Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.158.2016.2.MH
z 28 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2016 r. (data wpływu 5 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 września 2016 r., (data wpływu 20 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem na rzecz byłego pracownika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wypłaconym odszkodowaniem na rzecz byłego pracownika.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 oraz art. 14f § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 września 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.158.2016.1.MH, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 września 2016 r. (data doręczenia 9 września 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 września 2016 r. (data wpływu 20 września 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 16 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Pan … był zatrudniony w spółce … Sp. z o. o. z siedzibą w … (dalej: „Spółka”) na stanowisku Dyrektora Zarządzającego, w oparciu o umowę o pracę z dnia 1 kwietnia 2004 r. zawartą na czas nieokreślony. Do dnia 16 czerwca 2015 r. Pan … pełnił w Spółce funkcję Prezesa Zarządu. Z tytułu pełnienia tej funkcji otrzymywał wynagrodzenie w oparciu o wspomnianą umowę o pracę w kwocie 34 340 zł (słownie: trzydzieści cztery tysiące trzysta czterdzieści złotych) brutto miesięcznie.

W dniu 16 czerwca 2015 r. reprezentujący Spółkę pełnomocnik, powołany zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu spółek handlowych - uchwałą Zgromadzenia Wspólników z dnia 12 czerwca 2015 r. wręczył Panu … wypowiedzenie umowy o pracę. Chwilę później, Nadzwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło uchwałę o odwołaniu Pana … z Zarządu Spółki.

W dniu 23 czerwca 2015 r. Pan … wniósł przeciwko Spółce, do Sądu Rejonowego dla … - Wydział VII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne (sygn. akt …), od którego uiścił opłatę sądową w kwocie 20 604 zł (słownie: dwadzieścia tysięcy sześćset cztery złote). Zasadniczo, główna oś sporu dotyczyła zwolnienia lekarskiego. I tak, w uzasadnieniu pozwu Pan … twierdził, że w chwili wręczenia mu wypowiedzenia przebywał na zwolnieniu lekarskim. W odpowiedzi na pozew Spółka zażądała oddalenia powództwa w całości, a w uzasadnieniu podniosła, że o zwolnieniu lekarskim Pan … poinformował Spółkę dopiero po otrzymaniu wypowiedzenia i nie okazał wówczas zwolnienia, chociaż został o to wyraźnie poproszony, co w ocenie Spółki poddaje w wątpliwość okoliczność, czy zwolnienie lekarskie zostało rzeczywiście Panu … udzielone przed spotkaniem, na którym doszło do wręczenia wypowiedzenia. W sprawie przewijał się również wątek przyczyn wypowiedzenia. Pan … podnosił, że wskazana w wypowiedzeniu przyczyna (utrata zaufania i związana z tym konieczność odwołania go z Zarządu Spółki) była pozorna. Z ostrożności procesowej – gdyby jednak Sąd uznał wypowiedzenie z dnia 16 czerwca 2015 r. za wadliwe – Spółka wniosła, na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, o oddalenie żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne i ograniczenie się do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania. Orzeczenie o bezskuteczności wypowiedzenia umowy o pracę, jak również o przywróceniu powoda do pracy byłoby, w ocenie Spółki, w przedmiotowej sprawie niemożliwe i niecelowe. Przepis art. 45 § 2 Kodeksu pracy, daje w takich sytuacjach możliwość zasądzenia odszkodowania, nawet jeśli powód takiego żądania nie zgłasza. Spółka nadmienia, że z okoliczności sprawy można było wnioskować, że w przypadku przegranej Spółki w sprawie o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, Pan … może wystąpić przeciwko Spółce z pozwem o zadośćuczynienie. Spółka musiała się zatem liczyć z ryzykiem procesowym i kosztami kolejnego postępowania.

W tym stanie faktycznym strony, za namową Sądu, przystąpiły do rozmów na temat ugody. W dniu 5 lutego 2016 r. zawarły ugodę sądową, na mocy której Spółka zobowiązała się do wypłaty Panu … odszkodowania w kwocie 348 400 zł (słownie: trzysta czterdzieści osiem tysięcy czterysta złotych), od której to kwoty (w całości) (z ostrożności wynikającej z braku jednolitej interpretacji przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych) Spółka odprowadziła podatek dochodowy.

