Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP3.4512.871.2016.2.AB
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 13 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 13 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. W związku z tą działalnością gospodarczą posiada, między innymi, grunty położone w T. w obszarze „G.”. Grunty te (sąsiadujące ze sobą) dzielą się na następujące działki geodezyjne:

1. nr 80/7 - jest ona niezabudowana,
   
2. nr 80/14; na tej działce znajdują się:
   
   
   
   1. częściowe utwardzenie kostką brukową-wylewką betonową;
      
   2. studzienka wodomierzowa (była ona już na tej działce w chwili zakupu) i stanowi własność Wodociągów;
      
      
      
3. nr 81/3 - jest ona częściowo utwardzona kostką brukową;
   
4. nr 80/8; na tej działce znajdują się:
   
   
   
   1. budynek socjalno-biurowy;
      
   2. budynek – obudowa śrutowni;
      
   3. budynek socjalny;
      
   4. magazynek na materiały i narzędzia;
      
   5. magazynek na materiały i narzędzia;
      
   6. 2 zbiorniki na wodę deszczową utwardzone betonowymi płytami ażurowymi;
      
   7. złącze elektryczne 15 kV (stanowiące własność E.);
      
   8. transformator słupowy (stanowiący własność E.);
      
   9. utwardzenie wylewką betonową oraz kostką brukową;
      
      
      
5. nr 81/1; nas tej działce znajdują się:
   
   
   
   1. utwardzenie kostką brukową;
      
   2. barak pełniący funkcję stróżówki;
      
   3. waga samochodowa;
      
   4. budynek socjalno-biurowy z warsztatem samochodowym.
      

Znajduje się tam także ogrodzenie obejmujące działki: 80/8; 81/1; 81/3; 80/14. Jest ono wykonane z przęseł stalowych. Przęsła posadowione zostały na podmurówce betonowej. Wszystkie ww. działki są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przez Radę Miasta T. z dnia 2 października 2008 r. nr ….. W tej uchwale te działki mają następujące przeznaczenie:

1. podstawowe: tereny usługowo-produkcyjne;
2. dopuszczalne: składy i magazyny, drogi wewnętrzne, garaże wielostanowiskowe, parkingi, funkcja mieszkaniowa integralnie związana z prowadzoną działalnością usługową lub produkcyjną, obiekty małej architektury, zieleń urządzona, urządzenia i sieci infrastruktury technicznej.

Wnioskodawca zamierza sprzedać ww. nieruchomości. Potencjalny nabywca chce kupić „gołą” ziemię. Wymagać to będzie od Wnioskodawcy wyburzenia przed sprzedażą budynków i budowli, oraz demontażu (np. utwardzeń gruntu), co wymaga uprzedniego otrzymania decyzji o rozbiórce. Wnioskodawca zamierza tylko pozostawić na tych gruntach:

