Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB6.4510.7.2017.1.SO
z 23 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2017 r. (data wpływu 5 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów rozliczonych przez kompensatę wierzytelności Spółki z kontrahentami bez ograniczeń wynikających z art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu od 1 stycznia 2017 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów rozliczonych przez kompensatę wzajemnych wierzytelności Spółki z kontrahentami bez ograniczeń wynikających z art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu od 1 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Podatnik”) jest komplementariuszem w X Sp. z o. o. Sp. k. (dalej: „Spółka”). Spółka jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej X (dalej: „Grupa”) i prowadzi działalność gospodarczą w branży zaawansowanych technologii, polegającej na dystrybucji urządzeń do obróbki blachy, takich jak obrabiarki czy wycinarki laserowe.

Spółka, w ramach swojej działalności, dokonuje transakcji handlowych między innymi również z podmiotami wchodzącymi w skład Grupy. Z tego tytułu Spółka posiada wobec podmiotów z Grupy zarówno zobowiązania, jak i należności wynikające z zawartych transakcji.

Rozliczenia pomiędzy podmiotami z Grupy dokonywane są obecnie oraz będą dokonywane także w przyszłości w formie tzw. płatności nettingowych (dalej: „Netting”). Celem przyjętego przez Grupę rozwiązania jest między innymi ograniczenie kosztów związanych z realizacją płatności rozproszonych na poszczególnych dostawców w Grupie, usprawnianie procedur związanych z rozliczeniami wewnątrz Grupy oraz uzyskanie większej przejrzystości przepływów pieniężnych i ułatwienie ich planowania.

Przyjęte przez Grupę zasady funkcjonowania Nettingu określają, iż na wyznaczony dzień miesiąca („Information Day”), Spółka przekazuje do należącego do Grupy podmiotu z siedzibą w Niemczech (dalej: „Net Leader”), informację o wysokości zobowiązań, które Spółka zamierza uregulować w danym miesiącu na rzecz pozostałych podmiotów z Grupy. Net Leader zbiera informacje w tym zakresie od wszystkich podmiotów z Grupy. W dalszej kolejności, na ustalony dzień tego samego miesiąca („Settlement Day”), Net Leader przekazuje Spółce informację („Netting Report”), w której wskazuje wartość zobowiązań Spółki wobec poszczególnych podmiotów z Grupy oraz wartość należności od innych podmiotów z Grupy, tj. wartość zobowiązań, jakie poszczególne podmioty z Grupy wykazały wobec Spółki. Zobowiązania wykazywane w Netting Report mogą być zarówno wymagalne na Settlement Day, jak również ich termin płatności może przypadać po tym dniu. Jednocześnie, Net Leader wskazuje w Netting Report saldo wynikające z porównania wartości należności i zobowiązań, które muszą zostać uregulowane w tym samym miesiącu na określony dzień („Value Day”). W przypadku, gdy łączna wartość zobowiązań jest większa niż łączna wartość należności, Spółka na wyznaczony Value Day, przesyła równowartość wskazanego salda do Net Ledaera. W sytuacji odwrotnej, tj. gdy łączna wartość zobowiązań jest niższa od łącznej wartości należności, Spółka otrzymuje płatność od Net Ledaera w wysokości wynikającego z tego wyliczenia salda. Podmioty z Grupy przekazują sobie wzajemnie za każdy miesiąc potwierdzenia sald, w których uwzględnione są także rozliczenia wynikające z Nettingu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ramach przyjętych w Grupie zasad Nettingu dochodzi zatem do czynności, których skutki są tożsame z potrąceniem, o którym mowa w art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r., poz. 380 ze zm.; dalej: „KC”). Należy w takim razie uznać, iż przyjęte w Grupie zasady Nettingu stanowią formę umownej kompensaty, opartej na zasadzie swobody zawierania umów, zgodnie z art. 3531 KC (winno być: 353 § 1 KC – przyp. organu).

Wnioskodawca, jako komplementariusz w Spółce, zobowiązany jest zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, ze zm., dalej: „Ustawa CIT”) do uwzględnienia odpowiedniej części przychodów i kosztów związanych z pełnioną funkcją w Spółce we własnym rozliczeniu podatkowym. Tym samym, wydatki Spółki wynikające z faktury/rachunku (umowy albo innego dokumentu, jeśli nie istniał obowiązek wystawienia faktury/rachunku), poniesione w celu uzyskania przychodu lub utrzymania źródła przychodów, uregulowane w drodze kompensaty, Podatnik zalicza i zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z przepisami podatkowym, w szczególności art. 15 i 16 Ustawy CIT.

