Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1-3/4512-1-16/16-4/KB
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2016 r. (data wpływu 15 lipca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ujmowania nabycia paliwa w informacji podsumowującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku ujmowania nabycia paliwa w informacji podsumowującej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 24 sierpnia 2016 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczy usługi transportu towarowego na terenie niemal całej UE. Świadczenie tych usług zleca mu holenderska firma spedycyjna. Wnioskodawca nie ma podpisanej pisemnej umowy z ww. firmą.

Zasady współpracy w zakresie sprzedaży paliwa przedstawiają się następująco: spedytor, tj. X dokonuje nabycia paliwa we własnym imieniu i na własną rzecz od podmiotów trzecich. W ramach sprzedaży łańcuchowej wskazanej w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT dokonuje sprzedaży tego paliwa na rzecz Wnioskodawcy. Kierowcy Wnioskodawcy posiadają karty paliwowe firmy Y otrzymane od spedytora – tj. od firmy X i tankują oni wyłącznie na stacjach firmy Y. Zatem paliwo jest kupowane przez X z firmy Y i płacone przez X na rzecz Y. Następnie firma X sprzedaje Wnioskodawcy to paliwo, a zapłata następuje z firmy Wnioskodawcy do X poprzez kompensatę wzajemnych należności (za sprzedaż paliwa – względem wykonanych przez Wnioskodawcę usług transportowych).

Firma X nabywa we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy usługi naprawy samochodów. Płaci ona za te naprawy, a następnie obciąża firmę Wnioskodawcy za dokonane naprawy jego samochodów. Innymi słowy Firma X dokonuje tych nabyć, np. naprawy w warsztacie samochodów Wnioskodawcy we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy. Firma X płaci za te usługi do warsztatu i dokonuje na rzecz Wnioskodawcy odsprzedaży tych usług. Firma X wystawia Wnioskodawcy na te usługi faktury VAT. Transakcje te Wnioskodawca identyfikuje jako import usług.

W przypadku dokonania szkody przez kierowców Wnioskodawcy lub popełnienia wykroczenia drogowego firma X reguluje mandaty (sankcje karne) oraz odszkodowania, ponosi opłaty drogowe – w następstwie czego obciąża Wnioskodawcę tymi kosztami. Zarówno mandaty karne, odszkodowania, czy opłaty autostradowe nie stanowią ani dostawy towarów ani świadczenia usług. Pozostają one poza sferą ustawy i nie podlegają jej regulacjom. Zatem również i w tym przypadku Wnioskodawca nie identyfikuje importu usług. Wskazanych czynności nie można traktować jako usługi kompleksowej, dlatego też Wnioskodawca identyfikuje osobno dostawę paliwa w ramach sprzedaży łańcuchowej, usługi naprawy – import usług oraz czynności poza sferą podatku VAT – opłaty, mandaty.

W złożonym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. kontrahentem – spedytorem jest firma X,
2. spedytor nie określa limitów sprzedaży paliwa. Spedytor wskazuje, że nabyte paliwo będzie zużywane do samochodów firmy Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonuje nabycia jedynie oleju napędowego przy użyciu kart paliwowych, nie ma zatem potrzeby określania rodzaju paliwa nabywanego przy pomocy tych kart. Cena paliwa określona jest przez spedytora w wystawianych dla Wnioskodawcy rachunkach,
3. Wnioskodawcy przysługuje prawo do reklamacji jakości i ilości paliwa do spedytora jako dostawcy paliwa, a spedytorowi reklamacji do jego dostawcy, tj. firmy Y,
4. paliwo jest tankowane do baków samochodów,
5. paliwo jest tankowane w następujących państwach: Niemcy, Holandia, Belgia, Francja,
6. spedytor jest podatnikiem wskazanym w art. 28a ustawy o VAT,
7. spedytor nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy sprzedaż paliwa w okolicznościach wskazanych w pytaniu stanowi dostawę towaru w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli tak to czy nie stanowi ta transakcja importu usług? Czy w związku z tym Wnioskodawca ma obowiązek ujmowania tych transakcji w kwartalnej deklaracji podsumowującej?

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie sposobu nabywania paliwa transakcja ta jest traktowana jako sprzedaż łańcuchowa, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT. Tym samym wyłączone jest stosowanie do tej transakcji pojęcia importu usługi. Bowiem może ono występować wyłącznie w stosunku do usług, a sprzedaż łańcuchowa jest dostawą towarów. Zatem w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Wnioskując a contrario skoro jest to dostawa towarów to nie jest to świadczenie usług, a w konsekwencji nie jest to również import usług. Transakcji tej Wnioskodawca nie ujmuje w kwartalnej informacji podsumowującej.

Ponadto firma X nabywa we własnym imieniu, ale na rzecz Wnioskodawcy usługi naprawy samochodów, płaci za te naprawy, a następnie obciąża firmę Wnioskodawcy za dokonane naprawy samochodów Wnioskodawcy. Wnioskodawca identyfikuje import usług w przypadku świadczenia na jego rzecz usług naprawy pojazdów i zabezpieczenia ładunku.