Wnioskodawca dodaje, że rozmowy na temat ugody toczyły się już wcześniej, tj. zanim Pan … wniósł pozew, ale strony w żaden sposób nie mogły dojść do porozumienia. Ugoda pozasądowa była praktycznie niemożliwa do osiągnięcia. Do zawarcia ugody doszło dopiero w Sądzie, kiedy to strony zmuszone były się ze sobą skonfrontować. Wówczas, mając na względzie ryzyko procesowe, koszty procesowe i czas postępowania, strony uzgodniły kwotę odszkodowania, które Spółka miałaby wypłacić Panu ….

W ugodzie sądowej nie podano, że wysokość lub zasady ustalenia wskazanego w niej odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, natomiast w jej treści opisano wyraźnie i w sposób niebudzący wątpliwości, jakich roszczeń dochodzi pracownik w procesie sądowym, w którym zawarto ugodę i wprost wskazano, że ugoda stanowi zaspokojenie także tych roszczeń. W wyniku i na skutek zawarcia ugody sądowej, Sąd umorzył postępowanie, co oznacza że uznał, że istotnie świadczenia objęte ugodą stanowią zaspokojenie roszczeń dochodzonych przez pracownika w procesie. Przedmiotem procesu, w którym doszło do zawarcia ugody sądowej było wadliwe rozwiązanie umowy o pracę. Przepisy Kodeksu pracy zawierają zamknięty katalog ściśle określonych, co do rodzaju i wysokości, roszczeń, których może w takiej sytuacji dochodzić pracownik. Pierwotne roszczenie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne (które de facto ma sens normatywny jedynie do upływu okresu wypowiedzenia umowy o pracę) przekształca się, według wyboru pracownika, w roszczenie o przywrócenie do pracy albo o odszkodowanie. Kwota odszkodowania wynika wprost z przepisów Kodeksu pracy i rozporządzenia wykonawczego.

Pomiędzy Wnioskodawcą i pracownikiem zawisły spory, które miały być rozstrzygane w dwu odrębnych procesach: pierwszym, którego przedmiotem było żądanie uznania wypowiedzenia za bezskuteczne oraz drugim, którego przedmiotem było żądanie zapłaty premii. Ugoda sądowa została zawarta w procesie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, we wstępnej fazie pierwszej rozprawy, kiedy to jeszcze nie doszło do aktualizacji roszczenia i zastąpienia żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne żądaniem odszkodowawczym. We wstępnej części ugody sądowej strony zawarły informację o fakcie istnienia i przedmiocie obu spraw sądowych oraz postanowiły, że zawierają ugodę w celu „polubownego załatwienia wszystkich powyższych sporów”.

Wnioskodawca zgodził się zapłacić uzgodnioną kwotę odszkodowania - 348 400 zł, tytułem „całkowitego zaspokojenia roszczeń wynikających z umowy o pracę”. W ramach kwoty odszkodowania ugodzonego zawierało się także odszkodowanie z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę, przysługujące pracownikowi według przepisów Kodeksu pracy i rozporządzenia wykonawczego w kwocie 103 020 zł. W dalszej części niniejszego wniosku kwota 348 400 zł będzie określana jako „odszkodowanie ugodzone”, a zawarta w nim, kwota 103 020 zł będzie określana jako „odszkodowanie ustawowe”.

Na ogólną kwotę 348 400 zł odszkodowania ugodzonego składały się: kwota 103 020 zł odszkodowania ustawowego, kwota premii dochodzonej w drugim ww. wskazanym procesie sądowym innych świadczeń, do których prawo mogło powstać w związku z ustaniem zatrudnienia. Intencją stron ugody było ostateczne i bezwarunkowe rozliczenie wszelkich należności, istniejących w dacie zawarcia ugody lub mogących powstać w przyszłości, stąd enumeratywne wyliczenie ich nie jest możliwe. Gwarancyjny charakter postanowień ugody, co do takich świadczeń polega na tym, że w razie zgłoszenia przez pracownika roszczenia może ono być obalone poprzez powołanie się na to gwarancyjne postanowienie ugodowe. Dla celów niniejszego postępowania warto zaznaczyć w tym miejscu , że Wnioskodawca nie doszukuje się prawa do zwolnienia podatkowego w zakresie przekraczającym kwotę odszkodowania ustawowego, uznając, że kwota odszkodowania ugodzonego w zakresie nadwyżki ponad kwotę 103 020 zł podlega opodatkowaniu PIT.

