Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1075/12/IK
z 30 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2012 r. (data wpływu 18 października 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia 22 stycznia 2013 r. (data wpływu) ora z dnia 29 stycznia 2012 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku usługi polegającej na przechowywaniu pieniędzy Spółki na koncie wspólnika Spółki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku usługi polegającej na przechowywaniu pieniędzy Spółki na koncie wspólnika Spółki

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 stycznia 2013 r. (data wpływu), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 9 stycznia 2013 r. znak: IBPP2/443-1075/12/IK, IBPBI/1/415-1293/12/AP. Ponadto Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z dnia 29 stycznia 2013 r. (data wpływu).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Osoba fizyczna prowadzi indywidualną działalność gospodarczą a ponadto jest wspólnikiem spółki komandytowej. Spółka komandytowa prowadzi działalność gospodarczą na terenie różnych miejscowości w Polsce. Spółka komandytowa dokonuje częstych wpłat gotówkowych utargu na rachunek bankowy. Z powodu bardzo drogich prowizji od wpłat gotówkowych, spółka zamierza zawrzeć z osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą – umowę o przechowywanie środków pieniężnych, zgodnie z którą utarg spółki komandytowej będzie wpłacany na konto osoby fizycznej, a ta niezwłocznie po ich otrzymaniu będzie przekazywać je na rachunek spółki komandytowej, bez możliwości dysponowania tymi środkami. Działanie to ma na celu obniżenie kosztów działalności – gdyż osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą ma rachunek w ...– który to za wpłaty gotówkowe nie pobiera prowizji. Jednocześnie zgodnie z umową o przechowanie środków pieniężnych osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą będzie zgodnie z umową obciążać spółkę komandytową odpłatnością za usługi równe kosztom poniesionych przez nią opłat bankowych oraz dodatkową opłatą manipulacyjną.

... prowadzi internetowe rachunki bankowe dla osób fizycznych (konsumentów) i osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Spółki prawa handlowego nie mogą prowadzić rachunków w ... – ... nie świadczy usług bankowości internetowej dla tych podmiotów.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że prowizja, którą będzie doliczał stanowi dodatkową marżę (odpłatność) za opisywane we wniosku czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługa przechowywania pieniędzy, fakturowana następnie na spółkę komandytową korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa przechowywania środków pieniężnych korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano natomiast opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ww. ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a, b i d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1 ze zm.) państwa członkowskie zwalniają:

• transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych,
• udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę,
• transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.
  
  

Dokonując analizy ww. pojęć użytych do opisania zwolnień, o których mowa w art. 135 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE należy podkreślić, iż winny one być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności między państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT. Przytoczone przepisy Dyrektywy dotyczą ściśle określonych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zaklasyfikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeżeli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, towarzystwa ubezpieczeniowe, fundusze inwestycyjne itp.

W związku z tym, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani Dyrektywa nie precyzują co należy rozumieć pod pojęciami użytymi w art. 41 ust.1 pkt 40 ustawy o VAT, należy posłużyć się ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. Nr 199, poz. 1175 ze zm.) oraz ustawą z dnia z dnia 2 listopada 2012 r. (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1376 ze zm.) Prawo bankowe.

Posługując się ustawą Prawo bankowe wskazać należy, że zgodnie z art. 5 ust. 1 czynnościami bankowymi są:

1.przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów;

2.prowadzenie innych rachunków bankowych;

3.udzielanie kredytów;

4.udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych oraz otwieranie i potwierdzanie akredytyw;

5.emitowanie bankowych papierów wartościowych;

6.przeprowadzanie bankowych rozliczeń pieniężnych;

6a. wydawanie instrumentu pieniądza elektronicznego;

7.wykonywanie innych czynności przewidzianych wyłącznie dla banku w odrębnych ustawach.

W myśl art. 5 ust. 4 ustawy Prawo bankowe, działalność gospodarcza, której przedmiotem są czynności, o których mowa w ust. 1, może być wykonywana wyłącznie przez banki, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 5 ust. 5 ww. ustawy Prawo bankowe, jednostki organizacyjne inne niż banki mogą wykonywać czynności, o których mowa w ust. 1, jeżeli przepisy odrębnych ustaw uprawniają je do tego.

