Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.1002.2016.2.KJ
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 19 grudnia 2016 r. (data wpływu 20 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) oraz pismem z 7 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż udziałów w Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy sprzedaż udziałów w Nieruchomości będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) oraz pismem z 7 lutego 2017 r. (data wpływu 8 lutego 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 31 stycznia 2017 r. znak: 2461-IBPP1.4512.1002.2016.1.KJ.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną i pozostaje w związku małżeńskim, w którym panuje ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. W majątku wspólnym Wnioskodawcy oraz jego żony (dalej: Małżonka) znajduje się udział w wysokości 1/2 we współwłasności niezabudowanej nieruchomości gruntowej (dalej: Nieruchomość). Pozostały udział w wysokości 1/2 przysługuje również na prawach wspólności majątkowej innemu małżeństwu (dalej wszystkie cztery osoby łącznie: Współwłaściciele).

Wnioskodawca oraz jego Małżonka prowadzą jednoosobowe działalności gospodarcze oraz są czynnymi zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Działalności te nie są związane z nieruchomościami, a ponadto działalność prowadzona przez Wnioskodawcę jest obecnie zawieszona. Wnioskodawca jest wspólnikiem w czeskiej spółce zajmującej się obrotem energią elektryczną, a Małżonka komandytariuszem w innej spółce również zajmującej się obrotem energią.

Ponadto, Wnioskodawca jest - według stanu ujawnionego w Krajowym Rejestrze Sądowym na dzień składania niniejszego wniosku - wspólnikiem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzącej działalność związaną z nieruchomościami (dalej: Spółka 1). Spółka 1 jest komplementariuszem w spółce komandytowej (dalej: Spółka 2), w której komandytariuszem jest Małżonka, a przedmiotem działalności zarówno Spółki 1, jak i Spółki 2 w założeniu wspólników było m.in. kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek. Spółka 1 i Spółka 2 zostały utworzone w 2012 r., w trakcie prowadzonej przez nie działalności nie doszło do zawarcia żadnej transakcji, a ich działalność jest aktualnie zawieszona (24 października br. została podjęta uchwała o rozwiązaniu Spółki 2, 26 października br. złożono wniosek o wykreślenie jej z Krajowego Rejestru Sądowego, a 10 listopada br. Wnioskodawca sprzedał całość swoich udziałów w Spółce 1).

Nabyta Nieruchomość w żadnym momencie nie stanowiła wkładu wniesionego do jakiejkolwiek spółki, nie była składnikiem, ani nie była wykorzystywana w żadnej działalności gospodarczej. W żadnym momencie Nieruchomość nie była również przedmiotem najmu, dzierżawy czy innej umowy zakładającej korzystanie z niej przez jakąkolwiek osobę trzecią. Na Nieruchomości nie prowadzono również działalności rolniczej.

Nieruchomość została nabyta 17 grudnia 2010 r. od Skarbu Państwa - Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w … za cenę powiększoną o kwotę podatku od towarów i usług w stawce 22%. Zakup Nieruchomości został sfinansowany z prywatnych majątków wspólnych małżeńskich, podatku VAT nie odliczono.

Udziały w Nieruchomości nabyto do majątków prywatnych każdego z małżeństw Współwłaścicieli w celach prywatnych, a nabyciu nie towarzyszył dla żadnego ze Współwłaścicieli zamiar prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem Nieruchomości. W momencie nabycia Współwłaściciele nie mieli skonkretyzowanego zamiaru co do sposobu wykorzystania Nieruchomości, a jej nabycie było dokonywane w celu lokaty posiadanego kapitału i dywersyfikacji prywatnego majątku niewykorzystywanego w działalności gospodarczej. 

Zgodnie z uchwałą rady gminy z 26 października 2007 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość znajduje się na terenie przeznaczonym pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. W momencie nabycia przez Współwłaścicieli stanowiła ona jedną działkę ewidencyjną, a jej powierzchnia wynosiła 1,7859 ha. Ponadto:

