Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462.IPPP3.4512.639.2016.1.JŻ
z 25 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu 1 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

S AG (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką akcyjną prawa niemieckiego. Spółka posiada polski numer NIP i jest zarejestrowana jako aktywny podatnik VAT w związku z dokonywaniem transakcji opodatkowanych podatkiem VAT na terytorium Polski. Spółka prowadzi działalność w branży nasiennej. Spółka posiada uprawy w Niemczech. Nasiona Spółki nie są ogólnie dostępne w sprzedaży, lecz wyłącznie u lokalnych podmiotów, z którymi Spółka współpracuje (dalej: „S. Partnerzy”) na podstawie umów współpracy na czas nieoznaczony. Spółka sprzedaje materiał siewny m.in. w Polsce (w ramach dostaw dokonywanych bezpośrednio z magazynów zlokalizowanych w Polsce - szczegóły poniżej). W tym celu Spółka zatrudnia w Polsce na podstawie umowy o pracę pracownika na czas nieokreślony, który wykonuje czynności przygotowawcze i pomocnicze, zajmując się w szczególności analizą zapytań od przyszłych lub potencjalnych klientów. Pracownik nie jest upoważniony do samodzielnej realizacji zamówień ani do negocjowania warunków sprzedaży. Zamówienia klientów nie mogą być przez pracownika samodzielnie akceptowane lub przyjmowane. Pracownik nie posiada pełnomocnictwa do zawierania umów z klientami ani kontrahentami Spółki. W przypadku otrzymania zleceń, pracownik jest zobligowany przekazać je Spółce. Pracownik nie jest upoważniony do zbierania od klientów zaległych rachunków i innych zaległości, nie ma prawa prowadzić w tym zakresie negocjacji ani potrącać czy inkasować zaległych należności. Na terenie Polski Spółka udostępnia pracownikowi w celu wykonywania obowiązków służbowych pojazd firmowy należący do Spółki.

Czynności polegające na negocjacjach, akceptowaniu zamówień, uzgadnianiu cen, warunków i terminów dostaw, zawierania i rozwiązywania umów, zarządzania płatnościami wykonywane są przez pracowników Spółki w Niemczech.

Spółka planuje korzystać w Polsce z usług logistycznych świadczonych przez wyspecjalizowany podmiot (dalej: „Firma logistyczna”). W ramach świadczonych usług logistycznych na rzecz Spółki Firma logistyczna będzie angażować utrzymywany przez siebie magazyn w Polsce. Magazyn ten będzie pełnił dla Spółki rolę centralnego magazynu w Polsce, do którego przywożone będą produkty Spółki z zza granicy, tymczasowo przechowywane, a następnie dostarczane do S. Partnerów, lub w wyjątkowych sytuacjach bezpośrednio do klientów Spółki. Spółka nie będzie uprawniona do wykonywania w magazynie jakichkolwiek czynności na tych produktach - np. nie będzie miała prawa ich sortować, przerabiać, konfekcjonować - ani do prowadzenia jakiejkolwiek działalności. W ramach umowy z Firmą logistyczną Spółka nie będzie uprawniona do dysponowania infrastrukturą techniczną Firmy logistycznej ani określoną powierzchnią magazynową, ani nie będzie miała kompetencji do wydawania poleceń personelowi Firmy logistycznej. Firma logistyczna obowiązana będzie na podstawie umowy do świadczenia usług na rzecz Spółki z zachowaniem standardu profesjonalnej jakości świadczonych usług i terminowości. Firma logistyczna będzie odpowiedzialna za prawidłowe magazynowanie produktów Spółki i za związane z tym ryzyko zniszczenia/uszkodzenia.

