Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/4511-723/15/RH
z 21 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 grudnia 2015 r. (data wpływu 28 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w związku z uczestnictwem pracowników w programie motywacyjnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Spółki w związku z uczestnictwem pracowników w programie motywacyjnym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym (Wnioskodawca, Spółka), wchodzącym w skład grupy kapitałowej X Company (Grupa X).

Uprawnieni pracownicy Spółki (Pracownicy/Pracownik) uczestniczą w międzynarodowym planie motywacyjnym - programie akcyjnym (Program). Pracownicy są polskimi rezydentami podatkowymi.

Organizatorem Programu jest spółka X Company z siedzibą w Stanach Zjednoczonych (X).

W ramach Programu, Pracownicy mogą otrzymać nagrodę w postaci jednostek Performance Share Units (PSUs). PSUs reprezentują warunkowe prawo do nieodpłatnego nabycia w przyszłości określonej liczby akcji X notowanych na giełdzie w Nowym Jorku [Akcje].

Zgodnie z Programem:

• z tytułu posiadanych PSUs Pracownikowi nie przysługuje prawo głosu ani prawo do dywidendy;
• w stosunku do posiadanych przez Pracownika PSUs naliczone są ekwiwalenty dywidendy, w całości reinwestowane w nabycie dodatkowych jednostek PSUs;
• Pracownik otrzymuje od X Akcje po upływie 3-letniego okresu restrykcyjnego;
• Akcje deponowane są na rachunku brokerskim w lutym roku następującego po upływie okresu restrykcyjnego, za który zostały przyznane;
• z chwilą otrzymania Akcji Pracownik uzyskuje prawo do dywidendy oraz może zbyć posiadane Akcje;
• warunkiem przyznania Akcji jest m.in. pozostawanie Pracownika w stosunku zatrudnienia w X lub w którejkolwiek spółce zależnej;
• w przypadku rozwiązania stosunku pracy z przyczyn leżących po stronie Pracownika wszystkie PSUs, w stosunku do których Pracownik nie nabył uprawnień do wymiany na Akcje, zostaną unieważnione.

Program zakłada, że Akcje przyznawane są według kryteriów określonych przez X (Spółka nie ma wpływu na decyzję X co do przyznania Akcji Pracownikom).

Akcje nie stanowią elementu umowy o pracę (przyznanie Akcji nie stanowi świadczenia gwarantowanego Pracownikom przez Spółkę w ramach postanowień umowy o pracę/wewnątrzzakładowych aktów prawa pracy).

Uczestnictwo w Programie pozostaje bez wpływu na trwałość zatrudnienia Pracowników w podmiotach z Grupy X.

W związku z przyznaniem Pracownikom Akcji, Spółka otrzymuje od X faktury do zapłaty na wartość Akcji zdeponowanych na rachunku brokerskim Pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka będzie zobowiązana do poboru i wpłaty na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z otrzymaniem przez Pracowników nieodpłatnie Akcji z tytułu uczestnictwa w Programie?

Zdaniem Spółki, nie będzie ona zobowiązana do poboru i wpłaty na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z otrzymaniem przez Pracowników nieodpłatnie Akcji z tytułu uczestnictwa w Programie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., jednym ze źródeł przychodów są: „stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta”. W art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przewidziano zaś, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl natomiast art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się: „wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych”.

Z uwagi na użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, ww. kategoria przychodów ze stosunku pracy obejmuje każdą formę przysporzenia pieniężnego bądź niepieniężnego, która ma swoje źródło w stosunku pracy.

W ustawie u.p.d.o.f. przewidziano obowiązek pełnienia przez pracodawcę funkcji płatnika zaliczek na u.p.d.o.f. w przypadku przychodów ze stosunku pracy - zgodnie bowiem z art. 31 u.p.d.o.f.: „Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej”.

Jak wprost wynika z ww. regulacji, obowiązek poboru i wpłaty na rachunek urzędu skarbowego zaliczki na u.p.d.o.f. przez zakład pracy dotyczy wyłącznie sytuacji, w której podmioty te dokonują świadczeń na rzecz osób fizycznych będących ich pracownikami, przy czym fakt dokonywania świadczeń powinien być następstwem stosunku pracy łączącego pracodawcę z pracownikiem. Warunek ten należy przy tym interpretować ściśle, gdyż nie każdy przychód pozostający w jakimś związku faktycznym z wykonywaniem pracy będzie stanowił przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. To, czy dane przysporzenie mieści się w zakresie przychodu ze stosunku pracy zależy od okoliczności towarzyszących powstaniu tego przysporzenia.

Przychód ze stosunku pracy powstanie zatem gdy pracownik otrzyma od pracodawcy pieniądze, wartości pieniężne albo świadczenia w naturze w związku z wypełnieniem swoich obowiązków w ramach stosunku pracy łączącego pracownika z pracodawcą.