Na skutek zawarcia ugody, Sąd umorzył postępowanie w sprawie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne, zaś pracownik zobowiązał się cofnąć pozew w drugiej sprawie (o premię). Strony ugody (Wnioskodawca i pracownik) zrzekły się wszelkich roszczeń istniejących lub mogących powstać w przyszłości, które mają, miały lub mogłyby mieć związek z łączącym je stosunkiem pracy. Dodatkowo ugoda obejmowała postanowienia dotyczące obowiązku zachowania tajemnicy i poufności treści ugody.

Należności objęte ugodą sądową zostały wypłacone w uzgodnionej kwocie 348 400 zł brutto, w tym: 50 173 zł brutto - jako premia roczna oraz 298 227 zł - jako odszkodowanie. Powyższy podział miał jedynie znaczenie rachunkowe, zdaniem Wnioskodawcy pozostaje bez wpływu na zakres obowiązku podatkowego. Ponieważ odszkodowanie za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę jest objęte zwolnieniem przedmiotowym, określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zwolnienie to powinno zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości podatku należnego od kwoty ugodzonej, tak więc z kwoty odszkodowania 298 227 zł (348 400 zł pomniejszonego o premię roczną - 50 173 zł brutto), opodatkowaniu powinna podlegać jedynie nadwyżka ponad kwotę 103 020 zł.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 15 września 2016 r., Wnioskodawca dodał, że przedmiotowe odszkodowanie zostało wypłacone pracownikowi w dniu 11 lutego 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy – płatnika, że określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie przedmiotowe powinno zostać uwzględnione przy ustalaniu wysokości podatku należnego, tak więc z kwoty odszkodowania 298 227 zł (348 400 zł pomniejszonego o premię roczną 50 173 zł brutto) opodatkowaniu powinna podlegać jedynie nadwyżka ponad kwotę 103 020 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, będącego stroną ugody sądowej zawartej z byłym pracownikiem, występuje On jako płatnik, albowiem jest zobowiązany do naliczenia, pobrania i wpłacenia należnego podatku od kwot objętych ugodą oraz sporządzenia i wydania pracownikowi informacji PIT.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo wystąpienia z wnioskiem o interpretację indywidualną także w zakresie zwolnień podatkowych, przysługujących podatnikowi, w sytuacji gdy występując jako pracodawca - płatnik ma obowiązek ustalić w ramach swoich ustawowych obowiązków kwotę zaliczki, którą jest zobowiązany odprowadzić od świadczeń wypłacanych pracownikowi. Oczywistym jest, że na wykonanie obowiązku ustawowego płatnika (ustalenie wysokości należnej zaliczki) ma wpływ prawidłowa interpretacja przepisów prawa podatkowego, także dotyczących zwolnień przedmiotowych, co rodzi po stronie płatnika prawo wystąpienia do Organu o interpretację indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, uprawnienie płatnika w tym zakresie jest niezależne od uprawnienia samego podatnika, oczywistym jest, że pracodawca - płatnik nie ma żadnych narzędzi prawnych do nakłonienia pracownika - podatnika do samodzielnego wystąpienia o interpretację, a nie do zaakceptowania byłaby sytuacja, w której prawidłowość wykonania obowiązków płatnika zależałaby wyłącznie od określonej aktywności podatnika, na którą płatnik nie miałby żadnego wpływu.

Źródłem ww. obowiązków Wnioskodawcy - płatnika są art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazujące obliczenie, pobranie i wpłacenie zaliczek od dochodu pracownika, co oznacza, że ustalając wysokość należnej zaliczki Wnioskodawca jest zobowiązany dokonać oceny i wymiaru podstawy opodatkowania, a więc również uwzględnić ewentualne zwolnienia podatkowe, którym może podlegać wypłacane pracownikowi świadczenie.