Podatnik pragnie wskazać, iż z dniem 1 stycznia 2017 r. wejdzie w życie ustawa o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z 13 kwietnia 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 780, dalej: „Ustawa nowelizująca”) wprowadzająca nowe przepisy ograniczające prawo do zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z brzmieniem nowego art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 1829; dalej: „Ustawa SDG”) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

Według nowego art. 22 ust. 1 Ustawy SDG, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Z przyjętych regulacji, w rozumieniu Wnioskodawcy, wynika iż podatnicy nie będą mogli zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatku uregulowanego bez pośrednictwa rachunku płatniczego w tej części, która przekracza 15 000 zł. Przy czym, co wynika z nowego brzmienia przepisów, dotyczyć to będzie tylko tych transakcji, których jednorazowa wartość, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł.

W związku z literalnym brzmieniem nowych przepisów, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy rozliczanie za pomocą kompensaty, w tym także w ramach Nettingu, posiadanych przez Spółkę zobowiązań z tytułu zawieranych jednorazowych transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł, będzie uprawniać Podatnika do zaliczenia wydatków składających się na te zobowiązania do kosztów podatkowych CIT także od 1 stycznia 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z brzmieniem art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, obowiązującego od 1 stycznia 2017 r., prawidłowe jest zaliczenie do kosztów podatkowych CIT, z uwzględnieniem art. 5, art. 15 i art. 16 Ustawy CIT, kosztów wynikających z zawieranych przez Spółkę jednorazowych transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł, gdy rozliczenie zobowiązania związanego z tymi transakcjami nastąpi w ramach kompensaty?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów podatkowych CIT kosztów wynikających z zawieranych przez Spółkę jednorazowych transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł, gdy rozliczenie zobowiązania związanego z tymi transakcjami, nastąpi w ramach kompensaty, w tym także w ramach Nettingu, również na podstawie art. 15d ust. 1 Ustawy CIT, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r.

W pierwszej kolejności, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż do kosztu uzyskania przychodu, na podstawie art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, można zaliczyć koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. A zatem, jednym z podstawowych warunków uznania danego kosztu za koszt podatkowy jest to, by został on poniesiony.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony to taki, który pokryty jest z zasobów majątkowych określonego podatnika w sposób ostateczny. Innymi słowy, poniesieniu wydatku musi towarzyszyć realne zmniejszenie majątku podatnika. W przypadku transakcji o charakterze handlowym, takie zmniejszenie majątku wiąże się z uregulowaniem przez podatnika zobowiązania wynikającego z danej transakcji. Istotą uregulowania zobowiązania handlowego jest bowiem to, by kosztem własnego majątku podatnik nabył określone świadczenie stanowiące element majątku innego podmiotu.

Wnioskodawca pragnie wskazać, iż dokonywanie rozliczeń pomiędzy kontrahentami z tytułu zawartych przez nich transakcji może mieć miejsce w różnej formie. Istotne jest przy tym, by w wyniku przeprowadzonego rozliczenia doszło do wygaśnięcia zobowiązania handlowego. W kontekście art. 15 ust. 1 Ustawy CIT, ważnym elementem jest także to, by wygaśnięcie zobowiązania nastąpiło w wyniku zmniejszenia majątku dłużnika. Do najpopularniejszych sposobów rozliczenia niewątpliwie należy uznać uiszczenie zobowiązania w formie pieniężnej: w postaci gotówkowej lub bezgotówkowej, np. przelew na rachunek bankowy kontrahenta. Tę formę rozliczenia, zdaniem Podatnika, należy uznać za dokonanie płatności lub innymi słowy – zapłatę.