1. studzienkę wodomierzową (działka nr 80/14) - która nie jest własnością Wnioskodawcy;
2. transformator słupowy (działka nr 80/8) - który nie jest własnością Wnioskodawcy;
3. złącze elektryczne (działka nr 80/8) - które nie jest własnością Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że poza trzema wyjątkami (studzienka wodomierzowa - działka nr 80/14, transformator słupowy – działka nr 80/8, złącze elektryczne) na sprzedawanych działkach nie będzie nic bo wszystko zostanie wyburzone (tak chce przyszły nabywca). Dlatego ogrodzenie nie będzie przedmiotem sprzedaży. Wskazano również, że ogrodzenie w wyniku pożaru uległo zniszczeniu w znacznej części. Dlatego na koniec 2015 r. wyksięgowano je z ewidencji środków trwałych. Pozostałość ogrodzenia zostanie wyburzona przed sprzedażą. Nie będzie go na dzień sprzedaży. Przedmiotem sprzedaży będzie sam grunt z ww. trzema elementami. W ocenie Wnioskodawcy ogrodzenie (na tę chwilę jego „resztki”) jest (był) budowlą w rozumieniu prawa budowlanego. Ogrodzenie zostało wybudowane w 2004 r. Przy budowie ogrodzenia odliczano podatek naliczony. Po oddaniu ogrodzenia do użytkowania były ponoszone wydatki na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, przekraczające 30% jego wartości początkowej. Po ulepszeniu wynoszącym co najmniej 30% wartości początkowej ogrodzenia było wykorzystywane tylko na potrzeby własnej firmy Wnioskodawcy i nie było przedmiotem żadnych czynności podlegającej opodatkowaniu (nie było żadnego najmu, dzierżawy itd.). Ponieważ po ulepszeniu wynoszącym co najmniej 30% wartości początkowej ogrodzenia było one wykorzystywane tylko na potrzeby własnej firmy Wnioskodawcy to z oczywistych powodów nie istnieje data czynności podlegającej opodatkowaniu po tym ulepszeniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jak powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług przyszła sprzedaż opisanych nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, aby odpowiedzieć na powyższe pytanie kluczowe jest rozstrzygnięcie kwestii, co będzie przyszłym przedmiotem sprzedaży na gruncie ustawy o VAT, tzn. czy będzie miała miejsce sprzedaż budynków/budowli z gruntem czy też sama sprzedaż gruntu. Zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Grunt jest niewątpliwie towarem na gruncie ustawy ponieważ jest rzeczą, a takowe są uznawane za towary na mocy art. 2 pkt 6 ustawy. Jednak zacytowany art. 29a ust. 8 ustawy przewiduje traktowanie gruntów przy ich sprzedaży jako element budynku/budowli, jeżeli grunt jest sprzedawany z budynkiem/budowlą. To oznacza, że w takim przypadku grunt „ginie” jako odrębny przedmiot sprzedaży na gruncie ustawy i jest faktycznie opodatkowany jako budynek/budowla (wartość tego gruntu jest sumowana z wartością budynku/budowli i całość, w tym stawka VAT, jest zależna od statusu budynku/budowli). Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku VAT, również sprzedaż gruntu z tym budynkiem/budowlą związana korzysta ze zwolnienia od podatku.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje terminu „teren niezabudowany”. Jednak w kontekście art. 29a ust. 8 ustawy należy wywnioskować, że skoro nie wyodrębnia się wartości gruntu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli to na podstawie przepisu stanowiącego o terenach niezabudowanych zwolnieniu podlega dostawa jedynie takiej nieruchomości gruntowej (nie przeznaczonej pod zabudowę), na której nie znajdują się żadne budynki lub budowle czy też ich części. W konsekwencji, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług za teren niezabudowany należy uznać teren, na którym nie znajdują się budynki, budowle lub ich części.

Z uwagi na brak definicji „budynków” i „budowli” w ustawie o podatku od towarów i usług należy wskazać, że definicja budynków i budowli została zawarta w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć:

1. budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
2. budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
3. obiekt małej architektury.

Jak wynika z art. 3 pkt 2 ww. ustawy, przez budynek należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Przez budowle – stosownie do art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane – należy rozumieć należy każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane, przez urządzenie budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W niniejszych okolicznościach Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia działek wraz z:

1. studzienką wodomierzową (działka nr 80/14),
2. transformatorem słupowym (działka nr 80/8)
3. złączem elektrycznym (działka nr 80/8).