1. 30 kwietnia 2012 r. Współwłaściciele uzyskali (na wniosek pozostałych Współwłaścicieli, za zgodą Wnioskodawcy i jego Małżonki), ze względu na planowane projektowanie zabudowy mieszkaniowej, zezwolenie na wycinkę 65 drzew znajdujących się na terenie Nieruchomości i w tym samym roku, na zlecenie innego Współwłaściciela, drzewa te zostały usunięte; koszty prac związanych z wycinką drzew były sfinansowane w całości z majątków prywatnych Współwłaścicieli i nie były związane z jakąkolwiek działalnością gospodarczą przez nich prowadzoną;
2. 21 stycznia 2013 r., na wniosek wszystkich Współwłaścicieli, w związku z zapotrzebowaniem zgłoszonym przez X S.A., decyzją wójta gminy dokonano podziału Nieruchomości na dwie działki ewidencyjne o powierzchni odpowiednio 0,0560 ha oraz 1,7299 ha;
3. w związku z powyższym, 11 kwietnia 2013 r. Współwłaściciele zawarli warunkową umowę sprzedaży mniejszej działki, która stanowiła drogę dojazdową do urządzeń stacji redukcyjno-pomiarowej gazu, z X S.A., a 14 czerwca 2013 r. Współwłaściciele przenieśli jej własność na rzecz nabywcy;
4. decyzją wójta gminy z 21 czerwca 2016 r., na wniosek wszystkich Współwłaścicieli, dokonano podziału Nieruchomości na osiemnaście działek o powierzchniach od 0,0751 ha do 0,2357 ha pod warunkiem, że przy ich zbywaniu zostanie im zapewniony dostęp do drogi publicznej. W związku z tym, 17 działek stanowi działki przeznaczone pod zabudowę, natomiast jedna z wydzielonych działek stanowi działkę drogową, przez którą niektóre pozostałe działki będą miały zapewniony dostęp do drogi publicznej. Przeznaczenie jednej z działek na drogę zostało wymuszone warunkiem określonym w ww. decyzji.
   
   

Poza wyżej opisanym wykorzystywaniem Nieruchomości oraz pozostałymi przedstawionymi czynnościami, nie podejmowano w stosunku do niej żadnych innych czynności, w szczególności mających na celu jej uatrakcyjnienie.

Niezależnie od przedmiotowej Nieruchomości, w dniu 27 października 2006 r. Wnioskodawca wraz z Małżonką zakupił inną nieruchomość o powierzchni 0,5562 ha. 30 grudnia 2009 r. został sprzedany udział w wysokości 1/4 w tej nieruchomości, a 11 grudnia 2015 r. został on, za cenę wyższą, przez Wnioskodawcę i jego Małżonkę odkupiony.

Obecnie Współwłaściciele planują sprzedaż działek na rzecz jednego bądź większej ilości kupujących. Sprzedaż będzie prowadzona za pośrednictwem biura nieruchomości bądź za pomocą ogłoszeń zamieszczanych w internecie. Sprzedaż udziałów znajdujących się w majątku wspólnym Wnioskodawcy i Małżonki zostanie dokonana przez Wnioskodawcę, za zgodą Małżonki.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca poinformował, że:

1.Na pytanie tut. Organu „Z wniosku wynika, że 30 kwietnia 2012 r. Współwłaściciele uzyskali (na wniosek pozostałych Współwłaścicieli, za zgodą Wnioskodawcy i jego Małżonki) ze względu na planowane projektowanie zabudowy mieszkaniowej, zezwolenie na wycinkę 65 drzew znajdujących się na Nieruchomości i w tym samym roku, na zlecenie innego Współwłaściciela, drzewa te zostały usunięte. W związku z powyższym prosimy o wskazanie:

1. Jakiej dokładnie zabudowy mieszkaniowej dotyczył planowany projekt na przedmiotowej nieruchomości, czy dotyczył domu jednorodzinnego, wielomieszkaniowego lub innego (proszę wskazać, ilu i jakich budynków dotyczył)?
2. Czy Wnioskodawca powziął jakiekolwiek działania związane z przygotowaniem, opracowaniem, nabyciem projektu zabudowy mieszkaniowej na przedmiotowej Nieruchomości, jeśli tak to jakie to były działania, kiedy i w jakim celu podjęte?
3. Z jakim zamiarem, dla kogo ta zabudowa miała być przeznaczona, kto miał tam mieszkać, w jaki sposób ta zabudowa miała być wykorzystywana (czy miała być wykorzystywana przez Wnioskodawcę, jeśli tak to w jaki sposób)?”
   