Art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są przepisami adresowanymi wprost do płatnika, kształtują jego obowiązki ustawowe, a skoro przesłanką prawidłowego wykonania obowiązku płatnika określonego w ww. przepisach, jest ustalenie dochodu pracownika, to wykonanie tegoż obowiązku wymaga zastosowania zwolnień przedmiotowych.

Warto podkreślić, że zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku (…) stanowi dochód, ustalony zgodnie z powołanymi tam przepisami, po odliczeniu kwot (…) m.in. art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego z kolei wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody za wyjątkiem m.in. dochodów wymienionych w art. 21, w którym mieści się zwolnienie odszkodowań pracowniczych, będące przedmiotem niniejszego wniosku.

Wniosek o wydanie interpretacji zmierza do uzyskania przez Wnioskodawcę - płatnika jednoznacznej informacji, czy i w jakim zakresie ma opodatkować świadczenia wypłacane pracownikowi, a będące przedmiotem ugody sądowej, co wymaga dokonania przez Organ interpretacji art. 9-12 oraz art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 31 i 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, biorąc także pod uwagę przytoczone w uzupełnianym wniosku przepisy prawa pracy (Kodeksu pracy i rozporządzenia wykonawczego) określające zasady ustalania wysokości odszkodowania.

Wnioskodawca, niezależnie od ostrożnościowego odprowadzenia zaliczki na podatek od całości wypłaconej kwoty, uważa, że ze względu na charakter prawny uzgodnionego świadczenia oraz okoliczności jego wypłaty, podlega ono zwolnieniu podatkowemu w zakresie kwoty 103 020 zł, tj. odszkodowania z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę, określonego wprost w przepisach prawa pracy, tj. art. 47¹ Kodeksu pracy (dalej: „kp”) w zw. z art. 45 § 1 kp i § 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop z dnia 8 stycznia 1997 r. (Dz. U. Nr 2, poz. 14, ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 kp, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 kp, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 kp przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ kp).

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 29 maja 1996 r. (Dz. U. Nr 62, poz. 289, z późn. zm.) do ustalenia odszkodowania przysługującego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Pracownik, który kwestionuje zasadność lub zgodność z prawem dokonanego mu wypowiedzenia umowy o pracę może w drodze powództwa przed sądem pracy dochodzić uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, a po upływie okresu wypowiedzenia - przywrócenia do pracy lub odszkodowania za niezgodne prawem wypowiedzenie umowy o pracę.

Odszkodowanie to ma charakter zryczałtowany, a precyzyjne zasady obliczania jego kwoty są określone w przepisach wskazanych powyżej.

Ugoda sądowa zawarta w procesie przed sądem pracy, w sprawie której przedmiotem jest odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę, jest czynnością procesową zmierzającą do wcześniejszego zakończenia postępowania sądowego i określenia wysokości i zasad wypłaty uzgodnionego świadczenia. Zakończenie procesu o odszkodowanie ugodą sądową nie oznacza, że uzgodnione świadczenie pełni jakąkolwiek inną rolę niż ustawowe odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę.

Niewątpliwie, strony procesu toczącego się przed sądem pracy mają zachowaną swobodę kontraktową w zakresie treści ewentualnej ugody, jednakże nie jest to swoboda bezgraniczna, gdyż zawarcie i treść ugody sądowej podlegają ocenie sądu orzekającego pod kątem m.in. zgodności z prawem.

Zgodnie z art. 203 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego, (dalej: „kpc”), sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Powyższy przepis stosuje się odpowiednio także do zawarcia ugody sądowej (art. 223 § 2 kpc).

