Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-420/16-4/PC
z 29 lipca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2016 r. (data wpływu 6 czerwca 2016 r.) uzupełnionym w dniu 20 lipca 2016 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 20 czerwca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania darowizny znaku towarowego – jest prawidłowe,

• ustalenia podstawy opodatkowania dla darowizny znaku towarowego – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania darowizny znaku towarowego. Wniosek uzupełniony został w dniu 20 lipca 2016 r. (data wpływu uzupełnienia 25 lipca 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 20 czerwca 2016 r. (doręczone w dniu 13 lipca 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą obejmującą m.in.: działalność transportową, spedycyjną, logistyczną oraz deweloperską . Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca wykorzystuje znak towarowy. Wnioskodawca zamierza dokonać rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (dalej: „EUIPO”). Po dokonaniu rejestracji Znaku, Wnioskodawca, zamierza przekazać przedmiotowy znak towarowy wraz z otrzymanym prawem ochronnym (dalej łącznie: „Znak towarowy” lub „Znak”) w formie darowizny spółce komandytowej (dalej: „Spółka”), w której będzie wspólnikiem.

Przeniesienie Znaku towarowego na rzecz Spółki umożliwi Wnioskodawcy zwiększenie efektywności zarządzania znakiem towarowym, Spółka będzie bowiem efektywnie zarządzać przedmiotowym Znakiem towarowym (w tym przykładowo może udzielać prawa do użytkowania znaku na podstawie odrębnych umów). Taka czynność umożliwi zatem szersze wykorzystanie znaku, doskonalszą ochronę ekonomiczną oraz skuteczniejszą promocję Znaku, co będzie korzystne dla Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, przekazanie przez wnioskodawcę w formie darowizny znaku towarowego na rzecz spółki będzie podlegać opodatkowaniu VAT?
2. W przypadku uznania, że przekazanie przez Wnioskodawcę w formie darowizny znaku towarowego będzie podlegać opodatkowaniu VAT, jaka powinna być podstawa opodatkowania takiej czynności?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Nieodpłatne przekazanie praw do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz spółki osobowej będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej VAT).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikiem VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja legalna towarów, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wskazuje, iż są to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W świetle powyższych definicji należy stwierdzić, że znak towarowy nie może zostać zaklasyfikowany jako towar, a przeniesienie własności znaku towarowego jako dostawa towarów (definicja zawarta w art. 7 ustawy o VAT). Nie jest on bowiem ani rzeczą, ani też postacią energii.

Definicja przez negację zawarta w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
  
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
  
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
  
  

Istnieją zatem dwie przesłanki uznania danej czynności za usługę w rozumieniu tego przepisu. Pierwsza z nich ma charakter negatywny, tj. czynność ta nie może stanowić dostawy towarów. Nie może zatem polegać na przeniesieniu prawa do dysponowania towarem jak właściciel. Druga z przesłanek, o charakterze pozytywnym, wymaga zaistnienia „świadczenia na rzecz” (Komentarz do ustawy VAT, 2014 Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda).

Wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług. Nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu VAT, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m.in. w art. 8 ust, 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W świetle ww. przepisu, nieodpłatne przekazanie prawdo znaku towarowego może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednak tylko wówczas gdy następuje ono w celach innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności, nie ma wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zysk, wizerunek, odbiór przez kontrahentów. To takie usługi, które nie stanowią pewnej działalności uzupełniającej, a główna działalność może być bez nich prowadzona co najmniej w takim samym zakresie

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca dokona darowizny znaku towarowego na rzecz spółki osobowej. Czynność ta dla Wnioskodawcy będzie nieodpłatna, nie będzie się wiązała bowiem z jakimkolwiek przysporzeniem po jego stronie. Celem dokonania darowizny przez wnioskodawcę na rzecz spółki będzie, jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego zwiększenie efektywności zarządzania znakiem towarowym, w tym jego promocji i ochrony.

