Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.881.2016.2.MT
z 27 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2016 r. (data wpływu 22 listopada 2016 r.), uzupełniony pismem z dnia 5 stycznia 2017 r. (data wpływu 10 stycznia 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 grudnia 2016 r. znak 1462‑IPPP2.4512.881.2016.1.MT (skutecznie doręczone dnia 2 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług dla najmu nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania właściwej stawki podatku od towarów i usług dla najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma W. nabyła lokal pod kątem prowadzonej działalności gospodarczej. Lokal jest mieszkaniem dwupokojowym. Zamierzeniem inwestycji było otwarcie biura dla prowadzonej działalności związanej z projektowaniem architektonicznym, ale w wyniku współpracy firmy W. z inną firmą projektową biuro nie zostało otwarte, a lokal wynajęty innej firmie o działalności w sektorze informatycznym.

W myśl podpisanej 26 stycznia 2016 r. umowy najmu firma W. jest wynajmującym lokal, a firma informatyczna jest najemcą lokalu.

W celu co miesięcznych rozliczeń były wystawiane faktury obciążone kwotą VAT w wysokości 23%. Obie firmy wynajmowały mieszkanie dla celów zarobkowych: firma W. czerpała zyski z wynajmu, firma informatyczna użyczała mieszkania swoim terenowym pracownikom w czasie ich pobytu w W.. Wart nadmienienia jest fakt, że zgodnie z ustną informacją od najemcy w lokalu należącym do firmy W. mieli się zmieniać pracownicy, mieszkać rotacyjnie oraz mogą pracować zdalnie (wymóg zainstalowania łącza internetowego). Przebywanie w lokalu nie wiązało się ze stałym interesem życiowym żadnej konkretnej osoby zajmującej lokal. Jest to informacja ustna przekazana przez najemcę – firmę informatyczną nie wymienioną w podpisanej umowie najmu między firmami. W umowie najmu jest zapisane, że lokal wynajmowany jest wyłącznie na cele mieszkalne pracowników najemcy.

W listopadzie 2016 r. w wyniku wewnętrznej kontroli firmy księgowej obsługującej firmę W. wskazano, że na fakturach jest nieprawidłowy kod PKWiU 68.20.11. Wiąże się to z określeniem na nowo celu najmu i przyporządkowania stawki VAT.

Rozpoczynając wynajem lokalu firma W. zakładała że elementem prowadzonej działalności gospodarczej jest wynajem lokalu innej firmie (w tym przypadku informatycznej), która również wynajęła lokal w celu prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Jednym z elementów tej działalności jest czasowe zakwaterowanie pracowników pracujących dla firmy informatycznej, a mieszkających na stałe w innych rejonach Polski. Z ustnych ustaleń z firmą informatyczną wynikało, że osoby przebywające w lokalu mogą się zmieniać. Najemca decyduje, których pracowników skieruje do zamieszkania oraz, że te osoby realizują służbowe zadania w określonym czasie w W..

Wnioskodawca (firma W. ) nie wynajmuje dla nich lokalu w celu związanym z ich interesem życiowym, a jedynie w celu zakwaterowania. Wnioskodawca nie wie czy osoby zakwaterowane obecnie będą przez cały czas trwania umowy, czy będą się zmieniać. Działalność firmy W. nie polega na zaspokojeniu potrzeb pracowników firmy informatycznej, której pracownicy nie mają gdzie mieszkać. Służy jedynie zapewnienu zakwaterowania osobom czasowo przebywającym – delegowanym poza miejsce zamieszkania przez firmę informatyczną. Działalność ma charakter podobny do usług hotelowych, ale nie jest to typowa usługa hotelowa - mimo tego, że Wnioskodawca zapewnia pościel.