Ponadto (o czym już była mowa wyżej) Spółka współpracuje z S. Partnerami m.in. na terenie Polski na podstawie umów współpracy. Zakres czynności S. Partnerów wynikający z wzorcowej umowy współpracy to:

• nawiązywanie kontaktów, doradztwo oraz pozyskiwanie zamówień na produkty Spółki (materiał siewny) na określonym przez Spółkę obszarze, gdzie klientami S. Partnerów są rolnicy, gospodarstwa rolne i/lub przedsiębiorstwa z sektora rolnego, przy czym S. Partnerzy podejmując inicjatywę w celu zdobycia nowych klientów jako odbiorców produktów Spółki korzystają z własnej siatki kontaktów biznesowych,
  

• działalność logistyczna polegająca na magazynowaniu i spedycji materiału siewnego należącego do Spółki do klientów finalnych, przy czym decyzja co do sposobu magazynowania i dostawy będzie leżeć w gestii S. Partnerów; produkty Spółki do S. Partnerów przemieszczone zostaną z centralnego magazynu w Polsce należącego do podmiotu zewnętrznego (szczegóły powyżej) i będą magazynowane przez S. Partnerów, pozostając własnością Spółki do momentu znalezienia klienta finalnego na materiał siewny oraz uiszczenia za te produkty pełnej kwoty przez niego i wydania mu towaru albo wydania przez S. Partnera towaru do klienta finalnego znanego z góry po uiszczeniu przez niego pełnej kwoty za towar; S. Partnerzy zobowiązani będą do utrzymywania w magazynie odpowiedniej ilości produktów Spółki pozwalającej na zaspokojenie zamówień zebranych od klientów finalnych oraz do przechowywania produktów w odpowiednich warunkach.
  
  
  

S. Partnerzy nie są upoważnieni do zawierania w imieniu Spółki umów z klientami. Klienci zawierają umowy bezpośrednio ze Spółką, S. Partnerzy organizacyjnie podlegają pracownikowi Spółki w Polsce. Podległość organizacyjna polega na tym, że to do pracownika Spółki zwracają się S. Partnerzy w związku z pytaniami dot. nasion, działania i misji Spółki oraz na tym, że to poprzez pracownika składane są zamówienia na towary, które realizowane są przez Spółkę z siedziby w Niemczech, a które trafiają do S. Partnerów. Spółka może korzystać z magazynów S. Partnerów w celu tymczasowego składowania produktów, które trafiają w Polsce do nabywców finalnych, natomiast nie jest uprawniona do wykonywania w magazynie jakichkolwiek czynności na tych produktach - np. nie ma prawa ich sortować, przerabiać, konfekcjonować. S. Partnerzy nie podlegają poleceniom Spółki. S. Partnerzy samodzielnie lub poprzez pracowników wykonują powierzone im przez Spółkę zadania, dowolnie wybierając miejsce i czas pracy. S. Partnerzy mogą również działać na rzecz innych przedsiębiorstw, w tym zajmować się doradztwem i dystrybucją produktów innych podmiotów. W czasie trwania umowy ze Spółką S. Partnerzy zobowiązani są do niepodejmowania działalności na rzecz przedsiębiorstwa konkurencyjnego w stosunku do Spółki. Za wyżej wymienione usługi S. Partnerowi przysługuje wynagrodzenie ustalone w oparciu o procent od uzyskanych obrotów. S. Partnerzy sami ponoszą koszty swojej działalności. Oprócz współpracy ze Spółką S. Partnerzy wykonują również inną działalność zarobkową m.in. prowadzą gospodarstwa rolne, wykonują pracę najemną na rzecz innych podmiotów. Sprzedaż produktów Spółki dokonywana jest sezonowo, przez kilka miesięcy w roku. Faktury za sprzedane produkty wystawiane są bezpośrednio przez Spółkę na rzecz klienta finalnego. Z tytułu otrzymywanego od Spółki wynagrodzenia S. Partnerzy, jako podmioty niezależne, samodzielnie odprowadzają podatki (w tym dochodowe) i składki na ubezpieczenia do właściwego oddziału ZUS.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w związku z działalnością prowadzoną przez niego w Polsce, Wnioskodawca posiada i będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE L z dnia 23 marca 2011 r.; dalej „Rozporządzenie 282/2011”)?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że ma i będzie miała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia 282/2011.

