej niż 120 kW ( art. 2 pkt 19 ustawy o odnawialnych źródłach energii).

Stosownie do art. 3 ustawy o odnawialnych źródłach energii, podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wymaga uzyskania koncesji na zasadach i warunkach określonych w ustawie – Prawo energetyczne, z wyłączeniem wytwarzania energii elektrycznej:

1. w mikroinstalacji;
2. w małej instalacji;
3. z biogazu rolniczego;
4. wyłącznie z biopłynów.
   
   

Na podstawie art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie (z pewnymi wyjątkami) z dniem 1 lipca 2016 r. – art. 4 i art. 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii otrzymały nowe brzmienie.

I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, sprzedawca, o którym mowa w art. 40 ust. 1a, dokonuje rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzonej przez prosumenta do sieci elektroenergetycznej wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w stosunku ilościowym 1 do 0,7 z wyjątkiem mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, dla których ten stosunek ilościowy wynosi 1 do 0,8.

W myśl art. 40 ust. 1 ustawy o odnawialnych źródłach energii, obowiązek zakupu energii elektrycznej, o którym mowa w art. 41 ust. 1, w art. 42 ust. 1 oraz w art. 92 ust. 1, wykonuje wyznaczony przez Prezesa URE sprzedawca energii elektrycznej, zwany dalej "sprzedawcą zobowiązanym", na podstawie umowy, o której mowa w art. 5 ustawy - Prawo energetyczne.

Natomiast stosownie do art. 40 ust. 1a ustawy o odnawialnych źródłach energii, sprzedawca zobowiązany ma obowiązek dokonać rozliczenia, o którym mowa w art. 4 ust. 1, chyba że rozliczenia dokonuje wybrany przez prosumenta sprzedawca inny niż sprzedawca zobowiązany, na podstawie umowy kompleksowej.

Na mocy art. 4 ust. 8 ustawy o odnawialnych źródłach energii, wytwarzanie i wprowadzanie do sieci energii elektrycznej, o której mowa w ust. 1, nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Z kolei, zgodnie z art. 4 ust. 9 ustawy o odnawialnych źródłach energii, wprowadzanie energii elektrycznej do sieci, a także pobieranie tej energii z sieci, o których mowa w ust. 1, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 i 846).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która osiąga przychody z okazjonalnego najmu mieszkań. Wyżej wymienione przychody opodatkowane są zryczałtowanym podatkiem od przychodów ewidencjonowanych. Wynajmowany lokal mieszkalny jest własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca zamontował instalację fotowoltaiczną na swoim budynku mieszkalnym (innym niż budynek, w którym mieści się wynajmowany lokal). Wytwarza ona energię elektryczną o maksymalnej mocy 5,4 kW. Instalacja została uruchomiona i przyłączona do sieci energetycznej na podstawie umowy z zakładem energetycznym.

Wnioskodawca nie posiada koncesji na wytwarzanie energii elektrycznej.

Wytwarzana energia elektryczna będzie używana na potrzeby własne Wnioskodawcy. Niemniej w niektórych okresach, mogą wystąpić nadwyżki wytworzonej energii elektrycznej ponad zapotrzebowanie Wnioskodawcy. Osiągnięte nadwyżki mają być odsprzedawane zakładowi energetycznemu. Sprzedaż ta nie przekroczy kwoty 150.000 zł.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii czy będzie on podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro ustawa o odnawialnych źródłach energii wprost wskazuje, iż wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, to Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w przypadku sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej zakładowi energetycznemu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii, czy w związku ze sprzedażą nadwyżki energii elektrycznej jest on zobowiązany do dokumentowania tej sprzedaży.

Odnośnie powyższego należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.
   
   

Natomiast, stosownie do art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

– jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Natomiast zgodnie z art. 87 § 1 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), jeżeli z odrębnych przepisów nie wynika obowiązek wystawienia faktury, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą są obowiązani, na żądanie kupującego lub usługobiorcy, wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Zgodnie z art. 87 § 3 Ordynacji podatkowej, podatnicy wymienieni w § 1, od których zażądano rachunku przed wykonaniem usługi lub wydaniem towaru, wystawiają rachunek nie później niż w terminie 7 dni od dnia wykonania usługi lub wydania towaru. Jeżeli jednak żądanie wystawienia rachunku zostało zgłoszone po wykonaniu usługi lub wydaniu towaru, wystawienie rachunku następuje w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania.

Podatnik nie ma obowiązku wystawienia rachunku, jeżeli żądanie zostało zgłoszone po upływie 3 miesięcy od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (87 § 4 Ordynacji podatkowej).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że skoro, jak wykazano powyżej, wprowadzanie energii elektrycznej do sieci elektroenergetycznej przez prosumenta, a także pobieranie tej energii z sieci, nie są świadczeniem usług ani sprzedażą w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jak również wytwarzanie i wprowadzanie do sieci tej energii nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, to Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokumentowania ww. sprzedaży nadwyżki energii elektrycznej fakturą ani rachunkiem.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie dnia 2 lutego 2017 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.371.2016.2.AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.