Stąd założenie, że tego typu usługa podlega opodatkowaniu 23% - regularna działalność gospodarcza obu firm, niezwiązana ze stałym interesem osoby fizycznej wynajmującej lokal. Ten typ wynajmu lokalu według firmy W. podlega opodatkowaniu ze względu na fakty:

1. usługa związana z zakwaterowaniem pracowników,
2. cel mieszkaniowy związany z chwilowym pobytem, a nie stałym zamieszkaniem,
3. wynajem o charakterze krótkotrwałego pobytu o charakterze biznesowym,
4. można powiedzieć, że firma informatyczna nieodpłatnie podnajmuje lokal swoim pracownikom.
   
   

Po wewnętrznej kontroli księgowej firma W. zwróciła się do firmy informatycznej z prośbą o doprecyzowanie w umowie sposobu wynajmu i podpisania aneksu. Firma informatyczna stwierdziła, że obecnie nie ma rotacji pracowników, zakwestionowała wystawienie w 2016 r. faktury i nie zgodziła się na inną stawkę VAT niż 0%.

W piśmie uzupełniającym z dnia 5 stycznia 2017 r. Zainteresowany wskazał, co następuje:

Przedmiotowe mieszkanie jest wynajmowane firmie informatycznej (nie osobie fizycznej) dla pracowników tej firmy przebywających czasowo w W.. Pracownicy firmy informatycznej mieszkają w przedmiotowym mieszkaniu rotacyjnie i mają możliwość zdalnej pracy z mieszkania. Reasumując, cele zawodowe i mieszkaniowe, nie wyłącznie mieszkaniowe.

Właściciel mieszkania firma W. stoi na stanowisku, że właściwy kod to PKWiU 68.20.12 – wynajem na cele nie mieszkalne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Jaki jest właściwy podatek VAT od wynajmu mieszkania firmie informatycznej?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stan faktyczny jest taki, że naliczany w czasie trwania umowy najmu jest podatek VAT w wysokości 23%. Właściciel mieszkania firma W. stoi na stanowisku, że usługa najmu podlega opodatkowaniu VAT 23% - regularna działalność gospodarcza, niezwiązana ze stałym interesem osoby fizycznej wynajmującej lokal.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W świetle powyższego należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładająca na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym – jak wynika z art. 659 § 2 ww. ustawy czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości.

Na gruncie przepisów ustawy o VAT najem, wpisuje się w definicję usługi zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu VAT.

Na mocy art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Zatem, dla prawidłowego określenia wysokości stawki podatku od towarów i usług od czynności, których przedmiotem są poszczególne towary lub usługi, w niektórych przypadkach ustawodawca odsyła do klasyfikacji statystycznych wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, powołując w przepisach dotyczących obniżonych stawek podatku oraz w załącznikach do ustawy symbole PKWiU. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania na gruncie ustawy o VAT. Klasyfikacja, do której odwołują się przepisy ustawy jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU). Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1 stycznia 2011 r., jest wykorzystywana Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.).

Należy zauważyć, że tut. Organ nie jest właściwy do weryfikacji poprawności dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji towaru według PKWiU, gdyż zgodnie z Komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11) zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje swoje towary i usługi według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zainteresowany podmiot może zwrócić się o udzielenie informacji w tym zakresie do Urzędu Statystycznego. Tak, więc to Wnioskodawcę obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania świadczonej usługi.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7% z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Należy zauważyć, ze w myśl art. 146a pkt 1 i pkt 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
  
  

W myśl zaś art. 1 pkt 23 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2024) obowiązującej od 1 stycznia 2017 r. w art. 146a we wprowadzeniu do wyliczenia wyrazy „2016 r.” zastępuje się wyrazami „2018 r.”. Powyższe oznacza, że ww. stawki wymienione w art. 146a pkt 1 ustawy o VAT oraz w art. 146a pkt 2 ustawy o VAT będą obowiązywały nadal do 31 grudnia 2018 r.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Przy czym, stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy o VAT, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, w którym wymienione zostały usługi związane z zakwaterowaniem, oznaczone symbolem PKWiU 55.

Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy o VAT wymienione zostały usługi sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 55, tj. „usługi związane z zakwaterowaniem”.

Z ww. przepisów wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe.

Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
  

• charakter mieszkalny nieruchomości,
  

• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.
  
  
  

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala natomiast na zastosowanie zwolnienia.