Tym niemniej, regulacje prawne oraz praktyka handlowa, oparta na swobodzie zawierania umów pomiędzy stronami (kontrahentami), dopuszcza także inne sposoby dokonywania wzajemnych rozliczeń, jak chociażby w postaci barteru, nowacji, zwolnienia z długu, czy też kompensaty. Wskazać przy tym należy, iż we wszystkich tych przypadkach dochodzi de facto do tego samego skutku w postaci wygaśnięcia zobowiązania czy też jego uregulowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, co znajduje swoje potwierdzenie także w praktyce gospodarczej, kompensata może mieć miejsce zasadniczo w dwóch formach, tj. w oparciu o porozumienie pomiędzy stronami (tzw. kompensata umowna) oraz jako potrącenie, w rozumieniu art. 498-505 KC. Wnioskodawca stoi przy tym na stanowisku, iż w obu przypadkach, kompensata polega na dokonaniu czynności, w wyniku której dochodzi do wzajemnego rozliczenia zobowiązań, co też ma miejsce w przypadku Nettingu.

W przypadku kompensaty umownej, oparta jest ona o zasadę swobody zawierania umów wyrażoną w art. 353 § 1 KC, zgodnie z którą strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zdaniem Wnioskodawcy oznacza to, iż to strony same decydują kiedy i na jakich warunkach chcą dokonać rozliczenia wzajemnych należności i zobowiązań.

W przypadku natomiast kompensaty jednostronnej, czyli potrącenia, o którym mowa w art. 498 § 1 KC, wskazać należy, iż zgodnie z tym przepisem może mieć ono miejsce dopiero wówczas, gdy:

1. dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami;
2. przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku;
3. obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 498 § 2 KC, wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W przypadku Nettingu, zdaniem Wnioskodawcy, niewątpliwie dochodzi do skutków tożsamych z tymi, które są efektem potrącenia opartego na przepisach KC. W pierwszej kolejności, należy podkreślić, iż Netting ma miejsce pomiędzy Spółką a innymi podmiotami z Grupy, tylko w odniesieniu do wzajemnych należności i wierzytelności z tytułu zrealizowanych transakcji handlowych. Tym samym, przedmiotem Nettingu nie jest bieżące przekazywanie środków finansowych pomiędzy podmiotami z Grupy celem zapewnienia ich płynności finansowej. Wszystkie należności i zobowiązania, które składają się na rozliczenie w ramach Nettingu, mają bowiem swoje pokrycie w konkretnych transakcjach handlowych. Jednocześnie, zestawienie wzajemnych należności i zobowiązań (Netting Report) wskazuje każdorazowo, iż rozliczenie dokonywane jest w wartościach pieniężnych.

Z przyjętych zasad Nettingu wynika, iż uwzględnione w rozliczeniu wzajemne wierzytelności nie muszą być wymagalne na dzień dokonania tego rozliczenia (Settlement Day). Podkreślenia wymaga, iż zdaniem Wnioskodawcy nie stanowi to warunku koniecznego do uznania, iż kompensata miała miejsce, gdyż ujęcie w Nettingu także wierzytelności niewymagalnych, tj. których termin płatności jeszcze nie minął, stanowi wyraz ustalonych i przyjętych przez podmioty z Grupy zasad realizowania Nettingu. Wskazać również należy, iż w ramach Nettingu obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Świadczy o tym fakt, iż powstałe w wyniku dokonanego rozliczenia saldo stanowi następnie przedmiot osobnej płatności na określony Value Date. Ostatecznie, w wyniku Nettingu dochodzi zatem do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań w równej kwocie, a zatem następuje skutek analogiczny do czynności potrącenia, o której mowa w art. 498 § 1 KC. Reasumując, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w ramach Nettingu dochodzi do wzajemnego wygaśnięcia wierzytelności Spółki i poszczególnych podmiotów z Grupy. Jednocześnie, należy stwierdzić, iż wygaśnięcie zobowiązania Spółki w części objętej kompensatą ma miejsce kosztem majątku Spółki. Świadczy o tym to, iż Spółka w wyniku kompensaty przeprowadzonej w ramach Nettingu nie jest zobowiązana do dokonania płatności z tytułu realizacji transakcji handlowej, ale jednocześnie też nie otrzymuje płatności z tytułu własnych należności, jakie posiada od określonych podmiotów z Grupy, wobec których równocześnie posiada zobowiązania. Innymi słowy, wygaśnięcie wzajemnych zobowiązań polega na tym, iż Spółka realizuje swoje zobowiązanie wobec innych podmiotów z Grupy poprzez zaliczenie na poczet tego zobowiązania należności, jakie posiada od tychże podmiotów z Grupy.

