Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-784/12/BD
z 5 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 03 września 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 05 września 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodu od wypłacanego uposażenia sędziego wojskowego w stanie spoczynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 września 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania kosztów uzyskania przychodu od wypłacanego uposażenia sędziego wojskowego w stanie spoczynku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca pełnił zawodową służbę wojskową od dnia 01 grudnia 2001 r. - ostatnio na stanowisku sędziego Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. Na mocy rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 17 lutego 2010 r. w sprawie zniesienia niektórych wojskowych sądów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określenia ich siedzib i obszarów właściwości (Dz. U. Nr 32, poz. 175). Wojskowy Sąd Garnizonowy, w którym Wnioskodawca pełnił zawodową służbę wojskową na stanowisku sędziego został zniesiony z dniem 01 lipca 2010 r. Jednocześnie uchwałą Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 09 czerwca 2010 r. Wnioskodawca został przeniesiony w sędziowski stan spoczynku z dniem 02 lipca 2010 r. z uwagi na zmianę ustroju sądów i zmianę granic okręgów sądowych i fakt nie przeniesienia Wnioskodawcy do innego sądu, tj. w oparciu o art. 71 § 3 ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych w zw. z art. 70 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych. Decyzją z dnia 27 stycznia 2011 r. Minister Obrony Narodowej wypowiedział Wnioskodawcy stosunek zawodowej służby wojskowej i wraz z upływem 6 miesięcznego okresu wypowiedzenia został zwolniony z zawodowej służby wojskowej.

Przedstawiając stan faktyczny Wnioskodawca opisał w końcowej części postępowanie w sprawie wydania interpretacji dotyczące innego wnioskodawcy a nie jego samego, dlatego też z tych względów Organ pominął jego przytaczanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacane uposażenie sędziego wojskowego w stanie spoczynku po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej należy pomniejszać o koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jeśli tak to czy stosować koszty podwyższone, gdyż Wnioskodawca mieszkam poza miejscowością byłej siedziby sądu, w której pełnił czynną służbę sędziowską?

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż sędzia sądu wojskowego pełniący zawodową służbę wojskową (zgodnie z poglądem Trybunału Konstytucyjnego zawartym w wyroku z dnia 17 listopada 2009 r. SK 64/08, OTK-A 2009/10/146) łączy w sobie dwie role publiczne: sędziego i żołnierza zawodowego. Zaś jego pozycja ustrojowa jest wyznaczana przede wszystkim przez Konstytucję (zwłaszcza art. 178-181) oraz ustawę Prawo o ustroju sądów wojskowych i poprzez odesłanie z tej ustawy także przez przepisy ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, jak i przez ustawę z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze zm. dalej: ustawa o służbie). W rezultacie czynnego sędziego wojskowego łączą z Państwem dwa stosunki służbowe: sędziego oraz żołnierza. Stosunek służbowy żołnierza nawiązuję się z chwilą powołania do zawodowej służby wojskowej (co regulują przepisy rozdziału 2, tj. art. 9-18 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych), a ustaje z chwilą zwolnienia z zawodowej służby wojskowej (co regulują przepisy rozdziału 7, tj. art. 111-123 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych) oraz w przypadku sędziów wojskowych przepisy szczególne określone w art. 22a, art. 32 § 3, czy uchwalonego po wręczeniu Wnioskodawcy wypowiedzenia art. 32a § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych.

Stosunek służbowy sędziego nawiązuje się na podstawie art. 65 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych w zw. z art. 70 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych po doręczeniu mu aktu powołania, zaś rozwiązuje zgodnie z art. 32 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych z mocy prawa, jeżeli sędzia zrzekł się urzędu, osiągnął wiek sześćdziesięciu lat lub został przeniesiony w stan spoczynku z powodu uznania orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej.

Odnosząc powyższe przepisy do realiów niniejszej sprawy należy podnieść, iż:

• stosunek zawodowej służby wojskowej łączył Wnioskodawcę z Państwem od dnia 01 grudnia 2001 r., tj. od dnia powołania do zawodowej służby wojskowej, a który został rozwiązany w 2011 r. wraz ze zwolnieniem Wnioskodawcy z zawodowej służby wojskowej,
• natomiast stosunek służbowy sędziego wojskowego łączy Wnioskodawcę z Państwem od dnia 07 września 2005 r., tj. od dnia doręczenia mu aktu powołania na stanowisko sędziego w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w K. i trwa do dzisiaj, gdyż nie został on rozwiązany.
  