Z uwagi na cytowane wyżej przepisy należy stwierdzić, że usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę w celach mieszkaniowych. Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym, powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. akt. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył lokal pod kątem prowadzonej działalności gospodarczej, lokal ten jest mieszkaniem dwupokojowym. Zamierzeniem inwestycji było otwarcie biura dla prowadzonej działalności związanej z projektowaniem architektonicznym, ale w wyniku współpracy firmy Wnioskodawcy z inną firmą projektową biuro nie zostało otwarte, a lokal wynajęty innej firmie o działalności w sektorze informatycznym. W myśl podpisanej 26 stycznia 2016 r. umowy najmu Wnioskodawca jest wynajmującym lokal, a firma informatyczna jest najemcą lokalu. W celu co miesięcznych rozliczeń były wystawiane faktury obciążone kwotą VAT w wysokości 23%. Obie firmy wynajmowały mieszkanie dla celów zarobkowych: Wnioskodawca czerpał zyski z wynajmu, firma informatyczna użyczała mieszkania swoim terenowym pracownikom w czasie ich pobytu w W.. W umowie najmu jest zapisane, że lokal wynajmowany jest wyłącznie na cele mieszkalne pracowników najemcy. Rozpoczynając wynajem lokalu Wnioskodawca zakładał, że elementem prowadzonej działalności gospodarczej jest wynajem lokalu innej firmie (w tym przypadku informatycznej), która również wynajęła lokal w celu prowadzenia swojej działalności gospodarczej. Jednym z elementów tej działalności jest czasowe zakwaterowanie pracowników pracującej dla firmy informatycznej, a mieszkających na stałe w innych rejonach Polski. Najemca decyduje, których pracowników skieruje do zamieszkania oraz, że te osoby realizują służbowe zadania w określonym czasie w W.. Wnioskodawca nie wynajmuje dla nich lokalu w celu związanym z ich interesem życiowym, a jedynie w celu zakwaterowania. Działalność Wnioskodawcy nie polega na zaspokojeniu potrzeb pracowników firmy informatycznej, której pracownicy nie mają gdzie mieszkać. Służy jedynie zapewnienu zakwaterowania osobom czasowo przebywającym - delegowanym poza miejsce zamieszkania przez firmę informatyczną. Działalność ma charakter podobny do usług hotelowych, ale nie jest to typowa usługa hotelowa - mimo tego, że Wnioskodawca zapewnia pościel. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że właściwy kod to PKWiU 68.20.12 - wynajem na cele nie mieszkalne.

Należy zauważyć, że usługi sklasyfikowane w PKWiU 68.20.12. jako „Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi”, nie zostały wymienione w załączniku nr 3 do ustawy o VAT, stanowiącym wykaz usług korzystających z obniżonej stawki podatku VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zastosowania 23% stawki podatku od towarów i usług dla wynajmu mieszkania firmie informatycznej.

Usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do przedmiotu i celu takiej umowy. Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych. Powyższe okoliczności dotyczą zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz opis sprawy, należy stwierdzić, że z uwagi na to, że przedmiotem planowanej usługi jest wynajem lokalu mieszkalnego na rzecz firmy informatycznej, która następnie udostępnia ww. lokal mieszkalny swoim pracownikom na cele mieszkaniowe, spełnione są przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że najem dokonany jest na rzecz firmy prowadzącej działalność gospodarczą. Należy zauważyć, że istotny jest cel, na jaki lokal jest wynajmowany przez Wnioskodawcę - wynajmowany jest pracownikom z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Wnioskodawca w opisie sprawy sam wskazuje, że w umowie najmu jest zapisane, że lokal wynajmowany jest wyłącznie na cele mieszkalne pracowników najemcy. Z uwagi na powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca wynajmując lokal mieszkalny firmie informatycznej - która wykorzystuje ten lokal na cele mieszkalne dla swoich pracowników – posiada prawo do zwolnienia ww. usługi z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym ww. usługa najmu powinna podlegać opodatkowaniu VAT 23%, należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązujacego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00‑013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.