Z opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego powyżej wprost wynika, że zgodnie z założeniami Programu:

• Spółka nie ma wpływu na decyzję X co do przyznania Akcji Pracownikom - Program zakłada bowiem, że Akcje przyznawane są według kryteriów określonych przez X;
• Akcje nie stanowią elementu umowy o pracę - przyznanie Akcji nie stanowi świadczenia gwarantowanego Pracownikom przez Spółkę w ramach postanowień umowy o pracę lub wewnątrzzakładowych aktów prawa pracy;
• samo uczestnictwo w Programie pozostaje również bez wpływu na trwałość zatrudnienia Pracowników w Spółce.

Rola Spółki sprowadza się zasadniczo wyłącznie do przyjmowania obciążenia związanego z uczestnictwem Pracowników w Programie (Spółka otrzymuje od X faktury do zapłaty w kwocie równej wartości Akcji zdeponowanych na rachunku brokerskim Pracownika). Spółka podkreśla przy tym, że ponoszenie przez nią ww. kosztów nie stanowi elementu warunków pracy i płacy, wynikających ze stosunku pracy łączącego Pracowników ze Spółką, z regulaminów pracy obowiązujących w Spółce czy też z norm prawa pracy obowiązujących w Polsce. Zatem okoliczność ponoszenia powyższych kosztów przez Spółkę nie może zostać uznana za przesłankę wystarczającą do kwalifikacji przychodu osiąganego przez Pracowników do źródła, jakim jest stosunek pracy zawarty ze Spółką.

Zdaniem Spółki, wskazane powyżej okoliczności przemawiają za uznaniem, że Akcie otrzymane przez Pracowników od X w związku z uczestnictwem w Programie, nie stanowią przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p. (powinno być: u.p.d.o.f. – przyp. organu).

W konsekwencji, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru i wpłaty na rachunek urzędu skarbowego zaliczek na u.p.d.o.f. w związku z otrzymaniem przez Pracowników Akcji od X z tytułu uczestnictwa w Programie.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje na treść interpretacji indywidualnych prawa podatkowego oraz orzeczeń sądów administracyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Sposób ustalania wartości pieniężnej wyżej określonych świadczeń regulują dalsze przepisy przywołanego artykułu.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, a zatem wszystko, co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi wymienionego w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku na podstawie przepisów Ordynacja podatkowa - podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.:

1. obliczenie,
2. pobranie,
3. wpłacenie



1. podatku, zaliczki lub raty.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.

Wracając na grunt przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl przepisu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Na podstawie treści powyższych przepisów należy stwierdzić, że warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla określonego podmiotu jest fakt dokonywania świadczeń przez ten podmiot na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu. Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej - nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania zostanie określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem – nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy. Przychód taki ocenić należy jako świadczenie otrzymane od podmiotu, z którym nie łączy go stosunek pracy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności faktyczne i prawne należy uznać, że w momencie nieodpłatnego nabycia akcji spółki z siedzibą w Stanach Zjednoczonych w ramach organizowanego przez nią Programu po stronie uczestników tych Programów, tj. pracowników Wnioskodawcy powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Skutkuje to powstaniem po stronie tych pracowników przysporzenia majątkowego, z uwagi na to, że aby podatnik mógł czerpać korzyści z akcji musi nabyć akcje za określoną cenę, a w związku z nieodpłatnym ich nabyciem nie ponosi takich wydatków. Operacja ta wywołuje skutek podatkowy w postaci uzyskania przez pracowników Spółki przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże przychód uzyskiwany przez pracowników Spółki z tytułu nieodpłatnego nabycia akcji w ramach organizowanego Programu nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego jako „stosunek pracy” jest to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, nawet jeżeli jako kryterium stanowiące podstawę jego przyznania został określony fakt istnienia stosunku pracy z określonym podmiotem (polską spółką) nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy, pomimo że Spółka będzie ponosiła koszty funkcjonowania powyższych programów w odniesieniu do swoich pracowników.

Spółka nie jest organizatorem Programu, ani podmiotem przyznającym przedmiotowe akcje, nie ma też wpływu na decyzję co do przyznania akcji pracownikom uprawnionych do uczestnictwa w Programie, zatem nie ciążą na Spółce obowiązki płatnika, ani obowiązki informacyjne.

Jednocześnie tutejszy organ zaznacza, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z uczestnictwem Pracowników w Programie organizowanym przez spółkę amerykańską. Nie dotyczy natomiast obowiązków podatkowych Pracowników Wnioskodawcy z tytułu uczestnictwa w programie.

Końcowo – odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych i orzeczeń sądów administracyjnych – wskazać należy, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych i sądów administracyjnych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012, poz. 270 z późn. zm.). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.