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy o VAT – w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Firma X dokonuje tych nabyć, np. naprawy w warsztacie samochodów Wnioskodawcy we własnym imieniu, ale na jego rzecz. Firma X płaci za te usługi do warsztatu i dokonuje na rzecz Wnioskodawcy odsprzedaży tych usług w myśl wskazanego przepisu. Firma X wystawia Wnioskodawcy na te usługi faktury VAT. Transakcje te Wnioskodawca identyfikuje jako import usług i ujmuje je w kwartalnej informacji podsumowującej.

Zarówno mandaty karne, odszkodowania, czy opłaty autostradowe nie stanowią ani dostawy towarów ani świadczenia usług. Pozostają one poza sferą tej ustawy i nie podlegają jej regulacjom. Zatem w tym przypadku Wnioskodawca nie identyfikuje importu usług.

Wskazanych czynności nie można traktować jako usługi kompleksowej, dlatego też Wnioskodawca identyfikuje osobno dostawę paliwa w ramach sprzedaży łańcuchowej, usługi naprawy – import usług oraz czynności poza sferą podatku VAT – opłaty, mandaty. W przypadku dokonania szkody przez kierowców Wnioskodawcy lub popełnienia wykroczenia drogowego firma X reguluje te mandaty (sankcje karne) oraz odszkodowania, ponosi opłaty drogowe – w następstwie czego obciąża Wnioskodawcę tymi kosztami.

Firma X nie świadczy na rzecz Wnioskodawcy usług pośrednictwa. Wnioskodawca nie płaci na rzecz tej firmy żadnych dodatkowych opłat, np. z tytułu korzystania z kart paliwowych. Zarówno dostawa towarów jak i usługi naprawy warsztatowych są „refakturowane”, odsprzedawane na rzecz Wnioskodawcy przez firmę X bez dodatkowej marży, opłaty za pośrednictwo.

Na druku faktury z firmy X widnieje zapis „odtworzone obciążenie” – jednak nie zawiera on żadnej wartości, co świadczy o tym, że firma X nie identyfikuje dostawy paliwa na rzecz Wnioskodawcy jako „eksportu usługi”, bowiem identyfikuje te transakcje jako dostawę towarów (paliwa).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Cyt. powyżej art. 5 ustawy nie jest klasycznym katalogiem czynności będących przedmiotem opodatkowania, czyli zdarzeń lub sytuacji, których zaistnienie wiąże się z wystąpieniem określonych obowiązków prawnopodatkowych w zakresie podatku od towarów i usług, lecz jest katalogiem czynności, które są opodatkowane w Polsce, czyli od których należy rozliczyć podatek należny (lub w przypadku zwolnienia – zastosować zwolnienie). Różnica sprowadza się do tego, że przedmiotem opodatkowania VAT są wszelkie zdarzenia i sytuacje, z którymi przepisy podatkowe wiążą określone skutki, zaś opodatkowaniu podlegają jedynie niektóre z nich.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 7 ust. 8 ustawy – w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy usługi transportu towarowego na terytorium niemal całej Unii Europejskiej. Świadczenie tych usług zleca mu holenderska firma spedycyjna, z którą Wnioskodawca nie ma podpisanej pisemnej umowy.

Zasady współpracy w zakresie sprzedaży paliwa przedstawiają się następująco: spedytor, tj. X dokonuje nabycia paliwa we własnym imieniu i na własną rzecz od podmiotów trzecich. W ramach sprzedaży łańcuchowej wskazanej w art. 7 ust. 8 ustawy dokonuje sprzedaży tego paliwa na rzecz Wnioskodawcy. Kierowcy Wnioskodawcy posiadają karty paliwowe firmy Y otrzymane od spedytora – tj. od firmy X i tankują oni wyłącznie na stacjach firmy Y. Zatem paliwo jest kupowane przez X od firmy Y i płacone przez X na rzecz Y. Następnie firma X sprzedaje Wnioskodawcy to paliwo, a zapłata następuje z firmy Wnioskodawcy do X poprzez kompensatę wzajemnych należności. Spedytor nie określa limitów sprzedaży paliwa. Spedytor wskazuje, że nabyte paliwo będzie zużywane do samochodów firmy Wnioskodawcy. Wnioskodawca dokonuje nabycia jedynie oleju napędowego przy użyciu kart paliwowych, nie ma zatem potrzeby określania rodzaju paliwa nabywanego przy pomocy tych kart. Cena paliwa określona jest przez spedytora w wystawianych dla Wnioskodawcy rachunkach. Wnioskodawcy przysługuje prawo do reklamacji jakości i ilości paliwa do spedytora jako dostawcy paliwa, a spedytorowi reklamacji do jego dostawcy, tj. firmy Y.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy nabycie paliwa stanowi dla niego nabycie towaru czy import usług oraz czy ma on obowiązek ujmowania tej transakcji w kwartalnej deklaracji podsumowującej.

