Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.485.2016.2.MAP
z 29 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2016 r. (data wpływu 17 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2016 r. złożony został ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 10 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.485.2016.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 10 sierpnia 2016 r. (data doręczenia 16 sierpnia 2016 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 18 sierpnia 2016 r. (data wpływu 23 sierpnia 2016 r.), nadanym dnia 19 sierpnia 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni i Jej mąż - w ramach wspólnej własności majątkowej, pod wspólnym adresem zamieszkania i działalności, prowadzą wyłącznie działalność rolniczą. Każdy z małżonków prowadzi odrębnie działy specjalne produkcji rolnej w zakresie uprawy pieczarek. Wyodrębnienie majątkowe polega na prowadzeniu przez każdego z małżonków uprawy - opieka, nadzór nad produkcją - w oddzielnym budowlanym obiekcie produkcyjnym. Każdy obiekt posiada odrębne, pełne wyposażenie w maszyny, przyrządy i narzędzia potrzebne do produkcji. Wnioskodawczyni i Jej mąż są odrębnymi pracodawcami - oddzielnie zatrudniają pracowników oraz odrębnymi płatnikami pochodnych wynagrodzeń, czyli składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, fundusz pracy, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Posiadają również odrębne numery identyfikacyjne REGON. Podatek dochodowy od osób fizycznych naliczany według norm szacunkowych opłacają na podstawie decyzji, wydanych odrębnie dla każdego z małżonków przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. Działalność rolniczą prowadzą od 2003 r. Wnioskodawczyni i Jej mąż rozliczają się według wyżej wymienionych metod za pełną zgodą i pod kontrolą organów, którym podlegają. Przychody z działalności rolniczej - działów specjalnych produkcji rolnej - prowadzonej przez Wnioskodawczynię i Jej męża w 2015 r. przekroczyły równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro i wyniosły 6 031 000 zł. Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, tylko jedno z małżonków może być podatnikiem podatku VAT i tym podatnikiem jest Wnioskodawczyni. Całkowitym odbiorcą produktów jest czynny podatnik podatku od towarów i usług. Sprzedaż dokumentowana jest fakturami, które zawierają tylko imię i nazwisko Wnioskodawczyni.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że budynek, w którym Wnioskodawczyni prowadzi uprawę pieczarek, stanowi wspólny majątek małżonków. Budynki wskazane we wniosku, w których Wnioskodawczyni i Jej mąż prowadzą uprawę pieczarek mają taką samą powierzchnię. Całość sprzedaży pieczarek dokonywana jest na nazwisko Wnioskodawczyni, która wystawia faktury VAT. Ilości sprzedanych pieczarek są zbieżne z poszczególnych obiektów, a faktycznie sprzedane ilości z każdego obiektu odrębnie nie były ustalane. Przychód ze sprzedaży w związku z łączącą Wnioskodawczynię z mężem wspólnością majątkową ustalany jest w wysokości po 50% dla każdego z małżonków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy od dnia 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawczyni ma obowiązek prowadzić księgi rachunkowe?
2. Czy faktura za sprzedane produkty, w pozycji sprzedawca/podatnik: nazwisko i imię podatnika (Wnioskodawczyni) może zawierać dodatkowo imię męża?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego Nr 1. W zakresie pytania Nr 2, dotyczącego podatku od towarów i usług, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma Ona obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych od dnia 1 stycznia 2016 r., ponieważ w 2015 r. osiągnęła przychód w wysokości 3 015 500 zł, czyli mniej niż 1 200 000 euro (5 092 440 zł). Osiągnięty w 2015 r. wspólny przychód w wysokości 6 031 000 zł, wystawiony w fakturach na imię Wnioskodawczyni, wynika wyłącznie z wymogów ustawy o podatku od towarów i usług.

