Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4515-133/16/MD
z 13 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura – 26 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania (obniżenia jej o wartość skradzionych środków) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania (obniżenia jej o wartość skradzionych środków).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 2 stycznia 2011 r. zmarła ciotka Wnioskodawczyni. W dniu 9 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w C. postanowieniem stwierdził, że spadek po zmarłej nabyły dwie osoby po ½ dla każdej z nich, w tym Wnioskodawczyni. Wyrok ten został zakwestionowany przez przyjaciółkę zmarłej ciotki, próbującą dochodzić swoich praw do spadku. W dniu 19 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w C. postanowieniem oddalił apelację, utrzymując w mocy postanowienie z 9 lipca 2014 r. o stwierdzeniu nabycia spadku.

W skład masy spadkowej weszły m.in. lokal mieszkalny oraz środki pieniężne zgromadzone przez spadkodawczynię na rachunku prowadzonym przez bank.

W celu rozliczenia podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni zwróciła się do banku o wydanie zaświadczenia o stanie rachunku bankowego spadkodawczyni. Z wydanych przez bank dokumentów dotyczących tego rachunku, w tym historii rachunku, wynika, że przyjaciółka zmarłej ciotki, działając na podstawie wygasłego już pełnomocnictwa, już po śmierci ciotki, 7 stycznia 2011 r. dokonała przelewu na własne konto bankowe kwoty 252.419,15 zł. Obecnie sprawa dotycząca tego bezprawnego przelewu, tj. w zakresie niekorzystnego rozporządzenia majątkiem o znacznej wartości w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, rozpatrywana jest przez Prokuraturę Rejonową w C.

Dotychczas wysokość podatku od spadków i darowizn nie została określona w drodze decyzji. Wnioskodawczyni zamierza złożyć zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych SD-3 z tytułu nabycia spadku po ciotce. Powstają jednak wątpliwości dotyczące określenia wielkości nabytego w ten sposób majątku; w szczególności, czy Wnioskodawczyni zobowiązana jest w zeznaniu tym podać stan środków pieniężnych znajdujących się na koncie bankowym spadkodawczyni, w wysokości z chwili śmierci spadkodawczyni, czy też w wysokości po dokonanym przez „przyjaciółkę” przelewie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, dokonanie przez przyjaciółkę spadkodawczyni bezprawnego przelewu środków z rachunku bankowego spadkodawczyni na własny rachunek bankowy, stanowi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, tj. kradzieżą?

Jak wskazuje Wnioskodawczyni, spadek jest instytucją regulowaną przepisami zawartymi w ustawie Kodeks cywilny. W myśl art. 922 § 1 tej ustawy, przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Zgodnie z art. 924 ww. ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast stosownie do art. 925 tej ustawy, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku.

Prawomocne postanowienie sądu ma natomiast charakter deklaratoryjny i stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę (art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego). Wobec tego nabycie spadku ma miejsce z chwilą śmierci spadkodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 1015 § 1 i § 2 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego, oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak oświadczenia spadkobiercy w powyższym terminie jest jednoznaczny z prostym przyjęciem spadku.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych – w wysokości tych wkładów.

Wnioskodawczyni podnosi, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn nie definiuje pojęcia „siła wyższa”. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, klasyczna definicja siły wyższej to zdarzenie pochodzące z zewnątrz przedsiębiorstwa (przy czym nie chodzi tylko o zewnętrzność w znaczeniu fizycznym, ale i funkcjonalnym) i nadzwyczajne, a więc występujące tak gwałtownie lub niespodziewanie, że niemożliwe jest zapobieżenie środkami normalnie używanymi w tym celu. Zdarzenia związane z siła wyższą, które mogą powodować ubytki, to przykładowo: pożar, wichura, powódź jak również kradzież.

Według Wnioskodawczyni, pojawienie się ubytku np. w postaci bezprawnego przywłaszczenia oszczędności zgromadzonych na rachunku bankowym powoduje, że do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru podatku, tj. wartość oszczędności znajdujących się na tym rachunku po dokonanym bezprawnie przelewie lub wypłacie.

W przedstawionym stanie faktycznym nabycie spadku przez Wnioskodawczynię nastąpiło z chwilą otwarcia spadku, tj. z chwilą śmierci ciotki w dniu 2 stycznia 2011 r. Jednocześnie obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia tego spadku powstał z chwilą uprawomocnienia się postanowienia Sądu Rejonowego w C. z 19 listopada 2014 r., oddalającego apelację przyjaciółki zmarłej ciotki.