  

Zgodnie bowiem z cyt. wyżej art. 32 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych stosunek sędziowski rozwiązuje się z mocy prawa, jeżeli sędzia zrzekł się urzędu, osiągnął wiek sześćdziesięciu lat lub został przeniesiony w stan spoczynku z powodu uznania orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej. W każdym innym przypadku stosunek służbowy sędziego trwa dalej, np. w razie przejścia w stan spoczynku, z innych przyczyn niż z powodu uznania sędziego orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej. W sprawie Wnioskodawcy przedmiotowy wyjątek określony w art. 32 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych przewidujący rozwiązanie stosunku służbowego nie miał zastosowania, albowiem Wnioskodawca został przeniesiony w stan spoczynku z uwagi na reorganizację sądownictwa, tj. w oparciu o art. 71 § 3 ustawy Prawo ustroju sądów powszechnych w zw. z art. 70 § 3 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych, a więc w oparciu o całkiem inną przesłankę. Nie zaistniała też żadna z pozostałych przesłanek wymienionych w przedmiotowym przepisie powodująca rozwiązanie stosunku służbowego sędziowskiego. Ponadto w tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie z zawodowej służby wojskowej, jako niewymienione w tym przepisie nie jest przesłanką wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego wojskowego. Sędzia wojskowy pomimo zwolnienia z zawodowej służby wojskowej w dalszym ciągu pozostaje sędzią (a więc pozostaje w stosunku służbowym sędziego) i może pełnić służbę sędziowską czy to czynnie np. w sądzie powszechnym lub administracyjnym, czy to w stanie nieczynnym, a więc w stanie spoczynku. Okoliczność wcześniejszego przejścia przez Wnioskodawcę w stan spoczynku, tj. przed zwolnieniem go z zawodowej służby wojskowej niczego nie zmienia.

W tym miejscu należy podnieść, iż stosunek służbowy sędziego łączący Wnioskodawcę z Państwem trwa więc dalej i po zwolnieniu go z zawodowej służby wojskowej ma identyczne cechy jak stosunek sędziego sądu powszechnego w stanie spoczynku. Co więcej regulowany jest przez te same przepisy Konstytucji i ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, do której odsyła przepis art. 70 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych - A. Kijowski: Odrębności statusu prawnego sędziów Sądu Najwyższego, Przegląd Sądowy z 2004 r., nr 1 oraz Uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007-03-22, II PZP 6/06 Opubl.: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 2008 r., Nr 13-14, poz. 184, str. 530) wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2001 r., SK 26/01, OTK 2001/8/258.

Wnioskodawca wskazuje, iż uposażenie sędziowskie może być wypłacane tylko sędziom i co do zasady za wyjątkiem określonym w art. 32 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych wszystkich sędziów wojskowych, w tym w stanie spoczynku łączy z Państwem stosunek służbowy i z tego właśnie stosunku służbowego, tj. sędziowskiego łączącego go z Państwem, a nie wojskowego, który rzeczywiście w przypadku Wnioskodawcy wygasł, wynikają jego prawa i obowiązki sędziowskie, w tym prawo do uposażenia w stanie spoczynku.

Sytuacja sędziów wojskowych jest identyczna w tym zakresie jak sędziów powszechnych, o czym zresztą świadczy, że mają te same prawa i obowiązki w stanie spoczynku, i że te prawa i obowiązki są regulowane przez te same przepisy tj. ustawę o ustroju sądów powszechnych, do której w tym zakresie odsyła ustawa o ustroju sądów wojskowych (art. 70 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych). W świetle powyższego nie ma więc żadnych podstaw prawnych, aby odmiennie interpretować wynikające z tych samych przepisów prawa sędziów wojskowych i powszechnych, zwłaszcza w zakresie stosowania kosztów uzyskania przychodu.

