Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-53/16-2/AMN
z 9 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

„A” (dalej jako: Spółka, Wnioskodawca) jest spółką, która w swojej strukturze organizacyjnej wyodrębnia Oddziały i inne jednostki organizacyjne. Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby, które ze względu na charakter wykonywanej pracy mają w przedmiotowych umowach określone miejsce pracy jako „budowy realizowane przez dany Oddział/daną jednostkę organizacyjną”. Jednocześnie, granicami obszaru prowadzenia działalności dla danego Oddziału lub jednostki organizacyjnej są granice województw lub powiatów.

Dość często zdarza się, że realizacja zadań służbowych wymaga od tych osób skorzystania z noclegów w miejscowościach innych niż miejscowość ich zamieszkania czy też miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki, ale na terenie określonym jako miejsce pracy tych osób. Koszty noclegu finansuje Spółka. W związku z realizacją obowiązków służbowych pracownicy świadczą pracę poza miejscem siedziby firmy oraz poza miejscem zamieszkania, bez możliwości codziennego powrotu do tego miejsca. Na czas realizacji zadań służbowych Wnioskodawca zapewnia tym pracownikom bezpłatne zakwaterowanie (hotele pracownicze, kwatery prywatne, obiekty krótkotrwałego zakwaterowania).

Ze względu na fakt, iż wyjazdy tych osób odbywają się w ramach obszaru wskazanego w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy przez pracownika i są bezpośrednio związane z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z charakteru i treści zawartej umowy o pracę, Wnioskodawca nie traktuje ich jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie wypłaca tym pracownikom diet ani żadnych innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowych, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Należy podkreślić, że Wnioskodawca zapewnia noclegi pracownikom świadczącym pracę na placach budowy w sytuacjach, gdy jest to konieczne ze względu na charakter wykonywanej pracy. Uzasadnione to jest specyfiką działalności Wnioskodawcy, który może realizować prace budowlane na obszarze całej Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, finansowane przez Spółkę, stanowią dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego Wnioskodawca jako płatnik ma obowiązek obliczać i pobierać zaliczkę na podatek od tego przychodu, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie przez Spółkę kosztu noclegów, nie skutkuje w opisanym stanie faktycznym, otrzymaniem przez Pracowników nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, w związku z czym Wnioskodawca nie występuje w tym zakresie w roli płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Dla określenia obowiązków płatnika koniecznym staje się zatem sięgnięcie do definicji przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, za które, w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Równocześnie, wobec niezdefiniowania w ustawie o PIT pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W związku z powyższym, w opisanym w niniejszym wniosku zakresie Spółka występowałaby w roli płatnika tylko wtedy, jeżeli fakt opłacania przez Spółkę kosztów noclegów powodowałby powstanie dla Pracowników przychodów ze stosunku pracy. W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym pracownicy nie uzyskują żadnych przychodów z tytułu sfinansowanego przez Spółkę kosztu noclegu, gdyż nie otrzymują oni od Wnioskodawcy żadnych przysporzeń określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, w szczególności żadnych nieodpłatnych świadczeń.

Ocena danego świadczenia w kontekście zakwalifikowania go jako przychodu pracownika ze stosunku z pracy musi być dokonywana także z uwzględnieniem treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13). W ocenie Trybunału, za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika, co oznacza, że pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,
• zostały spełnione w interesie pracownika, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.
  
  

W związku z powyższym, niespełnienie choćby jednej z powyższych przesłanek wyklucza potraktowanie danego świadczenia jako nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W opinii Spółki świadczenie w postaci sfinansowania kosztów noclegów dla pracowników, którzy nie są w podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy w sytuacji, gdy nocleg umożliwia prawidłową realizację wyznaczonych tym pracownikom zadań służbowych, nie jest świadczeniem spełnionym w interesie pracownika. Ponadto, nie sposób uznać, że ponoszone przez Pracodawcę wydatki na zapewnienie noclegów przynoszą pracownikom korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, gdyż pracownik nie poniósłby samodzielnie tego typu wydatków, gdyby nie konieczność przemieszczania się pomiędzy poszczególnymi budowami, które to zdarzenie odbywa się na polecenie pracodawcy oraz wyłącznie w jego interesie, dlatego też nie sposób mówić o żadnej korzyści pracownika z tego tytułu.

Zaznaczyć należy, ze racjonalnym i uzasadnionym jest bowiem, by wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywane były przez pracodawcę. Do takich kosztów należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy (wynikającym z zapisów umowy o pracę) oddalonym od siedziby pracodawcy, a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Takie działanie bowiem prowadzi do tego, że Wnioskodawca w efekcie ponosi znacznie niższe koszty niż gdyby miał pokrywać koszty dojazdów każdego pracownika odrębnie, a dodatkowym skutkiem umożliwienia pracownikom przenocowania w pobliżu miejsca wykonywania pracy, jest znaczna redukcja czasu potrzebnego na dojazd, który może zostać poświęcony na wykonywanie zadań służbowych. Stanowi to oczywistą korzyść dla pracodawcy, który w sposób racjonalny prowadzi działalność gospodarczą.