Wnioskodawca podkreśla, że sąd pracy jest zobligowany do dokonania oceny dopuszczalności ugody sądowej pod kątem zgodności z prawem. Nie może budzić wątpliwości, że nakazanie sądowi badania czy planowana ugoda nie jest „sprzeczna z prawem” lub „niezgodna z prawem”, oznacza obowiązek kontroli zgodności z całym systemem prawnym (por. J. Turek. Ugoda w procesie sądowym MOP 2005 Nr 21 i powołane tam poglądy doktryny i orzecznictwa), a więc także i z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

W przedmiotowym stanie faktycznym Sąd dopuścił do zawarcia ugody o opisanej treści, co oznacza, że uznał, że świadczenie objęte ugodą sądową jest odszkodowaniem, a takie ukształtowanie warunków ugody nie narusza m.in przepisów podatkowych.

Podstawową zasadą obowiązująca w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowana lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zborowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) z wyjątkiem:

• określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  

• odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywana z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  

• odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  

• odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  

• odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach o których mowa w art. 30c,
  

• odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
  
  

Należy podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, nie zostały objęte wszystkie odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Zgodne z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.), przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powyższa kodeksowa definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji:

• umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku,
  

• celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu,
  

• strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron.
  
  

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (tu: stosunku pracy i jego rozwiązania) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 30 kwietnia 2015 r., sygn. IPTPB2/4511-42/15-4/JR.

Ponieważ strony ugody sądowej działały w zgodnym calu definitywnego zakończenia wszelkich wzajemnych rozliczeń, ugodzona kwota świadczenia zawierała w sobie, oprócz ww. odszkodowania, także elementy innych świadczeń, do których prawo mogło powstać w związku z ustaniem zatrudnienia.

Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego, intencją stron ugody było ostateczne i bezwarunkowe rozliczenie wszelkich należności, istniejących w dacie zawarcia ugody lub mogących powstać w przyszłości, stąd enumeratywne wyliczenie ich nie jest możliwe. Gwarancyjny charakter postanowień ugody, co do takich świadczeń polega na tym, że w razie zgłoszenia przez pracownika roszczenia może ono być obalone poprzez powołanie się na to gwarancyjne postanowienie ugodowe. Dla celów niniejszego postępowania warto zaznaczyć w tym miejscu, że Wnioskodawca nie doszukuje się prawa do zwolnienia podatkowego w zakresie przekraczającym kwotę odszkodowania ustawowego, uznając, że kwota odszkodowania ugodzonego w zakresie nadwyżki ponad kwotę 103 020 zł podlega opodatkowaniu PIT.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zawarcie ugody sądowej w takim kształcie nie powoduje utraty prawa skorzystania ze zwolnienia podatkowego do wysokości kwoty oznaczonej w cytowanych powyżej przepisach prawa pracy, tj. do kwoty 103 020 zł. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, według których toczy się postępowanie przed sądem pracy, zawierają szereg uregulowań dotyczących polubownego załatwiana sporów zawisłych przed sądem, m.in. nakładają na sąd obowiązek aktywnego dążenia do zawarcia przez strony procesu ugody.

Zgodnie z art. 10 Kodeksu postępowania cywilnego w sprawach, w których zawarcie ugody jest dopuszczalne, sąd dąży w każdym stanie postępowania do ich ugodowego załatwienia, w szczególności przez nakłanianie stron do mediacji.

Wymóg spójności wewnętrznej systemu prawa oraz postulat „racjonalnego ustawodawcy” nakazuje uznać, że z pewnością nie było intencją ustawodawcy takie ukształtowanie przepisów prawa procesowego i podatkowego, w którym zawarcie ugody sądowej, obejmującej m.in. świadczenie podlegające zwolnieniu podatkowemu (tu: odszkodowania za wadliwe rozwiązanie umowy o pracę) powodowałby równocześnie utratę prawa do tego zwolnienia. Byłoby to wewnętrznie sprzeczne, gdyż z jednej strony sąd byłby zobowiązany dążyć do zawarcia ugody, a z drugiej zawarcie tejże ugody pogarszałoby sytuację stron ugadzających się (poprzez utratę prawa do zwolnienia podatkowego).

Uznanie, że:

• ugoda sądowa nie tworzy nowego stosunku prawnego, a odnosi się do stosunku już istniejącego (tu: umowa o pracę i wypowiedzenie),
  

• przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych limitują granice zwolnienia podatkowego odwołując się od kwoty odszkodowania określonego wprost w przepisach prawa,
  

• Sąd jest zobowiązany badać zgodność z prawem (także podatkowym) warunków zawieranej (…),
  

stanowi wystarczające zabezpieczenie, przeciwdziałające ewentualnym nadużyciom i odpowiada treści i celowi powołanych wyżej przepisów.