Prezentując swoje stanowisko Wnioskodawca przywołał interpretacje, w których zostało poruszone zagadnienie przedstawione w rozpatrywanym wniosku, negatywnie (i szeroko) odnosząc się do jednej z nich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy, źródłami przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast na mocy art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” oznacza, iż przepis zawiera tylko przykładowe wyliczenie przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 4 uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Przepis art. 22 ust. 2 cyt. ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

W myśl art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. - Prawo o ustroju sądów wojskowych (t. j. Dz. U. 2007 r. Nr 226, poz. 1676 ze zm. od 23 stycznia 2012 r. – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 952) do sądów wojskowych, sądów dyscyplinarnych, sędziów sądów wojskowych oraz asystentów sędziów i do ławników stosuje się odpowiednio przepisy m.in. art. 65, 71, 74 i 100 § 1-4 ustawy, o której mowa w art. 32 § 6 ww. ustawy, tj. przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.). Przy czym stosownie do punktu 1 § 1 art. 70 ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych znalazły się zastrzeżenia, iż określone w ww. przepisach czynności i uprawnienia Ministra Sprawiedliwości, zgromadzenia ogólnego sędziów, kolegium sądu, prezesów sądów rejonowych i okręgowych oraz prezesa sądu dyscyplinarnego wykonują odpowiednio: Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, Zgromadzenie Sędziów Sądów Wojskowych, kolegium wojskowego sądu okręgowego, prezesi sądów wojskowych i prezes sądu dyscyplinarnego, a czynności i uprawnienia prezesa sądu apelacyjnego w zakresie nadzoru administracyjnego - Minister Sprawiedliwości za pośrednictwem dyrektora departamentu, o którym mowa w art. 5 § 4.

Zgodnie z art. 65 § 1 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych stosunek służbowy sędziego nawiązuje się po doręczeniu mu aktu powołania.

Stosownie do treści art. 71 § 3 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych sędzia może być również przeniesiony w stan spoczynku, na wniosek Ministra Sprawiedliwości, w razie zmiany ustroju sądów lub zmiany granic okręgów sądowych, jeżeli nie został przeniesiony do innego sądu.

W myśl art. 73 § 1 ww. ustawy w sprawach przeniesienia sędziego w stan spoczynku, o których mowa w art. 70 i 71, podejmuje decyzję Krajowa Rada Sądownictwa, na wniosek sędziego, kolegium właściwego sądu albo Ministra Sprawiedliwości.

Z kolei art. 74 § 1 cyt. ustawy stanowi, iż sędzia przeniesiony w stan spoczynku z przyczyn, o których mowa w art. 71 § 3, ma prawo powrócić na stanowisko zajmowane poprzednio albo otrzymać stanowisko równorzędne poprzednio zajmowanemu, jeżeli ustały przyczyny będące podstawą przeniesienia w stan spoczynku.

Minister Obrony Narodowej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb ustalania i wypłacania uposażeń sędziom sądów wojskowych w stanie spoczynku oraz uposażeń rodzinnych członkom ich rodzin, mając na uwadze konieczność zapewnienia osobom uprawnionym ciągłości źródeł utrzymania oraz udogodnień w odbiorze uposażeń i uposażeń rodzinnych - art. 36a § 4 ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych.

Jednakże na podstawie delegacji art. 70 ustawy - Prawo o ustroju sądów wojskowych zastosowanie znajdują tutaj uregulowana zawarte w treści art. 100 § 1 i 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, zgodnie z którymi sędziemu, który został przeniesiony w stan spoczynku, w razie zmiany ustroju sądów lub zmiany granic okręgów sądowych, przysługuje do czasu osiągnięcia wieku 65 lat uposażenie w wysokości wynagrodzenia pobieranego na ostatnio zajmowanym stanowisku.

W tym miejscu należy jednak powołać treść art. 35 § 2a Prawa o ustroju sądów wojskowych, który stanowi, iż w przypadku przeniesienia w stan spoczynku oraz w przypadku powołania na urząd sędziego sądu powszechnego w trybie określonym w art. 32a uznaje się, iż zwolnienie sędziego z zawodowej służby wojskowej nastąpiło w drodze wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej dokonanego przez właściwy organ.

Z wniosku wynika, iż decyzją z dnia 27 stycznia 2011 r. Minister Obrony Narodowej wypowiedział Wnioskodawcy stosunek zawodowej służby wojskowej i wraz z upływem 6 miesięcznego okresu wypowiedzenia został on zwolniony z zawodowej służby wojskowej.