Natomiast zgodnie z art. 6a ust. 1, prawo bankowe, bank może, w drodze umowy zawartej na piśmie, powierzyć przedsiębiorcy lub przedsiębiorcy zagranicznemu, z zastrzeżeniem art. 6d, wykonywanie:

1.w imieniu i na rzecz banku pośrednictwa w zakresie czynności wymienionych w art. 5 i 6, polegającego na:

1. zawieraniu i zmianie umów rachunków bankowych, o których mowa w art. 49 ust. 1, według wzoru zatwierdzonego przez bank,
2. zawieraniu i zmianie umów kredytów i pożyczek pieniężnych udzielanych osobom fizycznym, w tym kredytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. Nr 126, poz. 715, Nr 165, poz. 984 i Nr 201, poz. 1181 oraz z 2012 r. poz. 1193),
3. zawieraniu i zmianie umów kredytów i pożyczek pieniężnych dla mikroprzedsiębiorców i małych przedsiębiorców w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej,
4. zawieraniu i zmianie umów ugody w sprawie spłaty kredytów i pożyczek, o których mowa w lit. b i c,
5. zawieraniu i zmianie umów dotyczących ustanowienia prawnego zabezpieczenia kredytów i pożyczek, o których mowa w lit. b i c,
6. zawieraniu i zmianie umów o kartę płatniczą, których stroną jest konsument oraz mikroprzedsiębiorca i mały przedsiębiorca w rozumieniu ustawy, o której mowa w lit. c,
7. przyjmowaniu wpłat, dokonywaniu wypłat oraz obsłudze czeków związanych z prowadzeniem rachunków bankowych przez ten bank,
8. dokonywaniu wypłat i przyjmowaniu spłat udzielonych przez ten bank kredytów i pożyczek pieniężnych,
9. przyjmowaniu wpłat na rachunki bankowe prowadzone przez inne banki,
10. przyjmowaniu dyspozycji przeprowadzania bankowych rozliczeń pieniężnych związanych z prowadzeniem rachunków bankowych przez ten bank,
11. wykonywaniu czynności związanych z emitowaniem i przechowywaniem bankowych papierów wartościowych oraz innych papierów wartościowych, a także wykonywaniu innych czynności zleconych związanych z emisją i obsługą papierów wartościowych,
12. windykacji należności banku,
13. wykonywaniu innych czynności, po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finansowego;

2.czynności faktycznych związanych z działalnością bankową.

Natomiast z ust. 2 ww. artykułu 6a, powierzenie przez bank wykonywania czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a-j, następuje na podstawie umowy agencyjnej.

W myśl art. 49 ustawy Prawo bankowe, banki mogą prowadzić w szczególności następujące rodzaje rachunków bankowych:

1. rachunki rozliczeniowe, w tym bieżące i pomocnicze;
2. rachunki lokat terminowych;
3. rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych;
4. rachunki powiernicze.
   
   

Rachunki rozliczeniowe oraz rachunki lokat terminowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób prawnych;
2. jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, o ile posiadają zdolność prawną;
3. osób fizycznych prowadzących działalność zarobkową na własny rachunek, w tym dla osób będących przedsiębiorcami.
   
   

Rachunki oszczędnościowe, rachunki oszczędnościowo-rozliczeniowe oraz rachunki terminowych lokat oszczędnościowych mogą być prowadzone wyłącznie dla:

1. osób fizycznych;
2. szkolnych kas oszczędnościowych;
3. pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych.
   
   

Posiadacz rachunku bankowego dysponuje swobodnie środkami pieniężnymi zgromadzonymi na rachunku. W umowie z bankiem mogą być zawarte postanowienia ograniczające swobodę dysponowania tymi środkami. (art. 50 ustawy prawo bankowe).

Zgodnie z art. 2 pkt 29 ww. ustawy o usługach płatniczych, przez transakcję płatniczą należy rozumieć zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę wpłatę, transfer lub wypłatę środków pieniężnych.

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy o usługach płatniczych, przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:

1. przyjmowaniu wpłat gotówki i dokonywaniu wypłat gotówki z rachunku płatniczego oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku;
2. wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
1. przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
   
2. przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
   
3. przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
3. wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej - kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3;
4. wydawaniu instrumentów płatniczych; zawieraniu umów z przedsiębiorcami o przyjmowanie zapłaty przy użyciu instrumentów
5. płatniczych;
6. świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;
7. wykonywaniu transakcji płatniczych, w przypadku których zgoda płatnika na wykonanie transakcji udzielana jest przy użyciu urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego, a płatność przekazywana jest jedynie pośrednikowi pomiędzy użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą.
   
   

Natomiast w myśl art. 3 ust. 2 i 3 ww. ustawy o usługach płatniczych, polecenie zapłaty oznacza usługę płatniczą polegającą na obciążeniu określoną kwotą rachunku płatniczego płatnika na skutek transakcji płatniczej zainicjowanej przez odbiorcę, dokonywanej na podstawie zgody, której płatnik udzielił odbiorcy, dostawcy odbiorcy lub dostawcy płatnika.

Usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Zgodnie z art. 60 ustawy o usługach płatniczych, świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej wymaga uzyskania zezwolenia KNF.