Uzasadnienie stanowiska wnioskodawcy do przedstawionego stanu faktycznego:

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to ma swoje źródło w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17.05.1977 r. oraz w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu 282/2011.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia 282/2011:

„1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE ‘stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej’ oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...) 3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.”

Jednocześnie, w punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011 stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisie preambuły wskazano również na to, że stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce - należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dawniej Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości; dalej również „Trybunał”). Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału w tym zakresie, tj, mającym wpływ na kształt opisanej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonej w Rozporządzeniu 282/2011, zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt Trybunał stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (..).”

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, w którym Trybunał wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Państwu Belgijskiemu oraz w wyroku w sprawie C-73/06 Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentraiamt fur Steuern.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam Trybunał potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Natomiast w wyroku w sprawie C-260/95 Commisioners of Customs Excise przeciwko DFDS A/S w punkcie 29 Trybunał stwierdził: „Odpowiedź, jakiej należy udzielić sądowi krajowemu, musi zatem stanowić, że art. 26(2) VI Dyrektywy należy interpretować tak, iż w przypadku gdy biuro podróży mające siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczy usługi na rzecz podróżnych za pośrednictwem spółki działającej jako agent w innym Państwie Członkowskim, podatek VAT należny jest z tytułu tych usług w tym ostatnim Państwie Członkowskim, jeśli ta spółka, która działa jedynie jako pomocniczy organ biura podróży, posiada zasoby ludzkie i techniczne charakterystyczne dla stałego miejsca prowadzenia działalności”.

Owo posiadanie zasobów ludzkich i technicznych nie ogranicza się wyłącznie do sytuacji, w której podatnik angażuje własne zaplecze personalne i techniczne. Przesłanka ta jest spełniona także wówczas, gdy podatnik dysponuje zapleczem personalnym i technicznym należącym do innego podmiotu. Takie stanowisko zostało potwierdzone przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z 15 czerwca 2015 r. sygn. III SA/Wa 3332/14. Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego cytowanego wyroku wnioskodawca w Polsce nie będzie zatrudniał żadnych pracowników, wszelkie prace wykonywane będą przez pracowników kontrahentów a wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem produkcji oraz sprzedaży dokonywane będą przez zarząd i uprawnionych pracowników Spółki poza Polską. Ponadto Spółka będzie nabywać od podatników posiadających siedzibę na terytorium Polski usługi pomocnicze tj. usługi transportu towarów do klientów, usługi tłumaczeń itp. WSA orzekł: „uprawnione jest stanowisko, że Skarżąca decydując się na miejsce składowania swoich towarów na terenie zakładu produkcyjnego jej kontrahenta, zlecając co wydaje się racjonalne jego pracownikom lub pracownikom firmy zewnętrznej zabezpieczenie terenu, przygotowanie towaru do wy wysyłki (możliwy załadunek, dbanie o formalności przy transporcie, tłumaczenia itp.) stworzyła w Polsce miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”. Opis zdarzenia przyszłego ww. wyroku jest zatem zbliżony do stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego będącego przedmiotem niniejszego wniosku.

Przesłanka dotycząca stałości danego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest spełniona wówczas, gdy działalność jest prowadzona w tym miejscu nie w sposób przemijający, przy czym stałości nie można utożsamiać z intensywnością i częstotliwością podejmowanych działań w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z decyzjami zarządczymi, które nie będą podejmowane przez osobę obecną w kraju. Kluczowe dla uznania, że Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności jest zapewnienie dla potrzeb prowadzonej działalności fachowego personelu, niezbędnego do pracy w ramach projektów oraz posiadanie w Polsce minimalnych środków technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, w tym najem kontenerów i biur. Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie przykładowo w interpretacjach indywidualnych z 30 września 2015 r. nr IPPP3/4512-632/15-2/JŻ i nr IPPP3/4512-591/15-2/JŻ.