Treść art. 114 ust. 2 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 593 ze zm.) stanowi, iż dokonanie wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej przez właściwy organ może nastąpić, gdy jednostka wojskowa, w której żołnierz zawodowy pełni zawodową służbę wojskową, uległa rozformowaniu lub zmniejszył się jej stan etatowy w korpusie kadry zawodowej Sił Zbrojnych, w którym żołnierz pełni służbę, albo gdy uległo likwidacji stanowisko służbowe, które żołnierz zajmował, a brak jest możliwości wyznaczenia go na inne stanowisko odpowiadające jego kwalifikacjom zawodowym.

Organem właściwym do wypowiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej, o którym mowa w ust. 3, jest Minister Obrony Narodowej - w odniesieniu do żołnierzy zawodowych, o których mowa w art. 44 ust. 1 pkt 1 (ust. 4 pkt 1 art. 114 ww. ustawy).

Zaś przepis art. 117 ww. ustawy wskazuje, iż w zakresie zwalniania z zawodowej służby wojskowej żołnierzy zawodowych, których stosunek służbowy lub wykonywanie zawodu jest unormowane w odrębnych przepisach, stosuje się również te przepisy.

Jak zaznaczył Wnioskodawca we wniosku - czynnego sędziego wojskowego łączą z Państwem dwa stosunki służbowe: sędziego oraz żołnierza. Stosunek służbowy żołnierza nawiązuję się z chwilą powołania do zawodowej służby wojskowej (co regulują przepisy rozdziału 2, tj. art. 9-18 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych), a ustaje z chwilą zwolnienia z zawodowej służby wojskowej (co regulują przepisy rozdziału 7, tj. art. 111-123 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych) oraz w przypadku sędziów wojskowych przepisy szczególne określone w art. 22a, art. 32 § 3, czy uchwalonego po wręczeniu Wnioskodawcy wypowiedzenia art. 32a § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych. Stosunek służbowy sędziego nawiązuje się na podstawie art. 65 § 1 ustawy prawo o ustroju sądów powszechnych w zw. z art. 70 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych po doręczeniu mu aktu powołania, zaś rozwiązuje zgodnie z art. 32 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych z mocy prawa, jeżeli sędzia zrzekł się urzędu, osiągnął wiek sześćdziesięciu lat lub został przeniesiony w stan spoczynku z powodu uznania orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej.

Wnioskodawca napisał także, że odnosząc powyższe przepisy do realiów niniejszej sprawy należy podnieść, iż:

• stosunek zawodowej służby wojskowej łączył Wnioskodawcę z Państwem od dnia 01 grudnia 2001 r., tj. od dnia powołania do zawodowej służby wojskowej, a który został rozwiązany w 2011 r. wraz ze zwolnieniem Wnioskodawcy z zawodowej służby wojskowej,
• natomiast stosunek służbowy sędziego wojskowego łączy Wnioskodawcę z Państwem od dnia 07 września 2005 r., tj. od dnia doręczenia mu aktu powołania na stanowisko sędziego w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w K. i trwa do dzisiaj, gdyż nie został on rozwiązany.
  
  