Zezwolenie może być wydane osobie prawnej z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na jej wniosek.

Zatem, co do zasady, usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych może świadczyć bank oraz jednostki organizacyjne inne niż banki. Natomiast niektóre czynności mogą być wykonywane przez przedsiębiorców na podstawie umowy agencyjnej.

Ponadto należy przyjąć, że świetle powyżej wskazanych przepisów, prowadzenie rachunku polega na zobowiązaniu się prowadzącego rachunek do przechowywania środków pieniężnych względem posiadacza rachunku przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a także, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania rozliczeń pieniężnych na pochodzące od niego zlecenie. Depozyt należy rozumieć jako wkład, inwestycję finansową polegająca na powierzeniu środków finansowych w zamian odsetki, Zaś przez transakcję płatniczą należy rozumieć zainicjowaną przez płatnika lub odbiorcę wpłatę, transfer lub wypłatę środków pieniężnych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako wspólnik spółki komandytowej udostępni swoje konto bankowe spółce. Na konto to będzie wpływał utarg spółki. A Wnioskodawca niezwłocznie po otrzymaniu utargu będzie przekazywać je na rachunek spółki komandytowej, bez ,możliwości dysponowania tymi środkami. Działanie to ma na celu obniżenie kosztów działalności – gdyż osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą ma rachunek w ...– który to za wpłaty gotówkowe nie pobiera prowizji. Jednocześnie zgodnie z umową o przechowanie środków pieniężnych osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarcza będzie zgodnie z umową obciążać spółkę komandytową odpłatnością za usługi równe kosztom poniesionych przez nią opłat bankowych oraz dodatkową opłatą manipulacyjną.

Zatem nie można przyjąć, że Wnioskodawca będzie świadczył jakąkolwiek usługę wymienioną w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca nie będzie prowadził rachunku Spółki. Wnioskodawca jedynie będzie przyjmował na swoje konto pieniądze Spółki i niezwłocznie przekazywał je na konto Spółki. Nie będzie też przyjmował wkładów, w zamian za co wypłaci spółce odsetki, nie będą to też żadne transakcje płatnicze. Ponadto wskazać należy, że czynności, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 są zarezerwowane dla banków i jednostek organizacyjnych innych niż banki oraz dla przedsiębiorców, którym bank zlecił wykonywanie tych czynności na podstawie umowy agencyjnej.

W tym miejscu wskazać należy, że z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca był takim podmiotem.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, stanowi również ze zwolnienia korzystają również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych w tym artykule.

I w tym przypadku ustawa o podatku od towarów i usług, ani akty wykonawcze wydane na jej podstawie nie precyzują pojęcia pośrednictwa. W tym celu odwołać należy się do słownikowego pojęcia pośrednictwa. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, wersja internetowa), przez pośrednictwo należy rozumieć działalność osoby trzeciej, mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; występowanie w roli łącznika lub rozjemcy. Równorzędnie, przez pośrednictwo rozumie się załatwianie dla zarobku różnego rodzaju transakcji handlowych między dwiema stronami, pośredniczenie w zawieraniu takich transakcji. W tym zakresie stwierdzić należy, że wykonywane przez podmiot wszelkie czynności zmierzające do zawarcia między dwiema różnymi stronami transakcji handlowych można uznać za pośrednictwo.

Z kolei z doktrynalnego punktu widzenia cechą charakterystyczną pośrednictwa odróżniającą ten stosunek od innych umów jest fakt, iż bezpośrednią przyczyną zawarcia bezpośrednio lub pośrednio umowy są działania pośrednika. Innymi słowy przez umowę o pośrednictwo należałoby rozumieć taki stosunek prawny istniejący pomiędzy dwiema osobami, z których jedna (pośrednik) otrzymuje zlecenie od drugiej, aby doprowadzić do wymiany gospodarczej świadczeń z osobą trzecią, przy czym znalezienie kontrahenta ma stanowić bezpośredni i decydujący rezultat starań pośrednika. Bezpośrednim celem aktywności pośrednika jest wywołanie skutku prawnego, polegającego na wprowadzeniu zleceniodawcy (podmiotu zastępowanego) w stosunek umowny z osobą trzecią.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05, gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy.”

Aby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  

W świetle powyższego nie można utożsamiać czynności udostępnienia innemu podmiotowi prawa do posiadanego rachunku bankowego z czynnością prowadzenia tego rachunku. Zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie stanowią usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT i nie będą objęte zwolnieniem na podstawie ww. artykułu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłow

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy również, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie była ocena skuteczności (dopuszczalności) zawarcia przez Wnioskodawcę i Spółkę przedmiotowej umowy, „o przechowywanie środków pieniężnych”, albowiem zagadnienie to wynika z odrębnych przepisów, nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.