A zatem, zdaniem Wnioskodawcy, rozliczenie wzajemnych wierzytelności w ramach Grupy z tytułu transakcji handlowych przebiega w formie:

1. kompensaty – mającej miejsce na podstawie Netting Report na określony Settlement Day w stosunku do należności i zobowiązań o tej samej wartości;
2. płatności – w stosunku do wartości salda wykazanego w Netting Report, będącego nadwyżką zobowiązań nad posiadanymi należnościami, a która to płatność ma miejsce w postaci przelewu wykonywanego do Net Leadera na określony Value Day.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawiony powyżej sposób wygaśnięcia zobowiązań w ramach Nettingu, pozwala uznać, iż doszło do faktycznego poniesienia kosztu związanego z transakcją pomiędzy Spółką a podmiotami z Grupy, a tym samym, przy założeniu spełnienia pozostałych warunków wynikających z art. 15 i z art. 16 Ustawy CIT, Spółka ma prawo zaliczyć ten koszt do kosztu podatkowego.

Na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie mieć wpływu obowiązujące od 1 stycznia 2017 r., wyłączenie zawarte w art. 15d Ustawy CIT. Wskazać bowiem należy, iż przepis ten w sposób jednoznaczny odnosi się do płatności, a więc formy wygaśnięcia zobowiązania innego niż kompensata. Jak bowiem zostało to wykazane powyżej, Spółka w ramach Nettingu, reguluje swoje zobowiązania w dwóch formach, z których tylko jedna przybiera postać faktycznej płatności. A zatem, zdaniem Podatnika, tylko w odniesieniu do tej części, przepis art. 15d Ustawy CIT mógłby mieć ewentualnie zastosowanie, jeżeli płatność ta miałaby miejsce w sposób inny niż przy wykorzystaniu rachunku płatniczego. Przy czym, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż skoro wartość salda wynikającego z Nettingu, a więc nierozliczonych zobowiązań wobec podmiotów z Grupy, Spółka realizuje poprzez dokonanie przelewu na rachunek bankowy Net Leadera, również i w tym zakresie ograniczenie wynikające z art. 15d Ustawy CIT nie będzie mieć zastosowania.

Na potwierdzenie swojego stanowiska, Wnioskodawca pragnie wskazać także, iż traktowanie uregulowania zobowiązania odrębnie w formie płatności oraz w formie kompensaty, znajduje swoje uzasadnienie także w interpretacjach wydawanych przez Ministra Finansów oraz orzeczeniach sądów administracyjnych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 1 grudnia 2014 r., sygn.: IPPB5/423-869/14-4/MW, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził prawidłowość stanowiska pytającego, w którym wskazał, iż; „W opinii Wnioskodawcy fakt, iż nie dojdzie do fizycznego transferu środków finansowych, lecz zapłata nastąpi poprzez potrącenie (kompensata) wzajemnych wierzytelności nie powinno mieć wpływu na możliwość uznania tego rodzaju należności za uregulowanych w świetle art. 15b Ustawy CIT. Takie stanowisko jest poparte w pierwszej kolejności wykładnią literalną. Zgodnie z art. 15b ust. 1 Ustawy CIT i następnymi, ustawodawca posługuje się sformułowaniem „uregulowanie” zobowiązania. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, przez uregulowanie rozumie się „uiszczanie jakieś należności”, a „uiszczać” oznacza „wywiązać się z jakiegoś zobowiązania finansowego”. Słownik nie ogranicza zakresu znaczeniowego wyrazu „uregulować” wyłącznie do przekazywania środków pieniężnych. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza także wykładnia systemowa przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W regulacjach o charakterze szczególnym ustawodawca zawarł szereg przepisów precyzujących, iż w każdym przypadku potrącenie wierzytelności jest zdarzeniem równoznacznym z jej uregulowaniem (zapłatą)”.