   

Wnioskodawca odpowiedział, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość jest określona jako położona na terenach mieszkaniowo-usługowych oznaczonych symbolem MNU. W złożonym wniosku o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów w rubryce „przyczyna usunięcia drzew” wskazano: „przyczyną usunięcia drzew jest teren zabudowy mieszkaniowej, oczyszczenie terenu i uporządkowanie terenu, przygotowanie terenu pod budowę”. Duża część powierzchni Nieruchomości była porośnięta samosiejkami, krzakami oraz dużymi drzewami, zatem taki stan uniemożliwiałby geodecie prace związane z podziałem działki oraz ograniczałby wykorzystanie Nieruchomości zgodnie z zapisem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W decyzji w rubryce „Uwagi” wpisano „projektowana zabudowa mieszkaniowa”. Wnioskodawca nie projektował żadnej konkretnej zabudowy mieszkaniowej, a usunięcie drzew i krzewów miało na celu oczyszczenie i uporządkowanie terenu tak, aby mógł on służyć zgodnie z zapisami w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wnioskodawca nie podejmował jakichkolwiek działań w powyższym zakresie.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca nie miał żadnego zamiaru w tym zakresie.

1. Podziału Nieruchomości w 2013 r dokonano w celu wyodrębnienia tej jej części, na której znajdowały się urządzenia stacji redukcyjno-pomiarowej gazu i która stanowiła drogę dojazdową do tych urządzeń, oraz której zakupem jako odrębnej działki zainteresowany był w związku z tym X S.A.
   
2. Jak wskazano powyżej, X S.A. był zainteresowany zakupem jedynie tej części Nieruchomości, na której znajdowały się urządzenia stacji redukcyjno-pomiarowej gazu i dojazd do nich. Dlatego też podział ten był konieczny, gdyż nabywca nie był zainteresowany kupnem udziału we współwłasności.
   
3. W 2011 roku Wnioskodawca poinformował X S.A., że jest współwłaścicielem Nieruchomości, oraz wyraził chęć uregulowania stanu prawnego części, na której znajdowały się urządzenia stacji redukcyjno-pomiarowej gazu i dojazd do tych urządzeń oraz która była faktycznie wykorzystywana przez operatora (tzn. pojazdy przejeżdżały przez nieruchomość Wnioskodawcy). Następnie Wnioskodawca zaakceptował warunki sprzedaży zaproponowane przez X S.A.
   
4. Wnioskodawca zwrócił się w 2016 r. z wnioskiem o dokonanie podziału Nieruchomości w celu ułatwienia w przyszłości sprzedaży Nieruchomości i łatwiejszego spieniężenia swojego prywatnego majątku.
   
5. Działki przeznaczone do sprzedaży nie były w żaden sposób wykorzystywane w całym okresie ich posiadania przez Wnioskodawcę. Wykonywane były jedynie czynności zachowawcze, jak wycinka drzew czy ogrodzenie terenu w celu uniemożliwienia zaśmiecania go przez inne osoby.
   
6. Na pytanie tut. Organu „Czy Wnioskodawca wykorzystywał ww. działki do celów osobistych jeżeli tak to jakich i w jakim okresie?” Wnioskodawca odpowiedział, że jak wyżej - działki przeznaczone do sprzedaży nie były w żaden sposób wykorzystywane w całym okresie ich posiadania przez Wnioskodawcę.
   
7. Przyczyną planowanej sprzedaży jest chęć spieniężenia prywatnego majątku Wnioskodawcy.
   
8. Wnioskodawca nie wyklucza sprzedaży wszystkich 18 działek.
   
9. Wnioskodawca nie ma sprecyzowanego zamiaru co do przeznaczenia uzyskanych środków, zakłada jednak, że będą to cele prywatne, gdyż będą one stanowić jego prywatny majątek.
   
10. Wnioskodawca nie zamierza podejmować żadnych działań marketingowych, poza opisanymi we Wniosku działaniami w zakresie informowania potencjalnych nabywców o ofercie sprzedaży za pośrednictwem biura nieruchomości i/lub Internetu.
    
11. Poza opisaną we Wniosku sprzedażą na rzecz X S.A. Wnioskodawca dokonał następującej sprzedaży (rozumianej jako odpłatne przeniesienie własności):
    