W konsekwencji dokonanie darowizny znaku towarowego powinno przełożyć się na wzmocnienie pozycji rynkowej i pozytywnego wizerunku wśród klientów oraz kontrahentów Spółki. To spółka będzie czerpała korzyści z odpłatnego udostępniania znaku towarowego innym podmiotom na podstawie odrębnych umów.

Z uwagi na powyższe, należy uznać, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) praw do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz Spółki osobowej nie nastąpi w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a przez to czynność ta będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr 1LPP1/443-991/14-2/HW
  
  

Ad.2

W związku z przekazaniem przez Wnioskodawcę w formie darowizny znaku towarowego na rzecz spółki podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawę opodatkowania stanowić będą zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, koszty świadczenia tej usługi poniesione przez podatnika, w postaci kosztów zaprojektowania i zarejestrowania znaku towarowego.

Zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl powyższego przepisu, podstawą opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług - traktowanego jak odpłatne świadczenie usług jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Z literalnej wykładni ww. przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania w analizowanym przypadku powinien być koszt rzeczywiście poniesiony w związku ze świadczeniem danej usługi. Mając na uwadze, że dla celów rachunkowości wartość znaku zostanie ujęta jako wartość niematerialna i prawna wedle kosztu wytworzenia, za podstawę opodatkowania można przyjąć tak określoną wartość, ustaloną w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie znaku, z wyłączeniem , wydatków przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia.

Przy tak określanej podstawie opodatkowania nie jest istotna cena rynkowa danej usługi z dnia dokonania darowizny, lecz koszt wytworzenia znaku z dnia jego rejestracji. Ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego należy uwzględnić jedynie koszty faktycznie poniesione przez podatnika w celu wytworzenia i rejestracji tego znaku, które dawały prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Podstawą opodatkowania będzie kwota stanowiąca sumę kosztów poniesionych w przeszłości, a związanych z wytworzeniem znaku, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego. Do tak ustalonej podstawy opodatkowania nie wlicza się kosztów związanych z całokształtem działalności gospodarczej wnioskodawcy, zwłaszcza, kosztów które miały miejsce już po rejestracji znaku towarowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, ustalając podstawę opodatkowania usługi polegającej na przekazaniu w formie darowizny znaku towarowego, należy wziąć pod uwagę koszty faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę w celu wytworzenia znaku towarowego (tj. koszty jego zaprojektowania i zarejestrowania) będących przedmiotem darowizny.

Powyższe stanowisko potwierdzają organy podatkowe:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu ILPP1/443-701/13-2/AWa
  
  

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) praw do zarejestrowanego znaku towarowego będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów usług. Podstawa opodatkowania darowizny praw do zarejestrowanego znaku towarowego należy ustalić na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy i stanowić ona będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie:

• opodatkowania darowizny znaku towarowego – jest prawidłowe,

• ustalenia podstawy opodatkowania dla darowizny znaku towarowego – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 ze zm), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołane wyżej unormowanie wskazuje, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług są czynności odpłatne, natomiast nieodpłatne świadczenie usług, co do zasady nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za wyjątkiem ściśle określonych sytuacji, wskazanych m.in. w art. 8 ust. 2 ustawy.

Za odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca wykorzystuje znak towarowy. Wnioskodawca zamierza dokonać rejestracji znaku towarowego, w Urzędzie Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej. Po dokonaniu rejestracji Znaku, Wnioskodawca, zamierza przekazać przedmiotowy znak towarowy wraz z otrzymanym prawem ochronnym w formie darowizny spółce komandytowej, w której będzie wspólnikiem. Przeniesienie Znaku towarowego na rzecz Spółki umożliwi Wnioskodawcy zwiększenie efektywności zarządzania znakiem towarowym, Spółka będzie bowiem efektywnie zarządzać przedmiotowym Znakiem towarowym a taka czynność umożliwi szersze wykorzystanie znaku, doskonalszą ochronę ekonomiczną oraz skuteczniejszą promocję Znaku, co będzie korzystne dla Wnioskodawcy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przekazać nieodpłatnie (w drodze darowizny) znak towarowy spółce komandytowej. Należy zatem zauważyć, że wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wynika z tego, że przeniesienie wartości ww. znaku zalicza się do świadczenia usług.