Podobne stanowisko znajduje się także w wyroku NSA z dnia 2 czerwca 2011r., sygn.: I FSK 1075/10, w której Sąd wskazał, iż: „zobowiązanie danego podmiotu wygasa przede wszystkim poprzez jego spełnienie, co w przypadku świadczenia pieniężnego ma miejsce w sytuacji zapłaty określonej kwoty pieniężnej, Należy mieć także na uwadze i to, że zobowiązanie pieniężne wygasa także poprzez kompensację wzajemnych wierzytelności, potrącenie, zgodnie z instytucją prawa cywilnego przewidzianą w art. 498 Kodeksu cywilnego, stosowaną w obrocie gospodarczym. Zastosowanie potrącenia pozwala uniknąć dwukrotnego, wzajemnego świadczenia należności, a co za tym idzie i kosztów z tym związanych. Zatem zobowiązanie pieniężne wygasa nie tylko poprzez jego zapłatę, ale także i poprzez potrącenie. Wobec tego przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, mówiący o płatnościach, zapłacie, odnosi się do spełnienia świadczenia w formie pieniężnej, rozliczeń pieniężnych”.

Należy również podkreślić, iż organy podatkowe również potwierdzają brak obowiązku stosowania od 1 stycznia 2017 r. ograniczenia wynikającego z art. 15d Ustawy CIT, przy uregulowaniu zobowiązań, między innymi w postaci kompensaty. Przykładowo, stanowisko takie zostało zajęte przez:

1. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2016 r., sygn.: 2461-IBPB-1-3.4510.824.2016.1.SK;
2. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 października 2016 r., sygn.: 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK;
3. Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 29 listopada 2016 r., sygn.: 2461-IBPB-1-3.4510.965.2016.1.MST.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, jednoznaczne stanowisko w omawianym zakresie zostało także wyrażone w oświadczeniu Ministerstwa Finansów zamieszczonym na stronie internetowej http://www.finanse.mf.gov.pl/ w dniu 13 października 2016 r., o następującej treści: „Ministerstwo Finansów zwraca uwagę, że wprowadzane od 1 stycznia 2017 r. przepisy podatkowe odwołują się do pojęcia „płatności”, wynikającej z transakcji (o której mowa w art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), a zatem obejmują wyłącznie wskazany w nich sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty. Regulacje te zatem nie znajdą zastosowania (podkreślenie – MF) do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. W związku z tym, formy uregulowania zobowiązań takie jak m.in. kompensata (potrącenie) czy wymiana barterowa nie są objęte omawianymi przepisami. Jakkolwiek dochodzi wówczas do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji”.

Reasumując, z powyższego wynika, iż Spółka w związku z tym, iż będzie dokonywała w ramach Nettingu rozliczenia zobowiązania wobec podmiotów z Grupy w formie kompensaty umownej, a więc o skutkach tożsamych z potrąceniem, o którym mowa w art. 498 § 1 KC, nie będzie ona zobowiązana do stosowania ograniczenia wynikającego z wprowadzonego w życie od 1 stycznia 2017 r. art. 15d Ustawy CIT. Tym samym, przy zachowaniu pozostałych warunków wynikających z przepisów prawnych, tj. w szczególności definicji kosztu podatkowego (art. 15 Ustawy CIT) oraz zamkniętego katalogu wyłączeń wydatków z kosztów podatkowych (art. 16 Ustawy CIT), Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów podatkowych te wydatki, które zostały uregulowane w formie kompensaty przeprowadzonej w ramach Nettingu.

A zatem, skoro uregulowanie zobowiązania wobec podmiotów z Grupy w formie kompensaty nie będzie wykluczać wydatków składających się na te zobowiązania do kosztów podatkowych na postawie art. 15d Ustawy CIT, zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia ich części, w zakresie wynikającym z art. 5 Ustawy CIT, we własnym rozliczeniu podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów rozliczonych przez kompensatę wierzytelności Spółki z kontrahentami bez ograniczeń wynikających z art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu od 1 stycznia 2017 r. jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego, wyraźnie należy doprecyzować, że z art. 15d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w powiązaniu z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wynika, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 tys. zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 tys. zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej wartość) dokonaną z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 tys. zł. Powyższa kwota nie może być traktowana jako swoista „kwota wolna”, oznacza ona jedynie, iż do transakcji o wartości nieprzekraczającej 15 tys. zł omawiane przepisy nie mają zastosowania.

Należy także wskazać, że w obowiązującym stanie prawnym aby koszt został uznany za poniesiony, stosownie do art. 15 ust. 4-4h, nie musi nastąpić faktyczna zapłata.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.