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 października 2014 r. (sygn. II FSK 2387/12), dotyczącym kosztów noclegów przedstawicieli handlowych, obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy (...).”

Zdaniem Spółki, podobne podejście należy przyjąć w stosunku do noclegów finansowanych przez Wnioskodawcę - pracownicy, których miejsce pracy jest określone szerzej niż jedna miejscowość (nie jest to stałe, skonkretyzowane miejsce) mogą być zobowiązani do świadczenia pracy na kilku budowach realizowanych w różnych miejscowościach w tym samym czasie. W takiej sytuacji nocleg w hotelu ułatwia im sprawne przemieszczanie się pomiędzy poszczególnymi budowami, co leży bezpośrednio w interesie Spółki. Zapewnienie noclegów wiąże się również z możliwością zapewnienia przez Spółkę czasu wymaganego na odpowiedni wypoczynek, co zapewnia większą efektywność w pracy.

W opisywanej w stanie taktycznym sytuacji pracowników Spółki można uznać za pracowników o zbliżonym charakterze do tzw. pracowników mobilnych - ze względu na sposób określenia ich miejsca pracy przemieszczanie się w obrębie tak ustalonego miejsca pracy nie jest dla nich zdarzeniem incydentalnym, ale normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Zapewnienie tym pracownikom przez pracodawcę noclegu jest realizacją obowiązku zapewnienia prawidłowej organizacji pracy, o jakim mówi NSA w cytowanym wyżej wyroku. W celu umożliwienia pracownikom należytego wykonania obowiązków służbowych i zmniejszenia uciążliwości pracy związanej z jej świadczeniem w znacznej odległości od miejsca zamieszkania. Spółka ponosi koszty noclegów Pracowników w miejscu wykonywania pracy (niebędącym siedzibą firmy). Zapewnienie zakwaterowania leży w interesie Wnioskodawcy, nie przynosi jednak żadnej korzyści (przysporzenia majątkowego) pracownikowi. Ewentualna konieczność noclegu w miejscu wskazanym przez pracodawcę jest wynikiem polecenia pracodawcy wykonywania pracy na jego rzecz.

W świetle powyższego należy przyjąć, że skoro świadczenie w postaci finansowania kosztów noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, nie jest świadczeniem spełnionym w interesie pracownika, wartość tego świadczenia nie stanowi po stronie danego pracownika przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka wskazała, że podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez Ministra Finansów w interpretacjach zmieniających z urzędu wcześniej wydane interpretacje indywidualne, np. w interpretacji z 25 czerwca 2015 r (sygn. DD3.8222.2.24.2015.OBQ), w interpretacjach z 13 listopada 2015 r. (sygn. DD3.8222.2.430.2015.KDJ oraz DD3.8222.2.445.2015.MCA) oraz w interpretacji (sygn. ILPB1/4511-1-547/16-2/APR) z 16 czerwca 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek pracy.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

O sposobie określania tej wartości stanowi, art. 11 ust. 2a ww. ustawy, z którego wynika, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy PIT przychód ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby, które ze względu na charakter wykonywanej pracy mają w przedmiotowych umowach określone miejsce pracy jako „budowy realizowane przez dany Oddział/daną jednostkę organizacyjną”. Jednocześnie, granicami obszaru prowadzenia działalności dla danego Oddziału lub jednostki organizacyjnej są granice województw lub powiatów. W związku z realizacją obowiązków służbowych pracownicy świadczą pracę poza miejscem siedziby firmy oraz poza miejscem zamieszkania, bez możliwości codziennego powrotu do tego miejsca. Na czas realizacji zadań służbowych Spółka zapewnia tym pracownikom bezpłatne zakwaterowanie. Wnioskodawca nie traktuje wyjazdów pracowników jako podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Wnioskodawca zapewnia noclegi pracownikom świadczącym pracę na placach budowy w sytuacjach, gdy jest to konieczne ze względu na charakter wykonywanej pracy. Uzasadnione to jest specyfiką działalności Wnioskodawcy, który może realizować prace budowlane na obszarze całej Polski.

W tym stanie rzeczy uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę koszty noclegów związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędącym podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Zatem, wydatki z tytułu noclegów pracowników, o których mowa w stanie faktycznym, finansowane przez Spółkę, nie stanowią dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w konsekwencji czego Wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku obliczać i pobierać zaliczkę na podatek od tego przychodu, zgodnie z art. 31 ustawy o PIT.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Ponadto w odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.