Uzupełniając wniosek Wnioskodawczyni dodała, że od dnia 1 stycznia 2016 r. nie założyła ksiąg rachunkowych i uważa, że nie ma obowiązku ich prowadzenia w 2016 r., ponieważ Jej przychód za 2015 r., wyliczony jako 50% udziału w majątku wspólnym, wyniósł 3 015 500 zł. W opinii Wnioskodawczyni art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje tutaj zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

Jednocześnie w art. 2 ust. 2 ww. ustawy określono, że działalnością rolniczą w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca między innymi na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo - fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc – w przypadku roślin,
2. 16 dni – w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
3. 6 tygodni – w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące – w przypadku pozostałych zwierząt

-licząc od dnia nabycia.

Jak stanowi art. 2 ust. 3 powołanej ustawy, działami specjalnymi produkcji rolnej są: uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermowa hodowla i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowla i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, hodowla dżdżownic, hodowla entomofagów, hodowla jedwabników, prowadzenie pasiek oraz hodowla i chów innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym.

Przy czym, w myśl art. 2 ust. 3a cyt. ustawy, nie stanowią działów specjalnych produkcji rolnej uprawy, hodowla i chów zwierząt w rozmiarach nieprzekraczających wielkości określonych w załączniku nr 2 do ustawy, zwanym „załącznikiem nr 2”.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy, działy specjalne produkcji rolnej są odrębnym źródłem przychodów.

Zgodnie z art. 15 ww. ustawy, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się według zasad określonych w art. 14 (a więc zasad właściwych dla pozarolniczej działalności gospodarczej), jeżeli podatnik prowadzi księgi wykazujące te przychody. O zamiarze założenia ksiąg podatnik jest obowiązany zawiadomić właściwego naczelnika urzędu skarbowego przed rozpoczęciem roku podatkowego albo przed rozpoczęciem prowadzenia działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli nastąpiło ono w ciągu roku, z zastrzeżeniem ust. 2.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych wynika z przepisów o rachunkowości, przychód z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się na podstawie prowadzonych ksiąg rachunkowych według zasad określonych w art. 14. W takim przypadku nie ma obowiązku zawiadamiania właściwego naczelnika urzędu skarbowego o założeniu ksiąg rachunkowych.

Stosownie do treści art. 24 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem (stratą) z działów specjalnych produkcji rolnej jest różnica pomiędzy przychodem z tytułu prowadzenia tych działów a poniesionymi kosztami uzyskania, powiększona o wartość przyrostu stada zwierząt na koniec roku podatkowego w porównaniu ze stanem na początek roku i pomniejszona o wartość ubytków w tym stadzie w ciągu roku podatkowego. Dochód z działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli podatnik nie prowadzi ksiąg, o których mowa w art. 15, ustala się przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu z określonej powierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej, określonych w załączniku nr 2.

Zatem, w zależności od dokonanego przez podatnika wyboru, dochód z działów specjalnych produkcji rolnej może być ustalany na dwa sposoby:

• metodą szacunkową;
  

• w oparciu o prowadzone przez podatnika księgi (podatkową księgę przychodów i rozchodów lub księgi rachunkowe).
  
  

Stosownie do treści art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Ponadto, w myśl art. 24a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, obowiązek prowadzenia księgi dotyczy również osób prowadzących działy specjalne produkcji rolnej, jeżeli osoby te zgłosiły zamiar prowadzenia tych ksiąg.

Zastosowany w tym przepisie termin „również” wskazuje, że ustawodawca uregulował w nim zasadniczo odmienną sytuację faktyczną niż ta, która podlega regulacji zawartej w art. 24a ust. 1 tej ustawy. O ile zatem art. 24a ust. 1 ustawy dotyczy podatników wykonujących działalność gospodarczą, a więc uzyskujących przychody ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy (pozarolniczej działalności gospodarczej), o tyle art. 24a ust. 2 ustawy odnosi się do podatników uzyskujących przychody z innych źródeł przychodów – prowadzących działy specjalne produkcji rolnej, jeżeli osoby te zgłosiły zamiar prowadzenia tych ksiąg (pkt 2).

Natomiast termin „księgi”, zastosowany w tej regulacji, jak również w art. 15 i art. 24 ust. 4 ww. ustawy, odnosi się zarówno do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jak i do ksiąg rachunkowych.