Zgodnie bowiem z cyt. wyżej art. 32 § 1 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych stosunek sędziowski rozwiązuje się z mocy prawa, jeżeli sędzia zrzekł się urzędu, osiągnął wiek sześćdziesięciu lat lub został przeniesiony w stan spoczynku z powodu uznania orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej. W każdym innym przypadku stosunek służbowy sędziego trwa dalej np. w razie przejścia w stan spoczynku, z innych przyczyn niż z powodu uznania sędziego orzeczeniem wojskowej komisji lekarskiej za trwale niezdolnego do zawodowej służby wojskowej. W sprawie Wnioskodawcy przedmiotowy wyjątek określony w art. 32 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych przewidujący rozwiązanie stosunku służbowego nie miał zastosowania, albowiem Wnioskodawca został przeniesiony w stan spoczynku z uwagi na reorganizację sądownictwa, tj. w oparciu o art. 71 § 3 ustawy Prawo ustroju sądów powszechnych w zw. z art. 70 § 3 ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych, a więc w oparciu o całkiem inną przesłankę. Nie zaistniała też żadna z pozostałych przesłanek wymienionych w przedmiotowym przepisie powodująca rozwiązanie stosunku służbowego sędziowskiego. Ponadto w tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie z zawodowej służby wojskowej, jako nie wymienione w tym przepisie nie jest przesłanką wygaśnięcia stosunku służbowego sędziego wojskowego. Sędzia wojskowy pomimo zwolnienia z zawodowej służby wojskowej w dalszym ciągu pozostaje sędzią (a więc pozostaje w stosunku służbowym sędziego) i może pełnić służbę sędziowską czy to czynnie np. w sądzie powszechnym lub administracyjnym, czy to w stanie nieczynnym, a więc w stanie spoczynku. Okoliczność wcześniejszego przejścia przez Wnioskodawcę w stan spoczynku, tj. przed zwolnieniem go z zawodowej służby wojskowej niczego nie zmienia. W tym miejscu należy podnieść, iż stosunek służbowy sędziego łączący Wnioskodawcę z Państwem trwa więc dalej i po zwolnieniu go z zawodowej służby wojskowej ma identyczne cechy jak stosunek sędziego sądu powszechnego w stanie spoczynku.

Z zacytowanego powyżej przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu sprawy wynika, iż sędzia wojskowy, któremu został wypowiedziany stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej nadal pozostaje w innym stosunku służbowym, tj. w stosunku służbowym sędziego, w związku z którym wypłacane jest mu uposażenie związane z pozostawaniem w stanie spoczynku - gdzie jak zaznaczył sam Wnioskodawca – do służby tej został powołany od dnia 07 września 2005 r., tj. od dnia doręczenia mu aktu powołania na stanowisko sędziego w Wojskowym Sądzie Garnizonowym w K. i trwa do dzisiaj, gdyż nie został on rozwiązany. Zatem skoro faktu wypowiedzenia sędziemu wojskowemu na podstawie ww. przepisów stosunku służbowego zawodowej służby wojskowej nie należy zrównywać - jak wskazuje Wnioskodawca - z wypowiedzeniem stosunku służbowego sędziego wojskowego, to uposażenie wypłacane sędziemu w stanie spoczynku, z którym nie rozwiązano stosunku służbowego jako sędziego wojskowego (np. nie nastąpiło jego wypowiedzenie) należy kwalifikować do przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To oznacza, że w takiej sytuacji koszty uzyskania przychodu winny być uwzględnione, bowiem prawo do ich potrącania wynika z istnienia stosunku służbowego, na podstawie którego uzyskiwany jest przychód w postaci uposażenia. Koszty te przysługują do czasu, kiedy z sędzią wojskowym w stanie spoczynku nie został rozwiązany stosunek służbowy z tytułu pełnienia funkcji sędziego wojskowego. Koszty należy naliczać według uregulowań określonych w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w kwocie odpowiadającej kosztom podstawowym lub podwyższonym, jeżeli sędzia wojskowy spełnia warunki do zastosowania kosztów podwyższonych, określonych ww. przepisem.

Powyższe oznacza, iż Wnioskodawcy jako sędziemu wojskowemu – jeżeli pozostaje on nadal w stosunku służbowym z tego tytułu - od wypłacanego uposażenia związanego z pozostawaniem w stanie spoczynku przysługują koszy uzyskania przychodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Dodatkowo podkreślić należy, iż dokonana przez Wnioskodawcę w przedstawionym stanie faktycznym oraz zajętym stanowisku analiza postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej dotyczącej innego wnioskodawcy (podmiotu), nie może wpływać na dokonane rozstrzygnięcie w przedmiotowej interpretacji. Organ wydający niniejszą interpretację nie jest władny aby oceniać zanalizowane przez Wnioskodawcę stanowisko zawarte we wskazanej interpretacji indywidualnej, a tym bardziej polemizować z Wnioskodawcą na temat oceny rozstrzygnięć zawartych w uzasadnieniach innych rozstrzygnięć. Ponadto należy podkreślić, że interpretacje indywidualne wydawane są w oparciu o stany faktyczne przedstawione przez wnioskodawców. Organ wydający interpretacje nie ma uprawnień do przeprowadzania postępowań wyjaśniających.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.