    1. Wnioskodawca sprzedał udział w wysokości 1/4 we współwłasności w nieruchomości gruntowej zlokalizowanej w G. (dalej Nieruchomość 2),
    2. Wnioskodawca wraz z Małżonką zakupił Nieruchomość 2 w dniu 27 października 2006 r. od osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej;
    3. Nieruchomość 2 została nabyta w celach prywatnych - jako lokata posiadanych środków pieniężnych i dywersyfikacja prywatnego majątku niewykorzystywanego do działalności gospodarczej;
    4. Nieruchomość 2 nie była w żaden sposób wykorzystywana od momentu nabycia do chwili obecnej;
    5. udział w wysokości 1/4 w Nieruchomości 2 został sprzedany 30 grudnia 2009 r. bratu Wnioskodawcy, który zamierzał wykorzystać ją pod budowę prywatnego domu;
    6. Wnioskodawca sprzedał udział w wysokości 1/4 we współwłasności w niezabudowanej nieruchomości gruntowej stanowiącej jedną działkę ewidencyjną;
    7. z tytułu ww. sprzedaży Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7 ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R;
    8. środki uzyskane ze sprzedaży udziału w Nieruchomości 2 zwiększyły majątek prywatny Wnioskodawcy.
12. Poza nieruchomościami opisanymi we Wniosku, Wnioskodawca posiada nieruchomość w G., która także jest przeznaczona do sprzedaży. Jest ona opisana w odpowiedzi nr 12. Dla powyższej nieruchomości Wnioskodawca wystosował odrębne zapytanie o interpretację podatkową dla podatku VAT. Wnioskodawca posiada inne nieruchomości, m.in mieszkanie w G. oraz dom, w którym mieszka wraz z rodziną, jednak sprzedaż żadnej z tych nieruchomości nie jest obecnie planowana.
    
13. Do chwili obecnej nie miała miejsca sprzedaż żadnej z działek będących przedmiotem zapytania. Został sprzedany tylko udział wysokości 1/4 we współwłasności Nieruchomości 2 opisany w odpowiedzi nr 12.
    
14. Na pytanie tut. Organu „W jakim celu Wnioskodawca najpierw sprzedał 30 grudnia 2009 r. udział w innej nieruchomości niż objęta wnioskiem, o powierzchni 0,5562 ha, a następnie 11 grudnia 2015 r. odkupił z Małżonką ten udział?” Wnioskodawca odpowiedział, że udział w wysokości 1/4 we współwłasności w Nieruchomości został sprzedany 30 grudnia 2009 r. bratu Wnioskodawcy, który zamierzał wykorzystać ją pod budowę prywatnego domu. Ponieważ jedynie część Nieruchomości 2 była przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę, a uchwalenie nowego planu było odległe w czasie, brat Wnioskodawcy zdecydował się na zakup innej działki, a nabyty wcześniej udział w Nieruchomości z powrotem sprzedał Wnioskodawcy i jego Małżonce. Odkupienie udziałów miało na celu lokatę posiadanego kapitału, dywersyfikację prywatnego majątku niewykorzystywanego w działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę i jego Małżonkę oraz zapewnienie samodzielności w dysponowaniu Nieruchomością (Wnioskodawca wraz z Małżonką są obecnie jedynymi właścicielami Nieruchomości). Planowana sprzedaż Nieruchomości 2 jest przedmiotem odrębnego wniosku.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przez Wnioskodawcę udziałów w Nieruchomości (sprzedaż którejkolwiek z poszczególnych działek) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu z 7 lutego 2017 r.), sprzedaż udziałów w Nieruchomości (sprzedaż którejkolwiek z poszczególnych działek) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT), gdyż, mimo że będzie spełniać definicję odpłatnej dostawy towarów, nie będzie dokonana przez podatnika podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów. Przez odpłatną dostawę towarów rozumie się z kolei, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Ustawa o VAT w art. 2 pkt 6 zawiera również definicję towaru, przez który rozumie się rzeczy i ich części oraz wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380), rzeczami są tylko przedmioty materialne. Nieruchomość, jako przedmiot materialny, jest zatem towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Sprzedaż Nieruchomości bądź jej części będzie więc spełniać definicję odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Nie każda jednak czynność stanowiąca odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu. Musi ona dodatkowo zostać wykonana przez podmiot, który w związku z jej realizacją występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podatnikiem według art. 15 ust. 1 ustawy o VAT jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej oraz osoba fizyczna wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tego artykułu, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik VAT wymaga każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy oceny. Kwestia opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia nieruchomości prywatnych była przedmiotem wielu orzeczeń sądów polskich, jak również Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE). Wskazówki, jakie czynniki należy brać pod uwagę w trakcie analizy konieczności opodatkowania VAT transakcji zbycia nieruchomości, wynikają z wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. TSUE zauważył, że przedmiotowe transakcje będą objęte podatkiem VAT, o ile nie stanowią czynności związanych ze zwykłym wykonaniem prawa własności: „Z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (...). Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji dostawy terenu budowlanego nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.”