Jak wskazano powyżej reszta budynków i budowli będzie przed sprzedażą wyburzona i zdemontowana. Mimo możliwości doszukiwania się cech budowli w studzience wodomierzowej (działka nr 80/14), transformatorze słupowym (działka nr 80/8), oraz złączu elektrycznym i tak nie powoduje to, że omawiane działki gruntowe (pod tymi elementami) można uznać za zabudowane na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług. Te obiekty sprawują funkcję pomocniczą i nie determinują samego zawarcia/nie zawarcia umowy sprzedaży rzeczonych działek. Dlatego dla potrzeb podatku VAT trzeba uznać omawiane działki za niezabudowane ze wszystkimi tego konsekwencjami. Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdza wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2012 r. sygn. I PSK 918/11. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że: „sprzedaży działki gruntu, ogrodzonej siatką na słupkach betonowych z oczywistych względów nie można traktować jako dostawy budowli w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT. Sensem ekonomicznym tej czynności jest przecież sprzedaż gruntu, a nie ogrodzenia. Siatka ogrodzeniowa, jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, nie pełni samodzielnych funkcji budowlanych. Jej celem jest wydzielenie granic działki i jej zabezpieczenie”. Dodatkowo Sąd w ww. wyroku zauważył, że „Analizując prawidłowość zastosowania norm prawnych będących przedmiotem sporu należy mieć na względzie, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym. Dlatego też w okresie poakcesyjnym, wobec konieczności stosowania prawa unijnego i na skutek uwzględniania wykładni tego prawa, dokonywanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, zmieniły się metody wykładni. W miejsce dominującej w poprzednim stanie prawnym wykładni językowej, aktualnie prymat należy przyznać dyrektywie wykładni celowościowej. Należy bowiem uwzględnić, że na gruncie podatku od towarów i usług użytym w przepisach normujących ten podatek terminom należy przypisywać zasadniczo autonomiczne znaczenie, swoiste dla tego podatku, a tym samym oderwane od ich rozumienia cywilistycznego w ujęciu prawodawstwa krajowego, wynika to, jak wcześniej wskazano z harmonizacji tego podatku na terytorium Unii Europejskiej, czego konsekwencją jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć VAT na całym obszarze państw członkowskich, co wymaga – przy ich definiowaniu – szerszego uwzględniania kryteriów ekonomicznych, jako bardziej uniwersalnych, przy jednoczesnym wykorzystywaniu cywilistycznego unormowania danego terminu w prawie krajowym, jedynie w zakresie w jakim nie będzie ono pozostawało w sprzeczności dla ustalenia zakresu i znaczenia tego pojęcia z uwzględnieniem jego kontekstu oraz celu, jakiemu służy uregulowanie dyrektywy (ustawy), w którym zostało użyte. Zatem przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne”. Co prawda zacytowany wyrok dotyczy ogrodzenia, ale poruszone w nim kwestie mają w przypadku Wnioskodawcy istotne znaczenie.

W kontekście powyższego zasadnym będzie wniosek, że przedmiotem przyszłej sprzedaży będzie sam grunt. Wymienione elementy, które na nim pozostaną, nie mają waloru ekonomicznego i nie determinują charakteru transakcji. Chodzi bowiem o sprzedaż gruntu jako takiego, a nie o sprzedaż wymienionych elementów na nim się znajdujących.

Należy tutaj także koniecznie dodać, że omawiane elementy tj. studzienka wodomierzowa, transformator słupowy, oraz złącze elektryczne nie są własnością Wnioskodawcy. To tym bardziej powoduje, że nie mogą one być przedmiotem sprzedaży z jego strony. To z kolei prowadzi do wniosku, iż ze strony Wnioskodawcy przedmiotem sprzedaży będą tylko grunty.

Należy zauważyć, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane. Przy czym, w przypadku nieruchomości niezabudowanych opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Tak stanowi art. 2 pkt 33 ustawy.

Skoro więc będą sprzedawane same działki (wszystkie działki), które w ww. miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego są uznawane za tereny usługowo-produkcyjne, gdzie dopuszczono budowę takich obiektów jak: składy i magazyny, drogi wewnętrzne, garaże wielostanowiskowe, parkingi, funkcja mieszkaniowa integralnie związana z prowadzoną działalnością usługową lub produkcyjną, obiekty małej architektury, zieleń urządzona, urządzenia i sieci infrastruktury technicznej – to trzeba te grunty uznać za tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Jest to logicznym następstwem uznania tego, że można na nich budować ww. obiekty. Oznacza to w konsekwencji konieczność ich opodatkowania podatkiem VAT według stawki 23 % – jako stawką właściwą dla gruntu budowlanego, przewidzianą art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Od zasady opodatkowania według stawki podstawowej przewidziano jednak pewne wyjątki. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług ujęte zostały w art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tereny budowlane - stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy - są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz – w przypadku braku takiego planu – wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Natomiast dostawa gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi, które nie są terenami budowlanymi, jest zwolniona od podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że zbycie przedmiotowych działek, o których mowa we wniosku, nie będzie zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Bowiem – jak wynika z treści wniosku – przedmiotem planowanej sprzedaży będą wyłącznie grunty, na których znajdują się naniesienia, nie są one jednak własnością Wnioskodawcy. Ponadto, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego są to tereny o podstawowym przeznaczeniu usługowo-produkcyjnym, zatem stanowią one tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ww. ustawy. Zbycie tych gruntów nie będzie również korzystało ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, gdyż treść wniosku nie wskazuje, że są one wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. W konsekwencji zbycie ww. gruntów będzie podlegało opodatkowaniu 23% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, oznacza to, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.