W rozpatrywanej sprawie czynność przeniesienia znaku dla Wnioskodawcy jest nieodpłatna, gdyż z wniosku nie wynika aby Wnioskodawca otrzymał od Spółki jakikolwiek ekwiwalent.

W świetle powyższych regulacji prawnych należy stwierdzić, że opodatkowaniu, zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zysk, wizerunek czy odbiór przez kontrahentów.

Zatem, przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Z kolei przez usługi związane z prowadzeniem działalności gospodarczej należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa. W tym więc aspekcie winny być rozpatrywane działania podejmowane przez podmiot. W związku z tym, jeśli podjęte przez podmiot działania mają na celu przyniesienie korzyści prowadzonej działalności gospodarczej, to tym samym służą do celów prowadzonej działalności, a więc, jak to określa art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, związane są z celami działalności gospodarczej.

Ze złożonego wniosku wynika, że w analizowanej sprawie Spółka komandytowa otrzyma prawo do znaku towarowego, które to prawo przysługiwało dotychczas Wnioskodawcy. W zamian Wnioskodawca nie otrzyma od Spółki jakiegokolwiek świadczenia. Przeniesienie praw i obowiązków następuje więc bez uzyskiwania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego.

Z uwagi na powyższe okoliczności, w niniejszej sprawie nie można uznać, że przekazanie przez Wnioskodawcę znaku towarowego Spółce będzie miało wpływ na przyszłą sprzedaż Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, jego wizerunek, generowane zyski czy odbiór przez kontrahentów. Tym samym trudno jest uznać, że czynność ta jest dokonywana na cele związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Jak wskazał Wnioskodawca – to Spółka będzie efektywnie zarządzać przedmiotowym znakiem np. udzielać prawa do użytkowania znaku innym podmiotom na podstawie odrębnych umów.

Reasumując, czynność nieodpłatnego przekazania prawa do zarejestrowanego znaku towarowego na rzecz Spółki nie nastąpi w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. W związku z tym, ww. czynność będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej kwestii jest zatem prawidłowe.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 5 ustawy, w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Analiza okoliczności sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa pozwala stwierdzić, że skoro znak towarowy wraz z prawami ochronnymi zostanie nieodpłatnie przekazany na rzecz Spółki, a więc na cele niezwiązane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, czynność ta będzie stanowić odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Natomiast podstawą opodatkowania tej czynności, w myśl art. 29a ust. 5 ustawy, będzie poniesiony przez Zainteresowanego koszt świadczenia tych usług, który stanowić będzie całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaku towarowego, w tym z ustanowieniem prawa ochronnego.

Zatem podstawę opodatkowania darowizny praw do zarejestrowanego znaku towarowego należy ustalić na podstawie art. 29a ust. 5 ustawy i stanowić będzie ona całkowitą kwotę wydatków poniesionych w związku z wytworzeniem znaku towarowego.

Należy przy tym wskazać, że powyższy przepis wskazuje jako podstawę opodatkowania dla usług nieodpłatnych, wydatki (koszty świadczenia tych usług) poniesione przez podatnika, bez rozróżniania ich na dające prawo do odliczenia i niedające takiego prawa. Oznacza to, że wszelkie wydatki (koszty) poniesione w związku z wytworzeniem znaku towarowego stanowią podstawę opodatkowania dla czynności darowizny tego znaku.

Tym samym, z uwagi na stwierdzenie Wnioskodawcy, że podstawę opodatkowania należy ustalić w oparciu o poniesione wydatki na wytworzenie znaku, z wyłączeniem wydatków przy których podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia – stanowisko Wnioskodawcy w kwestii podstawy opodatkowania należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2016, poz. 718).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.