Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-631/16-2/AS
z 7 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wygaśnięcia ograniczonego prawa rzeczowego w zamian za odszkodowanie – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wygaśnięcia ograniczonego prawa rzeczowego w zamian za odszkodowanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka („Spółka”) przysługiwało ograniczone prawo rzeczowe w postaci służebności przejazdu i przechodu przez działkę („Działka”). Na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (zwanej dalej: specustawą) i decyzji Prezydenta Miasta o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej własność ww. Działki z mocy prawa przeszła na Gminę.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 specustawy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości, zaś zgodnie z art. 12 ust. 4 specustawy nieruchomości lub ich części włączone do realizacji inwestycji drogowej z mocy prawa stają się własnością odpowiednio Skarbu Państwa (w odniesieniu do dróg krajowych) lub odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego (w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych). Przejście własności następuje z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Zgodnie z art. 12 ust. 4c specustawy jeżeli na nieruchomości lub prawie użytkowania wieczystego tej nieruchomości zostały ustanowione ograniczone prawa rzeczowe z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, prawa te wygasają. Art. 12 ust. 4f specustawy stanowi, że w związku z wywłaszczeniem na cele inwestycji drogowej dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe przysługuje odszkodowanie.

Do wydania decyzji o odszkodowaniu Wojewoda wyznaczył działając na podstawie art. 26 par. 2 i 3 kodeksu postępowania administracyjnego Starostę. Decyzję o odszkodowaniu Starosta wydał w dniu 25.06.2015 r. ustalając w niej odszkodowanie za wywłaszczenie gruntów (przyznane na rzecz Skarbu Państwa) oraz odszkodowanie za wygaśnięcie ograniczonych praw rzeczowych w postaci służebności przejazdu i przechodu (przyznane na rzecz Spółki). Decyzja ta w zakresie odszkodowania przyznanego Spółce została utrzymana w mocy przez Wojewodę decyzją z dnia 13.07.2016 r. Spółka otrzymała na swój rachunek bankowy odszkodowanie od podmiotu wyznaczonego do jego wypłaty tj. Gminy reprezentowanej przez Prezydenta Miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odszkodowanie przyznane Spółce decyzją Starosty w związku z wygaśnięciem przysługującego jej ograniczonego prawa rzeczowego (służebności przejazdu i przechodu) na podstawie art. 12 ust. 4c specustawy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy przyznane odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie wiąże się z jego otrzymaniem żadne świadczenie ze strony Spółki na rzecz podmiotu je wypłacającego.

Uzasadnienie stanowiska:

W pierwszej kolejności rozstrzygnąć należy, czy w przypadku odpłatnego powstania i wygaśnięcia ograniczonych praw rzeczowych mamy do czynienia z dostawą towarów, czy też świadczeniem usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 Ustawy VAT pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Towarem są więc na gruncie Ustawy VAT m.in. nieruchomości. Ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomościach jednak nie spełniają definicji towarów. Z tego względu zdaniem Spółki odpłatne ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego w postaci służebności polegającej na prawie przejazdu i przechodu przez Działkę należy na gruncie Ustawy VAT zaklasyfikować jako odpłatne świadczenie usług. Konsekwentnie w przypadku wygaśnięcia takiego prawa w zamian za odszkodowanie może być co najwyżej mowa o odpłatnym świadczeniu usług.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy VAT przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że kary i odszkodowania wszelkiego rodzaju (zarówno umowne jak i wynikające z przepisów) stanowią wynagrodzenie za usługę jeśli wynagrodzenie takie powiązać można z konkretnym świadczeniem ze strony odbiorcy tego wynagrodzenia.

Na gruncie podatku VAT, o usługach za wynagrodzeniem można mówić wtedy, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i odpłatnością za nie. Związek ów musi mieć charakter bezpośredni oraz na tyle wyraźny, aby można było stwierdzić, że zapłata (wynagrodzenie) następuje za to właśnie, konkretne świadczenie drugiej strony. Wniosek taki wypływa również z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 (Zb. Orz. 1994 r., str. 1-00743) stwierdził, że świadczenie usług realizowane jest "za wynagrodzeniem" w rozumieniu art., 2 (1) VI Dyrektywy, i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą a usługobiorcą w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie, przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy. (Podobnie w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86, Zb. Orz. 1988 r., str. 01443).

Takim świadczeniem może być nie tylko określone działanie, ale również celowe zaniechanie określonych czynności (np. powstrzymanie się od dochodzenia zadośćuczynienia za powstanie określonej sytuacji na drodze sądowej, a więc tolerowanie pewnego stanu rzeczy). Z tego względu np. odszkodowanie wypłacane wynajmującemu za zgodę na przedterminowe zerwanie umowy najmu przez najemcę podlegać będzie VAT, gdyż wiąże się ono z konkretnym świadczeniem ze strony wynajmującego - godzi się on tolerować pewien stan faktyczny (pomimo braku takiego obowiązku i możliwości dochodzenia zadośćuczynienia od najemcy).

W stanie faktycznym opisanym we wniosku zdaniem Spółki nie można uznać, że realizuje ona jakieś świadczenie na rzecz Gminy lub Skarbu Państwa. W wyniku decyzji administracyjnej dochodzi do wygaśnięcia (z mocy prawa) przysługującego Spółce ograniczonego prawa rzeczowego. Ten skutek (wygaśnięcie ograniczonego prawa rzeczowego) występuje niezależnie od woli Spółki i nie wiąże się z jakimkolwiek działaniem z jej strony. Trudno również uznać, że Spółką w zamian za odszkodowanie godzi się jakiś stan rzeczy tolerować nie ma bowiem innego wyjścia, może co najwyżej odwołać się od decyzji. Dlatego też Spółka uważa, że odszkodowanie uzyskane przez Spółkę decyzją Starosty nie podlega VAT.