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z Rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), oraz praktykę polskich organów podatkowych i sądów, przy dokonywaniu oceny, czy dane przedsiębiorstwo posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, czy też nie, należy kierować się następującymi kryteriami (które - aby wytworzone zostało stałe miejsce prowadzenia działalności - muszą być spełnione łącznie):

• wystarczającą stałością miejsca,
  

• niezależnością prowadzonej działalności,
  

• obecnością ludzkich zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tego miejsca,
  

• obecnością technicznych zasobów koniecznych do świadczenia usług w ramach tego miejsca.
  
  
  

Katalog powyższych przesłanek został potwierdzony m.in. w Wyroku z dnia 5 czerwca 2013 r. wydanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. III SA/Wa 3334/12), w którym Sąd wskazał, iż orzecznictwo europejskie „wypracowało trzy zasadnicze kryteria oceny zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Są to następujące cechy prowadzonej działalności: 1) stałość, 2) niezależność, 3) istnienie wystarczających zasobów ludzkich i technicznych. Wszystkie one muszą wystąpić łącznie, zatem brak którejkolwiek z tych cech wyklucza istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności.” Również praktyka organów podatkowych potwierdza konieczność zaistnienia opisanych przesłanek dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - por. m.in. Interpretacja Indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 stycznia 2015 r., nr IPPP3/443-1155/14-2/JŻ.

Aby zatem zaistniało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale i w sposób niezależny w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności gospodarczej ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Rozpatrując kwestię wypełnienia powyższych przesłanek przez Wnioskodawcę w analizowanym stanie faktycznym należy uznać iż:

1. Wnioskodawca posiada własne zaplecze personalne na terenie Polski, tj. zatrudnia w Polsce pracownika oraz stale współpracuje z S. Partnerami w Polsce, którzy pozyskują zamówienia na produkty Spółki korzystając z własnej sieci kontaktów i którzy wykonują na rzecz Spółki działalność logistyczną polegającą na magazynowaniu i spedycji materiału siewnego należącego do Spółki. W Polsce Wnioskodawca posiada zatem zasoby ludzkie konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach tego miejsca.
2. Wnioskodawca utrzymuje w Polsce pojazd firmowy, który jest wykorzystywany przez pracownika Spółki do wykonywania obowiązków służbowych. W ramach zawartych umów współpracy z S. Partnerami produkty Spółki mogą być magazynowane i przechowywane w magazynach prowadzonych dla Spółki przez S. Partnerów. Ponadto Spółka będzie korzystać z magazynu centralnego prowadzanego dla Spółki przez Firmę logistyczną, z którą Spółka zamierza zawrzeć umowę na usługi logistyczne. W swojej opinii Wnioskodawca posiada więc i będzie on posiadać w Polsce stałe zaplecze techniczne konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach tego miejsca.
3. Charakter działalności Spółki w Polsce wykazuje się stałością - Spółka stale współpracuje w Polsce z S. Partnerami - umowy współpracy standardowo zawierane są na czas nieoznaczony, oraz zatrudnia w Polsce pracownika na czas nieokreślony. O stałości działalności Spółki w Polsce świadczy również intencja zawarcia umowy na usługi logistyczne z Firmą logistyczną, w wyniku czego zmieni się dotychczasowy model organizacji zamówień, tj. produkty Spółki będą dostarczane w pierwszej kolejności do magazynu centralnego Firmy logistycznej a następnie do S. Partnerów lub w wyjątkowych sytuacjach bezpośrednio do klientów finalnych.
4. Realizowana przez Spółkę działalność w Polsce ma niezależny charakter. Struktura i personel umożliwiają prowadzenie działalności na terytorium Polski w sposób w znacznym stopniu niezależny - w Polsce obecny jest zarówno pracownik Spółki, oraz S. Partnerzy, którzy wykonują uzgodnione ze Spółką czynności (w szczególności analiza zapytań, nawiązywanie kontaktów handlowych, doradztwo, wsparcie dystrybucji) na określonym przez Spółkę obszarze.
   
   

Z uwagi na fakt, iż w opisanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym dochodzi do łącznego spełnienia wszystkich powyższych przesłanek koniecznych do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że posiada on i będzie posiadać na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia 282/2011.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.