W ocenie Wnioskodawczyni, dokonany przez przyjaciółkę zmarłej ciotki 7 stycznia 2011 r. przelew środków znajdujących się na rachunku bankowym spadkodawczyni na własny rachunek bankowy, jako niekorzystne rozporządzenie majątkiem o znacznej wartości w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, spełnia przesłankę uprawniającą do uznania tego zdarzenia za „siłę wyższą”, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawczyni, nie jest ona zobowiązana do wykazania w zeznaniu podatkowym SD-3 środków, które zostały przywłaszczone przez przyjaciółkę zmarłej ciotki. Wnioskodawczyni nie wliczy ich do podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn z tytułu nabytego spadku po zmarłej ciotce.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. dziedziczenia.

Nabycie tytułem spadku, to w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, nabycie w drodze dziedziczenia ustawowego lub polecenia testamentowego, nabycie w drodze zapisu zwykłego, dalszego zapisu lub zapisu windykacyjnego.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie zawierają definicji pojęcia dziedziczenia, przy jego interpretacji odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Stosownie do art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Na spadek składa się ogół praw i obowiązków należących do zmarłego w chwili jego śmierci, które ze swej istoty mogą przejść na jego następców prawnych. Zgodnie natomiast z § 2 ww. przepisu, nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Z art. 924 cyt. Kodeksu wynika natomiast, że spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy. Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy pozwala na ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Moment, z jakim następuje nabycie spadku w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości interpretacyjnych, określony został w art. 925 Kodeksu cywilnego. Stosownie do tego przepisu, spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku, mimo iż nie złożył jeszcze oświadczenia o przyjęciu spadku, ani też nie uzyskał stwierdzenia nabycia spadku.

Dodatkowo należy wskazać, że postanowienie o nabyciu spadku potwierdza jedynie nabycie spadku (prawo spadkobiercy do spadku), które z mocy art. 925 Kodeksu cywilnego nastąpiło już wcześniej z chwilą otwarcia spadku tj. śmierci spadkodawcy. Istotne jest więc to, że wydanie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku nie ma wpływu na datę nabycia spadku przez spadkobiercę. W świetle wskazanych wyżej przepisów na moment nabycia spadku nie ma również wpływu przyjęcie spadku (wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1036/08). Reasumując – przy określeniu momentu nabycia spadku decydujące znaczenie będzie mieć data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy.

W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Art. 6. ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy stanowi, iż obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku.

Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt nabycia (art. 6 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Stosownie do art. 9 ust 1. ww. ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9 637 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 7 276 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4 902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

Art. 14 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe (art. 14 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III – innych nabywców.
   
   

Zgodnie z art. 17a ust. 1 zdanie pierwsze, podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru.

Z treści wniosku wynika, że 2 stycznia 2011 r. zmarła ciotka Wnioskodawczyni. W dniu 9 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w C. postanowieniem stwierdził, że spadek po zmarłej nabyły dwie osoby po ½ dla każdej z nich, w tym Wnioskodawczyni. Wyrok ten został zakwestionowany przez przyjaciółkę zmarłej ciotki, próbującą dochodzić swoich praw do spadku. W dniu 19 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy w C. postanowieniem oddalił apelację, utrzymując w mocy postanowienie z 9 lipca 2014 r. o stwierdzeniu nabycia spadku. W skład masy spadkowej weszły m.in. lokal mieszkalny oraz środki pieniężne zgromadzone przez spadkodawczynię na rachunku prowadzonym przez bank. W celu rozliczenia podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni zwróciła się do banku o wydanie zaświadczenia o stanie rachunku bankowego spadkodawczyni. Z wydanych przez bank dokumentów dotyczących tego rachunku, w tym historii rachunku, wynika, że przyjaciółka zmarłej ciotki, działając na podstawie wygasłego już pełnomocnictwa, już po śmierci ciotki, 7 stycznia 2011 r. dokonała przelewu na własne konto bankowe kwoty 252.419,15 zł. Obecnie sprawa dotycząca tego bezprawnego przelewu, tj. w zakresie niekorzystnego rozporządzenia majątkiem o znacznej wartości w celu osiągnięcia korzyści majątkowych, rozpatrywana jest przez Prokuraturę Rejonową w C.

