Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-3/4511-1-15/16-3/WS
z 10 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pytań nr 1 i 2,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 3.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik jest osobą fizyczną prowadzącą od marca 2016 r. wspólnie z bratem działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej.

W miesiącu kwietniu 2016 r. wspólnicy zakupili budynki wraz z gruntem, które wykorzystują do prowadzenia działalności. Budynki te wykorzystywane są wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Podatnik wraz ze wspólnikiem opłacają podatek od przedmiotowej nieruchomości według stawek dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Dodatkowo wspólnicy zawarli umowy z dostawcami energii elektrycznej i wody na dostawę ww. mediów, które niezbędne są do prowadzenia działalności gospodarczej. Powyższe wydatki (podatek od nieruchomości, zakup energii, dostawa wody) wspólnicy zaliczają jako koszt uzyskania przychodu.

Obecnie Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem rozpoczęli remont części zakupionej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy nabyty budynek wraz z gruntem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wspólnicy zobowiązani są wprowadzić do ewidencji środków trwałych, aby prowadzić w tym miejscu działalność gospodarczą oraz zaliczać do kosztów podatkowych wydatki związane z jej prowadzeniem?
2. Czy wydatki związane z remontem przedmiotowego budynku oraz dostosowaniem nieruchomości do potrzeb działalności gospodarczej (wydatki na ulepszenie i modernizację), Wnioskodawca ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych pomimo niewprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych?
3. Jeżeli, zdaniem organu wydającego interpretację indywidualną, odpowiedź na pytanie nr 1 jest pozytywna, czy wprowadzenie przedmiotowej nieruchomości jako środek trwały powinno nastąpić w formie aktu notarialnego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Aby prowadzić działalność gospodarczą wykorzystując zakupioną prywatnie nieruchomość, wspólnicy nie są zobligowani do wprowadzania nieruchomości do ewidencji środków trwałych w spółce cywilnej. Za środek trwały uznaje się m.in. stanowiące własność lub współwłasność podatnika, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budynki będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Powyższe warunki spełnia zatem przedmiotowa nieruchomość. Zdaniem podatnika, jeżeli nabyta nieruchomość wykorzystywana jest na potrzeby działalności gospodarczej, wówczas jest środkiem trwałym niezależnie od tego, czy została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, czy też nie. Jeżeli podatnik nie wprowadzi danego składnika majątku do ewidencji środków trwałych, wówczas nie będzie miał możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od takiego składnika. Wszelkie inne wydatki, tj. podatek od nieruchomości, opłata energii elektrycznej, zużycia wody stanowić będą koszt podatkowy.

Ad 2.

Wydatki związane z remontem nabytego budynku w rozumieniu art. 3 ust. 8 Prawa budowlanego przedsiębiorca może rozliczyć w kosztach podatkowych, pomimo niewprowadzenia budynku do ewidencji środków trwałych w spółce cywilnej. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Wydatki związane z remontem budynków oraz dostosowaniem ich pod potrzeby prowadzonej działalności spełniają podstawowe warunki kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodu. Podstawowym warunkiem rozliczania wydatków poniesionych w ramach działalności gospodarczej jest ich związek z przychodami, a także brak ustawowego wyłączenia tych kosztów z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego wszelkie wydatki związane z remontem nieruchomości należy zakwalifikować jako koszt podatkowy.

Natomiast wydatki na ulepszenie i modernizację nieruchomości, zdaniem Wnioskodawcy, nie będą zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesiona na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków do używania. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wobec powyższego, zdaniem podatnika, aby móc rozliczyć wydatki związane z ulepszeniem budynku, podatnik powinien wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych, a następnie zwiększyć o wydatkowaną kwotę wartość środka trwałego i dokonywać od tej wartości odpisów amortyzacyjnych.

Ad 3.

W przypadku spółki cywilnej podatnikami podatku dochodowego nie jest spółka, ale jej wspólnicy. Skoro spółka nie ma osobowości prawnej, wobec tego nie może być właścicielem rzeczy, w tym nieruchomości. Spisywanie aktu notarialnego między wspólnikami a spółką (a więc również wspólnikami) byłoby w opisanej sytuacji bezprzedmiotowe. Wspólnicy są równocześnie właścicielami nieruchomości, wobec tego wprowadzenie zakupionych wcześniej nieruchomości aktem notarialnym skutkowałoby zawarciem umowy wspólnika z samym sobą.

Jeżeli zdaniem organu wydającego interpretację indywidualną Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem zobowiązani są do wniesienia nieruchomości do ewidencji środków trwałych spółki, to zdaniem podatnika wspólnicy mogą sporządzić na tę okoliczność protokół stwierdzający przeznaczenie nieruchomości na działalność gospodarczą i nie są zobligowani do sporządzania aktu notarialnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w odniesieniu do pytań nr 1 i 2,
• bezprzedmiotowe – w odniesieniu do pytania nr 3.
  
  

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Ustawodawca przyjął jednocześnie zasadę, że wydatki na nabycie składników majątku wykorzystywanych przez podatników przez dłuższy okres, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Z wykładni językowej oraz systemowej powyższych przepisów w sposób niebudzący wątpliwości wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakłada na podatnika obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych. Jedynie w sytuacji gdy podatnik ma zamiar amortyzować dany środek trwały, to w celu zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, co wynika wprost z wyżej cytowanego art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacja jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika i to sam podatnik decyduje, czy z przysługującego mu uprawnienia skorzysta.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w miesiącu kwietniu 2016 r. wspólnicy prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej zakupili budynki wraz z gruntem, które wykorzystują do prowadzenia działalności. Budynki te wykorzystywane są wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Obecnie Wnioskodawca wraz ze wspólnikiem rozpoczęli remont części zakupionej nieruchomości.

W związku z powyższym należy wskazać, że wspólnicy nie mieli obowiązku wprowadzania do ewidencji środków trwałych nabytego budynku wraz z gruntem. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne od ww. budynku nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast wszelkie inne wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. podatek od nieruchomości, opłata za energię elektryczną i zużycie wody Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć również wydatki poniesione na remont nieruchomości. Natomiast wydatki przeznaczone na ulepszenie i modernizację nieruchomości Wnioskodawca może zaliczyć w koszty jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne. Wydatki te zwiększają bowiem wartość początkową środka trwałego.

Powyższe wynika z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, zgodnie z którym: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia wydatków ponoszonych na środek trwały do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cyt. powyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2016 r. poz. 290, z późn. zm.), remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Reasumując – Wnioskodawca nie miał obowiązku wprowadzania do ewidencji środków trwałych nabytego budynku wraz z gruntem, aby prowadzić w tym miejscu działalność gospodarczą. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne od ww. budynku nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wszelkie inne wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, tj. podatek od nieruchomości, opłata za energię elektryczną i zużycie wody Wnioskodawca może bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć również wydatki poniesione na remont nieruchomości. Natomiast wydatki przeznaczone na ulepszenie i modernizację nieruchomości Wnioskodawca może zaliczyć w koszty jedynie poprzez odpisy amortyzacyjne. Wydatki te zwiększają bowiem wartość początkową środka trwałego.

Z uwagi na to, że stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1 uznane zostało za prawidłowe, odpowiedź na pytanie nr 3 stała się bezprzedmiotowa.

Jednocześnie Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa: minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić, że interpretacje prawa podatkowego wydaje się wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Z uwagi na powyższe, niniejsza interpretacja nie wywiera skutków prawnych dla drugiego wspólnika spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.