W pierwszej kolejności należy zatem określić, czy Wnioskodawca dokonuje nabycia towaru – paliwa czy nabycia usługi.

Odwołując się do definicji dostawy towaru określonej w art. 7 ust. 1 ustawy należy zauważyć, że w określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. Podkreślenia wymaga, że dostawa, w rozumieniu ustawy, nie może być utożsamiana z dostawą w rozumieniu Kodeksu cywilnego. W rozumieniu ustawy „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem. Zauważyć należy również, że dostawa w rozumieniu ustawy nie wiąże się z przeniesieniem własności towarów.

Kwalifikacja określonych transakcji jako czynności dostawy uzależniona jest od konkretnej sprawy. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest to, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności, każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

Odnosząc się do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmiot pośredniczący w ogóle nie wchodzi w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku od towarów i usług – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot ten posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru, emitentem karty paliwowej i kolejnymi w łańcuchu podmiotami. Jeżeli zatem z umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez ten podmiot. Podkreślenia w tym aspekcie wymaga również to, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im – niejako a priori – takie, a nie inne znaczenie.

Jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że ww. podmiot, przykładowo, pobiera od następnego uczestnika łańcucha (nabywcy) opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towarów oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim przypadku przyjąć, że nie jest on podmiotem, który można by określić jako dostawcę (towary przekazywane byłyby bezpośrednio pomiędzy dostawcą towarów i ich nabywcą), zaś transakcja pomiędzy tym podmiotem i nabywcą nie nosiłaby znamion dostawy towarów (podmiot, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponowałby towarem jak właściciel, zatem nie mógłby przekazać tego prawa, tj. odsprzedać towaru na rzecz nabywców).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, że w opisanym przypadku spedytor występuje zarówno jako nabywca, jak i dostawca biorący udział w łańcuchu dostaw. Na udział spedytora w łańcuchu dostaw towarów wskazuje nie tylko umiejscowienie go w łańcuchu (tj. jako podmiotu „środkowego”), lecz również sam charakter wykonywanych przez niego czynności. Jest on bowiem aktywnym uczestnikiem tych transakcji, ponieważ to on określa cenę paliwa oraz wskazuje, że nabyte paliwo będzie zużywane do samochodów firmy Wnioskodawcy, umożliwia tankowanie wyłącznie na stacjach firmy Y. Ponadto, Wnioskodawcy przysługuje prawo do reklamacji jakości i ilości paliwa do spedytora jako dostawcy paliwa, a spedytorowi reklamacji do jego dostawcy, tj. firmy Y.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że spedytor posiada prawo do faktycznego rozporządzania nabywanym paliwem jak właściciel, gdyż ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót tymi towarami. W konsekwencji, spedytor dokonuje odpłatnej dostawy towarów (paliwa) na rzecz Wnioskodawcy, zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy. Zatem transakcje dokonywane pomiędzy spedytorem a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe rozstrzygnięcie, zgodnie z którym Wnioskodawca dokonuje od spedytora nabycia towaru (paliwa) należy stwierdzić, że przedmiotowa transakcja nie stanowi dla Wnioskodawcy nabycia usługi, a co za tym idzie nie powoduje obowiązku rozliczania przez niego importu usług, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 pkt 9 ustawy.

W myśl art. 100 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

– zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy – miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jak wskazał Wnioskodawca, nabywane paliwo jest tankowane do baków samochodów w następujących państwach: Niemcy, Holandia, Belgia, Francja.

W przypadku nabycia paliwa tankowanego do baków samochodów należy stwierdzić, że towar ten nie jest wysyłany ani transportowany, a dostawa następuje z chwilą jego zatankowania na danej stacji benzynowej. W konsekwencji należy stwierdzić, że nabycie paliwa tankowanego do baku danego samochodu jest dostawą, dla której zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy miejscem dostawy jest państwo, w którym paliwo jest tankowane przez Wnioskodawcę, tj. w przedmiotowej sprawie poza terytorium Polski.

Odnosząc się zatem do wykazania nabycia paliwa poza terytorium kraju w informacji podsumowującej należy stwierdzić, że transakcje nabycia towarów poza terytorium kraju, opodatkowane zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy w miejscu ich dostawy, nie mieszczą się w zakresie czynności wymienionych w art. 100 ust. 1 ustawy, a zatem Wnioskodawca nie wykazuje nabycia paliwa od spedytora w informacji podsumowującej.

Reasumując, sprzedaż paliwa przez spedytora stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 8 ustawy, a co za tym idzie nie stanowi dla Wnioskodawcy importu usług. Wnioskodawca nie ujmuje nabycia paliwa w kwartalnej deklaracji podsumowującej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem pytań Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to nabywanych przez Wnioskodawcę usług naprawy samochodów, mandatów, odszkodowań oraz opłat autostradowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.