Mając na względzie powołane powyżej unormowania prawne oraz przedstawiony w wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że dniem nabycia w spadku przez Wnioskodawczynię m.in. środków pieniężnych zgromadzonych na koncie bankowym, jest data śmierci spadkodawczyni, tj. dzień 2 stycznia 2011 r. Jak wynika z wydanych przez bank dokumentów dotyczących rachunku bankowego spadkodawczyni, w tym historii rachunku, kwota 252.419,15 zł znajdowała się na tym koncie w momencie jej śmierci (tj. w dniu 2 stycznia 2011 r.). Oznacza to, że te środki pieniężne weszły do masy spadkowej spadkobierców i stały się własnością spadkobierców.

Według Wnioskodawczyni, pojawienie się ubytku np. w postaci bezprawnego przywłaszczenia oszczędności zgromadzonych na rachunku bankowym powoduje, że do ustalenia wartości przedmiotu masy spadkowej przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru podatku, czyli wartość oszczędności znajdujących się na tym rachunku po dokonanym bezprawnie przelewie lub wypłacie.

Jak słusznie stwierdziła Wnioskodawczyni – ustawa o podatku od spadków i darowizn nie reguluje pojęcia „siły wyższej”. Pojęcia tego nie definiuje również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.). Co za tym idzie, aby zdefiniować pojęcie siły wyższej, wskazanym jest sięgnąć do orzecznictwa Sądu Najwyższego.

W wyroku z 16 stycznia 2002 r., sygn. akt IV CKN 629/00, Sąd Najwyższy orzekł, iż „Siła wyższa musi być zatem zdarzeniem zewnętrznym w stosunku do powołującego się na nią podmiotu. Stan określany w ten sposób powinien istnieć obiektywnie, a więc musi być widoczny i sprawdzalny dla nieuprzedzonego obserwatora; nie może być np. wytworem wyobraźni.”

Natomiast w wyroku z 6 marca 2012 r., sygn. akt I UK 330/11 Sąd Najwyższy wskazał, że „Zgodnie z ustalonym w nauce prawa poglądem, przez siłę wyższą – według teorii obiektywnej, która została przyjęta w orzecznictwie – należy rozumieć przyczynę zdarzeń, których nie można było uniknąć ani też uczynić nieszkodliwymi przez użycie środków leżących w granicach zwyczajnej zapobiegliwości. Pojęciem siły wyższej nie obejmuje się natomiast wypadków wywołanych przyczyną wewnętrzną, tzn. pochodzącą od jednostki, która wypadkiem została dotknięta (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1958 r., 3 CR 1230/58, PiP 1960 Nr 12, s.1067).”

Zdarzenia siły wyższej możemy podzielić na trzy grupy:

1. Działanie sił przyrody: np. trzęsienie ziemi, wybuchy wulkanów, lawiny, huragany, powodzie.
2. Zaburzenia życia zbiorowego, a więc działania wojenne, przewroty rewolucyjne, zamieszki wewnętrzne.
3. Akty władzy (fait du prince).
   
   

W sprawie będącej przedmiotem wniosku o wydanie interpretacji, zasadnicze znaczenie ma więc cytowany powyżej przepis art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. W tym kontekście należy przede wszystkim rozstrzygnąć, czy wobec jego brzmienia może on w ogóle mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Przepis ten bowiem dotyczy rzeczy, w której nastąpił ubytek w wyniku działania siły wyższej, będącej zjawiskiem spowodowanym przyczyną nadzwyczajną, przemożną i zewnętrzną, a zatem trudną do przewidzenia i której nie sposób zapobiec normalnymi środkami.

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku chodzi natomiast o utratę wierzytelności spadkodawczyni przysługującej jej względem banku w związku ze zdeponowaniem w nim środków pieniężnych, co trudno uznać za ubytek rzeczy.

Niezależnie od powyższego nie sposób uznać za działanie siły wyższej czynności polegającej na dokonaniu bezprawnego przelewu na podstawie wygasłego pełnomocnictwa na własne konto bankowe. Mamy tu do czynienia z działaniem czynnika ludzkiego, a nie siły wyższej, które to działanie jest już przyczyną postępowania, które toczy się przed prokuraturą, a dotyczy niekorzystnego rozporządzenia majątkiem o znacznej wartości w celu osiągnięcia korzyści majątkowych. Z tych także względów brak jest podstawy do zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisów wspomnianego wyżej art. 7 ust. 1 o podatku od spadków i darowizn.

Reasumując, na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek zapłaty podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia tych środków po spadkodawczyni. Wnioskodawczyni będzie więc zobowiązana do wliczenia kwoty 252.419,15 zł do podstawy opodatkowania, zgodnie z art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn i wykazania jej w zeznaniu podatkowym SD-3.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.