Zgodnie z art. 24a ust. 4 ww. ustawy, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz spółdzielni socjalnych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Z przepisu tego wynika, że przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się m.in. do osób fizycznych i spółek, których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro, niemniej przepis ten winien być wykładany z uwzględnieniem treści normatywnej zawartej w art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazany przepis art. 24a tej ustawy zawiera bowiem normy szczególne, określające po pierwsze, kiedy obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych powstaje dla podatników podatku dochodowego od osób fizycznych, uzyskujących przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (ust. 4) oraz, po drugie, których podatników obowiązek prowadzenia ksiąg co do zasady nie dotyczy, chyba że sami zdecydują się na przyjęcie tego obowiązku (ust. 2 pkt 2). Ma on więc wyraźnie węższy zakres regulacji, a zatem jest przepisem szczególnym w stosunku do ogólnego przepisu zamieszczonego w ustawie o rachunkowości.

Zatem, przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się do osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, których przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro.

Nadmienić należy, że stosownie do treści art. 43 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, którzy dochody z działów specjalnych produkcji rolnej ustalają przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu z określonej powierzchni upraw lub jednostki produkcji zwierzęcej, określonych w załączniku nr 2, są obowiązani składać w terminie do dnia 20 stycznia roku podatkowego urzędowi skarbowemu deklarację według ustalonego wzoru o rodzajach i rozmiarach zamierzonej produkcji w roku podatkowym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni i Jej mąż - w ramach wspólnej własności majątkowej, pod wspólnym adresem zamieszkania i działalności, prowadzą wyłącznie działalność rolniczą. Każdy z małżonków prowadzi odrębnie działy specjalne produkcji rolnej w zakresie uprawy pieczarek. Wnioskodawczyni i Jej mąż są odrębnymi pracodawcami - oddzielnie zatrudniają pracowników oraz odrębnymi płatnikami pochodnych wynagrodzeń, czyli składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, fundusz pracy, zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Posiadają również odrębne numery identyfikacyjne REGON. Podatek dochodowy od osób fizycznych naliczany według norm szacunkowych opłacają na podstawie decyzji, wydanych odrębnie dla każdego z małżonków przez Naczelnika Urzędu Skarbowego. Działalność rolniczą prowadzą od 2003 r. Przychody z działalności rolniczej - działów specjalnych produkcji rolnej - prowadzonej przez Wnioskodawczynię i Jej męża w 2015 r. przekroczyły równowartość w walucie polskiej 1 200 000 euro i wyniosły 6 031 000 zł. Ilości sprzedanych pieczarek są zbieżne z poszczególnych obiektów, a faktycznie sprzedane ilości z każdego obiektu odrębnie nie były ustalane. Przychód ze sprzedaży w związku z łączącą Wnioskodawczynię z mężem wspólnością majątkową ustalany jest w wysokości po 50% dla każdego z małżonków.

Przystępując do oceny skutków podatkowych opisanego we wniosku stanu faktycznego w pierwszej kolejności wskazać należy, że aby ustalić określony w ustawie o rachunkowości limit przychodów zobowiązujących do założenia ksiąg rachunkowych – w sytuacji, gdy małżonków łączy wspólność majątkowa – każdy z małżonków zobowiązany jest do ustalenia swojego przychodu w wysokości 50% przychodu rocznego z działalności rolniczej i działów specjalnych prowadzonych w ich gospodarstwie rolnym.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r., poz. 583). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Z kolei w myśl art. 35 ww. ustawy, w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku. Dopełnieniem powyższych regulacji jest art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowiący, że oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ponadto, z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że jeżeli w poprzednim roku obrotowym (kalendarzowym), tj. 2015 r. przychody Wnioskodawczyni z działów specjalnych produkcji rolnej, nie przekroczyły limitu 1 200 000 euro wskazanego w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, to w 2016 r. Wnioskodawczyni nie będzie miała obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Końcowo wskazać należy, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności w ramach przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego, gdyż w trybie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), nie ma możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych prowadzonego na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Ponadto wskazać należy, że z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawczyni. Nie wywołuje skutków prawnych dla małżonka Wnioskodawczyni.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.