Kierując się powyższym wskazówkami należy dojść do wniosku, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie będzie działał jako profesjonalista, zajmujący się obrotem nieruchomościami, tylko jako podmiot prywatny. Należy bowiem zauważyć, że udział w Nieruchomości został nabyty do majątku prywatnego Wnioskodawcy i jego Małżonki i w żadnym momencie Nieruchomość nie stanowiła wkładu wniesionego do jakiejkolwiek spółki, ani nie była składnikiem żadnej działalności gospodarczej. Czynność mająca za przedmiot sprzedaż Nieruchomości bądź jej części będzie zatem przeprowadzana w ramach zarządu majątkiem prywatnym. Nie można również przypisać Wnioskodawcy żadnych aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami związanych z angażowaniem środków podobnych do wykorzystywanych przez handlowców. W szczególności, nie podejmował żadnych czynności mających na celu np. uzbrojenie Nieruchomości. Podział Nieruchomości na mniejsze działki ma jedynie na celu ułatwienie ich sprzedaży i sam w sobie nie stanowi działania zastrzeżonego dla podmiotów profesjonalnych. Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 kwietnia 2014 r. (sygn. akt I FSK 621/13): „przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną; przesłanka „stałości” działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12. dyrektywy 2006/112/WE, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczególną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza była wykonywana w sposób niesporadyczny (stały). Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz spożytkowania w celach prywatnych. Liczba i zakres transakcji sprzedaży gruntów nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem opodatkowania, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama w sobie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.”

Wnioskodawca nie podejmował też działań marketingowych charakterystycznych dla podmiotów zawodowo trudniących się sprzedażą nieruchomości. Należy bowiem zauważyć, że planowane przez Wnioskodawcę ogłoszenie oferty sprzedaży w Internecie, czy nawet skorzystanie w tym zakresie z usług biura nieruchomości są typowymi działaniami w zakresie informowania potencjalnych nabywców o ofercie sprzedaży (co potwierdził m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w nieprawomocnym wyroku z 20 października 2015 r., sygn. akt I SA/Gd 523/15, czy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 13 stycznia 2016 r., sygn. IPPP3/4512-1011/15-2/ISK). Nie sposób uznać takich działań za porównywalne z działaniami marketingowymi podejmowanymi przez podmioty profesjonalnie trudniące się obrotem nieruchomościami, które np. uczestniczą w specjalistycznych targach czy wynajmują powierzchnie pod wielkoformatowe plakaty reklamujące oferowane przez nie nieruchomości. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w prawomocnym wyroku z 5 czerwca 2014 r. (sygn. akt I SA/Ke 251/14): „Skarżąca nie zamierza podjąć działań marketingowych w skali charakterystycznej dla przedsiębiorców, bo za takie me można uznać korzystanie z pośrednictwa biura nieruchomości czy ogłaszanie sprzedaży na portalu. Nie są to działania zastrzeżone tylko dla podmiotów profesjonalnie trudniących się obrotem nieruchomościami, prowadzących działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży nieruchomości. Są to działania nastawione na dotarcie do większej liczby potencjalnych klientów, aniżeli przez wystawienie tablicy z ogłoszeniem. Nie mają one charakteru akcji reklamowej, jakie zazwyczaj podejmowane są przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą w omawianym zakresie.”

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, ze dokonując zbycia udziałów w Nieruchomości (sprzedaży którejkolwiek z poszczególnych działek), stanowiącej składnik majątku prywatnego, nie będzie wykonywał działalności gospodarczej, w związku z czym nie będzie mógł być uznany za podatnika podatku VAT w odniesieniu do tej transakcji. W konsekwencji, opisana w zdarzeniu przyszłym transakcja nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

• po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie - czynność wykonywana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 Kodeksu cywilnego definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów jako budynków, budowli i ich części jak również gruntów, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest część budynku lub budowli, a także udział w prawie własności nieruchomości.

Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L nr 347 s. 1 ze zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że właściciel udziału jest równocześnie właścicielem części ułamkowej wspólnego prawa (prawa własności). W przypadku zbycia udziału w nieruchomości, dotychczasowy współwłaściciel przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania tą nieruchomością jak właściciel, w zakresie, w jakim uprawniała go do tego wysokość jego udziału.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału we współwłasności nieruchomości, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w celu dokonania dostawy udziałów w Nieruchomości (sprzedaż którejkolwiek z poszczególnych działek) podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpi w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Analiza opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że z tytułu dostawy ½ udziałów w Nieruchomości (sprzedaż którejkolwiek z poszczególnych działek) - wbrew stanowisku zawartemu we wniosku - Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż dokonując tej czynności będzie wykonywał działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W ocenie tut. Organu, w przedmiotowej sprawie wystąpił ciąg zdarzeń, które jednoznacznie przesadzają, że planowana sprzedaż ½ udziału w Nieruchomości (bądź sprzedaż którejkolwiek z działek) wypełni przesłanki działalności gospodarczej. Wnioskodawca wprawdzie wskazuje, że udział w Nieruchomości nabyto do majątku prywatnego w celach prywatnych, jednakże w całym okresie posiadania działek Wnioskodawca nie wykorzystywał ich w żaden sposób do celów osobistych, prywatnych. Ponadto przedmiotowy teren został ogrodzony oraz poniesiono dodatkowe nakłady inwestycyjne związane z wycinką 65 drzew znajdujących sią na terenie Nieruchomości. W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Nieruchomość jest określona jako położona na terenach mieszkaniowo-usługowych oznaczonych symbolem MNU. W złożonym wniosku o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów w rubryce „przyczyna usunięcia drzew” wskazano: „przyczyną usunięcia drzew jest teren zabudowy mieszkaniowej, oczyszczenie terenu i uporządkowanie terenu, przygotowanie terenu pod budowę”. Duża część powierzchni Nieruchomości była porośnięta samosiejkami, krzakami oraz dużymi drzewami, zatem taki stan uniemożliwiałby geodecie prace związane z podziałem działki oraz ograniczałby wykorzystanie Nieruchomości zgodnie z zapisem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W 2016 r. Wnioskodawca zwrócił się z wnioskiem o dokonanie podziału Nieruchomości na 18 działek w celu ułatwienia w przyszłości sprzedaży Nieruchomości i łatwiejszego spieniężenia swojego majątku. Dodatkowo z wniosku wynika, że w 2013 r. Współwłaściciele sprzedali mniejszą działkę, która stanowiła drogę dojazdową do urządzeń stacji redukcyjno-pomiarowej gazu na rzecz X S.A. Ponadto Wnioskodawca sprzedał udział w wysokości 1/4 we współwłasności w nieruchomości gruntowej zlokalizowanej w G. Udział ten został sprzedany 30 grudnia 2009 r. bratu Wnioskodawcy, który zamierzał wykorzystać ją pod budowę prywatnego domu. Następnie jednak ze względu na niewykorzystanie tej nieruchomości przez brata Wnioskodawca z powrotem kupił ten udział.

Obecnie nieruchomość ta w G. także jest przeznaczona do sprzedaży.

Powyższe nie stanowi zatem pojedynczych okoliczności związanych z wykonywaniem prawa własności lecz zaplanowany, zorganizowany ciąg działań nakierowany na sprzedaż działek.

O ile sam podział działek nie może przesądzać o uznaniu podmiotu za podatnika, to już podejmowanie dodatkowych działań jak wycinka drzew, jak również to, że dla Wnioskodawcy nie jest to pierwsza ani ostatnia sprzedaż nieruchomości, nie ma więc charakteru pojedynczej okazjonalnej transakcji.

Mając zatem na uwadze całokształt przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że w odniesieniu do planowanej czynności sprzedaży udziałów w Nieruchomości (bądź sprzedaży którejkolwiek z poszczególnych działek) Wnioskodawca będzie występował w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Skutkiem powyższego planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż działek będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem podkreślić, że ciężar wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego spoczywa na składającym wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Organ podatkowy nie może w tym względzie zastępować Wnioskodawcy - nie jest on bowiem uprawniony ani do zakreślania granic stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), ani do ustalania we własnym zakresie, czy podane przez Wnioskodawcę zdarzenie przyszłe odpowiada stanowi rzeczywistemu. Zaznaczyć należy, że organ wydający interpretację jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wszelkie zatem negatywne konsekwencje podania we wniosku niepełnego zdarzenia przyszłego oraz zdarzenia przyszłego niezgodnego z rzeczywistością ponosi Wnioskodawca.

Na marginesie należy zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna została wydana w indywidualnej sprawie, w której indywidualnie oceniano zdarzenie przyszłe i stanowisko wnioskodawcy. Powołana interpretacja nie stanowi źródła prawa i tut. organ nie jest nią związany.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie mogą wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia NSA i WSA, bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osądzonych w określonych stanach faktycznych. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.