Opierając się na powyższych argumentach, Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej w celu uniknięcia wątpliwości na tle opodatkowania wypłaconego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33–35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 16 czerwca 2015 r. rozwiązał za wypowiedzeniem umowę o pracę z pracownikiem. Pracownik w dniu 23 czerwca 2015 r. wniósł przeciwko Spółce pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, stwierdzając, że wskazana w wypowiedzeniu przyczyna (utrata zaufania i związana z tym konieczność odwołania go z Zarządu Spółki) była pozorna. Z ostrożności procesowej, Spółka wniosła na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, o oddalenie żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne i ograniczenie się do zasądzenia na rzecz powoda odszkodowania. W dniu 5 lutego 2016 r. strony zawarły ugodę sądową, na mocy której Wnioskodawca zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika odszkodowania w kwocie 348 400 zł, tytułem „całkowitego zaspokojenia roszczeń wynikających z umowy o pracę”.

W ramach kwoty odszkodowania ugodzonego zawierało się także, odszkodowanie z tytułu „wadliwego rozwiązania umowy o pracę”, przysługujące pracownikowi według przepisów Kodeksu pracy i rozporządzenia wykonawczego w kwocie 103 020 zł, określane przez Wnioskodawcę jako odszkodowanie ustawowe. Na ogólną kwotę 348 400 zł odszkodowania ugodzonego składały się: kwota 103 020 zł odszkodowania ustawowego, kwota premii dochodzonej w drugim ww. wskazanym procesie sądowym innych świadczeń, do których prawo mogło powstać w związku z ustaniem zatrudnienia.

Wnioskodawca wskazał, że w ugodzie sądowej nie podano, że wysokość lub zasady ustalenia wskazanego w niej odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Należności objęte ugodą sądową zostały wypłacone pracownikowi w dniu 11 lutego 2016 r. w uzgodnionej kwocie 348 400 zł brutto, w tym: 50 173 zł brutto - jako premia roczna oraz 298 227 zł - jako odszkodowanie.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 ww. ustawy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 powyższej ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Odnosząc się do możliwości zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania wypłaconego przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika na podstawie zawartej ugody sądowej, należy wskazać, że zgodnie z art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380), przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że z ustępstwem mamy do czynienia, gdy ktoś rezygnuje z jakiegoś warunku, wymagania, zmniejsza swoje żądania, czy też odstępuje od nich. Ustępstwa mogą polegać m.in. na zrzeczeniu się uprawnień, czy też zarzutów, zaciąganiu zobowiązań, obniżeniu świadczenia itp.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego (w omawianym stanie faktycznym stosunku pracy) stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że kwota wypłacona przez Wnioskodawcę byłemu pracownikowi wynika z ustaleń pomiędzy stronami ugody, ma charakter umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron.

Jednocześnie, w przedmiotowej sprawie, zgodnie z warunkami zawartej ugody kwota odszkodowania została określona na kwotę wyższą niż trzymiesięczne wynagrodzenie za pracę, a więc ponad kwotę, która potencjalnie mogła zostać zasądzona przez sąd pracy w oparciu o art. 47¹ Kodeksu pracy. Ustalenie wysokości przedmiotowego odszkodowania we wskazany wyżej sposób nie pozwala zatem przyjąć, że podstawę określenia jego wysokości stanowił art. 47¹ Kodeksu pracy.

Oznacza to, że wypłacona na podstawie ugody sądowej kwota odszkodowania, którego wysokość lub zasady ustalania – jak wskazano we wniosku – nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw oraz postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że opisane we wniosku odszkodowanie w kwocie 348 400 zł wypłacone byłemu pracownikowi, na mocy zawartej ugody sądowej, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, odszkodowanie to nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy.

W konsekwencji, od całej kwoty wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania, Wnioskodawca jako płatnik miał obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.