Podkreślić należy, że w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych organy podatkowe rozstrzygały w przeszłości zagadnienie opodatkowania podatkiem VAT przejścia własności nieruchomości w wyniku postanowień ww. specustawy. Organy uznawały, że czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy jednak zaznaczyć, że w przeciwieństwie do sytuacji występującej w przypadku Spółki (wygaśnięcie ograniczonego prawa rzeczowego), w przypadku przejścia własności nieruchomości na Gminę lub Skarb Państwa na mocy przepisów specustawy podstawy do opodatkowania takiego zdarzenia podatkiem VAT zostały wprost wskazane w przepisach Ustawy VAT. Przeniesienie własności nieruchomości w wyniku nakazu organu władzy publicznej (lub z mocy prawa) w zamian za odszkodowanie stanowi bowiem w świetle art. 7 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT odpłatną dostawę towarów. W przypadku odszkodowania za wygaśnięcie ograniczonego prawa rzeczowego brak jest analogicznego przepisu, który pozwalałby na jego opodatkowanie.

W szczególności zdaniem Spółki nie zachodzą tutaj przesłanki wskazane w art. 8 ust. 1 pkt 2 i 3 Ustawy VAT. Spółka nie uzyskuje odszkodowania w zamian za zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Spółka nie ma żadnego wpływu na wygaśnięcie przysługującego jej prawa. Akceptacja takiego stanu rzeczy nie jest w żadnym stopniu zależna od zgody Spółki. Wygaśnięcie ograniczonego prawa rzeczowego nie wiąże się również z koniecznością podejmowania jakichkolwiek działań wymuszonych nakazem organu władzy publicznej.

Tym samym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie o art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółce zostało przyznane decyzją Starosty odszkodowanie, na podstawie art. 12 ust. 4c ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, w związku z wygaśnięciem przysługującego jej ograniczonego prawa rzeczowego (służebności przejazdu i przechodu). Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy ww. odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za świadczenie usługi podlegającej opodatkowaniu.

W przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości na cele dróg publicznych zasadnicze znaczenie ma ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2015 r. poz. 2031) oraz ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości. W myśl art. 128 ust. 1 ww. ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
   
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

- z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Jak stanowi art. 12 ust. 4c ww. ustawy, jeżeli na nieruchomości lub prawie użytkowania wieczystego tej nieruchomości zostały ustanowione ograniczone prawa rzeczowe z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna, prawa te wygasają.

Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. ustawy, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

W opisanej sprawie mamy do czynienia z wygaśnięciem przysługującego Spółce ograniczonego prawa rzeczowego (służebności przejazdu i przechodu) na podstawie art. 12 ust. 4c ww ustawy w zamian za odszkodowanie. Należy zatem w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy ww. odszkodowanie stanowi wynagrodzenie za świadczenie usług, czy też rekompensatę za szkodę.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do kategorii usług każde świadczenie, niebędące dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Przy czym, na mocy art. 8 ust. 1 pkt 2 przez świadczenie usług należy rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. W związku z tym, jeżeli zaniechanie bądź tolerowanie pewnych czynności za wynagrodzeniem przynosiłoby wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Ponadto art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy jednoznacznie wskazuje, że usługą jest także świadczenie zgodne z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Natomiast odnosząc się do pojęcia odszkodowania (rekompensaty), należy zauważyć, że termin ten nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380 z późn. zm.). Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Kodeks cywilny rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 k.c.). Zgodnie z treścią art. 471 k.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana ze zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Zatem jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT należy więc oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem.

Przenosząc powołane przepisy na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że wygaśnięcie ograniczonego prawa rzeczowego w drodze decyzji administracyjnej stanowi usługę w rozumieniu cyt. wyżej przepisów art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy. Jak już wskazano opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega każde świadczenie, zarówno działanie, jak zaniechanie czy tolerowanie określonych sytuacji za odpłatnością, w tym również w przypadku gdy odbywa się zgodnie z nakazem organu władzy publicznej, podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa, jak to ma miejsce w omawianym przypadku. Czynność podlega opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji jest bezpośrednim beneficjentem tej czynności. W analizowanej sprawie, organ władzy publicznej wypłacając odszkodowanie uzyskuje bezpośrednią korzyść – możliwość realizacji inwestycji drogowej, Wnioskodawca natomiast wynagrodzenie za utratę ograniczonego prawa rzeczowego w stosunku do nieruchomości. Fakt, podnoszony przez Wnioskodawcę, że nie ma on żadnego wpływu na zaistniałą sytuację, został przewidziany w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, który obejmuje przypadki wynikające z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy prawa. Wobec tego spełnione są przesłanki wskazujące na świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy.

Tym samym należy uznać, że otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie wypłacone z tytułu wygaśnięcia ograniczonego prawa rzeczowego nie posiada cech odszkodowania za szkodę wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania, lecz pełni funkcję wynagrodzenia za usługę świadczoną zgodnie z nakazem organu władzy publicznej, co wpisuje się w normę art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, czyniąc tego rodzaju usługę faktycznie odpłatną.

Stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie przewidują zwolnienia od podatku, ani zastosowania stawek obniżonych dla ww. usług. Wobec tego odszkodowanie otrzymane z tytułu wygaśnięcia ograniczonego prawa rzeczowego – służebności przejazdu i przechodu stanowi wynagrodzenie za usługę, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy, podlegającą opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 23%.

Zatem stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57 a ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.